Ιστορίες της Μέλισσας

Διηγήματα: Αϊβαζίδη Παναγιώτα, Γιαννακουδάκη Δήμητρα, Ιασωνίδου Βασιλική, Κεχαγιά Αναστασία, Λιοτοπούλου Έλενα, Μισαηλίδου Ανδρονίκη, Ράπτη Δανάη-Μαρία, Ρεΐζογλου Μαρία.

Συντονισμός-Επιμέλεια: Ευλαμπία Τσιρέλη, Θεολόγος, συγγραφέας, υπεύθ. Ομίλου Δημιουργικής Γραφής

Γυμνάσιο Φρυγανιώτη
Όμιλος Δημιουργικής Γραφής 2020-'21

Πρόλογος

Οκτώ μικροδιηγήματα από τον Όμιλο Δημιουργικής Γραφής του σχολείου μας. Το θέμα τέθηκε από τη Στέγη Μέλισσα για τον εορτασμό των 100 χρόνων λειτουργίας του Ιδρύματος. Η Παναγιώτα, η Δήμητρα, η Βασιλική, η Αναστασία, η Έλενα, η Ανδρονίκη, η Δανάη και η Μαρία κατέθεσαν ένα κομμάτι της ψυχής τους, διαλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις, με αγάπη, με σεβασμό. Σας χαρίζουν ένα μικρό ενθύμιο και δείγμα της υπέροχης γραφής τους.

Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2021

Αϊβαζίδη Παναγιώτα

Η Σκιά

Αγχώνεται, το βλέπω στα μάτια της. Μπορώ εύκολα να αναγνωρίσω αυτό το βλέμμα της θλίψης, της απογοήτευσης, της πλήρους μοναξιάς. Ήρθε η ώρα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Κοιτάζει την πινακίδα. «Μέλισσα», μια νέα στέγη. Μια νέα φωλιά. Διστάζει, αλλά κάνει το πρώτο βήμα. Ένα βήμα, μια νέα αρχή, σκέφτεται. Μέσα της, την πλημμυρίζει μια γεύση ζεστασιάς, ασφαλείας, οικειότητας. Δεν μιλάει όμως, φοβάται. Φοβάται το μέλλον μη γίνει παρελθόν.

Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει περνώντας την πόρτα εισόδου, είναι το τζάκι. Ένα αναμμένο τζάκι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται. Ζεστασιά, θαλπωρή, κάπου να ανήκει, ένα νέο σπιτικό. Δεν με βλέπει αλλά της κρατάω το χέρι. Ξέρει ότι είμαι δίπλα της.

Επιστρέφει στην πραγματικότητα. Βαδίζει στο βάθος του κτιρίου. Μια

ευγενική κυρία τής δείχνει το καινούργιο της δωμάτιο. Ένα πολύχρωμο δωμάτιο που σου δίνει το αίσθημα της ευτυχίας της ανεμελιάς. Της θυμίζει πως είναι ακόμα παιδί. Δίπλα από το κρεβάτι της βρίσκονται ακόμα δυο κρεβάτια. Απορεί. Αγχώνεται, και μέσα της την καταβάλλει η ένταση, η περιέργεια.

Δυο άγνωστες γυναικείες μορφές ξεπροβάλλουν πλησιάζοντας προς το μέρος της. Της συστήνονται. Οι καινούργιες της «αδελφές». Δεν είχε ποτέ αδελφή. Της είναι πρωτόγνωρο αλλά, το βλέπω στα μάτια της, της αρέσει η νέα αρχή.

«Ήρθε η ώρα», λέω.

Με κοιτάzει με ένα βλέμμα απορίας και περιέργειας.

«Ξέρω, δεν θες να φύγω, αλλά πρέπει. Πλέον αποτελώ παρελθόν. Είναι σειρά σου να ζήσεις κι εσύ σαν παιδί. Μια νέα αρχή».

Γιαννακουδάκη - Παπαδοπούλου Δήμητρα

Μάτια

Μου πήρε λίγα χρόνια μέχρι να καταλάβω γιατί τα λάτρευα τόσο πολύ. Πέρυσι ήταν που κατάλαβα πως μοιάζουν με λιμνούλες σοκολάτας. Λατρεύω τη σοκολάτα. Όταν κλαίει, είναι ακόμα πιο όμορφα. Το αγαπημένο μου, ωστόσο, χαρακτηριστικό της ήταν οι ρυτίδες γύρω από τα παιχνιδιάρικα μάτια της, που κάθε φορά που γελούσε υπερτονίζονταν. Όπως υπερτονίζονταν και τώρα.

Με κοίταξε και χαμογέλασε πλατιά. «Είμαι πολύ περήφανη για εσένα! Λοιπόν, μένει μόνο να μου πεις… Τελικά, θα της το πεις τώρα που θα την επισκεφτείς;» με ρώτησε η μητέρα Εσμιρέλα.

«Ωωω ναι... Είμαι σίγουρη πως θα χαρεί πολύ... Δεν πρέπει όμως και να αργήσω. Πρέπει να πηγαίνω τώρα!» έκανα καθώς τη φίλησα στο μέτωπο, και άρπαξα το παλτό μου από τον "καλόγερο". Άνοιξα την πόρτα και ξεχύθηκα έξω.