Loading...

Το φίδι και ο κάβουρας

Ένα φίδι ζούσε σε μια ακρογιαλιά, ανάμεσα στις
πέτρες και στους θάμνους. Σ' εκείνη την ακρογιαλιά
συνήθιζε να κάνει τον περίπατό του κι ένας κάβουρας, που είχε τη φωλιά του κάτω από µια μεγάλη πέτρα, μισοβυθισμένη στο νερό.
Ο κάβουρας, που ήταν από φυσικού του καλός, έπιασε
φιλίες µε το φίδι και συχνά το βοηθούσε, αν του
παρουσιαζόταν καµιά ανάγκη. Αλλά το φίδι, που ήταν
από φυσικού του κακό και πονηρό, δεν φερόταν
τίμια στον κάβουρα. Όσο τον είχε ανάγκη τού
έκανε τον φίλο, κι όταν δεν τον είχε πια ανάγκη προσπαθούσε πάντα να τον πειράξει, ή να τον βλάψει.

- Δεν κάνεις καλά που µου φέρεσαι έτσι, το συμβούλευε ο κάβουρας. Ποτέ ο κακός κι ο πονηρός δεν πετυχαίνουν στη ζωή τους.
- Με παρεξηγείς, έλεγε το φίδι.
- Δεν σε παρεξηγώ καθόλου. Σε κατάλαβα από καιρό
πόσο κακό και πονηρό είσαι, αλλά κάνω υπομονή,
μήπως διορθωθείς.

Αλλά το φίδι δεν διορθωνόταν κι όλο πείραζε, ή
προσπαθούσε να βλάψει τον κάβουρα, ώσπου κι εκείνος έχασε πια την υπομονή του και μια μέρα που είχε κουλουριαστεί γύρω του για να τον πνίξει, ο κάβουρας το άρπαξε με τις δαγκάνες του από τον λαιμό και το έδιωξε μακριά του. Το φίδι σπάραξε λίγο κι έπειτα έμεινε ακίνητο, ολόισιο, σαν βέργα. Ο κάβουρας το κοίταξε για λίγο κουνώντας το κεφάλι του κι έπειτα είπε:
- Δεν σ' ωφελεί σε τίποτα να μένεις τώρα ολόισιο!
Έπρεπε να είσαι ίσιο όσο ζούσες και να μην κάνεις πονηριές και κακίες. Αν δεν σου άρεσε να κουλουριάζεσαι γύρω από τους φίλους σου για να τους πνίξεις, τώρα θα ήσουν ακόμη φίλος μου.