Loading...

Ο μικρός κάστορας και η Ηχώ

Loading...

Μια φορά κι έναν καιρό ένας μικρός κάστορας ζούσε ολομόναχος στην άκρη μιας λίμνης, χωρίς αδέλφια και φίλους. Μια μέρα τον έπιασε το παράπονο και άρχισε να κλαίει. Όσο περνούσε η ώρα, το κλάμα γινόταν όλο και πιο δυνατό.

Ξαφνικά άκουσε κάτι παράξενο. Από την άλλη άκρη της λίμνης κάποιος έκλαιγε μαζί του. Ο μικρός κάστορας σταμάτησε να κλαίει, για να ακούσει. Αμέσως σταμάτησε κι ο άλλος.

– «Μπου... χου... χουου», έκανε.
– «Μπου... χου... χουου», του απάντησε και η φωνή από την άλλη πλευρά της λίμνης.
– «Είμαι μόνος μου, χρειάζομαι έναν φίλο», είπε.
– «Είμαι μόνος μου, χρειάζομαι έναν φίλο», είπε και η φωνή από την απέναντι πλευρά.

Ο μικρός κάστορας μπήκε γρήγορα στη βάρκα του και ξεκίνησε για να βρει ποιος του απαντούσε. Η λίμνη όμως ήταν πολύ μεγάλη. Κάποτε είδε μια μικρή πάπια να κολυμπά και της είπε:

– «Ψάχνω κάποιον που χρειάζεται έναν φίλο. Εσύ ήσουν που έκλαιγες;»
– «Πραγματικά χρειάζομαι έναν φίλο, αλλά δεν ήμουν εγώ», είπε η πάπια.
– «Θα γίνω εγώ φίλος σου», είπε ο μικρός κάστορας. «Έλα μαζί μου».

Πιο κάτω συναντούν μια ενυδρίδα.
– «Ψάχνουμε κάποιον που χρειάζεται έναν φίλο. Εσύ ήσουν που έκλαιγες;»
– «Πραγματικά χρειάζομαι έναν φίλο, αλλά δεν έκλαιγα εγώ», είπε η ενυδρίδα.
– «Θα γίνουμε εμείς φίλοι σου», είπαν και οι δύο. «Έλα μαζί μας».

Κωπηλατούσαν συνέχεια, μέχρι που είδαν μια χελώνα να λιάζεται ολομόναχη πάνω σε έναν βράχο.
– «Ψάχνουμε κάποιον που χρειάζεται έναν φίλο. Εσύ ήσουν που έκλαιγες;» την ρώτησαν και οι τρεις.
– «Πραγματικά χρειάζομαι έναν φίλο, αλλά δεν έκλαιγα εγώ», είπε η χελώνα.
– «Θα γίνουμε εμείς φίλοι σου. Πήδηξε μέσα».