წიგნშია შეტანილი გამორჩეული პოეტისა და მთარგვნელის ია სულაბერიძის თარგმანები ,რომლებიც გააცნობენ ქართველ მკითხველს რუსული პოეზიის საუკეთესო ნიმუშებს

რუსული პეზიის მარგალიტები ია სულაბერიძის თარგმანებში

Watercolor texture 2

* * * გათანგულმა შენი მზერის სიხარბით, მეც ვისწავლე მთანგველ მზერის გაბმა, მე ხომ ერთ დროს შენი ნეკნი ვიყავი, - როგორ უნდა არ მიყვარდე, აბა? ვყოფილიყავ შენი ლაღი დობილი, - ოდით მაძევს ბედის განაჩენი, მე კი გავხდი უძღები და ორპირი და უტკბესი გავხდი მონა შენი... მაგრამ როცა წყნარად მოვიკალათებ მაგ თოვლივით მოქათქათე მკერდზე, გული შენი ზეიმობს და ანათებს, გული მზეობს, მამულს მითბობს ეს მზე...

* * * Долгим взглядом твоим истомлённая, И сама научилась томить. Из ребра́ твоего сотворённая, Как могу я тебя не любить? Быть твоею сестрою отрадною Мне завещано древней судьбой, А я стала лукавой и жадною И сладчайшей твоею рабой. Но когда замираю, смирённая, На груди твоей снега белей, Как ликует твое умудрённое Сердце — солнце отчизны моей!

აპოლონ მაიკოვი Аполло́н Никола́евич Ма́йков

Я помню чудное мгновенье: Передо мной явилась ты, Как мимолетное виденье, Как гений чистой красоты. В томленьях грусти безнадежной В тревогах шумной суеты, Звучал мне долго голос нежный И снились милые черты. Шли годы. Бурь порыв мятежный Рассеял прежние мечты, И я забыл твой голос нежный, Твои небесные черты. В глуши, во мраке заточенья Тянулись тихо дни мои Без божества, без вдохновенья, Без слез, без жизни, без любви. Душе настало пробужденье: И вот опять явилась ты, Как мимолетное виденье, Как гений чистой красоты. И сердце бьется в упоенье, И для него воскресли вновь И божество, и вдохновенье, И жизнь, и слезы, и любовь.-

Мари́на Ива́новна Цвета́ева მარინა ცვეტაევა&nbsp;

SILENTIUM! Silentium Молчи,скрывайся и таи И чувства и мечты свои — Пускай в душевной глубине Встают и заходят оне Безмолвно, как звезды в ночи, — Любуйся ими — и молчи. Как сердцу высказать себя? Другому как понять тебя? Поймет ли он, чем ты живешь? Мысль изреченная есть ложь. Взрывая, возмутишь ключи, — Питайся ими — и молчи. Лишь жить в себе самом умей — Есть целый мир в душе твоей Таинственно-волшебных дум; Их оглушит наружный шум, Дневные разгонят лучи, — Внимай их пенью — и молчи!..

SILENTIUM! იყუჩე და დაიმალე და მალე გრძნობებიც და ოცნებებიც დამალე, - დაე, სულის სიღრმეებში იარონ, იარონ და ისე უხმოდ იალონ, რომ ვარსკვლავთა მოგაგონონ სიმუნჯე -- დატკბი შენი გრძნობებით და -- იყუჩე!.. ვით გამოთქვას გულმა გულისწადილი? ვინ გაგიგებს, -- სად ივლი და რად ივლი, დღენი შენნი რანაირად გარბიან? გამოთქმული -- ყველა აზრი ყალბია -- ნუ შეამღვრევ წყაროს წმინდა სილურჯეს, მაგ აზრებით დაპურდი და -- იყუჩე!.. მხოლოდ შენსას უღელს უნდა შეება, შენს სულში ხომ სამყაროა ვეება იდუმალი, ჯადოსნური ფიქრების -- ეგ ფიქრები დღის ხმაურით მიქრება, მიმოფანტავს მზის სხივების სიურჩე -- ყური უგდე მათ მღერას და -- იყუჩე!..

რუსული პოეზიის მარგალიტების კრებული პარალელური ტექსტებით რუსულ და ქართულ ენებზე

Сборник жемчужин русской поэзии с параллельными текстами на русском и грузинском языках

თარგმანების ავტორი - ია სულაბერიძე Автор переводов - Ия Сулаберидзе

წიგნშია შეტანილი გამორჩეული პოეტისა და მთარგმ ნელის ია სულაბერიძის თარგმანები ,რომლებიც გააცნობენ ქართველ მკითხველს რუსული პოეზიის საუკეთესო ნიმუშებს

* * * ცრემლებს არა ვღვრი, არც ბედის გმობას ვბედავ, გვტოვებს ყოველი, ვით ვაშლის ხეებს - ნისლი, ჭკნობის ოქროსფერს, გარს შემოჯარულს, ვხედავ და სიჭაბუკის ბოლო ნაბიჯებს ვითვლი. აწი იმგვარად მკერდს ვერ შეურხევ კარებს, შეციებულო გულო, ვეღარ ძგერ ანცად და მოჩითული არყის ხეებით, არე, ვერ მაიძულებს კვლავ ფეხშიშველა წანწალს. სულ იშვიათად, მოხეტიალე სულო, სულ იშვიათად კრთება ბაგეთა ალი, სინორჩევ ჩემო, ვაი, რომ, გარდასულო, გრძნობის სიუხვევ, ძველო სიშმაგევ თვალის!.. სულ უფრო ძუნწად გული ნატრობს და ითხოვს, ხომ არ მესიზმრა, ნეტავ, ცხოვრების დღენი? საგაზაფხულო შემოძახილით თითქოს ჩამოვიქროლე მე მეწამული ცხენით. ქვეყნად ყველასთვის დგება არყოფნის რიგი, ღვრის ნეკერჩხალი ფოთოლთა სპილენძს მდორედ... უკუნისამდე კურთხეულ იყოს იგი, რაც იყვავილებს და შეუდგება შორეთს...

ალექსანდრე პუშკინი Алекса́ндр Серге́евич Пу́шкин

ალექსანდრე ბლოკი Александр Александрович Блок

იგორ სევერიანინი &nbsp;Игорь Северянин

მისი ნაკვთების პეიზაჟი, ისე ცოცხალი! - მიჯნური სულის გაზაფხულის რხევით ნახატი... რომ შემძლებოდა, აღვბეჭდავდი, შევინახავდი, აუწერელი სილამაზის ის იყო ქალი... თმის აბრეშუმის სურნელება, ამო და მქრქალი, ვით გადმოეცა? - უძლურია მხატვრის ქაღალდი, თუმცა, მოჩანდა მის მზერაში სევდის ღაღადი და თითქოს უფრო სევდიანად გაბრწყინდა თვალი... უცნაურია, ამ პორტრეტმა გული მატკინა, არა მტკენია, რა ხანია, ამგვარად გული და კაბინეტში, სად მოწყენამ დაიდო ბინა, მე მისი მზერის საყვედურით ვარ გათანგული... გატანჯავს ჩემს სულს იმ სევდიან მზერის ყვედრება და წლიდან წლებში ნაღვლიანი გადეხეტება...

Пейзаж ее лица, исполненный так живо Вибрацией весны влюбленных душ и тел, Я для грядущего запечатлеть хотел: Она была восторженно красива. Живой душистый шелк кос лунного отлива Художник передать бумаге не сумел. И только взор ее, мерцавший так тоскливо, С удвоенной тоской, казалось, заблестел. И странно: сделалось мне больно при портрете, Как больно не было давно уже, давно И мне почудился в унылом кабинете Печальный взор ее, направленный в окно. Велик укор его, и ряд тысячелетий Душе моей в тоске скитаться суждено

Сулаберидзе Ия

ია სულაბერიძე

*** ოცდაერთი. ორშაბათი. შეღამება. დედაქალაქს გავცქერ, ბინდში გამოხვეულს. რომ არსებობს ქვეყანაზე შეყვარება, - მოაფიქრდა ვიღაც საქმეგამოლეულს. ჰოდა, სხვებმაც, მოწყენით თუ სიზარმაცით, სიყვარულის არსებობა დაიჯერეს, იჩქარიან პაემნებზე, აკრთობთ მარცხი, სატრფიალო სიმღერები აიჩემეს. მაგრამ იწყებს საიდუმლოც ახდას ფარდის, და რჩებიან მდუმარების ანაბარა, ამას ერთხელ უნებლიეთ გადავაწყდი და მას შემდეგ თითქოს მუდამ ავადა ვარ...

*** Двадцать первое. Ночь. Понедельник. Очертанья столицы во мгле. Сочинил же какой-то бездельник, Что бывает любовь на земле. И от лености или со скуки Все поверили, так и живут: Ждут свиданий, боятся разлуки И любовные песни поют. Но иным открывается тайна, И почиет на них тишина... Я на это наткнулась случайно И с тех пор все как будто больна.

შობა მოვიდნენ მოგვნი. ყრმას ღრმად ეძინა. ვარსკვლავი ერთი ბრწყინავდა ერთობ. ნამქერი ქარბუქს ეგროვებინა. ქვიშაზე ზღურბლთან კოცონი ენთო. კვამლი დიოდა. ცეცხლი კრთებოდა. ჩანდნენ ჩრდილები არც ისე ნათლად. ირგვლივ მყოფთაგან ვერვინ ხვდებოდა, რომ იწყებოდა ცხოვრების ათვლა. მოვიდნენ მოგვნი. ყრმა არა კრთოდა. ეხურა ბაგას ქვაბულის თხემი. ბოლავდა თეთრად. ნამქერი ქროდა. ბიჭუნა იწვა. ელაგა ძღვენი.

Рождество Волхвы пришли. Младенец крепко спал. Звезда светила ярко с небосвода. Холодный ветер снег в сугроб сгребал. Шуршал песок. Костер трещал у входа. Дым шел свечой. Огонь вился крючком. И тени становились то короче, то вдруг длинней. Никто не знал кругом, что жизни счет начнется с этой ночи. Волхвы пришли. Младенец крепко спал. Крутые своды ясли окружали. Кружился снег. Клубился белый пар. Лежал младенец, и дары лежали

Сомнение Вот я один в вечерний тихий час, Я буду думать лишь о вас, о вас. Возьмусь за книгу,но прочту: «она», И вновь душа пьяна и смятена. Я брошусь на скрипучую кровать, Подушка жжет...Нет, мне не спать, а ждать. И, крадучись, я подойду к окну, На дымный луг взгляну и на луну. Вон там, у клумб, вы мне сказали «да», О, это «да» со мною навсегда. И вдруг сознанье бросит мне в ответ, Что вас покорней не было и нет. Что ваше «да», ваш трепет, у сосны Ваш поцелуй — лишь бред весны и сны.

ეჭვი ამ გაყურსულ და ეულ საღამოს თქვენზე, დე, თქვენზე ფიქრმა დამღალოს. ჩავცქერი წიგნს და თქვენ გხედავთ აქაც და სულს, გაბანგულს, მიწეწავთ კვლავაც... მწვავს ბალიში და კვნესის ლოგინი, შორსაა ძილი, ახლოს - ლოდინი. ფეხაკრეფილი მივალ სარკმელთან, გავხედავ მდელოს, კვამლს რომ აფრქვევს და ის ერთი "დიახ" მომაგონდება, არსად არასდროს რომ არ მშორდება... მაგრამ პასუხად მოდის ფიქრები, - ასე დამყოლი აღარ იქნებით... ის "დიახ", ფიჭვთან კოცნა და თრთოლვა არს გაზაფხულის და სიზმრის ბოდვა...

სერგეი ესენინი &nbsp;Сергей Александрович Есенин

ანა&nbsp;ახმატოვა А́нна Андре́евна Ахма́това&nbsp;

ცისფერ მინანქარს, იმგვარად ფერმკრთალს, რომ წარმოიდგენ აპრილში ოდენ, არყის ხეები აწვდენდნენ ზემკლავს და შეუმჩნევლად იბურებოდნენ... ხაზები - თლილი, ვიწრო და მკვეთრი, გაშეშებულა ნატიფი ბადე, როგორც ფარფორის ლამბაქი თეთრი, სადაც მკაფიო სურათსა ბადებს ხელი ძვირფასი მხატვრის, ოსტატის, მინის ზედაპირს ეხება რაიც, წუთიერ ძალას იძენს როცა ის, ივიწყებს როცა სიკვდილს და დაისს

На бледно-голубой эмали, Какая мыслима в апреле, Березы ветви поднимали И незаметно вечерели. Узор отточенный и мелкий, Застыла тоненькая сетка, Как на фарфоровой тарелке Рисунок, вычерченный метко, Когда его художник милый Выводит на стеклянной тверди, В сознании минутной силы, В забвении печальной смерти.

&nbsp;Никола́й Степа́нович Гумилёв ნიკოლოზ გუმილიოვი

ოცნებები და იდეები გავწიე განზე, მე ველი ზამთარს... ეს ლოდინი ჰგავს არცვის ლოდინს... გახსოვს, რომ, - წვიმა არ მოვაო, - ამბობდი ასე, მაგრამ ის მოდის, მოდის და მოდის... გავცქერი სარკმელს, გაოცებით მე ვარ მზირალი, ცხადი და ძილი რამ აურია? გახსოვს? - ამბობდი, რომ სიცოცხლე არის სიზმარი, მღვიძავს და ვცოცხლობ - უცნაურია... ხვალე კი ისევ უმიზეზოდ უნდა ვიცინო, რადგან ეს როლი ჩემი ხვედრია, გახსოვს? - ამბობდი, ტკივილია ტრფობა, - ვიციო, თურმე ცდებოდი - სიყვარული ჯოჯოხეთია!...

Отодвинув мечты и устав от идей, Жду зимы, как другие не ждут. Помнишь, ты обещал, что не будет дождей А они всё идут и идут… Удивлённо смотрю из квартирных окон — Я во сне или всё ж наяву? Помнишь, ты говорил, что вся жизнь — это сон? Я проснулась, и странно, живу… А назавтра опять мне играть свою роль, И смеяться опять невпопад. Помнишь, ты говорил, что любовь — это боль?! Ты ошибся, любовь — это ад!

თედორე ტიუტჩევი Фёдор Иванович Тютчев

Все живое особой метой Отмечается с ранних пор. Если не был бы я поэтом, То, наверно, был мошенник и вор. Худощавый и низкорослый, Средь мальчишек всегда герой, Часто, часто с разбитым носом Приходил я к себе домой. И навстречу испуганной маме Я цедил сквозь кровавый рот: "Ничего! Я споткнулся о камень, Это к завтраму все заживет". И теперь вот, когда простыла Этих дней кипятковая вязь, Беспокойная, дерзкая сила На поэмы мои пролилась. Золотая, словесная груда, И над каждой строкой без конца Отражается прежняя удаль Забияки и сорванца. Как тогда, я отважный и гордый, Только новью мой брызжет шаг... Если раньше мне били в морду, То теперь вся в крови душа. И уже говорю я не маме, А в чужой и хохочущий сброд: "Ничего! Я споткнулся о камень, Это к завтраму все заживет!"

დაბადებითვე ყოველ სულიერს რაღაც ნიშანი მოსდევს მაღლიდან, თუ არ მომცემდნენ პოეტის იერს, გამოვდგებოდი ქურდად, თაღლითად... ტანდაბალი და თან გალეული, ბიჭებში - მუდამ ყოჩი და გმირი, ნაჩხუბარი და ვერდაძლეული შინ ვბრუნდებოდი გატეხილ ცხვირით და დედას, დამფრთხალს ჩემს დანახვაზე, თან ვამშვიდებდი, თან სისხლს ვყლაპავდი, - რა მოხდა? - ფეხი წამოვკარ ქვაზე, შემიხორცდება ნაღდად ხვალამდი... ახლა კი, როცა დრო შეიცვალა და მდუღარება დაცხრა თანდათან, დაუდგრომელმა, მედგარმა ძალამ დღეს ჩემს ლექსებში გაინავარდა. ბაჯაღლო სიტყვა დადგა ულევად და ყოველ პწკარში ცხადად გაისმა უწინდებური გაბედულება მოუთოკავი ჩხუბისთავისა. კვლავ ძველებურად მხნე და ამაყი მთლად ახლებური ნაბიჯით დავალ და, თუკი ადრე ცხვირს მინაყავდნენ, სულის ჭრილობებს დღეს ვეღარ ვმალავ და ახლა, როცა ჩემს დანახვაზე ბრბო, მოსეირე, ახორხოცდება, მივუგებ, - ფეხი წამოვკარ ქვაზე, ეს ხვალ უკვალოდ შემიხორცდება...

*** Пускай ты выпита другим, Но мне осталось, мне осталось Твоих волос стеклянный дым И глаз осенняя усталость. О возраст осени! Он мне Дороже юности и лета. Ты стала нравиться вдвойне Воображению поэта. Я сердцем никогда не лгу, И потому на голос чванства Бестрепетно сказать могу, Что я прощаюсь с хулиганством. Пора расстаться с озорной И непокорною отвагой. Уж сердце напилось иной, Кровь отрезвляющею брагой. И мне в окошко постучал Сентябрь багряной веткой ивы, Чтоб я готов был и встречал Его приход неприхотливый. Теперь со многим я мирюсь Без принужденья, без утраты. Иною кажется мне Русь, Иными - кладбища и хаты. Прозрачно я смотрю вокруг И вижу, там ли, здесь ли, где-то ль, Что ты одна, сестра и друг, Могла быть спутницей поэта. Что я одной тебе бы мог, Воспитываясь в постоянстве, Пропеть о сумерках дорог И уходящем хулиганстве.

რა მოხდა, თუკი სულ სხვამ დაგლია, მე მაინც დამრჩა ქალი, რომლისაც დალალთა ბზინვა მინის კვამლია და თვალნი - დაღლა შემოდგომისა. ო, შემოდგომის ასაკო, ახლა ზაფხულზე მეტად გაფასებ, ვგონებ, შენ ეგულები სიყრმეზეც მაღლა წარმოსახვების და ფიქრის პოეტს. გული არასდროს იცრუებს, ჩემი, და ვამბობ ტრაბახნარევ გრძნობებით და შეუვალი, ვით განაჩენი, რომ ხულიგნობას ვემშვიდობები! გავშორდე, დროა, სიგიჟეს, ჩემსას, და - სიმამაცის თავნება განცდას, დღეს სხვა სასმელი ამ გულმა შესვა - მაფხიზლებელი სისხლის და აზრთა. ვუსმენ სექტემბერს, როგორც სარკმელთან კაკუნს ტირიფის მეწამულ ტოტის, რომ მოვემზადო მის შესახვედრად, რომ მოსასვლელი არის და მოდის. უკვე რაოდენს გული კარს უღებს, დაუძალებლად ვიტან რაოდენს, სულ სხვაგვარად ვჭვრეტ მე ჩემსას, რუსეთს, ჩემს ქოხებსა და სასაფლაოებს... მიდამოს მზერას ვარ მინდობილი, აქაც, იქაც და ყველგან! - ვხვდებოდი, რომ მხოლოდ ერთი, დაც და დობილიც პოეტისათვის შენ გახდებოდი, რომ მხოლოდ შენთვის შემეძლო მღერა, მარად წინმავალს, გულთა ნდობაზე, მასზედ, რომ გზებზე ბინდია ჯერაც და - ჩემგან წასულ ხულიგნობაზე...

ოსიპ მანდელშტამი&nbsp; Осип Эмильевич Мандельштам&nbsp;

ანა კერნისადმი ჩემ თვალწინ იდგა შენი მშვენება! - იმ წამის ხსოვნა მარად ჩემია, გჭვრეტდი, ვით შორად გამკრთალ ჩვენებას, ვით სილამაზის უქრობ გენიას... ქანცის გამწყვეტი ნაღველიც მერგო, - ამაოების შფოთით წამებაც, და მდევდა დიდხანს ნაზი ხმის ექო, და მდევდა ნატიფ ნაკვთთა ზმანება... გამოხდნენ წლები... ძალუმ ქარიშხალს გადაურეკავს ჩემი ნატვრები, მე მიმავიწყდა შენი ნაზი ხმა და ზეციური შენი ნაკვთები... და ვით დილეგში, უმზეოდ, უხმოდ, დღეები ერთურთს ებმოდნენ მხოლოდ, - უშთაგონებოდ, უცრემლოდ, უღვთოდ, უსიყვარულოდ და უსიცოცხლოდ... და, ჰა! - დაბრუნდა შენი მშვენება! - სულს ჯერ სიფხიზლე შემორჩენია! და გჭვრეტ, ვით შორად გამკრთალ ჩვენებას, ვით სილამაზის უჭკნობ გენიას! კვლავ ნეტარებით აძგერდა გული, ერთად შეირხა და აღდგა მკვდრეთით: სიცოცხლეც, ცრემლიც და სიყვარულიც, ზეშთაგონებაც და - თვითონ ღმერთიც!...

* * * შენ ხარ მარად უცნობი და იდუმალი, მე სულ უფრო თვინიერი ვხდები, ტრფობა შენი, - გოროზის და მიუვალის, ცხელი შანთით გამოცდაა, ვხვდები... ამიკრძალე სიმღერა და გაღიმება, რა ხანია, აღმიკვეთე ლოცვა, სამუდამოდ შენთან ვიყო, რა იქნება?! - არას ვწუხვარ, შენთანა ვარ როცა... ცას და მიწას ჩემი თავი შეაჯავრე, აღარ ვმღერი, დგას სიჩუმე სრული, ჯოჯოხეთსაც, სამოთხესაც შენ წაჰგვარე, თითქოს, ჩემი უბორკილო სული...

* * * Ты всегда таинственный и новый, Я тебе послушней с каждым днем, Но любовь твоя, о друг суровый, Испытание железом и огнем. Запрещаешь петь и улыбаться, А молиться запретил давно. Только б мне с тобою не расстаться, Остальное все равно! Так, земле и небесам чужая, Я живу и больше не пою, Словно ты у ада и у рая Отнял душу вольную мою.

ქართული სიმღერა გამთბარ მიწაში ვაზის კალამს ჩავსვამ სათუთად, დავკოცნი ლერწამს და მოწეულს შევაწყვეტ მტევანს, ვიხმობ მეგობრებს, სიყვარულით ამ გულს დავმუხტავ, არა და, - მარად ამ მიწაზე რად ვცხოვრობ ნეტავ? სტუმრებო, თავი მოიყარეთ, გიწვევთ და მზად ვარ, დაუფარავად გამიმხილეთ, როგორსაც მხედავთ, მე მომიტევებს შეცოდებებს მეუფე ცათა, არა და, - მარად ამ მიწაზე რად ვცხოვრობ ნეტავ? ჩემთვის იმღერებს შემოსილი მუქ-წითლით, დალი, შავ-თეთრით მოსილს, მის წინაშე მოვიდრეკ მე თავს, მერე მოვკვდები სიყვარულით და სევდით მთვრალი არა და, - მარად ამ მიწაზე რად ვცხოვრობ ნეტავ? და როს კუნჭულებს შემოიფრენს დაისის თალხი, კვლავაც ჩემ თვალწინ, დაე, ცხადად გაცურდნენ ერთად, ლურჯი კამეჩი, თეთრი ორბი, ოქროს კალმახი, არა და, - მარად ამ მიწაზე რად ვცხოვრობ ნეტავ?..

მიხეილ ლერმონტოვი Михаи́л Ю́рьевич Ле́рмонтов

Грузинская Песня Виноградную косточку в теплую землю зарою И лозу поцелую и спелые гроздья сорву, И друзей созову, на любовь свое сердце настрою. А иначе зачем на земле этой вечной живу? Собирайтесь-ка гости мои на мое угощенье, Говорите мне прямо в глаза чем пред вами слыву, Царь небесный пошлет мне прощение за прегрешенья. А иначе зачем на земле этой вечной живу? В темно-красном своем будет петь для меня моя дали, В черно-белом своем преклоню перед нею главу, И заслушаюсь я и умру от любви и печали. А иначе зачем на земле этой вечной живу? И когда заклубится закат по углам залетая, Пусть опять и опять предо мной проплывут наяву, Синий буйвол и белый орёл и форель золотая. А иначе зачем на земле этой вечной живу

ბულატ ოკუჯავა Була́т Ша́лвович Окуджа́ва;

* * * მე თქვენ მიყვარდით... ტრფიალი იგი მთლად არ მიმქრალა სულში, ეგების, თუმც, აღარ გქონდეთ თქვენ ამის ფიქრი, - მე თქვენს სიმშვიდეს არ შევეხები. უსასოოდ და სიტყვის უთქმელად მიყვარდით - კრძალვით თუ იჭვით სავსეს, მიყვარდით ისე ნაზად, გულწრფელად, რომ ღმერთს ვთხოვ, სხვასაც უყვარდეთ ასე...

Я вас любил:любовь еще, быть может, В душе моей угасла не совсем; Но пусть она вас больше не тревожит; Я не хочу печалить вас ничем. Я вас любил безмолвно, безнадежно, То робостью, то ревностью томим; Я вас любил такискренно, так нежно, Как дай вам бог любимой быть другим

გაიყო გზები გაიყო გზები... შენმა პორტრეტმა გულის ფიცარზე დატოვა ტვიფრი და უტკბეს წლების ლანდად მომდევდა, - გაერთო ჩემი სული და ფიქრი... და თუნდ ვერთგულებ მას, დღეს რაც არი, თვალიც და გულიც წარსულს ეტრფიან, - უკაცრიელიც ტაძრობს ტაძარი და წაქცეული კერპიც კერპია...

Расстались мы... Расстались мы, но твой портрет Я на груди моей храню; Как бледный призрак лучших лет, Он душу радует мою. И новым преданный страстям Я разлюбить его не мог: Так храм оставленный - всё храм Кумир поверженный - всё бог!

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; Помнишь ли город тревожный, Синюю дымку вдали? Этой дорогою ложной Молча с тобою мы шли… Шли мы — луна поднималась Выше из темных оград, Ложной дорога казалась — Я не вернулся назад. Наша любовь обманулась, Или стезя увлекла — Только во мне шевельнулась Синяя города мгла… Помнишь ли город тревожный. Синюго дымку вдали? Этой дорогою ложной Мы безрассудно пошли...

*** თუ გახსოვს მშფოთვარე ქალაქი, შორეთში - ბურუსი, ლურჯი? გზა იყო ცრუ, როგორც არაკი, გზა იყო უტყვი და მუნჯი... ჩვენ ვდუმდით, მთვარე კი აცურდა ბნელ შემოგარენის ზემოთ, სავალი მოჩანდა მაცდურად და ვეღარ დავბრუნდი, ჩემო. დამარცხდა ის ჩვენი ტრფიალი, გზებმა გაიტყუეს ანდა, ჩემში კი შეირხა შრიალით ქალაქის ბურუსის ფარდა... ხომ გახსოვს მოლურჯო ღამეში ქალაქი, განგაშით სავსე?.. ჩვენ განსჯის და ფიქრის გარეშე გავსწიეთ იმ მაცდურ გზაზე...

მომწონს, რომ ჩემით არა ხართ ავად მომწონს, რომ ავად არა ვარ თქვენით, რომ მიწის ბურთი დგას ფეხქვეშ მყარად და არც აპირებს, ჩაცურდეს ქვევით... ამ თავნებობის მომწონს უფლება, - სიტყვით თამაშის რომ არ ვცნობთ ხერხებს, რომ გაწითლებაც არ მემუქრება, სახელოს თქვენსას თუკი შევეხე... მომწონს, ჩემ გვერდით რომ არღვევთ წესებს და არხეინად სხვას რომ ეხვევით, რომ ჯოჯოხეთშიც არ გამამწესებთ, თუკი ტუჩებით თქვენ არ გეხებით, რომ თქვენ, ძვირფასო, ჩემს ძვირფას სახელს არ სწყალობთ დღით თუ ღამით, სრულიად, და ტაძრის დუმილს რომ არ დაარღვევს ჩვენთვის ნამღერი ალილუია!.. გულით, ხელითაც მადლობა - თქვენდა, რომ მე გიყვარვართ, არც იცით, - ისე! რომ ჩემს ღამეებს სიმშვიდეს ჰფენთ და რომ იშვიათად საღამოს მივსებთ, რომ მთვარის შუქზე ერთად არ დავალთ, რომ მზეც არ გვადგას ჩვენ სხივთა ფენით, რომ, ვაგლახ! - ჩემით არა ხართ ავად, რომ, ვაგლახ! - ავად არა ვარ თქვენით!..

Мне нравится, что вы больны не мной, Мне нравится, что я больна не вами, Что никогда тяжелый шар земной Не уплывет под нашими ногами. Мненравится, что можно быть смешной — Распущенной — и не играть словами, И не краснеть удушливой волной, Слегка соприкоснувшись рукавами. Мне нравится еще, что вы при мне Спокойно обнимаете другую, Не прочите мне в адовом огне Гореть за то, что я не вас целую. Что имя нежное мое, мой нежный, не Упоминаете ни днем, ни ночью — всуе… Что никогда в церковной тишине Не пропоют над нами: аллилуйя! Спасибо вам и сердцем и рукой За то, что вы меня — не зная сами! — Так любите: за мой ночной покой, За редкость встреч закатными часами, За наши не-гулянья под луной, За солнце, не у нас над головами,- За то, что вы больны — увы! — не мной, За то, что я больна — увы! — не вами!

Христос Воскрес! Повсюду благовест гудит, Из всех церквей народ валит. Заря глядит уже с небес… Христос Воскрес! Христос Воскрес! С полей уж снят покров снегов, И реки рвутся из оков, И зеленее ближний лес… Христос Воскрес! Христос Воскрес! Вот просыпается земля, И одеваются поля, Весна идет, полна чудес! Христос Воскрес! Христос Воскрес!

ქრისტე აღდგა! ზართა რეკვამ ყველა ტაძრად ხალხი ტაძრებიდან დაძრა, ზეცა თვალებს ცისკრით ივსებს, ქრისტე აღდგა! აღდგა ქრისტე! ველებს თოვლი გაუხდიათ, უბორკილოდ წყალნი დიან, რომ სციოდა, მწვანობს ის ტყე, ქრისტე აღდგა, აღდგა ქრისტე! მიწას, გაღვიძებულს, ვლოცავ, გაზაფხული მინდვრებს მოსავს, საოცრებებს ეს დღე იტევს, ქრისტე აღდგა! აღდგა ქრისტე!

Не жалею, не зову, не плачу, Все пройдет, как с белых яблонь дым. Увяданья золотом охваченный, Я не буду больше молодым. Ты теперь не так уж будешь биться, Сердце, тронутое холодком, И страна березового ситца Не заманит шляться босиком. Дух бродяжий, ты все реже, реже Расшевеливаешь пламень уст. О, моя утраченная свежесть, Буйство глаз и половодье чувств. Я теперь скупее стал в желаньях, Жизнь моя? иль ты приснилась мне? Словно я весенней гулкой ранью Проскакал на розовом коне. Все мы, все мы в этом мире тленны, Тихо льется с кленов листьев медь... Будь же ты вовек благословенно, Что пришло процвесть и умереть...

იოსიფ ბროდსკი Иосиф Александрович Бродский