Γειά σας, φίλοι μου!

 Πόσο χαίρομαι που συναντιόμαστε μετά από τόσο καιρό!

Νιώθετε κι εσείς σαν να είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο, κι ας είναι άνοιξη;

Όλοι έτσι νιώθουμε. Φαίνεται από τα μάτια μας που είναι γεμάτα χαρά, και δεν μπορεί να κρύψει η μάσκα, που φυσικά φορούμε πάντα.

Δεν περίμενα πως θα έρθει η στιγμή που θα πω, πως μου έλειψε το σχολείο. Όμως μου έλειψε! Οι συμμαθητές μου, η τάξη μου, το προαύλιο, τα διαλείμματα…

Για μένα στην αρχή ήταν διασκεδαστικό, να είμαι στο δωμάτιό μου, στον χώρο μου και να γίνεται μάθημα διαδικτυακά, να βλέπω τον κύριο κι όλους σας, να νομίζω πως είμαι στο σχολείο, αλλά να βρίσκομαι σπίτι.

Kαι για μένα! Να μην έχω να ξυπνήσω τόσο πρωί για να είμαι στην ώρα μου. Ήταν ωραία να έρχεται το σχολείο στο σπίτι.

Αλλά όταν συνηθίσαμε αυτήν την αλλαγή, αρχίσαμε να βλέπουμε τις δυσκολίες. Η κατανόηση των μαθημάτων μας ήταν πιο δύσκολη κι όσο τα διαβάζαμε τόσο γινόταν πιο δύσκολη η αφομοίωση. 

Δεν μου ήταν αρκετό να παρακολουθώ τις παρουσιάσεις των μαθημάτων …μου έλειπε ο πίνακας… ο τρόπος διδασκαλίας ήταν πώς να το πω, λίγο κινηματογραφικός…

 Συνδεθήκαμε πολύ με τον υπολογιστή μας, τον είχαμε ανάγκη. Μάθαμε να τον χειριζόμαστε, κι ήταν πολλές οι ώρες μπροστά στην οθόνη.

Ήταν κουραστικό. Κι όσο θυμάμαι που οι γονείς μου πριν από την πανδημία μου είχαν δώσει την άδεια να είμαι στον υπολογιστή πολύ λίγη ώρα, κι επιθυμούσα περισσότερη, τώρα το πιστεύεις ότι δε θέλω να τον χρησιμοποιώ πολύ;