ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο ΚΑΡΥΟΘΡΑΥΣΤΗΣ

Paper stack border

Ο ΚΑΡΥΟΘΡΑΥΣΤΗΣ Ήταν Χριστούγεννα. Μεγάλη γιορτή στο σπίτι των Στάλμπάουμ. Ιδίως για τα παιδιά, τη Μαρία και τον Φριτς. Βδομάδες νωρίτερα άρχιζαν κι ανυπομονούσαν. Και γι' άλλο τίποτα δεν μιλούσαν. Το βράδυ της παραμονής η χαρά των Χριστουγέννων είχε απλωθεί και στους δρόμους της πόλης. Οι άνθρωποι γύριζαν βιαστικοί στα σπίτια τους μετά τα τελευταία ψώνια και χαμογελαστοί τελείωναν τις ετοιμασίες τους. Έξω έπαιρνε σιγά σιγά να σκοτεινιάζει. Η Μαρία κι ο Φριτς ήταν στην τραπεζαρία, κουβεντιάζοντας με ύφος συνωμοτικό. ''Τι δώρα λες να πάρουμε φέτος;" ρώτησε όλο περιέργεια ο Φριτς την αδερφή του. "Η Γερτρούδη μου χρειάζεται καινούργιο φουστάνι", του απάντησε με σιγανή φωνή η Μαρία. " Όσο κι αν τη μαλώνω, που δεν προσέχει, εκείνη δεν μ' ακούει! Όλο παίζει και λερώνεται." Ο Φριτς, πάλι, ήταν σίγουρος ότι θα του χάριζαν έναν καινούργιο λόχο στρατιωτάκια. Ο στρατός του χρειαζόταν επειγόντως ενισχύσεις.

Μα την ίδια στιγμή χτύπησε το μεγάλο ρολόι του τοίχου. Δώδεκα φορές. Ντονγκ - ντονγκ - ντονγκ . . . Μεσάνυχτα. Ξάφνου της Μαρίας της φάνηκε πως είδε στο ρολόι του τοίχου το θείο Ντρόσελμάγιερ. Κι αμέσως χίλια μικρά φωτάκια άστραψαν μέσα από τις χαραμάδες, κάτω από τα σανίδια του πατώματος. Όχι, όχι, δεν ήταν φωτάκια. Ήταν τα αστραφτερά μάτια αμέτρητων μικρών ποντικιών, που προσπαθούσαν να χωθούν μέσα στο σαλόνι των Στάλμπάουμ. Τα ποντίκια μπήκαν στη γραμμή, ενώ μπροστά - μπροστά στάθηκε ένας θεόρατος ποντικός. Στο δεξί μπροστινό ποδάρι του κρατούσε σπάθα φοβερή και στο κεφάλι του φορούσε στέμμα χρυσό. Ήταν ο Βασιλιάς των Ποντικιών.

"Τι θα μας χαρίσει άραγε ο θείος Ντρόσελμάγιερ;'' ρώτησε η Μαρία. Ο νονός τους ήταν ωρολογοποιός και σκαρφιζόταν πάντα κάτι ξεχωριστό για τα βαφτιστήρια του. Στον Φριτς είχε χαρίσει για τα γενέθλιά του έναν παλιάτσο, που κουνούσε το κεφάλι του σαν αληθινός. Και στη Μαρία είχε φέρει ένα κουτάκι, που όταν τ' άνοιγε , πετιόταν από μέσα ένα πουλί. " Ο θείος Ντρόσελμάγιερ μού είπε ένα παραμύθι για έναν όμορφο κήπο. Μέσα στον κήπο έχει μια λίμνη μεγάλη και στα νερά της κολυμπούν κατάλευκοι κύκνοι. Στο λαιμό τους έχουν περασμένες χρυσές κορδέλες και τραγουδούν. Ένα μικρό κοριτσάκι έρχεται και τους ταΐζει ζαχαρωτά", είπε η Μαρία και τα ματάκια της φωτίστηκαν. "Μη λες κουταμάρες!" την έκοψε ο Φριτς. " Οι κύκνοι δεν τρώνε ζαχαρωτά. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ο θείος δεν μπορεί να φτιάξει ολόκληρο κήπο! ''

Η Μαρία, όμως, δεν ήθελε ακόμα ν' αποχωριστεί την κούκλα της και τον Καρυοθραύστη. "Λιγάκι ακόμα, μαμά, σε παρακαλώ! Αχ, μπαμπά, μια στιγμούλα μόνο! Πρέπει να τακτοποιήσω το σπιτάκι της Κλάρας και μετά θα πέσω κι εγώ για ύπνο, το υπόσχομαι", παρακάλεσε. Η μαμά κι ο μπαμπάς τής έκαναν τη χάρη και ανέβηκαν κι αυτοί για ύπνο. Σαν έμεινε μόνη της η Μαρία στο σαλόνι, ακούμπησε τον Καρυοθραύστη στο τραπέζι , για να δει καλύτερα τις πληγές του. "Δύστυχε Καρυοθραύστη", του ψιθύρισε λυπημένη στο αυτί του. "Θα σε φροντίσω και θα δεις: Θα γίνεις καλά!" Η Μαρία τού έδεσε καλύτερα τον επίδεσμο και τον πήγε πίσω στο ντουλάπι με τ' άλλα παιχνίδια. "Λοιπόν, στρατιώτες!" είπε με ύφος αποφασιστικό. "Εσείς θα τον προσέχετε όλη νύχτα, να μην πάθει τίποτα!" Και μ' αυτά τα λόγια έκλεισε με προσοχή τη γυάλινη πόρτα κι ετοιμάστηκε να βγει από το σαλόνι.

Τη Μαρία την περίμενε καθισμένη δίπλα στο δέντρο μια πανέμορφη κούκλα, μαζί με όλα τα χρειαζούμενα για μια κουκλίστικη κουζίνα. Στο πιο κοντινό κλαδί κρεμόταν ένα υπέροχο κουκλίστικο φουστανάκι στα αγαπημένα της χρώματα. Ο Φριτς είχε κιόλας καβαλικέψει το καινούργιο ξύλινο αλογάκι του και είχε κάνει καλπάζοντας κάμποσες βόλτες γύρω από το στρωμένο γιορτινό τραπέζι. Μετά, βάλθηκε να στήνει στη γραμμή τους καινούργιους μολυβένιους στρατιώτες του, που ήταν κι αυτοί καβάλα στ' άλογά τους. Τα παιδιά ετοιμάζονταν ν' ανοίξουν το καινούργιο τους βιβλίο, όταν χτύπησε ξανά το κουδούνι. Η Μαρία κι ο Φριτς ήξεραν ότι είχε έρθει η ώρα για τα δώρα του θείου Ντρόσελμάγιερ. Κι έτρεξαν ευθύς στο τραπέζι, στο βάθος του σαλονιού, που ήταν χωμένο πίσω από μια κουρτίνα.

Ο νονός των παιδιών δεν ήταν και πολύ όμορφος. Ήταν κοντός κι αδύνατος και είχε ζάρες στο πρόσωπο. Το δεξί του μάτι το 'χε κλειστό μ' ένα μαύρο επίδεσμο. Τα παιδιά, όμως, τον αγαπούσαν περισσότερο απ' τον καθένα. Και τον θαύμαζαν, γιατί είχε μικρά και παράξενα εργαλεία κι ήξερε να επιδιορθώνει τα χαλασμένα ρολόγια. Στο μεταξύ, είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Ξάφνου, μια χρυσή ακτίνα φώτισε τον τοίχο μπροστά τους. Κατάλαβαν τότε ότι ο μικρός Χριστούλης είχε πετάξει πάνω σε σύννεφα ολόλαμπρα , για να συναντήσει όλα τα παιδάκια της γης. Ακούστηκε ένα καμπανάκι ασημένιο κι η πόρτα του σαλονιού άνοιξε διάπλατα. Η Μαρία κι ο Φριτς κοίταξαν το στολισμένο δωμάτιο με μάτια που έλαμπαν. Στη μέση καμάρωνε το μεγάλο χριστουγεννιάτικο έλατο. Άστραφτε ολόκληρο στο φως των αμέτρητων κεριών του.

"Εμπρός, ποντίκια!" πρόσταξε. "Επιτεθείτε στον εχθρό, τώρα που τον πιάσαμε στον ύπνο!" Κι ευθύς ο ποντικοστρατός προχώρησε ίσια καταπάνω στο ντουλάπι με τα παιχνίδια, με τύμπανα και με σάλπιγγες. Της Μαρίας τής κόπηκε το αίμα. Τι είχε κατά νου ο Βασιλιάς των Ποντικιών; Έκανε ένα βήμα πίσω κι άθελά της χτύπησε με τον αγκώνα της την πόρτα της ντουλάπας. Το τζάμι έσπασε κι ο πόνος την έτσουξε ως τον ώμο. Ολόγυρα το σπίτι βούλιαξε στη σιωπή. Η Μαρία δεν άκουγε πια τις ούτε τις φωνούλες ούτε τα ταμπούρλα του στρατού των ποντικιών. Φαίνεται πως το σπάσιμο του γυαλιού τούς είχε τρομάξει τόσο, που έκαναν μεταβολή κι έγιναν καπνός.

" Σιγά τον Καρυοθραύστη ", έβαλε τις φωνές ο Φριτς. "Τα δόντια του δεν αξίζουν πεντάρα. Ένας άχρηστος είναι κι ένας ακαμάτης! " Η Μαρία έβαλε τότε τα κλάματα κι έσφιξε τον Καρυοθραύστη στην αγκαλιά της. Μάζεψε τα τρία πεσμένα δόντια του και του' δεσε το σαγόνι με μια κορδέλα για να ξανάρθει στη θέση του. Μετά τον κάθισε δίπλα της στο χαλί, και άρχισε να του δείχνει τις όμορφες εικόνες στο καινούργιο της βιβλίο. Ήταν αργά, κόντευαν μεσάνυχτα, κι ο θείος Ντρόσελμάγιερ είχε από ώρα φύγει για το σπίτι του. Η μαμά κι ο μπαμπάς το είχαν πει και ξαναπεί πως ήταν πια η ώρα περασμένη. Αλλά τα παιδιά ήταν ακόμα καθισμένα μπροστά στο ντουλάπι με τα παιχνίδια τους κι έπαιζαν. Ώσπου ο Φριτς το πήρε απόφαση. " Έχετε δίκιο ", είπε. "Οι στρατιώτες μου πρέπει να ξεκουραστούν. Κι όση ώρα με βλέπουν εδώ πέρα, δεν τολμούν να πέσουν για ύπνο". Με αυτά τα λόγια φίλησε τον μπαμπά και τη μαμά του και πήγε για ύπνο.

Ξαφνικά, η Μαρία βρήκε κάτω από το δέντρο έναν ξύλινο χρωματιστό ανθρωπάκο. Ο ανθρωπάκος χαμογελούσε δείχνοντας τα κάτασπρα μεγάλα δόντια του κι η Μαρία τον έκλεισε αμέσως μέσα στην καρδιά της. " Μπαμπά, τίνος είναι αυτός ο ξύλινος ανθρωπάκος; " ρώτησε λάμποντας ολόκληρη από τη χαρά της. " Είναι και για τους δυο σας ", αποκρίθηκε ο πατέρας της κι άνοιξε με το ένα του χέρι το σαγόνι του Καρυοθραύστη. " Θα του δίνετε τα καρύδια και τα μύγδαλά σας, κι αυτός θα σπάει τα τσόφλια τους για να μπορείτε να τα φάτε." Η Μαρία έβαλε μέσα ένα καρύδι και -κνακ!- ο ανθρωπάκος έκλεισε τα δόντια του και το 'σπασε στα δύο. Η Μαρία γέλασε ενθουσιασμένη. " Αφού σου αρέσει τόσο πολύ " είπε ο πατέρας της, "πρέπει να τον προσέχεις. Αλλά να ξέρεις πως δεν είναι μόνο δικός σου. Είναι και του Φριτς. " Η Μαρία πήρε τον Καρυοθραύστη στην αγκαλιά της και τα παιδιά βάλθηκαν να σπάνε καρύδια το ένα πίσω απ΄το άλλο. Η Μαρία τού' δινε πάντα μικρά καρύδια κι ο μικρός Καρυοθραύστης δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα. Ώσπου, ξαφνικά, το ξύλο του έτριξε - κνακ, κνακ, κνακ- τρία δόντια έπεσαν από το στόμα του και το σαγόνι του στράβωσε.

Ο θείος Ντρόσελμάγιερ πλησίασε και τράβηξε την κουρτίνα. Πάνω στο ψεύτικο χορτάρι, που σκέπαζε την επιφάνεια του τραπεζιού, τα παιδιά είδαν ένα υπέροχο κάστρο με πολλά μικρά παραθυράκια από καθρέπτη και ψηλούς πύργους στις στέγες του. Ασημένια καμπανάκια χτυπούσαν ασταμάτητα, πόρτες και παράθυρα ανοιγόκλειναν, μικροσκοπικοί ιππότες και όμορφες κυρίες χόρευαν στις κατάφωτες σάλες. Και στη μεγάλη σάλα, όπου έκαιγαν αμέτρητα κεράκια σε ασημένιους πολυέλαιους, χόρευαν παιδιά. Ο θείος Ντρόσελμάγιερ, τόσος δα μικρούτσικος, στεκόταν κι αυτός στην πόρτα του παλατιού, έμπαινε μέσα, έβγαινε έξω, ξανάμπαινε και ξανάβγαινε, δίχως σταματημό. Δεν άργησαν, λοιπόν, να γυρίσουν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και να πιάσουν πάλι τα παιχνίδια που τους είχαν χαρίσει οι γονείς τους.

Οι χρωματιστές μπάλες , οι χρυσές καμπανούλες, τα φρέσκα κουλουράκια, τυλιγμένα σε ασημόχαρτο και τα μικρά δωράκια, που κρέμονταν από τα κλαδιά του, καθρέφτιζαν χαρούμενα τις μικρούτσικες φλόγες. Κάτω από το δέντρο ήταν σωριασμένα τα δώρα, τυλιγμένα σε πολύχρωμα χαρτιά, δεμένα με χρυσές, ασημένιες, βελούδινες κορδελίτσες. Η Μαρία κι ο Φριτς στάθηκαν σαν μαγεμένοι στο άνοιγμα της πόρτας. " Ελάτε! Ελάτε! " τους έπιασαν από το χέρι η μαμά κι ο μπαμπάς. '' Ελάτε να δείτε τι σας έφερε ο μικρός Χριστούλης! " Μα πέρασε μια ολόκληρη στιγμή, πριν η Μαρία αναστενάξει βαθιά και πει με τραγουδιστή φωνούλα: " Τι ωραία! " Κι άλλη μια, πριν ο Φριτς αρχίσει να πηδάει σαν τρελός από τη χαρά του.

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.