Η Κάλλω και οι Καλικάντζαροι

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια, σε ένα χωριουδάκι ζούσε μια μάνα με την κόρη της. Η κόρη αυτή ήταν πανέμορφη και την φώναζαν Κάλλω.

Όλος ο κόσμος μιλούσε για τα κάλλη της, κι απ’ όπου περνούσε σχολιάζανε την ομορφιά της. Ήταν ευγενική και προκομμένη και για να μη στεναχωρήσει την μητέρα της, έτρεχε αμέσως όπου της ζητούσε. Κι όχι απλά πήγαινε, αλλά κατάφερνε και τις δουλειές καλύτερα απ’ τον καθένα, γιατί εκτός από όμορφη, ήταν επίσης και πάρα πολύ έξυπνη.

Χρυσή Πλατινάκη

Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες στο όμορφο χωριό ώσπου ήρθαν τα Χριστούγεννα. Την παραμονή της μεγάλης γιορτής, η μάνα, έτοιμη να ζυμώσει τα καθιερωμένα για τη γιορτή ψωμιά και γλυκά, άνοιξε στο ντουλάπι της κουζίνας την κασέλα που είχανε το αλεύρι κι είδε πως το αλεύρι είχε τελειώσει!

Τώρα, τι κάνουμε; Δεν έχουμε άλλο αλεύρι στην αποθήκη... Ποια απ' τις δυο μας θα πάει στο μύλο;

Θα πάω εγώ μάνα.

Κι έτσι έγινε. Η μικρή Κάλλω, φόρτωσε στο γαϊδουράκι της δυο σακιά με σιτάρι και ξεκίνησε για τον νερόμυλο. Μα ο νερόμυλος, ήτανε μακριά και το ταξίδι μεγάλο.

Αλκέα Μολλάι

Όταν έφτασε επιτέλους, η Κάλλω αντίκρισε κάτι που δεν το περίμενε. Κόσμος πολύς είχε φτάσει πριν από αυτήν στο μύλο και περίμενε να αλέσει τα γεννήματά τους. Μεγάλη η ουρά που είχαν σχηματίσει, μα δεν γινότανε αλλιώς.

Στίχοι /Μουσική: Ελένη Κεφάλου–Χορς

Άλεθε μύλε, άλεθε,
βγάλε τ' αλεύρι σου ψιλό,
να φας εσύ, να φάω κι εγώ...

Η Κάλλω, ξεφόρτωσε το στάρι από το γαϊδουράκι της και περίμενε υπομονετικά την σειρά της. Οι ώρες όμως περνούσαν κι όσο να αλέσουν οι άλλοι, ο ήλιος είχε βασιλέψει και γρήγορα νύχτωσε.

Ο μυλωνάς, πήρε το σιτάρι της και το έριξε στο καρίκι του μύλου, ενώ αυτός πήγε στην κάμαρά του για να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί.

Ρόδω Λεμοντζή

Η Κάλλω έμεινε μόνη και καθισμένη πάνω σε κάτι σακιά, περίμενε να γίνει το αλεύρι της. Ήταν μισοσκότεινα και το μοναδικό φως που έφεγγε ήταν από ένα μικρό λαδοφάναρο.

Νεκταρία Αναγνωστάκη

Φοβότανε πολύ και γι’ αυτό είχε κουρνιάσει σε μια γωνιά. Κατά τα μεσάνυχτα όμως, κι ενώ όλα ήταν ήσυχα, ξαφνικά άκουσε κάτι πατημασιές από την εξωτερική πόρτα του μύλου.

Βαρβάρα Πατρικάκη

Νίκος Κυπουργός: Η Μυστική Είσοδος

Γυρίζει τρομαγμένη και τι να δει! Γύρω στους δέκα καλικάντζαρους να έχουν τρυπώσει στο μύλο και να πλησιάζουν.

Βαρβάρα Πατρικάκη

Αγγελική Πατελάκη

Τη φωνή του χάνει όποιος δει την προβοσκίδα μου
Παρωρίτη με φωνάζουν κι είναι η γοητεία μου.

Παναγιώτα Κατζάκη

Ο Γουρλός σαν καταφτάνει
με δυο μάτια σαν αυγά
βλέπει ό,τι κι αν συμβαίνει
και τρομάζει τα παιδιά.

Άννα-Μαρία Καλαϊτζάκη

Τηγανήτες με το μέλι,
πίτες και πολλά γλυκά
φέρτε στον Κοψομεσίτη να τα φάει με χαρά.

Ερνίστ Ντυρμύσι

Το κεφάλι μου γυρίζει,
βλέπω πίσω, βλέπω μπρος,
Στραβολαίμη κι αν με λένε, είμαι γοητευτικός.

Ζαχαρίας Μπιτζανάκης

Έφτασε κι ο Κοψαχείλης
με δυο δόντια πεταχτά
σαν παπάς είμαι ντυμένος κι είμαι όλος ομορφιά.

Κωνσταντίνος Μακαρώνας

Βατρακούκο με φωνάζουν και με βάτραχο ομοιάζω
γέρους νέους και παιδιά, όλους όλους τους τρομάζω.

Νεκταρία Αναγνωστάκη

Αγγελική Πατελάκη

Είμαι καλικάντζαρος καλός κακός και άντζαρος.
Μια σβουράω, μια πηδάω, ό,τι αρπάξω κι ό,τι φάω!
Γιούργια, γιούργια, πίτες και κουλούρια!

Μια κλωτσιά μου είχε δώσει
κι είμαι τώρα πιά κουτσός
της Μαριώς το γαιδουράκι, είμαι εγώ ο Παγανός.

Κατερίνα Γεωργουσάκη

Με ένα κατσικίσιο πόδι
και ολίγον φαλακρός
φέρνει την κακοτυχία
ο Κατσικοπόδαρος.

Johnny Dodds: The Blues Stampede

Πάγωσε από την τρομάρα της η καημένη, αλλά, από την άλλη, δεν θέλησε να φωνάξει για να μην ξυπνήσει τον μυλωνά. Ανασηκώθηκε λοιπόν στα σακιά και περίμενε να δει τι θα γίνει. Οι καλικάντζαροι, την είχαν περικυκλώσει κι άρχισαν να της λένε:

Θα σε φάμε Κάλλω! Θα σε φάμε!