" Λ ί τ σ α η Ε λ ί τ σ α "

Loading...

Εγώ είμαι η Λίτσα η ελίτσα και κάθομαι πάνω στο δέντρο και βαριέμαι όλη μέρα . Από όταν ήμουν μικρή , ζήλευα τους ανθρώπους και τα ζώα που μπορούσαν να περπατήσουν ενώ εγώ ήμουν αναγκασμένη να μένω ακίνητη .
Πάντα ονειρευόμουν να κάνω κάτι χρήσιμο στη ζωή μου και ένιωθα άχρηστη . Η κάθε μέρα έμοιαζε ολόιδια .

Loading...

Loading...

 Ώσπου μια μέρα …….
-Ωχ ωχ σεισμός , βοήθειαα!
Ένιωσα να προσγειώνομαι στο έδαφος πάνω σε ένα πράσινο πανί. Μετά από λίγη ώρα , άκουσα τις υπόλοιπες ελιές να συζητάνε και να αναρωτιούνται τι έχει συμβεί.
 Έπειτα , άνθρωποι άρχισαν να μαζεύουν τα πράσινα πανιά με εμάς μέσα και να μας βάζουν σε τσουβάλια πάνω σε ένα μεγάλο κάρο .

Loading...

Μέσα στα τσουβάλια ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον και ήμασταν όλοι με την απορία τι γίνεται . Ξαφνικά νιώσαμε να κινούμαστε . Τότε άκουσα τους γείτονες μου τον Σάκη και τον Μάκη να συζητάνε και αποφάσισα να πάρω μέρος στην συζήτηση τους επειδή ήμουν σίγουρη ότι αυτοί γνώριζαν τι συμβαίνει.
 – Μάκη, τι συμβαίνει; τον ρώτησα.
   – Ο παππούς μου, μού έχει διηγηθεί διάφορες παλιές ιστορίες. Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να τις ακούσεις; απάντησε.
– Είμαι βέβαιη.
– Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά κάθε Δεκέμβρη , άνθρωποι μετέφεραν τις ελιές σε ένα μεγάλο κτίριο και από εκεί και μετά… ό,τι συνέβαινε παραμένει ένα άλυτο μυστήριο.

 Με τον Μάκη και τον Σάκη περάσαμε αρκετή ώρα αγωνιώντας τι θα μας συμβεί , όταν το κάρο σταμάτησε απότομα.
Όλα τα μετέπειτα γεγονότα , συνέβησαν πολύ γρήγορα. Είχαμε μεταφερθεί στο κτίριο που είχαμε ακούσει από τις αμέτρητες ιστορίες των παππούδων. Εκεί λύθηκε η απορία μας για το πως είναι  μέσα . Είχε μεγάλες πέτρινες κατασκευές , η όψη των οποίων μας φόβισε όλους . Καθώς μεταφερόμασταν όλο και πιο μέσα , αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε γιατί οι παλιές ιστορίες ποτέ δεν τελείωναν .

Ακούσαμε ανθρώπινες φωνές.
-Λοιπόν το τσουβάλι 1 θα γίνει λάδι, το τσουβάλι 2 προορίζεται για τα καλλυντικά. Και το τρίτο τσουβάλι θα πουληθεί στο μπακάλικο της γειτονιάς για βρώσιμες.
Ο Σάκης είπε:
-Παιδιά εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν από τους υπόλοιπους.

Η Λίτσα ρώτησε:
-Έχετε καταλάβει που μας πάνε;
Περιμένετε, περιμένετε! Υπάρχει μία τρύπα στο σακί, μπορώ να διακρίνω τους ανθρώπους γύρω μας. Φεύγουμε από το κτίριο αυτό και προχωράμε σε έναν χωμάτινο δρόμο.
Σκέφτηκα να αποδράσω από αυτή την μικρή τρυπούλα. Ήταν η μοναδική μου ευκαιρία να σωθώ. Πιέστηκα λίγο να χωρέσω και τελικά τα κατάφερα να βρεθώ στον έξω κόσμο . 

Εκείνη την μέρα , φυσούσε πολύ. Έτσι , ο δυνατός άνεμος με παρέσυρε στο ανοικτό παράθυρο μιας κουζίνας ενός μεγάλου σπιτιού. Το σπίτι αυτό ανήκε σε μια γέρικη αρχόντισσα που ήταν βαριά άρρωστη.