Εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής

Σκαρώνοντας ιαμβικούς 15σύλλαβους στίχους

Από την πόρτα έφυγα και πάγωσα απ' το κρύο
και μπήκα στ' αυτοκίνητο με προορισμό το πλοίο.
Εις το λιμάνι έφτασα και είδα το κατάρτι. (...)
Δώδεκα ώρες μοναχά θα είναι το ταξίδι.
και ύστερα θα βρίσκομαι στην όμορφη την Κρήτη.

Κ.Ε.

Από το σπίτι έφυγα και ήρθα στο σχολείο
αντίκρισα συμμαθητές και τους καθηγητές μου.
Αφού προσευχηθήκαμε ορμήσαμε στις τάξεις.
Περνούσαν οι καθηγητές σαν άκουγαν τα γέλια.
Στιγμή αυτοί δεν χάρηκαν και άρχισαν να φωνάζουν. Αμάν πια τους βαρέθηκα και θέλω να ξεφύγω!

Γ.Π. Ε.Τ.

2.Ένας αριθμός, Α. Τσέχωφ

Το διήγημα "Ενας Αριθμός" του Τσέχωφ έχει ως κεντρική ηρωίδα την Ιουλία, η οποία είναι ένας άβουλος χαρακτήρας και εξαπατάται από το αφεντικό της, που της έχει στήσει μια φάρσα για να της δείξει ότι πρέπει να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Οι μαθητές της Β τάξης άλλαξαν το τέλος του διηγήματος. Ακολουθούν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες...

https://youtu.be/p_V78h36mBQ

"-Στις 10 του Γενάρη σου δάνεισα 10 ρούβλια.
- Μα δεν δανειστικά ποτέ τίποτα. Ο τόνος της φωνής της Ιουλίας είχε πλέον αλλάξει. Κρυβόταν μια οργή μέσα της, ένας θυμός που ήταν έτοιμος να φανερωθεί. Ακόμα κι αν μείωνε κι άλλο τον ήδη μειωμένο μισθό της...
-Άρα συνολικά.... ο κύριος Καρυώτης άρχισε να κάνει υπολογισμούς. Έκανε πως δεν την άκουσε πιο πριν. Η Ιουλία έβραζε. Ένιωθε τον εκνευρισμό της να φουντώνει. Να της τρώει τα σωθικά.
-11 ρούβλια, τελείωσε την πρότασή του και της προσέφερε το φάκελο με τα 11 ρούβλια ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Εκείνη σηκώθηκε όρθια να δείξει το ανάστημά της.

-Τα ρούβλια σου πλέον δεν τα θέλω. Να βρεις άλλη να σου μαγειρεύει, να σου προσέχει τα παιδιά, να τα διαβάζει, να τα πηγαίνει στο σχολείο ...και άρχισε να απαριθμεί ότι προσφέρει και δεν προσφέρει στην οικογένεια. Μέχρι που ζαλίστηκε. Ο κύριος Καρυώτης έμεινε να την κοιτάει. Και σαν να νόμισε πως όσα είδε και άκουσε ήταν μια ψευδαίσθηση χαμογέλασε για μια ακόμα φορά και της προσέφερε ξανά τον φάκελο με τα 11 ρούβλια, φέρνοντας τον πιο κοντά αυτή τη φορά για να είναι πιο δελαστικός.
- Έλα πάρτον, μην ντρέπεσαι, δικά σου είναι. Και χαμογέλασε πιο πλατιά για να την ενθαρρύνει.
Καθώς ο κύριος Καρυώτης χαμογελούσε σαν μεθυσμένος η Ιουλία γεμάτη έξαψη άπλωσε το χέρι της και τίναξε μακριά τον φάκελο, στην άλλη μεριά του δωματίου. Με σηκωμένο το κεφάλι προχώρησε προς την πόρτα, περπατώντας ανάμεσα στα ρούβλια τα οποία στριφογύριζαν ακόμα πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Βγαίνοντας ξεφύσηξε και άφησε τους ώμους της να πέσουν.
-Ε μα...για πόσο ακόμα; για πόσο; αναστέναξε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Ένα δάκρυ που καθρέφτισε την απελπισία και την απογοήτευσή της. Στο φάκελο δεν ήταν ούτε 11τα ρούβλια, ήταν 8
Π.Κ."

"Η δασκάλα έπνιξε την αγανάκτηση της στην σιωπή. Κατάπιε χωρίς λέξεις την πίκρα της. Μαύρες σκέψεις αντίδρασης έγιναν πουλιά και πέταξαν από τα ανοιχτά παράθυρα. Δάκρυα κύλησαν στο όμορφο πρόσωπό της. Η ευγένειά της έλαμψε και φώτισε το ψυχρό γραφείο και τη σκοτεινή καρδιά του εργοδότη. Η δασκάλα με το περίλυπο πρόσωπο από την αδικία και τα άσπρα τρεμάμενα χέρια έσκυψε το κεφάλι και αδιαμαρτύρητα σκέφτηκε να αποχωρήσει από το γραφείο. Ψιθυρίζοντας μέσα από τα χείλη της "ευχαριστώ"... Έτοιμη να λιποθυμήσει...
Την ώρα που την εγκατέλειπαν οι αισθήσεις της, άνοιξε την πόρτα για να αποχωρήσει και τα παιδιά πετάχτηκαν από το διπλανό δωμάτιο που κρυφάκουγαν τη συζήτηση. Αγκάλιασαν τη δασκάλα τους κλαίγοντας για την αδικία που είχε υποστεί. Εκείνη έσκυψε, τα αγκάλιασε και τους δίδαξε για ακόμα μια φορά ένα μάθημα: το μάθημα της υπομονής και της αξιοπρέπειας. Και τα παιδιά με τη σειρά τους έδωσαν ένα καλό μάθημα στον αδίστακτο πατέρα τους. Έβγαλαν από τις τσέπες ένα ξύλινο κουτάκι και το χάρισαν στην κυρία τους. Την υποχρέωσαν, μάλιστα, να το πάρει. Ήταν ένα δώρο μέσα από την αγνή παιδική καρδιά τους. Εκείνη τη στιγμή δίδαξαν στον πατέρα τους το μάθημα της γενναιοδωρίας.

Η δασκάλα, ντροπαλή καθώς ήταν, άνοιξε το κουτάκι με συστολή και όταν αντίκρισε τι είχε μέσα έμεινε άφωνη για ακόμα μία φορά! Ένα λαμπερό δαχτυλίδι με πολύτιμες πέτρες. Η λάμψη του φώτισε το πρόσωπό της και το χαμόγελο ζωγραφίστηκε και πάλι στα χείλη της. Η καλοσύνη των παιδιών ζέστανε την παγωμένη απ' την αδικία του πατέρα καρδιά της. Η πρώτη σκέψη της ήταν να το δώσει πίσω. Όμως ο σκληρός πατέρας των παιδιών, συγκινημένος απ' την καλοσύνη και την ευαισθησία των παιδιών του, της έπιασε σφιχτά τα δύο χέρια, γονάτισε και της φόρεσε ο ίδιος το πολύτιμο δαχτυλίδι. "Σε ευχαριστώ για ό,τι έχεις κάνει για τα παιδιά μου. Είναι σπουδαία και το χρωστώ σε σένα. Σου ζητώ γονατιστός συγγνώμη."
Α.Κ.

3.Ερημωμένα χωριά, Γ. Ρίτσος
_{Ερημωμένα χωριά, ξεροπόταμα σ' ένα ανελέητο ξερό καλοκαίρι.}
_{Βομβαρδισμένες εκκλησιές. Ένας άσπρος άνεμος σφύριζε}
_{σαν τον τρελό ψάλτη που τραγούδαγε άγρια τροπάρια μες στο ντουφεκίδι}
_{κι ο παπάς με τις μπότες του σκοτωμένου αξιωματικού}
_{σήκωνε τα ράσα του και πηδούσε το φράχτη. Στους τοίχους}
_{ήταν σβησμένα τα συνθήματα.}
_{Υπόκωφοι κανονιοβολισμοί στο βάθος,}
_{χαμηλά στον ορίζοντα η σιγαλιά του χαμένου πολέμου.}
_{Ένα άλογο σκοτωμένο στην πλαγιά.}
_{Είχε κολλήσει ο πάγος το παπούτσι στην κάλτσα, την κάλτσα στο πόδι.}
_{Θα ξανάρθουμε - είπαν. Και δίχως πόδια θα ξανάρθουμε. Τρίζαν οι}
_{αραποσιτιές παράξενα σα να μας σκίζαν τα χαρτιά με τα πατριωτικά τραγούδια μας σα να μας σκίζαν τις σημαίες μας. Δυο λιγνά σύγνεφα}
_{κρέμονταν πάνου στο βουνό σα δυο πλεξούδες σκόρδο δίπλα σ' ένα τζάκι}
_{σ' ένα βομβαρδισμένο σπίτι. Να κρύψουμε τούτο το φως}
_{μη μας το πάρουνε κι αυτό - πού να το κρύψουμε; - είπε.}
_{O άλλος κοιτούσε τα νύχια του. Νύχτωνε.}
_{Κατέβηκαν ξυστά, τοίχο τοίχο. Σκύψαν}
_{πήραν τον ίσκιο τους και κουκουλώθηκαν. Χάθηκαν.}
_{Μονάχα τα τσιγάρα τους μακριά πότε πότε μια κόκκινη λάμψη.}