Νίκος και Zayn
1ο Πρότυπο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης
Loading...
ΦιλίαLoading...
Loading...
Χαρακτήρες
Όνομα: Zayn
Εξωτερική εμφάνιση: μελαμψός, πράσινα μάτια, ψηλός, λεπτός, σγουρά μαλλιά, μεγάλη μύτη
Χαρακτήρας: ανασφαλής, χωρίς αυτοπεποίθηση, κακός μαθητής
Οικογενειακή κατάσταση: οικονομικά προβλήματα, απώλεια πατέρα
Άποψη περίγυρου: μυστήριος, ήσυχος, αντικοινωνικός
Εξωτερική εμφάνιση: μελαμψός, πράσινα μάτια, ψηλός, λεπτός, σγουρά μαλλιά, μεγάλη μύτη
Χαρακτήρας: ανασφαλής, χωρίς αυτοπεποίθηση, κακός μαθητής
Οικογενειακή κατάσταση: οικονομικά προβλήματα, απώλεια πατέρα
Άποψη περίγυρου: μυστήριος, ήσυχος, αντικοινωνικός
Όνομα: Νίκος
Εξωτερική εμφάνιση: ψηλός γύρω στο 1.93, με γυμνασμένο σώμα, ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια
Χαρακτήρας: όταν είναι στεναχωρημένος και προσπαθεί να ξαναβρεί την διάθεσή του, σκέφτεται την απόκρουση στη διαδικασία των πέναλτι με την οποία η ομάδα του κέρδισε το πρωτάθλημα. Ο Νίκος θεωρεί πως είναι ο καλύτερος και πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του.
Οικογενειακή κατάσταση: μένει με την οικογένειά του, που είναι εύπορη και έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό
Άποψη περίγυρου: τον θεωρούν εγωκεντρικό, εγωιστή και αφελή, καθώς δεν αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται την βοήθεια των φίλων του, για να φτάσει στην κορυφή.
Εξωτερική εμφάνιση: ψηλός γύρω στο 1.93, με γυμνασμένο σώμα, ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια
Χαρακτήρας: όταν είναι στεναχωρημένος και προσπαθεί να ξαναβρεί την διάθεσή του, σκέφτεται την απόκρουση στη διαδικασία των πέναλτι με την οποία η ομάδα του κέρδισε το πρωτάθλημα. Ο Νίκος θεωρεί πως είναι ο καλύτερος και πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του.
Οικογενειακή κατάσταση: μένει με την οικογένειά του, που είναι εύπορη και έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό
Άποψη περίγυρου: τον θεωρούν εγωκεντρικό, εγωιστή και αφελή, καθώς δεν αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται την βοήθεια των φίλων του, για να φτάσει στην κορυφή.
Χαρακτήρες
Όνομα: Zayn
Εξωτερική εμφάνιση: μελαμψός, πράσινα μάτια, ψηλός, λεπτός, σγουρά μαλλιά, μεγάλη μύτη
Χαρακτήρας: ανασφαλής, χωρίς αυτοπεποίθηση, κακός μαθητής
Οικογενειακή κατάσταση: οικονομικά προβλήματα, απώλεια πατέρα
Άποψη περίγυρου: μυστήριος, ήσυχος, αντικοινωνικός
Εξωτερική εμφάνιση: μελαμψός, πράσινα μάτια, ψηλός, λεπτός, σγουρά μαλλιά, μεγάλη μύτη
Χαρακτήρας: ανασφαλής, χωρίς αυτοπεποίθηση, κακός μαθητής
Οικογενειακή κατάσταση: οικονομικά προβλήματα, απώλεια πατέρα
Άποψη περίγυρου: μυστήριος, ήσυχος, αντικοινωνικός
Όνομα: Νίκος
Εξωτερική εμφάνιση: ψηλός γύρω στο 1.93, με γυμνασμένο σώμα, ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια
Χαρακτήρας: όταν είναι στεναχωρημένος και προσπαθεί να ξαναβρεί την διάθεσή του, σκέφτεται την απόκρουση στη διαδικασία των πέναλτι με την οποία η ομάδα του κέρδισε το πρωτάθλημα. Ο Νίκος θεωρεί πως είναι ο καλύτερος και πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του.
Οικογενειακή κατάσταση: μένει με την οικογένειά του, που είναι εύπορη και έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό
Άποψη περίγυρου: τον θεωρούν εγωκεντρικό, εγωιστή και αφελή, καθώς δεν αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται την βοήθεια των φίλων του, για να φτάσει στην κορυφή.
Εξωτερική εμφάνιση: ψηλός γύρω στο 1.93, με γυμνασμένο σώμα, ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια
Χαρακτήρας: όταν είναι στεναχωρημένος και προσπαθεί να ξαναβρεί την διάθεσή του, σκέφτεται την απόκρουση στη διαδικασία των πέναλτι με την οποία η ομάδα του κέρδισε το πρωτάθλημα. Ο Νίκος θεωρεί πως είναι ο καλύτερος και πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του.
Οικογενειακή κατάσταση: μένει με την οικογένειά του, που είναι εύπορη και έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό
Άποψη περίγυρου: τον θεωρούν εγωκεντρικό, εγωιστή και αφελή, καθώς δεν αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται την βοήθεια των φίλων του, για να φτάσει στην κορυφή.
Περπατώντας…
Όσοι ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, ας προσγειωθούν στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Στους νέους, το κενό παρουσίας και θορύβου δημιουργεί αίσθημα άγχους. Αίσθημα άγχους που κυριαρχεί στη σκέψη. Ήταν πρωί, πρωί σίγουρα. Ήλιος ευχάριστος, πνοή δυσάρεστη. Υποσχόταν πολλά. Στεκόμουν μοναχός στην πυκνή και δροσερή χλόη. Και ξάφνου πέφτω. Τα λουλούδια απόντα. Αύρα περίεργη στο χώρο. Πίσω μου, πεύκα υπερμεγέθη. Πεύκα, θυμίζουν και γεύονται ρετσίνι. Γευόμουν τον πόνο των πτηνών. Αφουγκράστηκα σε ρετσίνι, άκουγα σε τα σκυθρωπά κλαδιά. Κοκκινωποί κορμοί, πλατιά σκυθρωπά κλαδιά οριζόντια, εύγεστο ρετσίνι, φρεσκοκομμένη χλόη. Ευωδία θανάσιμη. Ο άνεμος παραπονιόταν κάθε που έχανε τα κλαδιά. Ζήταγε να τα λυγίσει. Άβυσσος μυστηρίου. Βαθύς Λήθαργος. Ένιωθα. Ένιωθα απειλές. Καταιγίδες σε απολαύσεις του άπνου αγέρα. Αίσθημα άγχους και απογοήτευσης κυριαρχούσε στην σκέψη. Τα μάτια μου ύπουλα απέφευγαν το βλέμμα των γύρω μου. Βάλε κάτι από δάκρυα σ’ όλα όσα μου είπες κι εγώ θα σε πιστέψω, γιατί τα ωραιότερα με πόνο μοναχά τα λέμε. Σηκώθηκα. Κι οι ελπίδες μου σηκώθηκαν. Αγέχωρα ακολουθούσα την ίδια διαδρομή. Δρόμο μακρύ, χωρίς επιστροφή και μόνο τέλος. Δίχως έναρξη. Περπάτησα. Σε απρόσμενες ράγες του τρένου παρατάσσω στρατιωτάκια – σκέψεις να ‘χουν τα παιδιά να βλέπουν, να μη φοβούνται το τούνελ. Και σαν μεγαλώσουν μην τους ζητήσεις να σου δείξουν τις τσέπες. Είναι τρύπιες. Η ηλικία δεν υπολογίζεται σωστά ποτέ στα παιδιά. Χάνεται η σημασία του νούμερου. Η αγαθότητα το πνίγει. Κι όσο πάει όλο και περισσότερα στρατιωτάκια λείπουν. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Χαμένος στο χρόνο, χαμένος στον τόπο. Χαμένος σε κάθε αίσθησή του. Ξαφνικά, αισθάνομαι ασπρόμαυρη υφή, ασπρόμαυρη πραγματικότητα. Μια κυκλοειδής ασπρόμαυρη σφαίρα μ’ ακούμπα. Και επανέρχομαι πίσω στην σκυθρωπή μέρα. Και με φωνάζει. Με φωνάζει. Όλο και πιο ανήσυχος, διέκρινα μια εφηβική αντρική φιγούρα. Πλησίασα μόνο για να παρατηρήσω ένα σβέλτο, μεγάλο κορμί, στητό και λυγερό. Ένα μέτωπο δίχως ρυτίδες και ένα ευθύ βλέμμα που αν και σε εφηβικό πρόσωπο εξέπεμπε μια ξαφνική σοβαρότητα. Ήταν ψηλός, ξανθωπά μαλλιά που τα είχε αρκετά μακριά. Καθώς σγούραιναν ελαφριά στους κροτάφους μισόκρυβαν τα αυτιά του. Σε μια στιγμή, η ολοκάθαρη αυτή εικόνα εξαφανίστηκε. Ένας ποδοσφαιριστής εμφανίστηκε. Και εγώ δεν πρόλαβα καν να του μιλήσω. Πήρε την μπάλα και επέστρεψε στην προπόνηση. Κι όμως, ο μυστήριος αυτός νέος δε βγαίνει από το μυαλό μου.
~
Όσοι ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, ας προσγειωθούν στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Στους νέους, το κενό παρουσίας και θορύβου δημιουργεί αίσθημα άγχους. Αίσθημα άγχους που κυριαρχεί στη σκέψη. Ήταν πρωί, πρωί σίγουρα. Ήλιος ευχάριστος, πνοή δυσάρεστη. Υποσχόταν πολλά. Στεκόμουν μοναχός στην πυκνή και δροσερή χλόη. Και ξάφνου πέφτω. Τα λουλούδια απόντα. Αύρα περίεργη στο χώρο. Πίσω μου, πεύκα υπερμεγέθη. Πεύκα, θυμίζουν και γεύονται ρετσίνι. Γευόμουν τον πόνο των πτηνών. Αφουγκράστηκα σε ρετσίνι, άκουγα σε τα σκυθρωπά κλαδιά. Κοκκινωποί κορμοί, πλατιά σκυθρωπά κλαδιά οριζόντια, εύγεστο ρετσίνι, φρεσκοκομμένη χλόη. Ευωδία θανάσιμη. Ο άνεμος παραπονιόταν κάθε που έχανε τα κλαδιά. Ζήταγε να τα λυγίσει. Άβυσσος μυστηρίου. Βαθύς Λήθαργος. Ένιωθα. Ένιωθα απειλές. Καταιγίδες σε απολαύσεις του άπνου αγέρα. Αίσθημα άγχους και απογοήτευσης κυριαρχούσε στην σκέψη. Τα μάτια μου ύπουλα απέφευγαν το βλέμμα των γύρω μου. Βάλε κάτι από δάκρυα σ’ όλα όσα μου είπες κι εγώ θα σε πιστέψω, γιατί τα ωραιότερα με πόνο μοναχά τα λέμε. Σηκώθηκα. Κι οι ελπίδες μου σηκώθηκαν. Αγέχωρα ακολουθούσα την ίδια διαδρομή. Δρόμο μακρύ, χωρίς επιστροφή και μόνο τέλος. Δίχως έναρξη. Περπάτησα. Σε απρόσμενες ράγες του τρένου παρατάσσω στρατιωτάκια – σκέψεις να ‘χουν τα παιδιά να βλέπουν, να μη φοβούνται το τούνελ. Και σαν μεγαλώσουν μην τους ζητήσεις να σου δείξουν τις τσέπες. Είναι τρύπιες. Η ηλικία δεν υπολογίζεται σωστά ποτέ στα παιδιά. Χάνεται η σημασία του νούμερου. Η αγαθότητα το πνίγει. Κι όσο πάει όλο και περισσότερα στρατιωτάκια λείπουν. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Χαμένος στο χρόνο, χαμένος στον τόπο. Χαμένος σε κάθε αίσθησή του. Ξαφνικά, αισθάνομαι ασπρόμαυρη υφή, ασπρόμαυρη πραγματικότητα. Μια κυκλοειδής ασπρόμαυρη σφαίρα μ’ ακούμπα. Και επανέρχομαι πίσω στην σκυθρωπή μέρα. Και με φωνάζει. Με φωνάζει. Όλο και πιο ανήσυχος, διέκρινα μια εφηβική αντρική φιγούρα. Πλησίασα μόνο για να παρατηρήσω ένα σβέλτο, μεγάλο κορμί, στητό και λυγερό. Ένα μέτωπο δίχως ρυτίδες και ένα ευθύ βλέμμα που αν και σε εφηβικό πρόσωπο εξέπεμπε μια ξαφνική σοβαρότητα. Ήταν ψηλός, ξανθωπά μαλλιά που τα είχε αρκετά μακριά. Καθώς σγούραιναν ελαφριά στους κροτάφους μισόκρυβαν τα αυτιά του. Σε μια στιγμή, η ολοκάθαρη αυτή εικόνα εξαφανίστηκε. Ένας ποδοσφαιριστής εμφανίστηκε. Και εγώ δεν πρόλαβα καν να του μιλήσω. Πήρε την μπάλα και επέστρεψε στην προπόνηση. Κι όμως, ο μυστήριος αυτός νέος δε βγαίνει από το μυαλό μου.
~