Book Creator

ΤΑ ΑΟΡΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

by Όμιλος Δημ.Γραφής 2022-'23

Pages 2 and 3 of 97

Τα Αόρατα
Χριστούγεννα
Μαθητές Ομίλου Δημιουργικής Γραφής
2022-'23
Loading...
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής, γράφουν χριστουγεννιάτικες ιστορίες με θέμα τα "Αόρατα Χριστούγεννα". Χριστούγεννα που δεν φαίνονται, Χριστούγεννα δύσκολα, ανθρώπων που δεν μπορούν να γιορτάσουν όπως όλοι, αλλά και Χριστούγεννα αναπάντεχα με το θαύμα να συμβαίνει στην καρδιά, πολλές φορές με μια στάλα μαγείας.

Σε όλες τις ιστορίες το παιδικό χαμόγελο περιμένει υπομονετικά, τα παιδικά χέρια σταυρώνουν για μια ευχή.

Και όλες οι ευχές εισακούγονται!

Κάποιες από τις ιστορίες συνοδεύονται από παραδοσιακά χαϊκού (είδος ιαπωνικής ποίησης με τρεις στίχους και αριθμό συλλαβών 5-7-5).

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Loading...
Γράφουν οι μαθητές:  Βρύζα Β., Γάλλου Α., Γκουνάγιας Μ., Γουδεντζίκη Μ., Γρηγοροπούλου Α., Δελημόση Φ., Καλαϊτζή Δ., Καρυώτη Θ., Κεχαγιά Α., Κοπαράνης Φ., Κωστούλας Γ., Λαδοπούλου Γ., Λυκίδης Γ., Μήνος Γ., Μπαλιόζογλου Ι., Μπεχλιβάνη Ε.,  Σουρμελής Γ., Τσιφτσή Ε., Χαραμαλή Α., Χατζίδου Ι.

Επιμελείται και συντονίζει: Τσιρέλη Ευλαμπία, ΠΕ01, Δρ Θεολογίας, συγγραφέας, Υπεύθυνη Ομίλου.
Loading...
Διαβάστε online - κατεβάστε σε pdf για εκτύπωση:
https://bit.ly/3jd3elS
Μαρία Γουδεντζίκη

Τα δώρα των «αόρατων» παιδιών

«Σε παρακαλώ, πήγαινε να κοιμηθείς!»
«Εντάξει, εντάξει, μαμά, πηγαίνω τώρα».

Αυτός ήταν ο τελευταίος διάλογος που είχα με τη μαμά μου, πέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα της παραμονής Χριστουγέννων. Βλέπετε, ήθελε να κοιμηθώ για να μη δω ότι τα δώρα τα φέρνουν αυτοί και όχι ο Άη Βασίλης. Αλλά αρκετά με αυτά.

Εγώ είμαι ο Φρεντ, δώδεκα χρονών, και αρκετά περίεργος. Μου αρέσει να αμφισβητώ τα πάντα. Τώρα τελευταία άρχισα να αμφισβητώ και την ύπαρξη του Άη Βασίλη. Σίγουρα υπάρχει ή οι γονείς μάς κοροϊδεύουν; Χρόνια τώρα με βασανίζει αυτή η ερώτηση, ωστόσο δεν έχω καταφέρει να απαντήσω. Τελικά, πήγα στο κρεβάτι μου. Δεν ήθελα να με πάρει ο ύπνος στον καναπέ.
Μπαίνοντας στο δωμάτιό μου, είδα ότι το περβάζι του παραθύρου μου είχε γεμίσει χιόνι! Πλησίασα στο παράθυρο και είδα τα πάντα έξω να είναι καλυμμένα από ένα λεπτό στρώμα χιονιού. Μαγεύτηκα!

Ξάπλωσα, κρατώντας αυτή τη μαγική εικόνα στο μυαλό μου μέχρι να κοιμηθώ. Ξαφνικά όμως χάθηκε, όχι μόνο αυτή, αλλά και εγώ… κάπου παράξενα… κάπου αλλού.

Βρέθηκα σε ένα μέρος φωτεινό σαν το κέντρο της πόλης, αλλά και ψυχρό. Δεν υπήρχε κανείς να ρωτήσω πού βρισκόμουν. «ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;» φώναξα δυνατά. Δεν μου απάντησε κανείς. Μόνο κάτι χριστουγεννιάτικα τραγούδια ακούγονταν από κάπου μακριά. Πλησίασα στην πηγή της μουσικής, προσεκτικά να μη με δουν. Ξαφνικά, πρόσεξα δίπλα μου ένα μικρό ανθρωπάκι. Τρόμαξα! Έμεινα ακίνητος από τον τρόμο. Εκείνο όμως δεν μου έδωσε καμία σημασία. Σαν να μην υπήρχα. Το ακούμπησα για να δω μήπως ονειρευόμουν. Εκείνο, άρχισε να ψάχνει γύρω του ποιος το είχε ακουμπήσει αλλά δεν μπορούσε να με δει. Σε λίγο, έφυγε.
Όσο απομακρυνόταν, συνειδητοποιούσα πως δεν ήταν ακριβώς «ανθρωπάκι»… Είχε μυτερά αυτιά, ήταν πάρα πολύ μικρόσωμο και φορούσε περίεργα ρούχα.

Συνέχισα να εξερευνώ το μέρος και σε λίγο είδα ένα τεράστιο κτήριο, πιο μεγάλο από πολυκατοικία. Ήταν στολισμένο με λαμπιόνια από πάνω μέχρι κάτω, που αναβόσβηναν το καθένα σε διαφορετικό χρώμα. Από μέσα έβγαιναν μυρωδιές από κουραμπιέδες και μελομακάρονα και φρεσκοψημένη βασιλόπιτα. Η τέλεια μυρωδιά! Μπήκα μέσα ακολουθώντας τη μύτη μου και την περιέργειά μου.

Ήταν γεμάτο μικροσκοπικά ανθρωπάκια σαν αυτό που είχα δει. Το καθένα είχε πάνω του ένα ταμπελάκι. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι έγραφε, αλλά υποθέτω ότι από τον τρόπο που ήταν παραταγμένα στον χώρο, έγραφαν επαγγέλματα και καθήκοντα. Το καθένα βρισκόταν στο πόστο του.

Τα παρατηρούσα για πολλή ώρα όταν ξαφνικά ένα εκτυφλωτικό φως βγήκε από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα.
Μέσα στο φως διέκρινα τον… Άγιο Βασίλη! Και μάλιστα φαινόταν ότι εκείνος με έβλεπε, σε αντίθεση με τα ανθρωπάκια. Άρχισε να με πλησιάζει.

«Αυτά εδώ είναι τα ξωτικά. Φτιάχνουν δώρα για τα παιδιά», είπε ο Άη Βασίλης.

«Μα είναι σχεδόν Χριστούγεννα…» είπα εγώ. «Δεν θα έπρεπε να έχουν ήδη τελειώσει τη δουλειά; Και γιατί δεν μπορούν να με δουν; Αφού κι εγώ παιδί είμαι».

«Διότι, τα ξωτικά αυτά δεν είναι συνηθισμένα ξωτικά. Είναι ένα ειδικό τάγμα ξωτικών. Βλέπεις, κατασκευάζουν δώρα μόνο για παιδιά που δεν μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα όπως τα υπόλοιπα. Και μόνο αυτά βλέπουν. Παιδιά που είναι φτωχά, μόνα, ξεχασμένα, χωρίς σπίτι και ζεστασιά, μακριά από τις πατρίδες και τις οικογένειές τους».

«Δεν… δεν ήξερα ότι υπάρχεις στ’ αλήθεια…» απάντησα εγώ. «Συγνώμη που σε αμφισβήτησα».
«Δεν πειράζει…» είπε εκείνος. «Συμβαίνει συχνά. Φεύγω τώρα! Να μοιράσω τα δώρα!»

«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ!» φώναξα, με μια κρυφή σκέψη ότι ίσως και να έβλεπα όνειρο τελικά.

«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑΑΑ!!» μου φώναξε ο Άγιος Βασίλης. «ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΝΕΙΡΟ!!!»
PrevNext