ΦΕΝΙΑ, Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΩΝ ΗΧΩΝ

Για λίγο ζήσαμε όλοι στον κόσμο της Φένιας. Έναν κόσμο γεμάτο ήχους, μυρωδιές, αγγίγματα και πολλή φαντασία. Δεν ήταν εύκολο. Τώρα ξέρω ότι δεν είναι εύκολο για εκείνη. Όμως, αυτός είναι ο κόσμος της και αυτή είναι η Φένια. Η Φένια η φεγγαρένια. Η Φένια, η γλυκιά σαν παγωτό φράουλα. Η Φένια με τη ζεστή αγκαλιά σαν της μαμάς, όταν χτυπάω. Η αδερφή μου.

Είναι φορές που νεραϊδούλα γίνεται. Τότε μας μαγεύει με το λευκό ''ραβδί'' της. Μια σε νυσταγμένους νάνους μάς μεταμορφώνει και μια σε πεινασμένους πειρατές. Το λευκό ''ραβδί'' της είναι όπως η πυξίδα στα πλοία. Τη βοηθά να βρίσκει τον δρόμο της ανάμεσα στα εμπόδια. Στο σχολείο αφήνουμε πάντα τις πόρτες ανοιχτές για τη Φένια. Προχθές, όμως, ο Μήτσος ο Απαίσιος και οι φίλοι του έκλεισαν επίτηδες την πόρτα της τάξης μας. Όταν πήγε να μπει η Φένια, της έβαλαν τρικλοποδιά και την έριξαν κάτω. ''Δε βλέπεις μπροστά σου;'' της φώναξε γελώντας. Δεν ήταν η πρώτη φορά.

Το χαμόγελό της είναι χρωματιστό σύννεφο που διώχνει όλα τα γκρίζα σύννεφα. Το γέλιο της είναι ήλιος από φωτεινές καμπανούλες που γαργαλούν με το κουδούνισμά τους. Και η καρδιά της απέραντος ουρανός που χωράει όλου του κόσμου τα παιδιά, ακόμα και τον Μήτσο τον Απαίσιο με την παρέα του.

Τα μακριά της δάχτυλα είναι σαν να πετούν πάνω στις σελίδες των βιβλίων της. Εξερευνούν ανυπόμονα τον μυστηριώδη ''χάρτη'' με τις ανάγλυφες τελείες της κάθε σελίδας. Είναι ξεχωριστά τα βιβλία της. Δεν μπορείς να τα διαβάσεις χωρίς τον μυστικό κώδικα. Δεν έχουν εικόνες. Όχι τουλάχιστον ζωγραφιές. Μου φαίνονται δύσκολα. Τη θαυμάζω τη Φένια. Έμαθε γρήγορα τον κώδικα. Της αρέσουν πολύ τα παραμύθια, γι' αυτό.

Σε όσους κάνουν τη δυσκολία τους χαρά και ανακαλύπτουν με τον δικό τους τρόπο τα όμορφα μονοπάτια της ζωής... Στις υπέροχες Φένιες αυτού του κόσμου...

Οι μυρωδιές έγιναν πιο έντονες. Ο ιδρώτας του Φάνη, το ώριμο μήλο μέσα στην τσάντα μου, το άρωμα της γαρδένιας που έφερνε ο αέρας μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα. Μια σειρά από λουλούδια και φρούτα παρέλασαν μπροστά από τη μύτη μας. Η μύτη μας σε ρόλο ντετέκτιβ ανακάλυπτε τον ''δράστη''. Η μύτη μας ήταν τα μάτια μας.

Στην τυφλόμυγα κερδίζει πάντα η Φένια. Και στα μουσικά παιχνίδια. Οι νότες χορεύουν στα δάχτυλά της όταν παίζει πιάνο. Με το τραγούδι της ο κόσμος γεμίζει χρώματα. " Ο καθένας έχει το δικό του ξεχωριστό περπάτημα, τη δική του μουσική''.

Άλκη,'' μου λέει ''τα βήματά σου είναι παιχνιδιάρικου ξωτικού. Μικρά και χοροπηδηχτά. Της μαμάς είναι σαν του νεαρού ελαφιού. Ανάλαφρα, κοφτά, με εκείνο το ρυθμικό τακ τακ των τακουνιών της. Του μπαμπά είναι αγχωμένου ελέφαντα. Γρήγορα και βαριά''.

Ξαφνικά τα χρώματα χάθηκαν. Και τα σχήματα. Μείναμε ακίνητοι και αμίλητοι, σαν αγάλματα. Οι ήχοι έγιναν πιο δυνατοί. Το λαχάνιασμα του Φάνη δίπλα μου, το τρίξιμο της πόρτας, το σφύριγμα της κιμωλίας πάνω στον πίνακα. Προσέξαμε στους ήχους στην τάξη και στην αυλή. Παίξαμε το παιχνίδι '' ποιος είμαι; '' και αναγνωρίσαμε τους συμμαθητές μας από το γέλιο και τη φωνή. Τα αυτιά μας ήταν τα μάτια μας.

Η Φένια πήρε το λευκό μπαστούνι της και σηκώθηκε ήρεμη και χαμογελαστή. Περπάτησε ως το θρανίο της σαν να μη συνέβη τίποτα. Με το κεφάλι ψηλά. Εγώ όμως, όταν το έμαθα, έγινα δράκος από το θυμό μου. Έβγαζα φωτιές από το στόμα που ήθελα να κάψουν τον Μήτσο τον Απαίσιο και την παρέα του. Το είπα στην κυρία. Δεν είπε τίποτα. Θύμωσα και με την κυρία. Η κυρία, αντί να τον μαλώσει, μας έβαλε να παίξουμε. Με τα μάτια κλειστά.

Ο Μήτσος και η παρέα του δυσκολεύτηκαν. Τους είδα. Κοιτούσαν τη Φένια. Της ζήτησαν να γίνουν φίλοι. Καιρός ήταν.

Η Φένια χαμογελούσε. Και η κυρία χαμογελούσε. Χαμογέλασα και εγώ.

Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και τα χέρια μας. Ψηλαφήσαμε αντικείμενα και από το σχήμα τους μαντέψαμε τι είναι. Τα δάχτυλά μας ήταν τα μάτια μας. Περπατήσαμε μέσα στην τάξη - ζούγκλα προσπαθώντας να μη σκοντάψουμε στα εμπόδια - παγίδες. Μετά '' ένα , δύο, τρία, σιωπή ... ''. Φέραμε στο μυαλό μας ό,τι κάναμε με κλειστά μάτια. Πόσο εύκολο ήταν;

Φένια, η αγαπημένη των ήχων

Ο αγαπημένος της ήχος είναι αυτός του νερού. Όταν βιαστικά τρέχει από τη βρύση να γεμίσει το ποτήρι, όταν ελεύθερο πέφτει από την πηγή, όταν ήρεμο κυλάει στο ποτάμι και όταν άγριο γίνεται κύμα της θάλασσας και χτυπάει στα βράχια. Μα πιο πολύ της αρέσει όταν κολυμπάει. Η Φένια, το μικρό δελφίνι - χορεύτρια που χαμογελάει πάντα.

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.