Κλιματική Αλλαγή Διεθνής Αμνηστία

Στο πλαίσιο του προγράμματος

«Εγώ και Εσύ μαζί:
Περιβάλλον και
Ανθρώπινα Δικαιώματα»
της Διεθνούς Αμνηστίας ,
με αφορμή τη μελέτη
εκπαιδευτικού υλικού ,
την παρακολούθηση
ταινιών μικρού μήκους
για την κλιματική αλλαγή ,
αλλά και την επίσκεψη στο
Μάτι,στην πρόσφατα πληγείσα
περιοχή από φωτιά ,
μαθητές και μαθήτριες του Α5
του 1ου Γυμνασίου Αρτέμιδας
ευαισθητοποιήθηκαν,
προβληματίστηκαν και
αποτύπωσαν τις σκέψεις τους.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1.Η μοναξιά ενός δέντρου
2.Γιατί τόση αχαριστία.......
3.Ένα δέντρο αφηγείται
4.Η περιπέτεια ενός βιβλίου σε μια πλημμύρα
5.Απέραντη μοναξιά
6.Ένα βιβλίο ξαναγεννιέται
7.Η ζωή ενός βιβλίου
8. Η ιστορία ενός βιβλίου
9.Υπάρχει ελπίδα

Η εκπαιδευτική ομάδα

Κοντογιάννη Ελένη
Χαρμάνη Μαρία
Λεβέντη Ανθούλα

Η μοναξιά ενός δέντρου

Γέλια, τραγούδια , φωνές , παιδιά να τρέχουν , να παίζουν κρυφτό γύρω από τα δέντρα. Ευτυχισμένα παιδιά..., χαρούμενα παιδιά της πόλης.
Εγώ πάντα εκεί ακοίμητος φρουρός να τα περιμένω να έρθουν.Μικροί, μεγάλοι .Να τους δώσω τη σκιά μου , τα κλαδιά μου να σκαρφαλώσουν ,τα άνθη μου να τα μυρίσουν ,τους καρπούς να τους γευτούν, το οξυγόνο να ανπνεύσουν. Ζούσα , μεγάλωνα και περίμενα να έρθει η ώρα..
Πολλές φορές όμως έρχεται μία άλλη στιγμή που δεν την περιμένεις..
Ζέστη , υπερβολική ζέστη, ξηρασία, ανομβρία , καθόλου νερό.
Όλα αρχίζουν να σκύβουν το κεφάλι, να μαραίνονται, να μένουν μόνα τους...

Κανείς δεν έρχεται πια . ΄Εχω μείνει μόνο και περιμένω.. Με ξέχασαν; Δε με χρειάζονται πια.. Δεν έχω να τους δώσω τίποτα... Πόσο κρίμα είναι! Εγώ όμως δεν άλλαξα...δεν έκανα κάτι που τους ενόχλησε..
Αντίθετα εκείνοι δεν εκτίμησαν , δε σεβάστηκαν και τώρα πληρώνουν την αγνωμοσύνη τους. Είναι πια αργά; Mήπως υπάρχει ακόμα χρόνος, τρόπος να διορθώσουν το λάθος τους; Ας σκεφτούν και ας ενεργήσουν .
Είναι στο χέρι τους ! Απο αυτούς εξαρτάται!

Ρεντιόνα Τσάκο Α5

Γιατί τόση αχαριστία......

Ξεκίνησα από έναν σπόρο που έπεσε τυχαία στη γη.   Άρχισα σιγά σιγά να φυτρώνω,να αναπτύσσομαι, να βγάζω πράσινα φύλλα και καρπούς.Οι άνθρωποι αγαπούσαν να τρώνε τους καρπούς μου καθώς ξεκουράζονταν κάτω από τον ίσκιο μου. Μου ήταν πολύ ευχάριστο να βλέπω τους άλλους να είναι χαρούμενοι. Μεγαλώνοντας χάζευα τα άλλα δέντρα που μεγάλωναν γύρω μου και ήταν τόσο δυνατά.
Μια μέρα είδα έναν παράξενο άνθρωπο να βάζει φωτιά σε ένα δέντρο και να εξαφανίζεται. Σιγά σιγά αυτό το δέντρο πέταξε τη φωτιά του και σε άλλα.Κάποια στιγμή η φωτιά έφτασε και σε εμένα.  Πονούσα πολύ ...αισθανόμουν πολύ αδύναμο. Δεν μπορούσα να αντιδράσω.
Οι ώρες περνούσαν και η φωτιά εξαπλωνόταν.
Παντού καπνοί και τσιτσιρίσματα από τα κλαδιά που καίγονταν.

Επιτέλους μια ομάδα πυροσβεστών κατέφθασε και άρχισαν να ρίχνουν νερό . Μετά από λίγη ώρα κατάφεραν να μας σβήσουν. Ήμουν πολύ θυμωμένο με εκείνον τον άνθρωπο που μας άφησε να καιγόμαστε. Όλα τα ζώα, τα φυτά, τα δέντρα της περιοχής. Να πονάμε τόσο πολύ.... Γιατί τι φταίξαμε; Τι του κάναμε; Εμείς μόνο χαρά και ζωή δίνουμε στους ανθρώπους. Ένιωθα τόση στενοχώρια,θλίψη,πίκρα....αγανάκτηση
και συνάμα απορία. Οι άνθρωποι με κοιτούσαν με οίκτο και συμπόνια.
Καθώς περνούσε ο καιρός όμως άρχισα να πρασινίζω. Να βγάζω πάλι φύλλα και καρπούς. Οι άνθρωποι όμως επισκέπτονταν τα άλλα δέντρα που ήταν πιο δυνατά και γερά από εμένα. Με έχουν παραμελήσει.

Γιατί να συμβεί....

Μαρίνα Παντέλικα Α5