Ποιήματα και σχέδια των μαθητών του 4ου Γυμνασίου Κομοτηνής, με αφορμή κείμενα του Πάνου Σταθόγιαννη και του Λουίς Σεπούλβεδα

"Πετά όποιος τολμά!"

Και λίγη δραματοποίηση...

"μέσα μου βλέπω πυρκαγιές και μαύρα σχέδια" Πάνος Σταθόγιαννης, "Περίεργο παιχνίδι"

Φαρυτίν Αλή Ουστά

Χρήστος Αντωνακάκης ΘΑΛΠΩΡΗ Η γλαροπούλα η στοργική γέννησε το αυγό της, μα έφυγε απ’ τη ζωή. Ξάφνιασε όλα τα γατιά Μια καταιγίδα τα έθλιψε βαριά Και πιο πολύ απ’ όλους τον γάτο τον Ζορμπά. «Τι να το κάνω το αυγό;» Νιαούρισε ο γάτος στο λεπτό. Οι έγνοιες πλημμυρίσαν τη ζωή του Απρόσμενα όπως μπήκε το αυγούλι στην ψυχή του.

«Κι έτσι, ζεσταμένος από τις ακτίνες του ήλιου, αποκοιμήθηκε, και το άσπρο αυγό με τα γαλάζια στίγματα ήταν σχεδόν κολλημένο πάνω στη μαύρη του κοιλιά.» Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει

Γκιοζντέ Ιμπραχήμ Αρδά Ιρδζανλή

Ελίφ Κιοσέ Ηρακλής Μιχαηλίδης

Μαρία Καραντζή Η ΟΜΟΡΦΗ ΓΛΑΡΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΧΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ Η ιστορία ξεκινά βλέποντας παντού πουλιά στον ουρανό ψηλά. «Ρέγκες δεξιά, ρέγκες αριστερά!» φωνάζουν οι γλάροι δυνατά. Πάνε να πιάσουν μια ψαριά. Μια όμορφη γλαροπούλα, η Κενγκά, που έγκυος ήταν – τι καλά! έτρεξε να φάει με χαρά.

«Η κατάρα των θαλασσών την είχε τυφλώσει…» Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει

Μετά από ώρα πολλή, οι γλάροι φωνάξαν στη στιγμή ότι η πετρελαιοκηλίδα είναι εκεί! Το κεφάλι της δεν σήκωσε πολύ ώστε ο κίνδυνος να ακουστεί. Κι έτσι ολομόναχη μες στον ωκεανό, γεμάτη με πετρέλαιο πηχτό, έμεινε στο απέραντο μαύρο νερό! Τώρα κινδύνευε πολύ και προσπαθούσε να μην πνιγεί, το μωρό της για να σωθεί.

Ευσταθία Τριανταφυλλίδου Μαρία Φιντανάκη Δήμητρα Χαλατζίδη

"σε ζωγραφίζω απ’ την αρχή μ’ όλα τα χρώματα κάποιας παλιάς και σκοτεινής ακουαρέλας" Πάνος Σταθόγιαννης, "Ακουαρέλα"

Αυτή η μαύρη μάστιγα Την τύλιξε all over Τους πόρους της τους πότισε Κι έτσι «the game is over»! Μα πίσω της απόγονο Πρόλαβε να αφήσει Κι έλπιζε μόνο η άμοιρη Αυτό να ευτυχήσει. Τον γάτο υπεύθυνο όρισε Αυτός να το κλωσήσει Και μέχρι να ’ναι δυνατό Φροντίδα να του χαρίσει. Και ο καιρός επέρασε Κι άνοιξε τα φτερά του Γιατί πετάει αληθινά Μόνο εκείνος που τολμά!

Νίκος Τσίνας ΚΛΕΙΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ Τότε που εκτροχιάστηκε η ζωή μου μηχανή που γλίστρησε στης πίστας την πιο κλειστή στροφή και άρπαξε φωτιά Σ’ είδα κοντά μου να ’ρχεσαι Φύλακας-άγγελός μου στον νου και στην καρδιά μου. Ήσουν εγκλωβισμένος μέχρι τότε Σ’ απλήρωτους λογαριασμούς. Μα όλα αυτά τα ξέχασες Κι ήρθες να με στηρίξεις. Ήλιος ανέτειλε πίσω απ’ τα βουνά. Το χέρι σου μου έδωσες Πήγαμε με τη μπάλα στην αλάνα.

«Πού ήσουν εσύ, πού ήσουν εσύ τη νύχτα που η αλήθεια έδενε τα μάτια στην πιο κλειστή στροφή μες στην τροχιά μου» Πάνος Σταθόγιαννης, «Τριαντάφυλλα της άμμου»

Δήμητρα Βιβικίδη Δήμητρα Καλατζή

"Είναι το σώμα σου γεμάτο ναρκοπέδια σκιά που κρύβεται στη νύχτα του καθρέφτη" Πάνος Σταθόγιαννης, "Περίεργο παιχνίδι"

Παναϊλίδου Αγγελική Πολίτη Σοφία

"Μαύρο κρασί σαν αίμα ταύρου στην αρένα" Πάνος Σταθόγιαννης, "Περίεργο παιχνίδι"

Βλάσης Αμαξόπουλος Κώστας Τοπαλίδης Νίκος Τσίνας Ταχά Χασάν

Άγγελος Βαβδινός Σάββας Πολίτης

Εύα Δαλαμαγκίδη Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΑΡΟ Αυτή η απαντοχή Έχει μιας θάλασσας την άγρια ηρεμία. Τα κύματα του Γενάρη Μου γαληνεύουν την ψυχή. Το ιώδιο της θάλασσας μού φέρνει αναμνήσεις Που σβήνουν όμως Απ’ το κρύο το θαλασσινό αγέρι. Θα κάτσω εδώ, στην άμμο την υγρή Τους γλάρους να ταΐζω. Θα κάτσω εδώ μέχρι φτερά να βγάλω. Κι ένα, μετά, θα γίνω με τον κάθε γλάρο. Ίσως αυτός μου δείξει τον δρόμο για τον φάρο. Ίσως το φως αυτό να μου ζεστάνει λίγο Την καρδιά.

Βλάσης Αμαξόπουλος Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Κάθε μέρα ξημερώνει ξεραμένη. Θα ’θελα να ζεσταθώ Μα ο ήλιος στάζει πάγο. Θα ’θελα να πετάξω μες στα νέφη Μα τα όνειρά μου σβήνεις με νέφτι. Μένουν οι νύχτες μου σπασμένοι σταλακτίτες Με νυχτερίδες που το αίμα μού ρουφούν Κι όταν οι δράκουλες στο μνήμα τους γυρνούν Πάλι εμένα με πληγώνουν οι εφιάλτες. Θα ’θελα πάλι πίσω στον χρόνο να γυρίσω Για να σε ξαναγαπήσω Μα ο χρόνος είναι σκιάχτρο τρομερό. Δεν βρίσκει τόπο η ψυχή μου ν’ απαγκιάσει Ούτε και τρόπο η καρδιά για να σε ξεπεράσει. Κι από την πίκρα, το είναι μου χλωμιάζει ποταμός ποτισμένος φυτοφάρμακα. Σε τόση παγωνιά ούτε σπίθα δεν βρίσκω Κι η απόγνωσή μου σέρνεται αδέσποτο σκυλί: Γιατί σε τέτοιον κόσμο ακόμα να αγαπάς;

"Φύσαγε τότε ένας αέρας όλο δαίμονες Θυμάμαι μόνο τα μαλλιά σου τρελαμένα" Πάνος Σταθόγιαννης, "Ακουαρέλα"

Μαρία Δαβίτη Αφροδίτη Ζήση Ναταλία Κοτανίδη Βασιλική Μικρού

Δημήτρης Παναγιωτίδης ΜΥΓΕΣ ΟΛΟΤΑΧΩΣ! Έτσι ο γάτος ο χοντρός πήγε να πιάσει μύγες ολοταχώς, μα οι γάτες οι χαζές, οι ύπουλες και βρομερές, που ήταν πάνω εκεί ψηλά, σχολιάζαν τον Ζορμπά… Τον αποκαλούσαν μπαλαρίνα κι ότι χόρευε σαν την Μπουμπουλίνα. Πιάνοντας μύγες πολλές, πίστεψε πως ήταν αρκετές για το γλαρόνι το καημένο, που γεννήθηκε μόνο του και δυστυχισμένο, Φώναξε τον Ζορμπά μαμά! Ο γάτος έγινε κόκκινος από ντροπή, όμως έδωσε τόπο στην οργή.

«Κοίτα κουμπάρε! Ο χοντρούλης κάνει ρυθμική γυμναστική» Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει

"τις χούφτες θα σου γέμιζα χρυσάφι" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τριαντάφυλλα της άμμου"

Κατιτζέ-Νουρτέ Αλή Οσμάν Γκοζδέ Αμέτ Μπερνά Σερήφ Ερβά Σιρτμάτς

"Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή άδειο προάστιο σαν παλιό σπασμένο ντέφι όποιος αγγίζει τα ξυράφια θα κοπεί κι όποιος ξεχνιέται μέσα του δεν επιστρέφει" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)"

4ο Γυμνάσιο Κομοτηνής

"ΠΕΤΑ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑ!"

Αφιέρωμα: Πάνος Σταθόγιαννης Λουίς Σεπούλβεδα

Όμιλος Φιλαναγνωσίας &amp; Δημιουργικής Γραφής

"Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στους βυθούς μα οι ουρανοί είναι γεμάτοι με ναυάγια" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)"

Γιάννης Μηλιάς Βασίλης Σαλαμανίδης

Ο φίλος είναι ένα χαμόγελο στα δύσκολα. Τα μονοπάτια τα φραγμένα τής ζωής διανοίγει. Κι όλα τα εμπόδια μαζί του γίνονται εφόδια. Σαν μια βοήθεια από το πουθενά ο φίλος είναι από μηχανής θεός Δίχως αυτόν μοιάζει η ζωή παρατημένο σπίτι που ’φραξε, καταρρέοντας, κάθε διαφυγή Μα εσύ, μες στα χαλάσματα, «Δώσ’ μου το χέρι σου», μου είπες. Με σήκωσες και μου τίναξες τις σκόνες. Για να είμαστε παρέα στης ζωής τα δύσκολα μα και στα πιο ωραία. Κι ήταν το χαμόγελό σου εκείνο το πιο γλυκό μπισκότο που θα βρεις από το Λος Άντζελες μέχρι το Πεκίνο. 3ο Βραβείο Ποίησης στον 12ο μαθητικό λογοτεχνικό διαγωνισμό "Γρηγόρης Πεντζίκης"

Αγγελική Παναϊλίδου - Σοφία Πολίτη

"Παίζεις περίεργο παιχνίδι και φοβάμαι πως μες στα μάτια σου πάλι χαμένος θα ’μαι" Πάνος Σταθόγιαννης, "Περίεργο παιχνίδι"

Κώστας Τοπαλίδης ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙ Περπατώ σε καλντερίμι βροχερό κι εσύ στριφογυρνάς συνέχεια στο μυαλό Η ζωή με παγιδεύει στις λίθινές της πλάκες σκοντάφτω εκεί για τις δικές σου τις αγάπες Τα αρχικά μας σκαλίζω στο παγκάκι και δίπλα μου έρχεται ένα σπουργιτάκι Οι σκέψεις μου πολιορκημένες από σένα όμως εσύ είσαι συνέχεια στα χαμένα Τα όνειρά μου τα στοιχειώνεις αλλά μαζί μου δεν ξημερώνεις Εγώ είμαι χαμένος στα παλιά κι εσύ ολημερίς στα σόσιαλ μίντια Να σπαταλιέσαι σε «λάικ» απρόσωπα κρύβοντας το αληθινό πίσω από χίλια πρόσωπα Κι έτσι το σπουργιτάκι εγώ ρωτώ γιατί ακόμα να σ’ αγαπώ Και μουσκεμένος απ’ τη δυνατή βροχή στο καλντερίμι σε ζητώ δίχως καμιά ενοχή

"σκαλίζει γράμματα κι ελπίδες στο παγκάκι" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)"

"Τη νύχτα που η σελήνη ήτανε ξυράφι" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τριαντάφυλλα της άμμου"

Χασάν Σολάκ Σακήρ Ορέστης Τσοχλιάς Μπουράκ Χασάν

"όποιος κοιτάζει μες στα μάτια το κακό χάνει τον κόσμο αλλά βρίσκει την Ιθάκη" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)"

Ηλίας Μιμίκος Μπιλάλ Μπεκήρ Μεμέτ

Βασίλης Σαλαμανίδης ΑΝΑΠΗΡΙΑ Μέσα στα βάθη των ματιών σου Κληρώνεται λαχείο η ψυχή σου Θα ’θελα να χορεύαμε μαζί Με θες ωστόσο μόνο με σακάκι Κι εγώ δεν έχω να σου δώσω Μεταξωτή γραβάτα μήτε φράκο. Κοίτα κι εσύ στα μάτια μου. Ακούς τη μουσική; Θα παίζω ωσότου σε μαγέψω. Μα αν είναι εμπόδιο &nbsp; Το λιγοστό μου χαρτζιλίκι Ίσως να μη χρειάζεσαι άνθρωπο μα νοίκι. Τέτοιο δεν έχω να σου δώσω δεκανίκι.

Μ. Ο. ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ Στης θάλασσας την ηρεμία Βρήκα τη δική μου ευτυχία Και κάπου ανάμεσα στ’ αστέρια Είδα τα δικά σου χέρια. Όταν όμως είδα τα δικά σου μάτια Ήρθε ο έρωτας και μου ’κλεισε τα μάτια. Τυφλή θα γίνω από έρωτα για σένα Και στη φωτιά θα πέσω, όπως γι’ άλλον κανένα. Κι όταν έρθεις με το δίκοπο, στο χέρι, το μαχαίρι Τον θάνατό μου θα δεχτώ, δίχως δεύτερη σκέψη. Μαζί αν αγιάσουμε, στον παράδεισο θα ξαναϊδωθούμε. Πάλι σε σένανε θα τρέξω, να σε ξανασυναντήσω. Κι εκεί θα μείνουμε αγκαλιά μαζί Μέχρι να γίνει η Κρίση η Τελική.

Α. Αποτυπώσεις λόγου και εικόνας με αφορμή στίχους του Πάνου Σταθόγιαννη

"Σε ζωγραφίζω απ’ την αρχή μ’ όλα τα χρώματα κάποιας παλιάς και σκοτεινής ακουαρέλας" Πάνος Σταθόγιαννης, "Ακουαρέλα"

Μάριος Μαυρόπουλος Δημήτρης Μπέλλος

Φλάβια Βάσκου Η ΓΛΑΡΙΝΑ Η ΚΑΛΗ Μια φορά κι έναν καιρό Σ’ έναν κόσμο μακρινό Έπεσε απ’ τον ουρανό Μια γλαρίνα που ’χε βρώμικο φτερό. Ένας γάτος ήταν εκεί. Ένας γάτος στρουμπουλός Που ήταν πολύ συμπαθητικός. Η γλαρίνα η καλή, Η γενναία, η τολμηρή, Γέννησε ένα αυγό Ξεψυχώντας στο λεπτό.

«Ένα παλιό ρητό των γάτων έλεγε πως το πέταγμα είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα.» Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει

Ο γάτος ο Ζορμπάς Έγινε στοργικός μπαμπάς Μαζί με άλλους γάτους Που στο λιμάνι είχε αστεράτους. Μαζί μεγάλωσαν το νεογέννητο γλαράκι Και το «Καλότυχη» του δώσανε για ονοματάκι. Η Καλότυχη είχε αμφιβολίες αρκετές, Έκρυβε όμως και φρόνημα υψιπετές. Αγαπούσε όλα εκείνα τα γατιά που τη φροντίζαν για καιρό τόσο καλά. Μα έβλεπε πως είχε τα δικά της τα φτερά. Έτσι μια μέρα, αφού συχνά είχε αναστενάξει, Ζήτησε μακριά να πετάξει, Ψηλά κάνοντας τους κύκλους της Να συναντήσει τους ομοίους της! Τώρα που πετάει πάνω στον αέρα Στέλνει την αγάπη της σ’ όλη τη γατοπαρέα!

Εύα Δαλαμαγκίδη Γρηγορία Παπαδοπούλου

Πέτρος Χαλυβόπουλος Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου

"το μηχανάκι του καιρού δεν έχει φρένα και η αγάπη σου κρατάει ένα στιλέτο" Πάνος Σταθόγιαννης, "Περίεργο παιχνίδι"

Διονύσιος Γεωργακόπουλος

"τις χούφτες θα σου γέμιζα χρυσάφι, θα σου ’φερνα απ’ την έρημο τριαντάφυλλα της άμμου" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τριαντάφυλλα της άμμου"

Μαρίνα-Ειρήνη Βασιλειάδου

Την υπόσχεσή του είχε στη γλαρίνα δώσει Πως το γλαράκι της εκείνος θα το μεγαλώσει. Ξάπλωσε δίπλα στο αυγό με προσοχή Για να του δώσει αγάπη και θαλπωρή. Κι άρχισαν τότε στο μυαλό του όνειρα να χορεύουν Που έπαιρναν τη θέση υποχρεώσεων που δεσμεύουν. Κι όπως χαλάρωσε απ’ τη γαλήνη που του ημέρωσε την ψυχή Αποκοιμήθηκε με του ήλιου την ανατολή, Γνωρίζοντας ότι θα προσπαθήσει Σαν μάνα το γλαράκι να βοηθήσει.

"Τη νύχτα που η αλήθεια έδενε τα μάτια" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τριαντάφυλλα της άμμου"

Κατιτζέ-Νουρτέ Αλή Οσμάν Γκοζδέ Αμέτ Μπερνά Σερήφ Ερβά Σιρτμάτς

Γράψαμε μάλιστα και τις κριτικές μας για το βιβλίο που διαβάσαμε!

Βασίλης Πατλάκας ΔΡΑΣΚΕΛΙΑ Ο εγωισμός μου με χτυπάει σαν σφυρί Σε άγονο χωράφι σπέρνει άδικα σπυρί Λαχείο τυχερό λες και είχα ανεξαργύρωτο Που στη μανία το σκόρπισα κι έμεινε απλήρωτο Τραγούδι έμεινε που μουσική δεν είχε Ημερολόγιο άγραφο με τις λευκές σελίδες Κι όσο κι αν φώναζες «Εδώ για έλα, στίχε» Μήτε αγάπη έβρισκες, μήτε συμπόνια είδες. Κι έμεινε η αγάπη μας στο ράφι Σαν μονοκόμματο μπλουτζίν χωρίς ραφή Κι έπαιρνε τα ξέφτια του ο αγέρας Και στο μεδούλι τρύπωνε, βαθιά μες στην ψυχή. Μα έτσι είναι η ζωή, τόσο απλή και σιωπηλή. Και αν ορθώνει εμπόδια, η δρασκελιά μου, λέω, πως είναι πιο ψηλή.

Θεοφανεία Αλεξίου ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΠΕΡΙΕΡΓΟ, ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΕΡΓΟ Το περίεργο το μέρος του Ξερόλα είναι το σπίτι όπου δεν είναι όμως δύο ή τέσσερις οι τοίχοι. Έχει πράγματα πολλά, που τα μάτια σου τα κάνουνε θολά και μόλις τα κοιτάζεις τις φωνές τις βάζεις όχι όμως από τρόμο αλλά από ενθουσιασμό και σου ’ρχεται να βγεις στον δρόμο.

«Ο Ξερόλας ζούσε σ’ ένα μέρος που δεν είναι και πολύ εύκολο να το περιγράψει κανείς... Θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα συνονθύλευμα&nbsp;αντικειμένων, ένα μουσείο εξωφρενικοτήτων…» Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει

"Κρύος ο αέρας, το στόμα της ξερό ψηλά οι γιακάδες και τα χέρια στο σακάκι" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)"

Μπερρά Ντουρχάν Χασάν Μαρία Σαββίδου

"σκαλίζει γράμματα κι ελπίδες στο παγκάκι" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)"

Γελίς Ιμπράμ Σεφανούρ Κερήμ Χαρά Πανάκογλου

Χρυσάνθη Χατζή Μιλένα Παπαδοπούλου

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος

Γιώργος Γεωργιάδης Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Κενγκά η γλαροπούλα, που ήταν όμως κι ατυχούλα. Με το σμήνος πετούσε κι αυτή, όταν έκαναν διάλειμμα για φαΐ. Καθώς έτρωγε τις&nbsp;ρέγκες&nbsp;της&nbsp;χαλαρή, δεν άκουσε την αναταραχή. Η μαύρη μάστιγα η κακή, των ανθρώπων η καταστροφή τους&nbsp;βρήκε&nbsp;στη&nbsp;διαδρομή προς την Βισκάια τη φανταχτερή. Νόμιζε πως το τέλος της θα ήτανε αυτό, να&nbsp;πεθάνει&nbsp;στον&nbsp;απέραντο τον ωκεανό, όμως&nbsp;δεν ήξερε τι&nbsp;την περίμενε&nbsp; στο&nbsp;Αμβούργο&nbsp;το σπλαχνικό…

«Η παχύρρευστη κηλίδα, η μαύρη μάστιγα, της είχε κολλήσει τα φτερά στο σώμα» Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει (1996)

Νικόλας Βάσιος Άκης Σαδουλά

"Η θάλασσα ντεκόρ στη μοναξιά μου" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τριαντάφυλλα της άμμου"

Χρήστος&nbsp; Μπάτζιος ΣΗΚΩΣΕ ΤΙΣ ΜΠΑΡΕΣ Κάπου στα βάθη της ψυχής Υπάρχεις μέσα στην καρδιά μου Μα είναι η διαδρομή για εκεί Μια έρημος πλατιά και μακρινή. Να σου μιλήσω θέλω Μα φοβάμαι μήπως πληγωθώ. Μην κάνω κάποια κίνηση άστοχη Και σε στενοχωρήσω Και χρειαστεί μετά να πάμε απ’ την αρχή. Σήκωσε τις μπάρες που μου κλείνουν τα διόδια, Βγάλε το εισιτήριο από την παραλία Αν δεν με διαγράφεις απ’ τη δική σου τη ζωή Υπόσχομαι να σ’ αγαπήσω πιο πολύ.

Ζεϊνέπ Σιτζάκ Εμίν ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ Ουρανός γεμάτος αστέρια φωτίζει τη νύχτα, ξαφνικά χάνονται στο άπειρο, όπως τα όνειρά μας που άξαφνα γυρνούν σε εφιάλτες. Κρύβουν τη λάμψη και την ομορφιά τους απ’ τα μάτια μας, κι αφήνουν μόνο τις κραυγές να ζώνουνε τα σπλάχνα μας. Κι έτσι τα όνειρα πετούν και χάνονται οι ελπίδες, και μοιάζουνε των άστρων οι σκοτεινές πλευρές σαν τις κραυγές των λύκων, που φόβους ξύπνησαν και τη μαγεία ραγίσαν. Και όπως το γυμνό αυτό σκοτάδι πνίγει τις χαρές μας σαν θηλιά, μας μαστιγώνει όξινη βροχή η αμηχανία: Γιατί το φως των άστρων χάνεται; Γιατί θολώνει ο ήλιος στους καπνούς των ηφαιστείων;

Στράτος Πάρτσιας ΑΠΟΣΤΑΣΗ Μας έχει πνίξει σε πηγάδι η σιωπή Πνιγμένοι στίχοι που σκοντάψανε στο ντο Μοιάζουν μ’ ατέλειωτη, τραχιά διαδρομή Που τη διαβαίνουμε με το μυαλό θολό. Κανείς δεν θα ’θελε στο τέλμα να βρεθεί Η ευθύνη μάς χτυπά βαριά σαν πέτρα Κι αν τρέμει ο καθένας μας να κάνει την αρχή Μας μένει η απόσταση, σ’ απόσταση δυο μέτρα. Ίσως και να ’ναι κάθε εμπόδιο για καλό Μα δεν θα σκύψω τα λιθάρια να σηκώσω Ούτε να καταντήσουμε θα ήθελα μελό Ας δοκιμάσουμε αύριο να ’ρθω να σ’ ανταμώσω.

«Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή» Πάνος Σταθόγιαννης, «Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)»

Χρήστος Μπάτζιος Γιάννης Ρουσόπουλος

"Έχει στα μάτια της βαθιά μια προσευχή την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τα δάκρυα της λιακάδας (Πνιγμένοι άγγελοι)"

"θα σου ’φερνα απ’ την έρημο τριαντάφυλλα της άμμου" Πάνος Σταθόγιαννης, "Τριαντάφυλλα της άμμου"

...για να μπαίνουμε ευκολότερα στο πετσί των ρόλων!

"Είναι παιδιά που δε μεγάλωσαν οι έρωτες Παιδιά ορφανά στα παραμύθια ξεχασμένα" Πάνος Σταθόγιαννης, "Ακουαρέλα"

Νικολέτα Πετρακοπούλου

"Κι ό,τι μας κάνει εντύπωση είναι πως καμιά φορά οι άνθρωποι καταφέρνουν να συνεννοούνται!"

Άρτεμις-Χρυσή Κουτσογιάννη ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΑ! Μια γλαροπούλα όμορφη, Λευκή σαν τη νυφούλα Φτερούγιζε στα κύματα Να βρει λίγη τροφούλα. Τους φίλους της δεν άκουγε Που την προειδοποιούσαν Και τους κινδύνους αγνόησε Που την παραφυλούσαν. Μαύρη κηλίδα κι άραχλη Απλώθηκε μπροστά της Κι εκείνη βούτηξε η χαζή Μέσα στη μοναξιά της.

«Στο χείλος του γκρεμού κατάλαβα το πιο σημαντικό. Πως πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει.» Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει

Στράτος Πάρτσιας Βασίλης Πατλάκας

Αρντά Σερήφ Φεΐζ Χασάν Μεριέμ Φεΐζ Χασάν Μπουράκ Μπαχά Χατζόγλου

Κώστας Χαλυβόπουλος «ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΓΕΛΑΜΕ» Τα χρόνια στον στρατό με σημαδεύουν σαν καρφιά. Στέγνωσε μέσα το είναι μου από σκοπιές στην υγρασία, στον βοριά, από χυμένες διαταγές σαν μέταλλο λιωμένο από εμβατήρια-συνθήματα σαν τρύπια άρβυλα «δεν μιλάμε, δεν γελάμε, τρέχουμε και χαιρετάμε». Θέλω στο σπίτι να γυρίσω να σε δω το σπιτικό να φάω φαγητό αχνιστό σαν το γλυκό σου το χαμόγελο και να ξεχάσω, να ξεχάσω, να ξεχάσω όσα με ρήμαξαν σε κάμψεις και πορείες… Μόνο να κάτσω στο τζάκι εκεί μπροστά δίχως σκέψη καμιά μήπως κι αρχίσει κάπως να υγραίνεται η καρδιά…

Β. Αποτυπώσεις λόγου και εικόνας με αφορμή το βιβλίο Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' έναν γλάρο να πετάει του Λουίς Σεπούλβεδα

ΔΥΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ - ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ

Οι συγγραφείς

Μπορεί το έργο των δύο συγγραφέων να εμπνεύσει δικές μας δημιουργίες;

Ας δοκιμάσουμε! Με μεράκι κι ενθουσιασμό!

Έχει κούκλες και κουκλάκια κι άλλα τόσα καπελάκια. Κοχύλια, πετραχήλια, αιώρες, μπουκαπόρτες, πουλιά βαλσαμωμένα σαν αυτά, άλλο κανένα Κι άλλα τόσα μπιχλιμπίδια, μαραφέτια και παιχνίδια. Το πολυώροφο το σπίτι τα ’χει όλα αυτά, μα σημαντικότερα για τον Ξερόλα ήταν τα βιβλία τα καλά που από αυτά μαθαίνεις τι σε περιμένει πιο μετά…

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.