Ιστορίες της Μέλισσας

Γιαννακουδάκη - Παπαδοπούλου Δήμητρα &nbsp; Μάτια

Μου πήρε λίγα χρόνια μέχρι να καταλάβω γιατί τα λάτρευα τόσο πολύ. Πέρυσι ήταν που κατάλαβα πως μοιάζουν με λιμνούλες σοκολάτας. Λατρεύω τη σοκολάτα. Όταν κλαίει, είναι ακόμα πιο όμορφα. Το αγαπημένο μου, ωστόσο, χαρακτηριστικό της ήταν οι ρυτίδες γύρω από τα παιχνιδιάρικα μάτια της, που κάθε φορά που γελούσε υπερτονίζονταν. Όπως υπερτονίζονταν και τώρα. Με κοίταξε και χαμογέλασε πλατιά. «Είμαι πολύ περήφανη για εσένα! Λοιπόν, μένει μόνο να μου πεις… Τελικά, θα της το πεις τώρα που θα την επισκεφτείς;» με ρώτησε η μητέρα Εσμιρέλα. «Ωωω ναι... Είμαι σίγουρη πως θα χαρεί πολύ... Δεν πρέπει όμως και να αργήσω. Πρέπει να πηγαίνω τώρα!» έκανα καθώς τη φίλησα στο μέτωπο, και άρπαξα το παλτό μου από τον "καλόγερο". Άνοιξα την πόρτα και ξεχύθηκα έξω.

Αυτά τα μάτια είχαν άλλη ομορφιά. Έμοιαζαν με γαλαζοπράσινες λιμνούλες και ήταν ολόιδια με τα δικά μου. Άστραψαν μόλις με είδαν, και έπειτα ένιωσα τη ζεστή αγκαλιά της. Τη συζήτησή μας πάνω στα θέματα της επικαιρότητας ήρθα να διακόψω εγώ με ανυπομονησία. «Μαμά!!» αναφώνησα και σταμάτησε να μιλάει. «Έχω να σου πω κάποια νέα». Με κοίταξε με περιέργεια και συνέχισα. «Θα γίνω ανάδοχος&nbsp;ενός κοριτσιού από το σπίτι... Τη γνώρισα στην τελευταία μου επίσκεψη στη “Μέλισσα”. Χωρίς να το καταλάβω, πέρασα ώρες ολόκληρες να μιλάω μαζί της. Την ένιωσα σαν μικρή μου αδερφή. Εκείνη, για κάποιον λόγο, με εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή και μου μίλησε για όλα τα συναισθήματά της για το νέο της σπίτι... »Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Και χαίρομαι τόσο πολύ που νιώθει πια πολύ πιο άνετα εκεί. Μου αφηγήθηκε τα πάντα για τη ζωή της,

Misc texture 2

Μπορεί και να τα μπέρδεψε με τα λουλούδια του αγρού. Δεν φανταζόταν ότι αυτή της η επίσκεψη στο παιδικό δωμάτιο θα της άλλαζε τη ζωή. »Αφού ζουζούνισε για αρκετή ώρα στο δωμάτιο και χόρεψε άλλη τόση ώρα μπροστά στο πρόσωπο του παιδιού που κοιμόταν ήσυχο στο κρεβάτι του, μόλις άνοιξε η πόρτα και μια γυναίκα μπήκε στο παιδικό δωμάτιο, κάθισε σε μια μεριά ήσυχη. Παρατήρησε τη γυναίκα που, με ήρεμες κινήσεις, πλησίασε το παιδί, το αγκάλιασε, χάιδεψε το κεφάλι του με τρυφερότητα προσπαθώντας με γλυκόλογα να το ξυπνήσει. Η μέλισσα κράτησε την αναπνοή της και το ζουζουνητό της για να μη χαλάσει αυτή την τόσο γλυκιά στιγμή. Αχ, πόσο της είχε λείψει αυτό το χάδι. Το χάδι της μαμάς που δεν συγκρινόταν με κανένα άλλο. Μήπως και το ήξερε; Δεν το είχε νιώσει ποτέ. »Βλέπεις, από τότε που θυμόταν τον εαυτό της ήταν μόνη. Χαρούμενη, ζωηρή και πολύ δημοφιλής στα λιβάδια ή στους κήπους όπου σύχναζε, αλλά μόνη. Αχ πόσο της έλειπε αυτό το χάδι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που την τσίμπησε η ζήλια όταν

έβλεπε αντίστοιχες σκηνές με αυτήν του παιδιού και της μαμάς του στο δάσος όπου έπαιζε ανέμελα. »Όμως τώρα είχε μεγαλώσει, είχε γίνει μια ώριμη μέλισσα. Το είχε πάρει απόφαση! Θα έφτιαχνε τη δική της οικογένεια, κι αν δεν είχε ποτέ της μια οικογένεια, τώρα θα αποκτούσε και θα ήταν η ίδια πλέον μαμά. »Πέταξε από δω και από εκεί, έψαξε το καταλληλότερο μέρος για να στεγάσει την οικογένειά της και τελικά το βρήκε. Ασταμάτητα και για πολλές μέρες πετούσε στα λουλούδια όπου κάποτε έπαιζε. Μάζευε στα πόδια της τους κόκκους γύρης και τους πήγαινε στο σπίτι της. Τα λουλούδια πολλαπλασιάζονταν και γέμιζαν με ζωηρά χρώματα και γλυκά αρώματα το σπίτι, το σπίτι της. Και, λίγο αργότερα, και άλλες, μικρότερες μελισσούλες, που και αυτές δεν είχαν νοιώσει ποτέ το μητρικό χάδι, επισκέπτονταν τα λουλούδια. Και εκεί τις υποδεχόταν η μέλισσα με μια μεγάλη, ζεστή, τρυφερή αγκαλιά. Μια αγκαλιά ίδια με αυτή της μητέρας του μικρού παιδιού. Με αυτή της κάθε μητέρας που αγκαλιάζει το

Λιοτοπούλου Έλενα &nbsp; Η Μέλισσα και η νεράιδα

Μια φορά και μια κυψέλη, μια «μέλισσα» τριγυρνούσε συγυρίζοντας στη Στέγη της Μέλισσας. Καθώς τακτοποιούσε το κρεβάτι ενός κοριτσιού που μόλις είχε φύγει για να ανοίξει τα φτερά του, κάτω από το πάπλωμα του κρεβατιού βρήκε ένα γράμμα. Το άνοιξε και ξεκίνησε να διαβάζει: Αγαπημένες μου, Ευχαριστώ που μου δώσατε σπίτι, ζεστασιά και θαλπωρή όλα αυτά τα χρόνια στη Στέγη Μέλισσα. Μου ανοίξατε νέους δρόμους στη ζωή μου, τους οποίους δεν θα μπορούσα να βαδίσω αν ζούσα στο πατρικό μου. Με πάρα πολλή αγάπη, η νεράιδα Έτσι έλεγαν τα κορίτσια που έμεναν εκεί. Οι «νεραϊδούλες» τους, που μεγάλωναν τόσο γρήγορα και τις έβλεπαν να πετυχαίνουν τους στόχους τους στη ζωή τους.

Μετά από αρκετό καιρό, στο συρτάρι δίπλα στο κρεβάτι, βρήκε τη χτένα του κοριτσιού. Δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό της. Πού να είναι αυτή τη στιγμή; Τι σχέδια να έχει για το μέλλον; Αυτές οι ερωτήσεις την απασχολούσαν. Αποφάσισε, λοιπόν, να πάει να τη βρει και να της δώσει την πολυαγαπημένη της χτένα. Tη βρήκε σε μια μικρή «κυψέλη» ένα όμορφο σπιτάκι που της είχε δοθεί ώστε να μείνει και να βάλει βάσεις στη ζωή της στο πρώτο της ξεκίνημα όταν έφυγε από τη μεγάλη «Κυψέλη», τη Στέγη. Χτύπησε την πόρτα και η νεαρή νεράιδα την προσκάλεσε μέσα στο ζεστό και μοντέρνο σπιτικό της, με χαρά, για να της προσφέρει ένα τσάι. Αφού τα είπαν, ήρθε η ώρα να πούνε «αντίο». Η «μέλισσα» της έδωσε τη χτένα με συγκίνηση. Η νεράιδα κοίταξε τη χτένα που είχε και πάλι στα χέρια της όπως τότε. Άρχισε να χτενίζει τα μαλλιά της φέρνοντας γλυκά στη μνήμη της όλες

Εκείνη αγκάλιασε τη μικρούλα της και την ευχαρίστησε για την αναδρομή που της προσέφερε! Η Μελίνα έγνεψε καταφατικά και απομακρύνθηκε προς την αυλή συνεχίζοντας το παιχνίδι. «Μέλισσα... σε ευχαριστώ...» ψέλλισε η γιαγιά ψιθυριστά.

η Δάφνη προσαρμόστηκε και συνήθισε την καινούργια της ζωή. Ακούστηκε ο ήχος ενός κύματος που έσκαγε δυνατά στην ακτή. Το κορίτσι ξύπνησε, σκούπισε τα δάκρυά της και επέστρεψε στο τώρα. Ένα πράγμα είχε συνειδητοποιήσει, πως μια μέλισσα της θάλασσας βρισκόταν πάντα δίπλα της, στα καλά και στα κακά, σαν φύλακας άγγελος που την προστάτευε, σαν παράθυρο που την ταξίδευε στο παρελθόν της και της θύμιζε τα παλιά. Κι έτσι θα συνέχιζε να κάνει για πάντα.

Ράπτη Δανάη-Μαρία &nbsp; Μια ιστορία για «καληνύχτα»

Περπατούσε με προσοχή ανάμεσα στα χρωματιστά λουλούδια του κήπου. Έσκυβε, τα θαύμαζε, τα μύριζε και αναλογιζόταν τη μαγεία και τη δεξιοτεχνία της φύσης. Θυμήθηκε ένα παραμύθι που συχνά εξιστορούσε σε αυτήν και στις αδελφές της το βράδυ η μαμά της για να κοιμηθούν. Αχ, πόσο της άρεσε, πόσο το αγαπούσε αυτό το παραμύθι. Άγγιζε την ψυχή της, τη γαλήνευε, την ταξίδευε. «Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια όμορφη, κιτρινόμαυρη, ζωηρή μέλισσα. Πετούσε από λουλούδι σε λουλούδι, γευόταν το νέκταρ τους, έπαιζε με τις πεταλούδες και απολάμβανε τη φύση. »Κάποια μέρα μπήκε σ’ ένα παιδικό δωμάτιο. Της τράβηξαν την προσοχή τα έντονα χρώματα από τα παιχνίδια.

μικρό της και που το αγαπάει περισσότερο και από την ίδια της τη ζωή». &nbsp; Αχ, πόσο της άρεσε αυτό το παραμύθι. Πόσο αληθινό έμοιαζε στο μυαλό της. Θα το θυμόταν για πάντα, αυτή τη μελισσούλα που ήταν ο φωτεινός φάρος και ο οδηγός της, αυτό το παραμύθι που ήταν η ίδια της η ζωή!&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

Ρεΐζογλου Μαρία «Μέλισσα, σε ευχαριστώ...»

&nbsp; Έπαιζε στον κήπο του σπιτιού της. Η γιαγιά της καθόταν στη βεράντα και τη θαύμαζε. Συλλογιζόταν το πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια και τα νιάτα της. «Γιαγιά!!» φώναξε η μικρή ξαφνικά. «Ναι, Μελίνα μου, τι έγινε;» «Τι είναι αυτό πάνω στο δέντρο;» Το πεντάχρονο κοριτσάκι γύρισε προς το μεγάλο πεύκο και, με το δάχτυλό της, έδειξε ένα μεγάλο κλαδί πάνω στο οποίο έστεκε ένα θεόρατο μελίσσι. Μέσα εκεί έμπαιναν μέλισσες. Η γιαγιά, ξέροντας τι εννοούσε η εγγονούλα της, κοίταξε τις μέλισσες αφηρημένη. «Έλα, αγάπη μου, κάθισε κοντά μου να σου πω μια ιστορία», της είπε. «Όταν ήμουν στην ηλικία σου, οι γονείς μου χάθηκαν σε έναν οδυνηρό πόλεμο στη Μικρά Ασία». Ξεκίνησε την

Σε αυτούς που χτίζουν καταφύγια ψυχών, και στον λόγο των παιδιών που είναι το μέλι αυτού του κόσμου.

Οκτώ μικροδιηγήματα από τον Όμιλο Δημιουργικής Γραφής του σχολείου μας. Το θέμα τέθηκε από τη Στέγη Μέλισσα για τον εορτασμό των 100 χρόνων λειτουργίας του Ιδρύματος. Η Παναγιώτα, η Δήμητρα, η Βασιλική, η Αναστασία, η Έλενα, η Ανδρονίκη, η Δανάη και η Μαρία κατέθεσαν ένα κομμάτι της ψυχής τους, διαλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις, με αγάπη, με σεβασμό. Σας χαρίζουν ένα μικρό ενθύμιο και δείγμα της υπέροχης γραφής τους.

Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2021

Διηγήματα: Αϊβαζίδη Παναγιώτα, Γιαννακουδάκη Δήμητρα, Ιασωνίδου Βασιλική, Κεχαγιά Αναστασία, Λιοτοπούλου Έλενα, Μισαηλίδου Ανδρονίκη, Ράπτη Δανάη-Μαρία, Ρεΐζογλου Μαρία. Συντονισμός-Επιμέλεια: Ευλαμπία Τσιρέλη, Θεολόγος, συγγραφέας, υπεύθ. Ομίλου Δημιουργικής Γραφής Γυμνάσιο Φρυγανιώτη Όμιλος Δημιουργικής Γραφής 2020-'21

αδέρφια. Ένα δάκρυ κύλησε στο γεμάτο φακίδες, από τον λαμπερό ήλιο, πρόσωπό της. Τα αφρώδη κύματα της γαλαζοπράσινης θάλασσας την ταξίδεψαν στο παρελθόν της, σαν τρένο με προορισμό τις αναμνήσεις. Και έτσι βρέθηκε στη μικρή ξύλινη βάρκα με τους πολλούς επιβάτες, τα μωρά και τις μανάδες. Όλοι αναζητούσαν πρόσωπα που χάθηκαν στη στάχτη του παρελθόντος και που ποτέ ξανά δεν θα αντάμωναν, κλαίγοντας. Ανακάλεσε&nbsp;στη&nbsp;μνήμη της τη μικρή μελισσούλα που της κρατούσε συντροφιά στο μοναχικό της ταξίδι, παρέα με τους αγνώστους. Κι έπειτα θυμήθηκε&nbsp;τη στιγμή που έφτασαν σε ένα λιμάνι, ύστερα από πολλές μέρες στη θάλασσα παλεύοντας με τα πελώρια κύματα και το κρύο. Από τις πρώτες μέρες στη Θεσσαλονίκη δεν θυμόταν πολλά, μονάχα τα βάσανα και τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε με υπομονή και θάρρος για αρκετές μέρες στην υφασμάτινη σκηνή μαζί με αλλά εικοσιπέντε ορφανά παιδιά. Αυτό όμως που δεν θα ξεχνούσε ποτέ ήταν η στιγμή που κάποιοι

άνθρωποι τους ανακοίνωσαν πως θα τους μετέφεραν σε ένα μέρος, το «ορφανοτροφείο Μέλισσα». Εκεί, θα ζούσαν καλύτερα, παρέα με άτομα που νοιάζονταν για αυτούς. Ίσως να είχαν κι ένα καλύτερο μέλλον. Και, πράγματι, είχαν δίκιο, γιατί το μέρος εκείνο έδωσε πνοή και ελπίδα στην ταλαιπωρημένη και δυστυχισμένη ψυχή της. Εκεί κατάφερε να ξεχάσει ό,τι άσχημο είχε περάσει. Γνώρισε ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για εκείνη. Με την αγάπη τους κατάφερε μάλιστα να ξεπεράσει τον άδικο χαμό της οικογένειάς της και να αποδεχτεί την κατάστασή της. Το Ίδρυμα της πρόσφερε πολλά και στάθηκε δίπλα της σε κάθε δυσκολία που παρουσιαζόταν στη ζωή της. Μέχρι που ήρθε η στιγμή μια ανάδοχη οικογένεια να ανοίξει τη γεμάτη θαλπωρή αγκαλιά της και να δεχτεί άλλα δύο παιδιά. Στην αρχή η προσαρμογή ήταν δύσκολη, όμως, με τον καιρό και τη βοήθεια της θετής μητέρας της, η οποία πρόσφερε απλόχερα την αγάπη στα παιδιά της,

το πώς η Στέγη τη βοήθησε να ξανανιώσει ασφάλεια και το πώς παλεύει να συνηθίσει την καινούργια της ζωή. Είπε πως ήταν δύσκολο και παράξενο το συναίσθημα, αλλά άρχισε να νιώθει πως ανήκει κάπου και πως είναι ευπρόσδεκτη εκεί. »Η αγαπημένη της ώρα είναι η "βραδιά ταινίας" όπως ήταν και σε εμένα. Καθώς μου μιλούσε για τα θετικά συναισθήματα που βιώνει, ένιωσα πως έχω την υποχρέωση να συνεχίσω το έργο της οικογένειάς μου στη Στέγη και να φροντίσω αυτό το κορίτσι όπως εκείνοι φρόντισαν εμένα». Η μαμά με κοίταξε με βουρκωμένα μάτια. «Είμαι πολύ περήφανη για εσένα», είπε και έσφιξε το ένα μου χέρι στη χούφτα της. Ρουθούνισε προσπαθώντας να σταματήσει τον εαυτό της από το να κλάψει. Με κοίταξε με νόημα και εγώ πάγωσα. «Κόρη μου, ελπίζω να μου δώσεις μια ευκαιρία να επανορθώσω και να κάνουμε όλα αυτά που σου στέρησα. Να περάσουμε όλοι μαζί χρόνο σαν οικογένεια. Μαζί με αυτούς τους ανθρώπους που ήταν δίπλα σου όταν

εγώ δεν ήμουν σε θέση να σε μεγαλώσω, και που σε μεγάλωσαν για να γίνεις το πιο καλόκαρδο κορίτσι του κόσμου. Και να μου γνωρίσεις αυτό το κορίτσι που θα φροντίσεις... Σε παρακαλώ. Άμα μπορείς, να με συγχωρέσεις. Να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο». Τα λόγια της με έκαναν να ανατριχιάσω. Πριν καν το καταλάβω, έβρεξα όλο το πρόσωπό μου με δάκρυα που σκούπισα στην μπλούζα της μαμάς μου. «Μπορώ», της είπα με ένα χαρούμενο ψιθύρισμα.

»Ένα από αυτά τα παιδιά&nbsp;ήταν η γιαγιά μου η οποία με μεγάλωσε μέχρι μια ηλικία. Όσο καιρό έμεινα μαζί της, μου έλεγε διάφορες ιστορίες.&nbsp;Μου έλεγε για το πώς έφυγαν και για το πόσο πολύ τους βοήθησε το Ίδρυμα&nbsp;Μέλισσα, που τότε βοηθούσε και παιδιά με άλλου είδους δυσκολίες στο οικογενειακό τους περιβάλλον, και τώρα βοηθάει εσάς. Η γιαγιά μου ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, μου έμαθε πολλά πράγματα αλλά δεν την έζησα πολύ, ήταν μεγάλη κι έτσι γρήγορα έφυγε από τη ζωή.&nbsp;Εγώ δε μπορούσα να γυρίσω σπίτι αλλά ούτε είχα και κάπου αλλού να πάω. Ευτυχώς, όμως, οδηγήθηκα εδώ. »Οι άνθρωποι του ιδρύματος με καλοδέχτηκαν και&nbsp;πέρασα εδώ τα χρόνια της ζωής μου, έως τα δεκαοχτώ, ξέγνοιαστη και με μια τεράστια, υπέροχη οικογένεια να με φροντίζει.&nbsp;Πριν από τρία χρόνια που έφυγα&nbsp;από το ίδρυμα έγινα&nbsp;ανεξάρτητη. Όμως ποτέ δεν ξέχασα, κι έτσι γρήγορα ήρθα ξανά&nbsp;πίσω αλλά, αυτή τη φορά, όχι για μου παρέχουν βοήθεια, μα για να βοηθήσω εγώ εσάς. Το καλό που σου

κάνουν πρέπει να το επιστρέφεις. Είναι το χρέος μας στον κόσμο». «Ουάου. Μεγάλη ιστορία. Και η γιαγιά σου πρέπει να ήταν υπέροχη. Την περιγράφεις με τόσα γλυκά λόγια!» «Ναι, αλλά τώρα ας φάμε το φαγητό μας όλοι για να απολαύσουμε μετά τα κουλουράκια που φτιάξατε εσείς!»

Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τη ζωή σου εδώ. Όλοι είναι πολύ φιλικοί. Ίσως σου πάρει αρκετό καιρό να εξοικειωθείς, όμως μη φοβάσαι. Φρόντισε να μάθεις μόνο να δέχεσαι την αγάπη. »Σε λίγο θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις αυτά που σου λέω», είπε η Σοφία διαβάζοντας τη σκέψη της. «Άντε, πάμε μέσα. Άρχισε να φυσάει».

Κεχαγιά Αναστασία &nbsp; Οικογενειακό τραπέζι

Βραδάκι γύρω από το&nbsp;τραπέζι… «Άννα, να σου κάνω μία ερώτηση;»&nbsp; «Πες μου, Μαρία, ό,τι θες».&nbsp; «Πώς ήρθες εδώ; Γιατί μας φροντίζεις; Γιατί μας αγαπάς σαν κόρες σου, φίλες σου, αδερφές σου; Πώς μπορείς&nbsp;και μας καταλαβαίνεις σε κάθε μας πρόβλημα;»&nbsp; «Αυτές είναι πολλές ερωτήσεις… Λοιπόν. Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, μια ομάδα ανθρώπων&nbsp;βοηθούσε τα παιδιά,&nbsp;αγόρια και κορίτσια,&nbsp;που οι οικονομικές τους δυνατότητες&nbsp;ήταν περιορισμένες για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Πολλά είχαν γονείς αλλά εκείνοι δεν μπορούσαν να τα μεγαλώσουν. Άλλα είχαν&nbsp;χάσει τους γονείς τους στη μικρασιατική καταστροφή.

Οκτώ μικροδιηγήματα για τα 100 χρόνια Μέλισσα

Γυμνάσιο Φρυγανιώτη Όμιλος Δημιουργικής Γραφής 2020-'21

τις όμορφες αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας που είχε σωθεί.

Μισαηλίδου Ανδρονίκη Η Μέλισσα της Θάλασσας

Ήταν μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού του 1927. Η Δάφνη, δεκαεπτά χρονών πια, έπαιζε ξέγνοιαστα σε μια ηλιόλουστη παραλία της Χαλκιδικής μαζί με τα «καινούργια της αδέρφια». Ξάφνου, μια μέλισσα ήρθε προς το μέρος της, ζουζουνίζοντας δυνατά, και ύστερα κάθισε πάνω στα μεταξένια μαλλιά της. Τότε ήταν που θυμήθηκε πως ακριβώς πριν από δέκα&nbsp;χρόνια έχασε και το τελευταίο αγαπημένο πρόσωπο που της απόμεινε, τον παππού της, στην Εκστρατεία του Καυκάσου το 1917. Της ήρθε στο μυαλό εκείνη η ατέλειωτη μέρα που «έφυγε» μπροστά στα μάτια της, η μέρα που άφησε τα πάντα πίσω της. Αυτή και τόσοι&nbsp;ακόμα άνθρωποι, μέσα στα άγρια χαράματα. Οι περισσότεροι είχαν φύγει από την πατρίδα τους με μια μικρή βάρκα ξεχωριστά από φίλους, συγγενείς και

αφήγησή της η γιαγιά απλοϊκά, για να την καταλαβαίνει η μικρή της εγγονούλα. «Μετά από πολύ άγονο ψάξιμο, μια οικογένεια με πήρε κοντά της! Ακριβώς όπως και το Μελίσσι που βλέπεις. »Ήταν ένα μέρος ηλιόλουστο, με πολλά κοριτσάκια σαν εμένα. Όλες με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό τους συνέχεια, και μια ανοιχτή αγκαλιά. Δεν ήμασταν εύπορες, σαν τις μέλισσες με το πλούσιο νέκταρ, αλλά ήμασταν ευτυχισμένες με την οικογενειακή θαλπωρή, τη φροντίδα, τη ζεστασιά και τα λιγοστά υλικά αγαθά που μας προσφέρονταν». Το κοριτσάκι την κοίταζε συνεπαρμένο από την ιστορία της, αδυνατώντας να καταλάβει ποιο είναι αυτό το μέρος. Κι όμως, ένιωθε ήδη τη ζεστασιά που εξέπεμπε η γιαγιά της όταν μιλούσε γι' αυτό. Τα μάτια και το πρόσωπό της έλαμπαν! Γέμιζε ζωντάνια και τα μάγουλά της γίνονταν απερίγραπτα ροδαλά. Το μυαλό της κατακλυζόταν από ατελείωτες αναμνήσεις αγάπης. «Μελίνα μου, βλέπεις τις μέλισσες; Βλέπεις πόσο αγαπημένες είναι; Έτσι

ακριβώς ήταν και οι αδελφές μου σε εκείνο το μέρος. Γιατί αδελφές ήμασταν, μια τεράστια οικογένεια που συνεργαζόταν, υποστήριζε η μια την άλλη, αγαπιόταν...» Η γιαγιά σκέφτηκε λίγο και συμπλήρωσε. «Μα, κυρίως, βοηθούσε να ξεπεραστεί και να γιατρευτεί κάθε “αγκάθι” στις ψυχές μας!» Τελειώνοντας τη συναισθηματικά φορτισμένη αφήγησή της, η γιαγιά είπε στη Μελίνα: «Κάποια στιγμή, αγάπη μου, όμως, μεγάλωσα και έπρεπε να φύγω από αυτόν τον “παράδεισο”, να σταθώ στα πόδια μου και να πλάσω το δικό μου μέλλον με τις αρχές και τις αξίες που εκείνο το μέρος και οι άνθρωποί του μου χάρισαν απλόχερα. Έτσι έφυγα... Πέρασαν πολλά χρόνια αλλά ακόμα το θυμάμαι. Μα πώς να το ξεχάσω;» Αναρωτήθηκε. «Ήταν μια από τις πιο ευχάριστα συνταρακτικές περιόδους της ζωής μου». Ένα δάκρυ κύλησε από τα ρυτιδιασμένα και γλυκά μάτια της γιαγιάς... Το κοριτσάκι το είδε και, ενοχλημένο, με το μουτζουρωμένο του χεράκι, της το σκούπισε γρήγορα.

Ιασωνίδου Βασιλική Άνεμος

Όσο διαφορετικές είναι οι ιστορίες τους, τόσο παρόμοια είναι τα όνειρα και οι ψυχές τους. Η Σοφία ήταν&nbsp;η μεγαλύτερη και η πιο εξωστρεφής. Δεκαπέντε ετών, εδώ και λίγα χρόνια είχε μεταβεί στη «Μέλισσα». Είχε μάθει να μη τα παρατάει ποτέ παρόλο που ήταν ακόμα έφηβη. Η Μελίνα, μεγάλωσε με τη θεία της μέχρι τα δώδεκα, καθώς έχασε τους γονείς της πολύ νωρίς. Η θεία της όμως αρρώστησε βαριά και η Μελίνα πήγε στη Στέγη. Τις πρώτες μέρες τα κορίτσια δεν μιλούσαν. Πέρασε περίπου ένας μήνας από τότε που ήρθε η Μελίνα και τα κορίτσια μόνο τα ονόματά τους είχαν πει. Όμως, ένα Σάββατο που συναντήθηκαν στην αυλή, άρχισαν να συζητούν. Η Μελίνα δεν μιλούσε πολύ. Η Σοφία

κατάλαβε πως η κοπέλα δεν ένιωθε πολύ άνετα. «Γεια! Μελίνα, έτσι;» «Ναι. Και συ πρέπει να είσαι η Σοφία». «Είσαι αρκετό καιρό εδώ, στη Μέλισσα, αλλά δεν δείχνεις να έχεις συνηθίσει. Μου θυμίζεις εμένα όταν πρωτοήρθα. Ήμουν ακριβώς σαν εσένα». «Αλήθεια;» «Ναι. Θέλεις χρόνο να εμπιστευτείς τους ανθρώπους». Η Μελίνα πήρε μια έκφραση ντροπής. «Δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι άσχημα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Προστατεύεις τον εαυτό σου», της έδωσε κουράγιο η Σοφία. «Όσο καιρό είμαι εδώ, έχω καταλάβει πως είναι όλα ωραία και αρχίζω να συνηθίζω. Όλοι είναι εξαιρετικοί και φιλόξενοι», είπε λίγο πιο χαλαρή η Μελίνα. «Ναι, πολλές φορές δεν έχει να κάνει με τους άλλους αυτό που αισθανόμαστε.

Αϊβαζίδη Παναγιώτα Η Σκιά

Αγχώνεται, το βλέπω στα μάτια της. Μπορώ εύκολα να αναγνωρίσω αυτό το βλέμμα της θλίψης, της απογοήτευσης, της πλήρους μοναξιάς. Ήρθε η ώρα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Κοιτάζει την πινακίδα. «Μέλισσα», μια νέα στέγη. Μια νέα φωλιά. Διστάζει, αλλά κάνει το πρώτο βήμα. Ένα βήμα, μια νέα αρχή, σκέφτεται. Μέσα της, την πλημμυρίζει μια γεύση ζεστασιάς, ασφαλείας, οικειότητας. Δεν μιλάει όμως, φοβάται. Φοβάται το μέλλον μη γίνει παρελθόν. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει περνώντας την πόρτα εισόδου, είναι το τζάκι. Ένα αναμμένο τζάκι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται. Ζεστασιά, θαλπωρή, κάπου να ανήκει, ένα νέο σπιτικό. Δεν με βλέπει αλλά της κρατάω το χέρι. Ξέρει ότι είμαι δίπλα της. Επιστρέφει στην πραγματικότητα. Βαδίζει στο βάθος του κτιρίου. Μια

ευγενική κυρία τής δείχνει το καινούργιο της δωμάτιο. Ένα πολύχρωμο δωμάτιο που σου δίνει το αίσθημα της ευτυχίας της ανεμελιάς. Της θυμίζει πως είναι ακόμα παιδί. Δίπλα από το κρεβάτι της βρίσκονται ακόμα δυο κρεβάτια. Απορεί. Αγχώνεται, και μέσα της την καταβάλλει η ένταση, η περιέργεια. Δυο άγνωστες γυναικείες μορφές ξεπροβάλλουν πλησιάζοντας προς το μέρος της. Της συστήνονται. Οι καινούργιες της «αδελφές». Δεν είχε ποτέ αδελφή. Της είναι πρωτόγνωρο αλλά, το βλέπω στα μάτια της, της αρέσει η νέα αρχή. «Ήρθε η ώρα», λέω. Με κοιτάzει με ένα βλέμμα απορίας και περιέργειας. «Ξέρω, δεν θες να φύγω, αλλά πρέπει. Πλέον αποτελώ παρελθόν. Είναι σειρά σου να ζήσεις κι εσύ σαν παιδί. Μια νέα αρχή».

«Υπόσχεσαι πως θα είσαι εδώ όποτε σε χρειάζομαι;» «Πάντα ήμουν και θα είμαι• η σκιά σου».

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.