Zaczarowany Dywan

    Kilka dni później Ania wprowadziła się do Gerwazego, a następnie wzięli ślub. Był on niewielki, tak naprawdę nie było żadnych gości, jedynie przyszli małżonkowie. Mieszkali w niewielkim domku z wielkim ogrodem. Ania na prośbę swojego męża zrezygnowała z czarowania i zajęła się uprawą roślin na sprzedaż. To była dla niej trudna decyzja, zrezygnowała ze sławy dzięki eliksirowi na latanie, jednakże poprosiła jedną ze znajomych czarownic, by to ona wprowadziła tę miksturę na rynek. Przekazała jej całą wiedzę, jaką zdobyła o nim. Jedyne co dalej wiadomo o losach Ani Soplicy to informacja, że zachorowała na nieuleczalną chorobę. Na łożu śmierci, jej wolą było zobaczenie Protazego, który zjawił się bardzo szybko. Po raz ostatni mogła spojrzeć w jego piękne oczy, to była ostatnia&nbsp;rzecz, jaką chciała zrobić w życiu, była szczęśliwa. Odeszła ze słowami&nbsp;“Wszystko było warte poznania ciebie, zjednoczmy się w następnym życiu”

Jednak po zakończeniu dzieła, jej myśli wróciły do realiów, w których siedziała w brudnej i ciasnej celi, czekając na kogokolwiek. Minęło kilka godzin a może i nawet dni, Ania już straciła rachubę czasu. Myślała, że o niej zapomnieli, albo chcieli ją wykończyć psychicznie, jednak pierwszy raz od niezliczonego czasu ktoś pojawił się przy jej celi. Był to strażnik, który wraz z tym rymującym przybyli pod jej dom. -Wychodź z celi, czas najwyższy.-odpowiedział o dziwo dosyć entuzjastycznie. Soplica wyszła z celi, a następnie została poprowadzona do zamku, do jednej z komnat. -Aniu posłuchaj mnie, tu masz twój eliksir latania i twój dywan. Udaj się do domu twojej siostry Rity i tam na mnie zaczekaj- powiedział szybko nieznajomy strażnik, wręczając Soplicy fiolkę z eliksirem i jej dywanem. -kim jesteś? Co chcesz tym osiągnąć?-zapytała zdziwiona i zaniepokojona sytuacją Ania.

Zapewne możesz się zastanawiać, jak powstały pogłoski o lataniu na dywanie, kto to wymyślił? Otóż historia ta sięga czasów średniowiecza, a wszystko to zaczęło się od pewnej bardzo pomysłowej kobiety, która była czarownicą. Pewnego dnia, tubylec przyłapał inną czarownicę na lataniu na miotle. Dlatego też zaraz po tym niecodziennym widoku, udał się do króla, władającego do dzisiaj nieznanym państwem i opowiedział o tym, co widział. W średniowieczu czarownice zazwyczaj były zabijane, za używanie czarów lub były poddawane śmiertelnym próbą, by udowodnić swoją niewinność.

Po ukończeniu 18 roku życia Rita wyprowadziła się od matki i siostry, i zamieszkała w centrum miasta. Szybko znalazła sobie męża, a potem zmieniła nazwisko na&nbsp;Horeszko. Wracając jednak do głównej postaci, Ania od wielu lat zajmowała, się tworzeniem eliksirów leczniczych, odkażających oraz przeciwbólowych, jednak od jakiegoś czasu zaczęła interesować się czarną magią. Widząc wielki zysk, jaki płynie z eliksirów, postanowiła, że zacznie tworzyć o wiele cenniejsze mikstury, były to eliksiry umiejętności. Były to takie pozwalające, na przykład na&nbsp;nadludzką siłę lub szybszy bieg, oczywiście działały one przez określony czas. Jednak pewnego dnia udało jej się stworzyć eliksir jaki, jeszcze nigdy nie powstał.

-Przeklęta czarownico, czarująca ludzi, wydali cię porządni, niech twój zapał to ostudzi- powiedział wyższy strażnik. Bez uprzedzenia pochwycili ją i zabrali do miasta. Następnie do zamku, a później do lochów. Wrzucili ją, do jednej z celi i zamknęli. -Siedź tu poganko wredna, niech twoja kara będzie bezwzględna -po raz kolejny odezwał się rymujący strażnik, a następnie odszedł. Soplica usiała w płaskiej celi, zamykając się w swej rozpaczy. Wtedy dla niej to był prawdopodobnie koniec. Oskarżyli ją&nbsp;o czarny, co oznaczało, że zostanie poddana śmiertelnym próbą, które nawet jak zaliczy pomyślnie, to umrze, dla niej to była najokropniejszą rzecz, jaka ją w życiu spotkała.

Pisanie takiego listu miało być nadzieją na to, że będzie mogła wyjść na wolność i znaleźć sobie miłość życia. Po zastanowieniu, zaczęła pisać. Oczywiście pisała w języku niemieckim i mimo że nie był to jej ojczysty język, uważała, że jest on bardzo romantyczny oraz piękny a każdy wyraz w tym języku brzmi unikatowo. Chciała swoje uczucia wyrazić Właśnie takim językiem. „Seit&nbsp;vielen&nbsp;Monarem&nbsp;weiß&nbsp;ich nich &nbsp;wer&nbsp;sind&nbsp;Sie&nbsp;für&nbsp;mich Ich will&nbsp;ihnen&nbsp;vielen&nbsp;Rosen&nbsp;geben und&nbsp;ihre&nbsp;Augen&nbsp;sehen Ich&nbsp;würde&nbsp;mich&nbsp;am&nbsp;liebsten&nbsp;mit&nbsp;Ihnen&nbsp;treffen Und mit&nbsp;Ihnen&nbsp;sprechen&nbsp; Ich&nbsp;träume&nbsp;sich&nbsp;zu&nbsp;heiraten&nbsp; Ich&nbsp;würde&nbsp;Ihnen&nbsp;meine&nbsp;Herz&nbsp;schenken wenn&nbsp;Sie&nbsp;mein&nbsp;Valentinsgruß&nbsp;wärst” Przeczytała to już kilka razy, a za każdym była coraz bardziej zadowolona z dzieła, jakie napisała. Przynajmniej podczas pisania tego, nie czuła aż takiego strachu,&nbsp;przed&nbsp;tym, co&nbsp;się działo.

Było to dla niej przełomowe odkrycie, gdyż nikt nie miał podobnego eliksiru. Wiedziała, że na pewno wielu ludzi będzie chciało go zdobyć, co za tym idzie, Ania bardzo by się wzbogaciła. Zaczęła zastanawiać się nad praktycznym wykorzystaniem eliksiru. Nie było to dosyć trudne, gdyż w ostatnim czasie wprowadzono zakaz latania na miotle, a dzięki takiej miksturze można było latać na dowolnym przedmiocie. Doszła do wniosku, że najlepszym przedmiotem do latania, byłby dywan. Spowodowane jest to tym, że to Właśnie dywan ma odpowiedni kształt, wielkość oraz jest bardzo wygodny. W domu miała tylko 1 dywan, był on kwadratowy w ciemnoczerwone kwiaty oraz czarne wzorki. Wyniosła go na dwór i wylała na niego miksturę. Usiadła i już po chwili latała w przestworzach. Pędziła w chmurach, a jej długie czarne włosy powiewały na wietrze.

-On sam jej to powie- odezwała się Horeszko. Ania nie wiedziała, o co im chodzi, jednak nie chciała w to wnikać. Najważniejsze dla niej było to, że jest na wolności. -Poczekajcie tu, zaraz wrócę- powiedziała Ania, Wyszła z domu i szybko pobiegła do własnego. Wzięła pewne wyjątkowe wino, które kiedyś dostała od swojej matki, wraz ze słowami „wypij to z kimś, kto, sprawił, że będziesz szczęśliwa, komu wiele zawdzięczasz, komu Możesz zaufać” chciała to podarować Ricie, Protazemu oraz Gerwazemu za pomoc. Była im bardzo wdzięczna, uratowali ją, wydobyli ją z głębin rozpaczy. Chciała się odwdzięczyć, chociaż w taki sposób. Wróciła do domu Horeszków i weszła do salonu, w którym znajdował się jedynie Protazy. -Gdzie jest Rita?-zapytała Ania. -Poszła zbierać warzywa z sadu- odpowiedział Protazy, kiedy to Ania postawiła na stole przyniesione wino. Protazy nalał je do szklanek, a jedną podał Ani. Zaczęli razem pić, jednak z czasem nie mogli przestać, ciągle pili i pili aż w końcu wino się skończyło.

***Teraźniejszość*** Anie obudziły odgłosy z jej mieszkania, jednak nie mogła skupić na nich uwagi. Zaczęła przypominać sobie swój sen. Był w nim Protazy, który podzielał jej uczucia, jakby w śnie wyznał jej miłość. Chciała się z nim jak najszybciej zobaczyć, jednak do pomieszczenia, w którym przebywała, wszedł jej wybawiciel- Gerwazy. -Czy wszystko dobrze? Czy nie potrzebujesz czegoś? -zapytał uprzejmie. Słysząc to pytanie, Ania była zupełnie w innym świecie, nie rozumiała zbytnio sensu jego słów, jednakże odpowiedziała szybkie i niepewne. -Tak

Dziękuje za przeczytanie :) Pozdrawiam Paulina Dampc

***20 lat wcześniej*** Biegła przed siebie, nie spoglądając w tył. Nie mogła, nie&nbsp;chciałaby ją złapano.&nbsp;Przyłapano ją na używaniu czarnej magii, dlatego to musiała uciekać. Musiała żyć, miała dla kogo, jednak wiedziała, że może jej się to nie udać. Nie chciała osierocić swoich dzieci. Jednak to właśnie ona Zosia Soplica matka Rity i Ani była najbardziej poszukiwaną czarownicą w kraju. Pragnąc szczęścia dla swoich dzieci, ukryła się drzewach, by strażnicy zgubili ją. Nie mając wiele czasu, udała się do domu. Z piwnicy wyjęła butelkę zaczarowanego wina, które to miało właściwości zakochujące. Dwójka ludzi, która razem wypije ten napój, będzie się kochała już do końca życia. Najpierw udała się do starszej siostry-Ani. -Wypij to z kimś, kto, sprawił, że będziesz szczęśliwa, komu wiele zawdzięczasz, komu Możesz zaufać- powiedziała szybko, całując córkę w czoło, nie dając dojść do słowa. Młodszej siostrze uczyniła to samo. Nim zdążyły zapytać o cokolwiek,&nbsp;do domu weszli strażnicy, którzy zabrali Zofię. To był dzień, w którym osierociła dwójkę dzieci, skazując je na ciężkie życie.

Woda w nim była tak czysta, że z daleka widziało się dno. Wokół znajdowały się drzewa z wielkimi zielonymi liśćmi. Co jednak najważniejsze na jeziorze znajdowało się duża ilość łabędzi, miały one pióra identyczne z tym, które wleciało do mikstury. Uradowana Soplica rzuciła się na jednego łabędzia znajdującego się przy brzegu. Zaczęła wyrywać mu pióra, jednak niespodziewanie podeszła do niej pewna zamaskowana postać.

-Nazywam się Gerwazy i nie dopytuj o cel, po prostu uciekaj- odpowiedział spokojnie, Wtedy to Właśnie Soplica była wniebowzięta, jej marzenia dosłownie w ciągu wielu godzin się spełniły. Wtedy to nawet nie miała czasu, zastanawiać się skąd on zna jej siostrę. Jednak bez wahania wzięła eliksir i wylała go na otrzymany dywan. Nie patrząc za siebie, poleciała do domu siostry, tak jak powiedział jej Gerwazy. Będąc pod domem siostry, położyła dywan przed drzwiami i zapukała. Otworzył jej mąż Rity, czyli Protazy. Zaprosił ją do środka, gdzie czekała na nią Rita. -No droga siostro, w niezłe bagno się wpakowałaś- powiedziała Rita. -Wiem, ale czy wiecie może, dlaczego Gerwazy pomógł mi uciec? Nie rozumiem jego celu- zapytała zaciekawiona Soplica. -Gerwazy to mój brat, Rita nalegała, bym go do tego przekonał. Jednak to nie była jego jedyna motywacja, bo on- odezwał się niespodziewanie Protazy, jednak w połowie przerwała mu Rita.

Był to w miarę deszczowy i ponury dzień, Ania nie miała zbytnio planów, dlatego też zaczęła tworzyć mikstury. Chciała uzupełnić zapas eliksirów siły, gdyż to właśnie one najlepiej się sprzedawały. Oczywiście było to nielegalne, gdyż były to czary, jednak Ania sprzedawała to tylko znajomym i zaufanym ludziom lub innym wiedźmom. Jednak zawsze istniało ryzyko, że ktoś może zdradzić jej działania, a wtedy będzie koniec. W trakcie przygotowania, gdy woda się zagotowała na ogniu, dodała tam sproszkowane liście brzozy, śluz ze ślimaka oraz Łuski ryby. Pomieszała trzy razy w&nbsp;prawo, a następnie&nbsp;3 razy w lewo. Następnie musiała odczekać kilka&nbsp;minut, by&nbsp;potem dodać ostatni składnik-kwiat lawendy.

-Jeszcze tego pożałujesz- wykrzyczał Schabowy. Ania wróciła do swojego domu, by przygotować miksturę latania. Całą noc w przerwach w tworzeniu studiowała właściwości tej mikstury oraz skutki uboczne. Jak się późnej nocy okazało używanie tego eliksiru, sprawia, że rzeczy, na których mikstura zostaje użyta, zmniejszają swoją wielkość. Następnego dnia Ania obudziła się ze snu, spostrzegając, że spała na książce. Oznaczało to, że całą noc spędziła nad badaniami. Wypiła eliksir&nbsp;brekfest&nbsp;jajecznoboczkowy na śniadanie, po czym wróciła do pracowni. Nagle usłyszała pukanie do drzwi i otworzyła je. Zobaczyła strażników królewskich, bardzo dobrze uzbrojonych. Cofnęła się z przerażenia, nie wiedziała,&nbsp;o co może im chodzić.

Dopiero co wynalazła nowy i bardzo potężny eliksir, Dzięki któremu mogłaby zyskać sławę i uznanie wśród innych czarownic. Teraz to wszystko nie miało znaczenia, jej marzenia, jej wszystkie plany legły w gruzach. Najgorsze było to, że doskonale wiedziała, kto na nią doniósł. Nie był to zapewne nikt inny jak Darmozjad Schabowy. Jednak wszystko to było winną jej lekkomyślności, tego, że przez chwile zapragnęła życia chwilą, nie zważając na konsekwencje. Latała w świetle dnia na widoku wielu ludzi, wiec czego innego miałaby się spodziewać. Po kilku godzinach bezskutecznego rozpaczania postanowiła, że zacznie pisać. Nigdy nie zaznała miłości, a bardzo tego pragnęła. Miała notes w swojej kieszeni, dlatego zapragnęła napisać wiersz dla swojej niepoznanej miłości.

Zaraz po wymieszaniu, mikstura zmieniła barwę z pomarańczowej na czerwoną, co oznaczało poprawie wykonaną miksturę. Nagle zaczął wiać silny wiatr a przez okno wleciało piórko, Ania nie zdążyła go złapać, przez co znalazło się w eliksirze. Wywar zaczął wrzeć, a pewna cześć zaczęła się ulatniać. Soplica szybko odsunęła się od miejsca wypadku, gdyż nie wiedziała, co się stało z miksturą. Gdy wywar przestał parować, zaciekawiona podeszła do garnka, by pobrać próbkę fioletowej mikstury. A następnie wlała ją na łyżeczkę, która momentalnie zaczęła unosić się w powietrzu. Niepewnie złapała łyżkę w powietrzu i próbowała ja zabrać, jednak bezskutecznie, ten przedmiot nie chciał się ruszyć. Nie rozumiała działania tej mikstury, nigdzie o niej nie czytała, ani o niej nie słyszała. Postanowiła przeprowadzić badania nad tą wyjątkową mikstura. Po kilku godzinach pracy odkryła, że by ruszyć łyżką&nbsp;w powietrzu, trzeba skoncentrować się na energii otaczającej przedmiot, a wtedy wykona&nbsp;ruch, jaki&nbsp;oczekujemy.

Wtedy&nbsp;Ania, patrząc&nbsp;w oczy Protazego,&nbsp;zrozumiała, że&nbsp;coś do niego czuje. W tamtej chwili nie wiedziała jeszcze, co to dokładnie było, jednak szybko połączyła fakty. Odczuwała silne pobudzenie emocjonalne, czuła przyspieszony rytm serca i co najważniejsze czuła, się jakby zamieniła się w płonące ognisko, którego nie można ugasić. A wszystko to na widok Protazego. Mimo że wcześniej czegoś takiego nie doświadczyła, wtedy była tego pewna, to nie było nic innego jak miłość. Wstała od stołu, by przybliżyć się do Protazego, jednak właśnie wtedy do pomieszczenia weszła Rita. Ania natychmiast się cofnęła, czując nagle wielką pustkę w sercu. Horeszko zaproponowała kolację,&nbsp;jednak Ania odmówiła, wracając do swojego domu, nie zważając na to, że jest poszukiwana i mogliby ją złapać. Wtedy jedyne czego chciała to wrócić do domu i przemyśleć zaistniałą sytuację. Szybko położyła się i zasnęła.

Jednak szybko&nbsp;”&nbsp;Wróciła na ziemię”&nbsp;analizując zaistniałą sytuację. -Dziękuję Ci za uratowanie mi życia, nie wiem dlaczego, ale wiedz, że jestem ci wdzięczna- dopowiedziała Soplica. -Nie musisz mi dziękować, zrobiłem to z jednego prostego powodu. Od dnia, kiedy Cię zobaczyłem, towarzyszyło mi uczucie szczęścia, cieszył mnie twój widok, którym musiałem się nacieszyć, byłem zbyt nieśmiały, by ci to powiedzieć, ale teraz jestem gotowy. Ja... ja cię kocham. Uratowałem cię mimo wielkiego ryzyka z tego jedynego powodu, by pokazać ci, że to, co czuje, jest szczere i niezwykłe -&nbsp;powiedział nieśmiało, ale z każdym kolejnym słowem mówił to&nbsp;coraz&nbsp;pewniej, sprawiając, że jego wypowiedź brzmiała bardzo poetycko.

Serce Ani momentalnie rozbiło się na kawałki. Nie była pewna czy czuje to samo co Gerwazy, przecież szczerze kochała jego brata-Protazego. Jednak nie wiedziała, co ma uczynić, była bardzo wdzięczna swojemu wybawcy, jednak żywiła uczucie do kogoś innego. Była mu to tak naprawdę dłużna. Stanęła przed bardzo ciężkim wyborem, wdzięczność czy miłość. Gdyby miała być z Gerwazym, żyłaby w świadomości, że nie może być ze swoją prawdziwą miłością, cierpiąc przez to każdego dnia i nocy. Jednak, gdyby miała być z Protazym, szkoda by jej było Gerwazego, jej wybawiciela, któremu tak naprawdę zawdzięcza życie. Ponadto nie chciała skrzywdzić swojej siostry-Rity, gdyż przecież od kilku lat byli szczęśliwym małżeństwem. To była jej najtrudniejsza decyzja w życiu, a żadna opcja nie dawała pozytywnego skutku. Ania Soplica stała się wtedy prawdziwym bohaterem tragicznym, postawionym przed wyborem, który nieważne jak zostanie rozwiązany, skończy się dla niej katastrofą. Z dwojga złego podjęła decyzje, gdyż była ona podjęta bardzo szybko, Ania nie widziała, aż tylu strasznych rzeczy, jakie ta decyzja przyniesie w przyszłości. -Kocham Cię i chcę, byśmy spędzili resztę życia razem- odpowiedziała mu, na jego wyznanie.

-Soplica co ty robisz? Zostaw moje łabędzie precz- powiedziała zamaskowana. Ania od razu rozpoznała, kto to był. To był jej były sąsiad Darmozjad Schabowy, najgorszy typ osoby. Był kiedyś sąsiadem Soplicy, ciągle organizował przyjęcia i hałasował po nocy, ponadto ciągle kradł warzywa z ogródka innym, a na dodatek codziennie o 6 kosił trawę. Pewnego dnia Ania po prostu nie wytrzymała i tak się samoistnie stało, że dom Darmozjada spłonął, a on musiała się wyprowadzić. -No nie wierzę, Darmozjad ty lepiej wracaj do swojej rudery, znaczy czego? Wracaj do swojego popiołu i kilku desek-Ania odpowiedziała bez cienia dobroci. -Doskonale wiem, że to ty podpaliłaś mi wtedy dom i nie zostawię tak tego. Poza tym zostaw moje łabędzie, nie dość, że mi zniszczyłaś dom, to jeszcze oszpecasz te biedne zwierzęta. Ania była, zdenerwowana spotkaniem ze Schabowym, nie chcąc dłużej na nią patrzeć, wyrwała jeszcze kilka piór mimo sprzeciwu właściciela, a następnie odeszła bez słowa.

Wracając do historii króla, po usłyszeniu opowieści poddanego od razu zakazał latania na miotłach pod groźbą, zabicia lub uwięzienia. Jednak dzięki temu wydarzeniu, pewna czarownica wynalazła latający dywan, przez który w późniejszych latach zdobyła sławę wśród innych pogan wierzących w magię. Zwana była jako Ania Soplica, wtedy miała około 25 lat i od początku swojego życia zajmowała się i zgłębiała tajemnice magii. Mieszkała wraz z matką&nbsp;i młodszą siostrą na uboczu miasta, blisko lasu. Od dzieciństwa była zafascynowana zdobywaniem wiedzy o magii, jednak jej młodsza siostra Rita Soplica, nie podzielała jej zachowania, dlatego też wielokrotnie próbowała przekonać siostrę do zmiany zachowania, jednak nie przynosiło to efektów. Ich matka zmarła, gdy Ania miała 5 lat a Rita 4.

Lot ten był długi i bardzo satysfakcjonujący dla Ani. Okrążyła swoje miasto kilkukrotnie, nie zwracając uwagi na ludzi obserwujących ją na niebie. To było jej największe odkrycie w życiu. Jednak musiała wracać na ziemie, mikstura jej się kończyła, co za tym idzie, nie chcąc spaść z setek metrów nad ziemią, wyładowała przed swoją niewielką posesją. Szczęśliwa pobiegła do domu i schowała resztki mikstury oraz dywan w bezpiecznym miejscu. Udała się do lasu w celu znalezienia ptaka, od którego pochodziło piórko, które wpadło do eliksiru. Po kilku godzinach bezskutecznej wędrówki Ania dotarła nad jezioro.

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.