παραμυθι με ιστορικα στοιχεια

Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ

Watercolor texture 1

Αυτή η τελευταία, η Ερμιόνη&nbsp;ήταν… σκέτη καταστροφή!!! Η κακομοίρα, είχε γεννηθεί μόνο με ένα φτερό και σκουντουφλούσε συνέχεια! Οι υπόλοιπες νεράιδες την φώναζαν κοροϊδευτικά Ερμιόνη η Σκουντούφλω! Την ώρα λοιπόν που βρέθηκαν δίπλα στο μουσικό κουτί της Ελένης και το χάζευαν με το στόμα ανοιχτό- ω, τι όμορφο που ήταν, πωπω, λαμπύριζε, δες δες λάμψη!!! ακούστηκε ένας δυνατός ήχος -Αααααααααχ!!!….επειδή η Σκουντούφλω έχασε πάλι την….. ισορροπία της και ξαφνικά βρέθηκε μέσα στο μουσικό κουτί!&nbsp;&nbsp; «Αααααααχχ! Βοήθεια, βοήθεια!» φώναζε τρομοκρατημένη η Σκουντούφλω! «Αμάν πια, πάλι έπεσες;&nbsp;παλιοσκουντούφλω! Μας κατέστρεψες, μη φωνάζεις, θα μας ακούσουν!!&nbsp;Ααααα….Βαρεθήκαμε πια, δεν προσέχεις καθόλου…..Κοίτα, έτσι όπως τα ‘κανες βγάλ’ τα πέρα μόνη σου!» τις είπαν οι αδελφές της οι νεράιδες και χτύπησαν τα φτερά τους πετώντας γρήγορα μακριά, αφήνοντας τη δύσμοιρη&nbsp;Ερμιόνη μέσα στο κουτί . Η μικρή νεράιδα όλο το βράδυ προσπαθούσε να βγει από το μουσικό κουτί , αλλά&nbsp;οι προσπάθειες της ήταν μάταιες. Κοιμισμένη , ταλαιπωρημένη, τη βρήκε η εξάχρονη Ελένη την άλλη μέρα μέσα στο κουτί της, τη λυπήθηκε, της έδωσε να φάει ζάχαρη και να πιεί ροδόνερο που έτρωγαν και έπιναν οι νεράιδες, της χάιδεψε το φτερό της και την παρηγόρησε :&nbsp;

«Να τον διώξουμε τον ακαμάτη!» Έλεγαν….. «Τι τον θέλουμε; Όλο μουσικές και χοροί και γλέντια……. όχου πιά, βαρεθήκαμε!!!. Να σηκωθεί να φύγει!! Να φύγει!!» Έτσι λοιπόν κι έγινε!!! Όταν πήρε τη θέση του βασιλιά Ευσχήμονα το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να διώξει την οικογένεια της Ελένης, επειδή μισούσε πάρα πολύ τον αδελφό του και δεν ήθελε τίποτα να εμποδίσει τον δρόμο του προς την εξουσία. «Να φύγετε αμέσως από εδώ, το ακούσατε; Κανείς δε σας θέλει, είστε ανάξιοι.» είπε απειλητικά ο Μάξιμος. «Μα τι λες τώρα, πως είναι δυνατόν να μας το κάνεις αυτό; Δε σου φτάνει που με κακολόγησες και πήρες το θρόνο; Γιατί μας διώχνεις απ΄ τον τόπο μας, που να πάμε;» είπε ο Ευσχήμων τρομαγμένος από την οργή του αδελφού του. «Αυτό που άκουσες , μέχρι αύριο πρέπει να έχετε φύγει από εδώ αλλιώς,,,, δεν θα ξαναδείς ποτέ την θυγατέρα σου!» Έτσι ο βασιλιάς Ευσχήμων τρομαγμένος για το μέλλον της κόρης του, αποφάσισε να πει στην οικογένεια του <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vSMYq4kmDkoHMXmJkli8or0xpNtfaryeWasEr33DmVkUOo0cuJ4tqkse66fz8iT9PpHQ64z84xvo28U/pub">να μαζέψουν γρήγορα τα πράγματα τους</a> και να μεταναστεύσουν την άλλη μέρα σε έναν άλλο τόπο, μακριά από εκεί. Να τι είπε στην κόρη του: «Ελένη μου αύριο πρέπει να φύγουμε από εδώ. Το ξέρω πως δεν το θέλεις, αλλά είμαστε αναγκασμένοι δυστυχώς. Μην ανησυχείς και εκεί που θα πάμε θα είναι όμορφα όπως και εδώ, δεν θα πάψουμε ποτέ να τραγουδάμε και να χαμογελάμε. Θα γνωρίσουμε νέους ανθρώπους και θα κάνεις νέους φίλους!!» είπε ο πατέρας προσπαθώντας να κρύψει την στενοχώρια του.

Leaf border

Μέρος 4ο Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Watercolor texture 3

"Οι τρεις νεράιδες" K. Kαραχρήστου

&nbsp;-Καταλαβαίνω κορίτσι μου, ο Θύρσης και η Μυρσίνη δεν ήταν και οι πιο εύκολοι άνθρωποι, ε; Μόνο λύπη σκορπούσαν. Μα δε ζουν πια. Έχουν πεθάνει εδώ και μερικά χρόνια. Απο τότε ο άρχοντας του τόπου είναι ένας καλόκαρδος άνθρωπος. Από την στιγμή που πέθαναν τα δάκρυα των δέντρων μετατράπηκαν σε μαστίχι. Λίγοι είμαστε εμείς που ξέρουμε ολόκληρη την ιστορία. Όσοι το έχουν ακούσει δυσκολεύονται να το πιστέψουν, όμως η φύση είναι όπως η καρδιά ενός ανθρώπου. Και νιώθει, και πονάει, και χαίρεται ... απλά εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να το καταλαβουμε. Η Ελένη δεν αμφέβαλε ούτε μια στιγμή για αυτά που της είπε ο κάτοικος, ο πόνος του τόπου είχε μετατραπεί σε άφθονο τοπικό πλούτο,το μαστίχι .&nbsp;-Μπορείτε να με πάτε να δω λίγο το νησί; Μου φαίνεται πως παρά έχει αλλάξει για να το θυμάμαι Ο γέρος δέχθηκε και ξεκίνησαν. Στο δρόμο ακουγόντουσαν μουσικές και μελωδίες και μπορούσες να απολαύσεις τη μαγευτική μυρωδιά της μαστίχας. Ήταν όλα τόσο χαρούμενα! Η Σκουντούφλω είχε βγάλει στα κρυφά το κεφάλι της έξω από το σακίδιο της Ελένης για να βλέπει και αυτή......

"Το νησί" Λουκία Δρακοπούλου

Η Ελένη όμως ήταν γενναίο κορίτσι, δεν τρόμαξε. Μόλις άκουσε το κακό μαντάτο έτρεξε γρήγορα στο δωμάτιο της για να μαζέψει ό,τι ήθελε να πάρει μαζί της στο ταξίδι της εξορίας τους.

-Δε με νοιάζει σκεφτόταν, έχω το μπαμπά μου και τη μαμά μου, έχω το κουτί μου, έχω τα πάντα! Άλλωστε, θα επιστρέψουμε γρήγορα! μονολόγησε… Και πήρε στην αγκαλιά της το αγαπημένο της<a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vTuU8o3qMCPGMojOrqd8qawEw49MnzFhASF0ti-HJHpDFb5LPrlUstnJMDHN7yx4QkWlV_MPLvPDAkW/pub"> μουσικό κουτί </a>που ήταν το πιο πολύτιμο απ’ όλα τα παιχνίδια της. Ήταν το πιο όμορφο δώρο που της είχαν χαρίσει, το λάτρευε το κουτί της, ταξίδευε σε κόσμους μυθικούς ακούγοντας τη γλυκιά του μελωδία. Ήταν φτιαγμένο από τους καλύτερους χρυσοτεχνίτες της περιοχής τους που έφτιαχναν πράγματα ξακουστά και θαυμαστά, γνωστά μέχρι τα πέρατα του κόσμου!!! Της το είχε κάνει δώρο ο πατέρας της στα έκτα της γενέθλια και εκτός από πανέμορφο ήταν και….. μαγικό! Ναι, ναι, μαγικό!!! Γιατί την ίδια νύχτα των έκτων γενεθλίων της, την&nbsp;ώρα που η Ελένη κοιμόταν βαθιά, πλησίασαν κρυφά το δωμάτιό οι τρεις καλές νεράιδές που αγαπούν τα παιδιά και τα προστατεύουν , η <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vSSIlvFBIztJ4qTF1eTNZI-Yxo-v96Y2jSNNRnseHJqwIpN8oVe0yorkjmfY6LyHJrsn3ZajaEREQix/pub">Ευρυδίκη, η Καλλιρόη και η Ερμιόνη, </a>γιατί ήθελαν να θαυμάσουν το μουσικό της κουτί.

"Θαλασσινό τοπίο" Λουκία Δρακοπούλου&#160;

ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΕΛΕΝΗ

Το ταξίδι τους είχε κιόλας ξεκινήσει. Το μόνο που πήρε μαζί της ήταν το κουτί της και λίγα πράγματα. - Έλα Ελένη! Βιάσου! θα χάσουμε το πλοίο! φώναζε η μικρή φίλη της χτυπώντας το κουτί της. Βλέπετε η μικρή Σκουντούφλω&nbsp;δεν μπορούσε να περιμένει. Μετρούσε κάθε λεπτό που πέρναγε μέχρι να δει και πάλι τον τόπο της , τις αδελφές της και τα τραγούδια ξανά ελεύθερα!

Το Κάστρο των Φύλλων, κατοικία του Λικάριου

«Πριν από πολλά χρόνια, τότε που πρωτοκατοικήθηκε τούτος εδώ ο τόπος οι άνθρωποι δεν συμπεριφέρονταν όπως θα έπρεπε στη γη τους. Λεηλατούσαν συνεχώς τα δάση της και κυνηγούσαν χωρίς σταματημό τα ζώα της. Αυτό συνεχιζόταν για πολύ καιρό, μέχρι που μια μέρα ένα νέφος σχηματίστηκε στον ουρανό και αστραπές χτυπούσαν το νησί. Η μητέρα Γη εκδικήθηκε την αλαζονική αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων, κρατώντας τους συνεχώς υπό τον φόβο μιας Μέδουσας, ενός φιδιού με πολλά κεφάλια, της Λάμιας. Αυτός ο τόπος έχει περάσει πολλές δυστυχίες. Η Λάμια συνεχίζει να τρομοκρατεί τους ανθρώπους και να γεμίζει με δυστυχία τις ζωές τους.&gt;&gt; Για λίγα λεπτά, ησυχία επικράτησε στο δωμάτιο, ώσπου η Ελένη μίλησε… «Αυτός δεν είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν στη θάλασσα;» Ο Λικάριος έγνεψε καταφατικά.

Αμέσως ο μαγευτικός τους ήχος και η ξεχωριστή μελωδία τους σκορπίστηκε σε ολόκληρο το νησί, γεμίζοντάς το με ζωντάνια. Οι κάτοικοι έκλαιγαν από συγκίνηση καθώς μετά από χρόνια ξανάκουγαν αυτά τα τραγούδια, που νόμιζαν πως είχαν χαθεί για πάντα! Έτσι κι αρχίσαν οι χοροί! Αντικριστοί και κυκλικοί, ενώνοντας γι’ ακόμη μια φορά τους ανθρώπους. -Αχ, μακάρι να έμενα εδώ για λίγο, αλλά δυστυχώς πρέπει να πηγαίνω, είπε η Ελένη και με αυτή την φράση μπήκε μέσα στο πλοίο με επόμενο σταθμό την Πιτυεία γνωστή και ως Ευάμπελο!! - Αν έχει αλλάξει τόσο πολύ το Δακρυβρεχτονήσι πως θα είναι πια η Ευάμπελος; Δεν μπορώ να διανοηθώ το πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια! σκεφτόταν η Ελένη Η αλήθεια ήταν, πως αν η Ελένη αντίκριζε την εικόνα της νέας Πιτυείας θα σοκαρίζονταν! Ο Μάξιμος είχε φροντίσει να καταστρέψει και να αποτελειώσει κάθε νότα χαράς του τόπου προκαλώντας τη στενοχώρια των κατοίκων. Τα αμπέλια μαράθηκαν, ο τόπος ερήμωσε ενώ τα ορυχεία του χρυσού και του χαλκού είχαν κλείσει οριστικά.&nbsp; Τα ταμεία ήταν άδεια, ο κόσμος πεινούσε και για τραγούδι και χορό ούτε λόγος. Το μόνο που επικρατούσε ήταν η απόλυτη αναρχία! - Τι φωνές και κακό είναι αυτές που ακούγονται; είπε σχεδόν τρομοκρατημένη η Σκουντούφλω. Γύρισαν τότε και οι δύο τα κεφάλια τους και συνειδητοποίησαν ότι το πλοίο είχε φτάσει στον προορισμό του.

Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και ευχάριστα για την Ελένη και την οικογένεια της, μέχρι που ένα πρωινό ο φιλόδοξος και ζηλιάρης αδελφός του βασιλιά <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vSNK4FEtd-N3mouNgLBA2A7WFvF7RlBKHo0VeLb4clWAS37dpbJrrqV8t7QvuYVp8KABWxz1jbpilob/pub">Ευσχήμονα , ο Μάξιμος</a>, επαναστάτησε και θέλησε να κλέψει τον θρόνο του αδερφού του, καθώς πίστευε πως ήταν ικανότερος από εκείνον. -Έκανε λάθος ο πατέρας μου, γκρίνιαζε -Εμένα έπρεπε να κάνει βασιλιά κι όχι τον αδελφό μου τον ανεπρόκοπο! φώναζε. Εγώ πολέμησα στην Τρωάδα τους επιδρομείς, εγώ είμαι σοβαρός , εγώ ξέρω να διοικώ με πυγμή και αυστηρότητα, δεν τραγουδάω όλη μέρα σαν αυτόν!! Και μια και δυο αποφασίζει να βάλει σε εφαρμογή ένα σχέδιο για να διώξει τον Ευσχήμονα απ’ τη χώρα τους. Πλήρωσε λοιπόν κάποιους λαοπλάνους για να πουν ψέματα και να παρασύρουν το λαό. «Ο βασιλιάς Μάξιμος είναι εγωιστής και δε μας υπολογίζει καθόλου!!» φώναζαν στους δρόμους «Εμείς δουλεύουμε και εκείνος τι κάνει; όλη μέρα τραγούδι και χορό!! Έλεος!!» έλεγαν στις παρέες «Να τον διώξουμε, να φύγει ο χαραμοφάης!!” ψιθύριζαν όλη μέρα και όλη νύχτα σε όποιον συναντούσαν. Κι έτσι, πες πες …… ο λαός πείστηκε από τα λόγια τους, ξέχασε γρήγορα τον καλόκαρδο βασιλιά , ξέχασε τη χαρά και τα γλέντια, ξέχασε την όμορφη ζωή που τους πρόσφερε και τη δικαιοσύνη που έδειχνε σε όλους τους υπηκόους του.

«Πρέπει να φύγουμε το συντομότερο δυνατό από την Δακρυβρεχτονήσι. Η Ελένη&nbsp;μας έχει δίκιο, εδώ κινδυνεύουμε. Μην την κατακρίνεις για την πράξη της,&nbsp;η μουσική ανήκει σε όλους. Εξάλλου δεν νομίζω να αντέχαμε άλλο εδώ, με τόσους αγέλαστους ανθρώπους, χωρίς μουσική, χωρίς ….». « Εντάξει, έχετε δίκιο.&nbsp;Πρέπει να φύγουμε με την πρώτη ευκαιρία από εδώ . Αύριο κιόλας φεύγουμε με το πρώτο πλοίο , για μια πολύ&nbsp;μακρινή χώρα, με σκοπό μια νέα αρχή.» Έτσι την επόμενη μέρα με τα λιγοστά χρήματα που είχαν μαζέψει&nbsp;μετανάστευσαν για δεύτερη φορά.

Ξαφνικά ένιωσε μια κίνηση και είδε το φίδι να κουλουριάζετε μακριά της, καλυμένο από το σκοτάδι του δωματίου . Δε σάλευε, δε γρύλιζε, μόνο άκουγε!&nbsp; -Είσαι το τέρας που τρώει ανθρώπους; ρώτησε θαρραλέα η Ελένη σταματώντας απότομα το τραγούδι της. Η Λάμια, ντροπιασμένη λες, με φωνή σιγανή της απάντησε: - «Ναι, εγώ είμαι αυτό&nbsp;το τρομακτικό τέρας που περιγράφουν όλοι&nbsp;γεμάτοι μίσος στο χωριό. »

Κι αυτός τεμπέλης και αργόσχολος καθώς ήταν δεν αποφάσιζε να τα κόψει μόνος του. Τα άφησε λοιπόν να υπάρχουν και για τιμωρία απαγόρευσε σε όλους τη μουσική. Ναι, ναι, τη μουσική!!! Ούτε χοροί ούτε τραγούδια , ούτε γλέντια, όλα απαγορεύονταν αυστηρά εδώ, ενώ όποιος&nbsp;παραβίαζε τον νόμο του φυλακιζόταν μέχρι να πεθάνει. Αυτός, ο Θύρσης ζούσε στο νησί μαζί με την σκληρόκαρδη και εγωίστρια γυναίκα του, τη Μυρσίνη.. &nbsp;Η άτυχη οικογένεια με το που έμαθε αυτό το παράλογο καπρίτσιο του Θύρση&nbsp;έμεινε έκπληκτη και προσπάθησε να αποδεχτεί αυτόν&nbsp;τον&nbsp;τρόπο ζωής. «Πατέρα πως είναι δυνατόν να ζήσουμε έτσι; μου είπατε ότι εδώ θα είναι καλύτερα και τώρα μου στερείτε αυτό που αγαπώ πιο πολύ» είπε η Ελένη μην θέλοντας να αποδεχτεί αυτή την κατάσταση. «Το ξέρω παιδί μου, θα είναι δύσκολο αλλά να θυμάσαι&nbsp;ότι μετά από κάθε μπόρα βγαίνει και ένα ουράνιο τόξο» της είπε ο πατέρας της θέλοντας να την καθησυχάσει. Με τον καιρό οι γονείς της Ελένης έπιασαν δουλειά στα&nbsp;χωράφια του άκαρδου μυλωνά&nbsp;και είχαν αρχίσει να&nbsp;ορθοποδούν, ενώ&nbsp;το κορίτσι δεν&nbsp;έπαψε&nbsp;ποτέ να σκέφτεται τον τόπο της. Τα βράδια άνοιγε το κουτί της και μαζί με τη φίλη της τη νεράιδα άκουγαν το τραγούδι του τόπου της και ταξίδευε πίσω, …έτρεχε ανάμεσα στα γεμάτα κλήματα , και στα ακρογιάλια και γελούσε χαρούμενη&nbsp;και χόρευε τρελά….

ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΜΑΣΤΙΧΟΔΕΝΤΡΟ

H Eλένη και το μουσικό κουτί

Γυμνάσιο Νέας Λαμψάκου 2022-2023

Ένας άντρας, ντυμένος με μια ασημένια πανοπλία ιππότη καβάλα στο άλογό του τους παρατηρούσε από ψηλά και τους καλωσόριζε ! Μα ποιος ήταν; «Εγώ είμαι <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vQJd4eHUKAVnHyy4A7lTG0-Jqcb4I6mLZqnT4fCTk1nELh5CE6f35i0Auya25TKVpNaSinnkLsaiXb9/pub">ο ιππότης Λικάριος, Μέγας Δούκας</a> και κύριος αυτού του τόπου. Μένω στο <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vQlF4V7nt64uNSnYj-1mZVt9E2CaA6iwBUImnTW7UW_1_e4lm_rZboEq7qL5GzALyiH-G7jumTFn90x/pub">Καστέλι </a>κοντά στο σπίτι σας και έχω την επιμέλεια όλων των&nbsp;κατοίκων της Ευιχθύας.» «Ωχ, σκέφτηκε η Ελένη, κι άλλος αφέντης! Λες να είναι όπως ο Μυλωνάς; Τι να μας περιμένει πάλι ;»&nbsp; Καθώς μιλούσαν ένα κατάλευκο άλογο τους πλησίασε, στη ράχη του μια όμορφη γυναίκα με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια. Το φουστάνι της εντυπωσίασε την Ελένη, που έμεινε να την κοιτάει με θαυμασμό. «Εδώ στην Ευιχθύα μπορείτε να μείνετε όσο θέλετε, θα είστε ασφαλείς!» συνέχισε ο Λικάριος….. Σε τούτο το λόφο, δεσπόζουν οι δίδυμοι πύργοι, χτισμένοι πολλά - πολλά χρόνια πριν και το ποτάμι που τους χωρίζει είναι πηγή ζωής για τον τόπο. «Και ποιος κατοικεί στον Πύργο;» ρώτησε η Ελένη «Αυτός ο Πύργος….» είπε και κόμπιασε ο Λικάριος, «….. είναι ακατοίκητος», βιάστηκε να τελειώσει τη φράση του και στράφηκε προς τη γυναίκα πίσω του. «Εσείς που κατοικείτε κύριε;» ακούστηκε να ρωτάει ο πατέρας. «Στο Kάστρο δεξιά του ποταμιού»&nbsp;απάντησε με τη γλυκιά της φωνή η γυναίκα που στεκόταν πάνω στο άσπρο άλογο. «Είμαι η <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vQJd4eHUKAVnHyy4A7lTG0-Jqcb4I6mLZqnT4fCTk1nELh5CE6f35i0Auya25TKVpNaSinnkLsaiXb9/pub">Δούκισσα Φελίζα ντα Βερόνα, σύζυγος του Λικάριου</a>» είπε και μόλις τελείωσε τη φράση της, χτύπησε το άλογο της και εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά όσο είχε έρθει.

Η Μητέρα Φύση Μαρία Πραμμάτια

…..κανένας δεν ήξερε το μυστικό της για το μαγικό κουτί και την νεραϊδούλα, 4 χρόνια τώρα , σε κανένα δεν το είπε, το κρατούσε κρυφό…. &nbsp;&nbsp;Ένα&nbsp;μεσημέρι που οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν στα χωράφια του μυλωνά, η Ελένη γυρνώντας από το σχολείο πέρασε&nbsp;έξω από το&nbsp;σπίτι του Θύρση και της Μυρσίνης.&nbsp;Ξαφνικά άκουσε μουσική. «Μα πως είναι δυνατόν να ακούω μουσική, μήπως με γελούν τα αυτιά μου;» είπε απορημένη η Ελένη. Πλησιάζοντας στο σημείο είδε από το παράθυρο του σπιτιού την γυναίκα του μυλωνά ανέμελη να ακούει μουσική, να χορεύει και να τραγουδάει. «Χα, χα, χα είμαι η μόνη που μπορώ να ακούω μουσική, όλοι οι άλλοι ζουν&nbsp;δυστυχισμένοι χωρίς ίχνος μελωδίας , ενώ εγώ με τον άνδρα μου έχοντας αυτά τα δύο τραγούδια είμαστε οι μόνοι ευτυχισμένοι&nbsp;του νησιού&nbsp;και δεν μπορεί κανείς&nbsp;&nbsp;να μας στερήσει αυτή τη χαρά» είπε μονολογώντας&nbsp;η Μυρσίνη. Να ποιο τραγούδι άκουγε: Όταν&nbsp;τα άκουσε αυτά η Ελένη στεναχωρήθηκε πολύ επειδή δύο τόσο όμορφα τραγούδια του τόπου ήταν κάτω από την εξουσία του σκληρόκαρδου&nbsp;ζεύγους, ενώ θα έπρεπε να δίνουν χαρά σε όλο το νησί. «Μα πως είναι δυνατόν να θέλουν να κρατούν τα τραγούδια&nbsp;μόνο για να είναι αυτοί ευτυχισμένοι; Πόση πίκρα μπορεί να έχουν στην ψυχή τους; Πρέπει να κάνω κάτι για να σώσω αυτά τα τραγούδια» είπε η Ελένη&nbsp;ψιθυρίζοντας.

Μετά από χρόνια η Ευάμπελος γέμισε ξανά με την ζωντάνια και τον πλούτο που είχε κάποτε. Τα αμπέλια ευδοκιμούσαν, τα δέντρα απέκτησαν την παλιά τους ζωηρότητα ενώ η μουσική κατέκτησε πάλι τον κυρίαρχο ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Όσο για την Σκουντούφλω, βρήκε ξανά τις αδερφές της, οι οποίες είχαν ανησυχήσει πολύ για το πού βρισκόταν και μόλις την είδαν, αποδέχτηκαν την διαφορετικότητά της και την ‘αγκάλιασαν’… -Και τι έγινε μετά μαμά; Τι απέγινε ο Μάξιμος; -Τη μέρα που πήγα στην Πιτυεία και τους μίλησα ο Μάξιμος έλειπε σε κάποιο ταξίδι και, όταν γύρισε, οι περισσότερες αλλαγές είχαν ήδη γίνει. Όλοι τον υποδέχτηκαν με τον χειρότερο τρόπο και εκείνος, μην μπορώντας να αντέξει την εικόνα ενός χαρούμενου τόπου και να τους αλλάξει γνώμη έφυγε για πάντα. -Μαμά, πού είναι το μουσικό κουτί; Και η Ελένη άνοιξε ένα παλιό μπαούλο.... -Αυτό εδώ είναι, είπε κρατώντας στα χέρια της ένα όμορφο μικρό κουτί που λαμπρίριζε στο φως του ήλιου. Είναι η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω όλα αυτά τα χρόνια. Γι’ αυτό, λοιπόν κι εσείς φροντίστε να το κρατήσετε και να μην το χάσετε ποτέ σας. Και ποτέ δεν ξέρετε.... ίσως να κρύβει λίγη μαγεία ακόμη μέσα του…

"Ο Βασιλιάς Ευσχήμων" Ευθυμία Χασιώτη Β4

Οι μέρες κυλούσαν παράξενα για την Ελένη , καθώς ένιωθε πως αυτός ο τόπος κρύβει πολλά μυστικά. Ένα βράδυ που η Ελένη καθότανε δίπλα στο παράθυρο του δωματίου της κοιτώντας τα ολόλαμπρα αστέρια άκουσε&nbsp;ξαφνικά έναν&nbsp;δυνατό θόρυβο , σαν ουρλιαχτό.&nbsp; «Ααα.... τι ήταν αυτό; Από που ακούστηκε αυτός ο ήχος;» αναρωτήθηκε γεμάτη περιέργεια η Ελένη. Τότε ξαφνικά ξεπετάχτηκε από το&nbsp;μουσικό κουτί&nbsp;της η Σκουντούφλω και αμέσως πήρε τον λόγο ..... « Ελένη , αφού και εγώ και εσύ ξέρουμε καλά πως μέσα σου σε τρώει η περιέργεια να μάθεις&nbsp;τι κρύβεται εκεί έξω ,&nbsp;τι φοβάσαι; Βγες και ανακάλυψε το!» Έτσι,&nbsp;η Ελένη παίρνοντας&nbsp;μαζί της τη Σκουντούφλω και το μουσικό της κουτί βγήκε αθόρυβα απ’ το σπίτι και χάθηκε μέσα στη νύχτα ακολουθώντας το φοβερό γρύλισμα. Ο ήχος ερχόταν από τον παλιό πύργο απέναντι από το σπίτι της.&nbsp; Πλησίασε&nbsp;τρέμοντας κοντά στην αυλή του οικήματος. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει αλλά η περιέργεια της δεν την άφηνε να&nbsp;&nbsp;σταματήσει. Ένας τρομερός θόρυβος ακούστηκε…. Μια πόρτα άνοιξε.&nbsp;Σηκώνοντας&nbsp;τρομαγμένη το κεφάλι της&nbsp;αντίκρισε τη λάμια, το τεράστιο εκείνο τέρας που τρόμαζε τους κατοίκους της Ευιχθύας. Ήταν τρομακτική, τεράστια και απολύτως …τερατώδης!

Αφού είχαν ξεκινήσει να περπατάνε στα στενά του νησιού θαυμάζοντας τα όμορφα μαστιχόδεντρα, η Ελένη παραλίγο να λησμονήσει την υπόσχεσή της! Ευτυχώς όμως η Σκουντούφλω δείχνοντάς της το μουσικό της κουτί, της υπενθύμισε τον λόγο της επίσκεψής της και την αποστολή που είχε να ολοκληρώσει. -Ωχ! Παραλίγο να το ξεχάσω! είπε η Ελένη και έτρεξε γρήγορα πίσω από ένα μαστιχόδεντρο. -Βιάσου Ελένη! Το καράβι αναχωρεί σε λίγο, κάνε γρήγορα!, είπε η Σκουντούφλω Όπως γοργά έσταξε το δάκρυ από το μαστίχι πάνω στον κορμό του δέντρου, έτσι γοργά άνοιξε και το μαγικό κουτί, απελευθερώνοντας τα τραγούδια του τόπου που για τόσα χρόνια κρατούσε εγκλωβισμένα!

Η Γαία ακούγοντας την φασαρία από την επίθεση και τις απειλές των χωριανών έφυγε απ’ το σκοτάδι της. Άρχισε να βρυχάται και να υψώνει τα κεφάλια της, να βγάζει φωτιά απ’ το στόμα της μεταμορφώθηκε σε ένα άγριο απειλητικό τέρας θέλοντας να αμυνθεί. Μα η Ελένη ήξερε… δε τη φοβόταν. Βγήκε λοιπόν απ΄ το δωμάτιο στην αυλή του πύργου και φώναξε : «ΟΧΙ ΜΗΝ ΤΗΝ ΣΚΟΤΏΣΕΤΕ. Η ΓΑΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣ.&nbsp;ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΤΣΙ ! » -«Κάνε στην άκρη άμυαλο κοριτσάκι , δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται. Σήμερα θα τελειώσει ο θρύλος της Λάμιας» της φώναξε ο Λικάριος. -…..θα την σκοτώσουν, σκέφτηκε. Τι να κάνω; ……το κουτί μου!, και έτρεξε μέσα στον πύργο . Σε μια γωνιά παρατημένο ήταν το μουσικό κουτί της , «το υπνωτικό» της Λάμιας, αυτό που τη μεταμόρφωνε σε Γαία, σε μάνα, σε πλάσμα τρυφερό και ευαίσθητο, άξιο να αγαπηθεί. Τ’ άρπαξε και το άνοιξε απότομα. Ένα τραγούδι γέμισε όλη την πλάση και σκέπασε όλες τις φωνές. Άκουσε το κι εσύ!

-Καταλαβαίνω αυτά που λες, της είπε με συμπόνια, Το τραγούδι μπορεί να γιατρέψει&nbsp;και τις πιο βαθιές πληγές. Ξέρεις δεν είσαι η μόνη που το νιώθεις αυτό , έτσι αισθάνομαι και εγώ. Δεν είναι εύκολο να χάνεις την πατρίδα σου, να είσαι μόνιμα με μια βαλίτσα στο χέρι, να&nbsp;ξέρεις πως εκεί που θα πας θα είσαι πάντα μια ξένη..... Κι άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι της Ευιχθύας που αγαπούσε Τραγουδησέ το κι εσύ! Έτσι η Γαία και η Ελένη έγιναν φίλες. Όποτε είχε λίγο χρόνο έτρεχε η κοπέλα και τρύπωνε κρυφά στον πύργο. Περίμενε ανοίγοντας το μουσικό κουτί της για να βγουν έξω τα τραγούδια και να γεμίσουν μελωδία το δωμάτιο με τους πέτρινους τοίχους , μέχρι να την ακούσει το τέρας και να πάει κοντά της…..όχι πολύ κοντά…..εκεί στη γωνιά του δωματίου, κρυμμένο στις σκιές, ίσα να φαίνεται η τρομερή μορφή του, άκουγε ακίνητο, κάποιες φορές τραγουδούσε κιόλας! &nbsp;

Ματίλντα Λέσι, Α2, 2021/2

Ήταν το αγαπημένο της νανούρισμα που άκουγε κάθε βράδυ από τη μητέρα της καθώς μεγάλωνε, ήταν αυτό που γαλήνευε το μυαλό της και ηρεμούσε κάθε πόνο, κάθε ανησυχία&nbsp;και το αγαπούσαν όλοι στον τόπο τους! Σήμερα το βράδυ λοιπόν θα το βάλει στο κουτί της, όταν η μητέρα έρθει στο προσκέφαλό της για καληνύχτα. Έτσι κι έγινε. -Καληνύχτα μαργαριταρένια μου, -Καληνύχτα μητέρα,….τραγούδησέ μου λίγο, ….ξέρω έχεις χρόνια να το κάνεις, μεγάλωσα πια, μα….είναι το τελευταίο βράδυ μας εδώ.&nbsp; Το κουτί άνοιξε και …..&nbsp;χράπ!! Ρούφηξε το νανούρισμα αυτό που τραγουδούσαν οι μαμάδες στα παιδιά τους τα βράδια. Πραγματικά μαγικό!!!

Ο Πύργος του Ληλάντιου Πεδίου, κατοικία της Λάμιας(φωτο 24/2/23)

-«Μα γιατί τρομάζεις τους κατοίκους&nbsp;,τι σου έχουν κάνει;», τόλμησε να ρωτήσει η μικρή κοπέλα. Το τέρας κουλουριάστηκε ακόμα περισσότερο λες και ήθελε να χαθεί, λες και ντρεπόταν. Τα μάτια του γυάλιζαν μέσα στο σκοτάδι. -« Όλα όσα ξέρουν οι άνθρωποι για μένα είναι λάθος . Με φωνάζουν Λάμια. Το όνομα μου όμως είναι Γαία και είμαι κόρη της μητέρας φύσης. Οι άνθρωποι&nbsp;εδώ και πολλά χρόνια δεν μου φέρονται όπως μου αξίζει .Καταστρέφουν&nbsp;και μολύνουν τις&nbsp;θάλασσες , τα δάση μου , τον καταγάλανο ουρανό , τα ζώα και γενικότερα&nbsp;σκοτώνουν με την συμπεριφορά τους τα γεννήματα της μητέρας μου .Έτσι δημιουργήθηκα&nbsp;εγώ ,προσπαθώντας να αποτρέψω τους ανθρώπους από αυτές τις πράξεις. Δεν είμαι αυτό το τέρας που φαίνομαι, αλλά εσείς οι άνθρωποι με έχετε αναγκάσει να καταστρέφω με την σειρά μου τα δικά σας γεννήματα. Κόμπιασε…. -….δηλ δεν τα καταστρέφω, μόνο τα φοβίζω!! …. Πως μπορείς να κάνεις κακό στα παιδιά, πως μπορείς να στερήσεις την ομορφιά απ’ τον κόσμο;, είπε λες και μονολογούσε…. -Αχ Ελένη τραγούδησε μου! Το τραγούδι σου αγγίζει την ψυχή μου θεραπεύοντας τις πληγές μου» είπε κι ένα δάκρυ έτρεξε στο άγριο πρόσωπο της.Η Ελένη ένιωσε την καρδιά της να σπάζει. Είχε δίκιο, κάτι άλλο συνέβαινε, αυτά τα μάτια κλαίνε, αυτό το τέρας πονάει!! Δεν έχει φάει κανένα παιδί , όλα είναι ψέματα, λόγια των ανθρώπων που θέλουν να σκοτώσουν τη Γαία. Κι αυτή για να τους φοβίσει και να μην πλησιάσουν γριλίζει απειλητικά.&nbsp;

Μια εκθαμβωτική λάμψη&nbsp;φάνηκε&nbsp;απ’ το βάθος του Πύργου. Τα γριλίσματα σταμάτησαν , τα κεφάλια που πετάγονταν απ’ τα παράθυρα χάθηκαν και στην πόρτα του Πύργου φάνηκε κάτι άλλο που τους άφησε με το στόμα ανοιχτό. Η Λάμια είχε μεταμορφωθεί σε έναν πανέμορφο Πήγασο. Ο Λικάριος έμεινε ακίνητος να κοιτά το εκπληκτικό θέαμα. Η Μέδουσα με τα φίδια της εξαφανίστηκε, τη θέση της πήρε ένα φτερωτό άλογο, το άλογο των μουσών, ο Πήγασος. Το ξίφος έπεσε απ το χέρι του.&nbsp;Όλοι έριξαν τα όπλα τους κάτω. -Μα πως το έκανες αυτό; Ρώτησαν όλοι την Ελένη -«Το τραγούδι τής&nbsp;γιάτρεψε τις πληγές,&nbsp;το μόνο που ήθελε ήταν αγάπη. Η αγάπη μπορεί να κάνει ακόμα και θαύματα , όσο διαφορετικός και αν είναι κάποιος&nbsp;πρέπει να του φερόμαστε το ίδιο καλά με τους υπόλοιπους. Ας μην κοιτάμε το εξωτερικό των πλασμάτων αλλά την ψυχή, αυτή μας καθορίζει» είπε η Ελένη με θάρρος. Οι γονείς της τρομαγμένοι&nbsp;έτρεξαν την αγκάλιασαν, ενώ ο Λικάριος υποκλίθηκε με σεβασμό σε αυτήν. Η Ελένη&nbsp;είχε καταφέρει να σώσει τον τόπο από ένα τέρας που τους βασάνιζε χρόνια. Από τότε και στο εξής ο Πήγασος Γαία χαρακτηρίστηκε και επίσημα&nbsp;ως βοηθός του Λικάριου για την προστασία την περιοχής. Η Ελένη συνέχισε την ζωή της σε αυτόν τον όμορφο τόπο μαζί με την οικογένεια της&nbsp;έχοντας στο πλάι της την αγάπη του χωριού και την στήριξη της Γαίας.

Μέρος 4ο Η ΛΑΜΙΑ

<a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vQHspoS1lBvJy8B52n2dTWh3OAPmtOcKn1MUprv3aL66rOTW5J6J_7faY6YNTqIFUhtRnTButAedZa7/pub">Καθισμένη στο κατάστρωμα του καραβιού</a> και σκεπτική καθώς ήταν, η Ελένη παρατηρούσε τον καταγάλανο ουρανό. Ξαφνικά ακούστηκε ένας θόρυβος και η Σκουντούφλω ξεπρόβαλε από το μουσικό κουτί. Έχασε την ισορροπία της -(αααα, αχ!!) ....και.. προσγειώθηκε!! στον ώμο της Ελένης, δικαιολογώντας για ακόμη μια φορά το παρατσούκλι που της είχε δοθεί… «Τι σε βασανίζει;» τη ρώτησε η Σκουντούφλω. «Είμαι περίεργη να γνωρίσω τον νέο τόπο. Με έχουν κουράσει οι συνεχείς αλλαγές στον τρόπο ζωής μου. Νοσταλγώ την πατρίδα μου και ελπίζω ο νέος τόπος να έχει τις ίδιες αρετές με την Πιτυεία.» «Το εύχομαι! Θέλω πολύ να σε ξαναδώ ευτυχισμένη!» «Ελένη! Ελένη!» φώναξε ο πατέρας και η Σκουντουφλώ με ένα σάλτο…..(φρρρραπ!) μπήκε ξανά στο μουσικό κουτί. &nbsp;Η Ελένη πλησίασε τον πατέρα της και στάθηκε δίπλα του. <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vTrtO3LvUlHSdsnDlJ6LEQdm08U3Q221A3iKK9ElsXSreG_jfV1Z-oZIOtxpj-imE0xD6bKCIfzLbAS/pub">«Ευιχθύα;</a> Έτσι λέγεται ο νέο τόπος πατέρα;» έκανε μια παύση και συνέχισε… «Μπορείς να μου πεις πως είναι; Τον έχεις ξαναεπισκεφτεί;» «Από ιστορίες που έχω ακούσει κι εγώ από τον πατέρα μου, η Ευιχθύα είναι ένας τόπος ευλογημένος και παρόμοιος με τον δικό μας. Τα πεντανόστιμα ψάρια, τα δαντελωτά ακρογιάλια, το εύφορο έδαφος, ακόμα και το όνομα μοιάζει!…είμαι σίγουρος ότι θα την λατρέψεις».

Μέρος 2ο TO ΔΑΚΡΥΒΡΕΧΤΟΝΗΣΙ

"Η Ερμιόνη" Φαριαλμαχά Μπιμπι Γ2

Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα της Ανατολής, <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vSKOHlTEUHei4X2KRnIL8-uIXv9R9inWiP9in7lhgtVpVo257SaZ8YI13OKUaS2cYsEXVxV6e38_MqW/pub">την Πιτυεία</a> ζούσε μια ευτυχισμένη βασιλική οικογένεια που είχε ένα κορίτσι , την Ελένη. Η Ελένη ήταν ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι με αμυγδαλωτά μάτια που αγαπούσε πολύ τη μουσική, όπως και οι γονείς της, η μητέρα της Καλλιόπη που ήταν γνωστή για την μελωδική της φωνή αλλά και ο καλόκαρδος πατέρας της, ο Ευσχήμων, ο οποίος ήταν βασιλιάς της Πιτυείας. Η χώρα τους ήταν ευλογημένη! Στα χώματά της ευδοκιμούσαν όλα τα καλά του κόσμου….χρυσά στάρια, δέντρα καρποφόρα και πολλά πολλά τραγανά σταφύλια.<a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vSKOHlTEUHei4X2KRnIL8-uIXv9R9inWiP9in7lhgtVpVo257SaZ8YI13OKUaS2cYsEXVxV6e38_MqW/pub"> </a><a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vSATQPVVdjUZ5ZBtENp0SrKfmIzZdjCVaokSCZZ83Czq_yD5aTbQ-3GRBj3FpC33aNvBGA04jE-ZWrK/pub">«Ευάμπελο»</a><a href="https://docs.google.com/document/d/1QrnQF63GkHj7ZSPoUYtKNVLC5fqRu3kn3LNSdDePyhg/edit?usp=sharing"> </a>την έλεγαν οι ντόπιοι γιατί έβγαζε το πιο γλυκό κρασί<a href="https://docs.google.com/document/d/1QrnQF63GkHj7ZSPoUYtKNVLC5fqRu3kn3LNSdDePyhg/edit?usp=sharing">!</a> Μα τι σταφύλια ήταν αυτά!!!!!!! Κόκκινα και λευκά , ζουμερά και γλυκά, δε χόρταινες να τα τρως, τα λάτρευε η μικρή Ελένη. Η μουσική ήταν κάτι ιερό για τον τόπο τους και οι άνθρωποι αγαπούσαν να τραγουδούν και να χορεύουν συνέχεια, κάθε στιγμή! Ακόμα και όταν δούλευαν στα αμπέλια, στα ορυχεία του χρυσού και του χαλκού, στις βάρκες τους ψαρεύοντας, τραγουδούσαν, τραγουδούσαν…. κι όταν έφταναν στο κέφι, χόρευαν! Όμορφους χορούς, αντικριστούς και κυκλικούς, και όλοι ήταν χαρούμενοι!! Άκου τι τραγουδούσαν

Mέρος 1ο Η ΠΙΤΥΕΙΑ

-Πόσο όμορφη είσαι νεραϊδούλα μου με το μικρό φτερό σου,&nbsp;πόσο&nbsp;θα ήθελα να έμενες για πάντα κοντά μου! Κι έτσι κι έγινε, έμεινε κοντά της, δε ξανάφυγε….. και έκανε το κουτί της Ελένης… μαγικό!!!! Γιατί από τότε το&nbsp;κουτί είχε την δυνατότητα να εγκλωβίζει μέσα του όποιο&nbsp;τραγούδι επιθυμούσε η Ελένη, αρκεί να το ζητούσε! Το κουτί της το ρουφούσε μέσα του…..φρουουουπ!..... και το κρατούσε εκεί. Από τότε τα μουσικά κουτιά έχουν στην μέση τους μια μικρή νεραΐδα που χορεύει στο σκοπό τους!! Καθώς η Ελένη&nbsp;μάζευε τα πράγματα της για να φύγουν από την Πιτύεια&nbsp;σκεφτόταν ότι ήθελε μια ανάμνηση από τον τόπο της ,κάτι να της θυμίζει το σπίτι της μα δεν ήξερε τι να πάρει. Εκείνη την στιγμή&nbsp;πετάχτηκε μέσα από το κουτί της η νεράιδα: «Εει.. Ελένη, μπορείς να βάλεις μέσα στο μαγικό&nbsp;σου κουτί ένα τραγούδι&nbsp;από τον τόπο σου. Θα&nbsp;το κρατήσεις μέσα στο κουτί σου&nbsp;και θα μπορείς να το ακούς όποτε σου λείπει η πατρίδα σου.» είπε η Σκουντούφλω. «Μμμμμμ, δίκιο έχεις. Θα πάρω ένα τραγούδι, δε θα λείψει από κανέναν, τόσα έχουν για να τραγουδούν, θέλω και εγώ μια ανάμνηση από τον τόπο μου…. θα το κρατήσω για πάντα δικό μου.» είπε η Ελένη παρορμητικά. «Μα ποιο τραγούδι; Ποιο;» Και τότε θυμήθηκε….

Μέρος 3ο Η ΕΥΙΧΘΥΑ ΚΑΙ Ο ΛΙΚΑΡΙΟΣ

Κι έτσι,&nbsp;όταν η Μυρσίνη και ο Θύρσης έφυγαν από το σπίτι&nbsp;η Ελένη μπήκε&nbsp;μέσα κρυφά …….. Μια και δυο, άνοιξε το παράθυρο που ήταν χαλασμένο και ο τσιγκούνης Θύρσης δεν έλεγε να το αλλάξει και πήδησε&nbsp;μέσα. «Ωχ! Σκοτάδι, που θα τα βρω τα τραγούδια τώρα;» αναρωτήθηκε «Εδώ εδώ» της φώναξαν τα τραγούδια…..&nbsp; «Που είστε; Δεν σας βλέπω» «Εδώ, πίσω σου!» και γυρίζοντας την πλάτη της είδε ένα σεντούκι. Το άνοιξε βιαστικά και οι νότες πλημμύρισαν το δωμάτιο! «Μην ανησυχείτε , θα σας πάρω από εδώ. Σας υπόσχομαι πως θα σας αφήσω ξανά ελευθέρα μόλις τα πράγματα καλυτερεύσουν» είπε και έκλεισε τα τραγούδια στο κουτί της που πάντα το είχε μαζί της,&nbsp;θέλοντας να τα σώσει. Όταν&nbsp;η Μυρσίνη επέστρεψε το βράδυ στο σπίτι της κατάλαβε αμέσως πως τα δύο τραγούδια είχαν κλαπεί . «Ποιος τόλμησε να τα βάλει μαζί μου; Ποιος αθεόφοβος&nbsp;πήρε τα τραγούδια&nbsp;από εμένα;&nbsp;Θα το μετανιώσει πικρά!» είπε η Μυρσίνη έξαλλη.&nbsp;

Το βράδυ στο πλοίο ήταν δύσκολο για την Ελένη. Σκέψεις και ανησυχίες κατέκλυσαν το κεφάλι της. Δεν είχε τις καλύτερες αναμνήσεις από το Δακρυβρεχτονήσι που θα έφταναν σε λίγο, αλλά είχε μία ελπίδα μέσα της πως ίσως τα πράγματα να είχαν αλλάξει. Και δικαιώθηκε! Κατέβηκε απ' το πλοίο διστακτικά. Οι γονείς της δε δέχτηκαν να ακολουθήσουν, έμειναν περιμένοντας την αναχώρηση. -Μα...δε μπορεί... δεν είναι αυτό το νησί στο οποίο είχα έρθει. Που πήγαν τα δέντρα που κλαίγανε; και... Από που ακούγεται αυτή η μουσική; Μα τι λέω; αποκλείεται.Εδώ όλα... Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση της άκουσε έναν πλανόδιο πωλητή να φωνάζει - Μαστίχη, μαστίχι! σαν αυτό άλλο δεν θα βρεις! -Πάρτε το μυρωδάτο δάκρυ των δέντρων, δοκιμάστε το, είναι φάρμακο για όλες τις ασθένειες, φώναζε ο πλανόδιος πωλητής. &nbsp;-Τα δέντρα,....τα δέντρα που κλαίγανε! Μα, πως εγινε αυτό; αναρωτήθηκε φωναχτά. - Ναι, αυτά τα δέντρα είναι! της απάντησε ένας γέρος που κατέβαινε μαζί της απ' το πλοίο &nbsp;Η Ελένη γούρλωσε τα μάτια της και βιάστηκε να τον ρωτήσει τι συμβαίνει &nbsp;-Βλέπω πως δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι εδώ. Ούτε ντόπια όμως είσαι. Πως ξέρεις λοιπόν; τη ρώτησε ο γέρος γεμάτος περιέργεια. -Ξέρετε,&nbsp;είχα αναγκαστεί να μεταναστεύσω εδώ με τους γονείς μου, όμως ο τόπος ..... δε μας κράτησε!! σιγοψιθύρισε η Ελένη.

Clouds pattern

Ο Λικάριος Νίκη Κοντάκη

...πως η αγάπη σας για το μέρος αυτό θα υπερνικούσε τον εγωισμό που είχατε απέναντι στην οικογένειά μου. Όμως, εγώ θα σας συγχωρήσω και δεν θα σας αφήσω έτσι. Θα σας αποκαλύψω λοιπόν το μεγάλο μου μυστικό. Τόσα χρόνια, σε κάθε μου δύσκολη στιγμή, σε κάθε μου ανησυχία η μόνη που ήταν δίπλα μου και με καταλάβαινε, δείχνοντας μου τον σωστό δρόμο, ήταν η μικρή μου νεράιδα, η Σκουντούφλω. Επειδή ήταν διαφορετική, την έδιωξαν και αυτή όπως διώξατε κι εσείς εμένα. Αλλά εμείς δεν το βάλαμε κάτω και παρ’ όλες τις δυσκολίες τα καταφέραμε και εκπληρώσαμε την αποστολή μας. Αποδείξαμε τελικά πως η αγάπη μπορεί να νικήσει το μίσος. Ό,τι είμαι το οφείλω στην Σκουντούφλω. Γι’ αυτό λοιπόν θα σας την αφήσω και εκείνη μαζί με τις αδερφές της θα σας βοηθήσουν να ξαναφτιάξετε την πατρίδα μας. Τότε άνοιξε το μουσικό της κουτί και έβγαλε από μέσα την νεράιδα. Μαζί με την Σκουντούφλω ξεπήδησαν και τα τραγούδια του τόπου, τα οποία κρατούσε φυλαγμένα η Ελένη. Ο κόσμος είχε μείνει άφωνος ακούγοντας την ιστορία της και βλέποντας τη νεράιδα και τα τραγούδια. -Εγώ πρέπει να φύγω, να γυρίσω πίσω στον τόπο που με αγκάλιασε σαν να ήμουν γέννημά του. Δε μπορώ να τ΄ αφήσω όλα αυτά πίσω μου και να ξεχάσω την αγάπη που μου πρόσφεραν. Και με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε τη Σκουντούφλω , παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν είσαι ευτυχισμένος! Η Ελένη ήταν χαρούμενη που έμενε στον τόπο αυτό, είχε τώρα φίλους πολλούς και αγαπημένους και η πληγή απ’ τον ξεριζωμό είχε αρχίσει να επουλώνεται. Όμως η Σκουντουφλω είχε άλλα όνειρα. Ήθελε να γυρίσει πίσω, πεθύμησε να δει τις αδελφές της, ήθελε να ξαναδεί από ψηλά τα νερά και τα λουλούδια της Πυτιείας που τόσο της έλειψαν -&nbsp;&nbsp;&nbsp;Πότε θα γυρίσουμε πίσω; Πότε; Ρωτούσε και ξαναρωτούσε την Ελένη και τα ματάκια της δάκρυζαν -&nbsp;&nbsp;&nbsp;Μα πώς να πάμε πίσω Σκουντουφλω μου, τι να πω στους γονείς μου; Αφού δε ξέρουν για σένα, τι δικαιολογία να βρω; Και ο καιρός περνούσε, και η νεραιδουλα μαράζωνε, δεν έτρωγε , δεν έπινε , τα τραγούδια τους ξεχάστηκαν στο κουτί και η Ελένη παρασύρθηκε από τη νέα ζωή της και ξέχασε τη φίλη της. Τώρα ήταν διάσημη, όλοι μιλούσαν για τη Λάμια που έγινε Πήγασος, θαύμαζαν το θάρρος και την εξυπνάδα της μικρής ξένης.&nbsp;Ώσπου μια μέρα….. -Σκουντούφλω, Σκουντούφλω μου,..... τι έπαθες, ούρλιαζε η Ελένη καθώς ανοίγοντας το κουτί είδε το ξέπνοο κορμάκι της Νεράιδας να βρίσκεται ακίνητο στον πάτο του. -&nbsp;&nbsp;&nbsp;Σήκω, σήκω σε παρακαλώ, φώναξε. Θα σε πάω πίσω, στο υπόσχομαι, σε παρακαλώ!! Τα μάτια της ίσα που άνοιξαν. Τι είπε η Ελένη; Θα την πάει πίσω; Αλήθεια έλεγε; -&nbsp;&nbsp;&nbsp;Δωσε μου λίγη ζάχαρη, και λίγο νεράκι…παρακάλεσε η νεράιδα&nbsp;

Το μυαλό της Ελένης ταξίδεψε στην πατρίδα της. Θυμήθηκε όλες αυτές τις ευχάριστες αναμνήσεις που δημιούργησε εκεί και ..αχ, πόσο της έλειπε, πόσο !!! Το πλοίο πλησίαζε στην ακτή, το τοπίο άρχισε να γίνεται πιο καθαρό και οι μακρινές έως τότε γραμμές έγιναν πιο ξεκάθαρες. Μα...ήταν υπέροχα, είχε δίκιο ο πατέρας της.&nbsp;Επιτέλους έφτασαν στη νέα πατρίδα!Τι ωραίος τόπος αλήθεια! - Κοίτα μητέρα, τα δέντρα , φτάνουν μέχρι την παραλία, και πιο κάτω φαίνεται ένα ψηλό βουνό, έχει χιόνια; …… και πόσο όμορφες και πολλές ψαρόβαρκες , πόσα πουλιά…..<a href="https://docs.google.com/presentation/d/e/2PACX-1vQacdislX9idWX1XiyIDEyUAe94j485nb7AcXtl8ld2Bw3lp3u6IjtwWJcktgE8I135rVKgUy2h77od/pub?start=false&amp;loop=false&amp;delayms=3000">μα τι πουλιά είναι αυτά</a>, δεν τα έχω ξαναδεί !! κοίτα,…. έχουν κόκκινα φτερά πως τα λένε; Πωπω πόσα αμπέλια και… -Ελένη μου, μας ζάλισες με την πολυλογία σου!! παραπονέθηκε η μητέρα της Η Ελένη όμως είχε ενθουσιαστεί από το πανέμορφο τοπίο, δε χόρταινε να κοιτάζει γύρω της! Φτάνοντας κοντά στο σπίτι τους στη πλαγιά ενός χαμηλού λόφου και σε μικρή απόσταση από ένα θεόρατο πύργο, η Ελένη παρατήρησε πως τα περισσότερα σπίτια βρίσκονταν μαζεμένα κοντά στη θάλασσα, ενώ το δικό τους και κάποια άλλα, αρκετά παραμελημένα όλα τους, βρίσκονταν μακρύτερα στην&nbsp;κορυφή του λόφου. Αυτό ήταν κάτι που την προβλημάτισε και πολλά ερωτήματα περνούσαν από το μυαλό της! «Καλώς ήρθατε ξένοι στον τόπο μας! Ακούστηκε πίσω τους μια φωνή. Γύρισαν να δουν και…ξαφνιάστηκαν!

ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΕ ΤΗ ΣΚΟΥΝΤΟΥΦΛΩ

Φλαμίνγκο, Νέα Λάμψακος-Αλυκές Κοπανά, Νίκη Κοντάκη

Από τότε η μόνη σκέψη του κοριτσιού ήταν να βρει ευκαιρία να γυρίσει στην Πιτυεία. Έτσι κι έγινε. Γιατί , μετά από λίγο καιρό, πήρε ο πατέρας της ένα γράμμα με την είδηση πως ο αδελφός του ο Μάξιμος και η οικογένεια του έφυγαν άρον άρον από την πατρίδα τους για άγνωστο προορισμό. Ο λαός είχε επαναστατήσει κατά του κακότροπου και απαιτητικού Μάξιμου, δεν ανεχόταν άλλο τους φόρους, τις φυλακίσεις, τις διώξεις. -Να πάμε μπαμπάκα μου, να πάμε πίσω, σε παρακαλώ...έστω για λίγο, να ξαναδούμε τον τόπο μας, παρακαλούσε η Ελένη κάθε μέρα που περνούσε! Για να γυρίσουν μόνιμα ούτε λόγος, ο πατέρας της δε δεχόταν να επιστρέψει κοντά στους αχάριστους που τον έδιωξαν κακην κακώς χωρίς να υπολογίσουν τίποτα από όσα τους πρόσφερε. Τώρα μπορεί να ήταν φτωχός, αλλά ήταν ευτυχισμένος στη χώρα του Λικάριου, όλοι τον εκτιμούσαν και χαιρόταν να δουλεύει ανάμεσα τους. Και ήρθε η στιγμή που όλοι περίμεναν! Ο Ευσχήμων , η Ελένη και η μητέρα μπήκαν στο καράβι της επιστροφής στην Πιτυεία. Πρώτος σταθμός του πλοίου το Δακρυβρεχτονήσι όπου θα έμεναν για λίγο και αμέσως μετά η γλυκειά πατρίδα. Ω, πόσες φορές την ονειρεύτηκε, πόσες φορές νόμιζε πως άκουγε τους ήχους της, πως μύριζε τις μυρωδιές της! Και να που ήρθε η ώρα να τα ξαναζήσει όλα απ΄ την αρχή...έστω και για λίγες μέρες!

Οι μέρες περνούσαν , η ζωή στο νησί συνεχιζόταν χωρίς τίποτα να θυμίζει το βράδυ με τη Λάμια.&nbsp;Η Ελένη είχε φυλάξει βαθιά μέσα της την τρομερή συνάντηση με το τέρας, σε κανένα δεν&nbsp;είπε τίποτε για αυτήν , μόνο η νεραϊδούλα ήξερε! Κάποια βράδια άκουγε γρύλισμα όπως και τότε και της έρχονταν στο μυαλό τα μάτια της Λάμιας, όχι δεν ήταν μάτια τέρατος, όχι!&nbsp; Ένα πρωί, η Ελένη αποφάσισε&nbsp;να πάει βόλτα&nbsp;στην γύρω περιοχή παίρνοντας&nbsp;μαζί της το&nbsp;πολυαγαπημένο της κουτί. Καθώς&nbsp;περπατούσε&nbsp;&nbsp;αποφάσισε να σταματήσει και να κάτσει για λίγο δίπλα από το κρυστάλλινο ποτάμι&nbsp;που περνούσε ανάμεσα από τους δυο πύργους . Τα πουλιά κελαηδούσαν, ο ήλιος έλαμπε, το γάργαρο νερό έρρεε άφθονο&nbsp;&nbsp;και το θρόισμα των φύλλων των δέντρων ολοκλήρωνε την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Εμπνευσμένο από το όμορφο τοπίο το κορίτσι ξεκίνησε να τραγουδά ένα τραγούδι που είχε ακούσει να τραγουδούν σ’ αυτό το μέρος οι κάτοικοι..... Η Ελένη συνέχισε να τραγουδάει ανέμελη, χωρίς να έχει καταλάβει ότι βρίσκεται έξω από τον πύργο της Λάμιας.

"Η Ελένη" Καραχρήστου Κων/να

Στην συνέχεια&nbsp;η Μυρσίνη το είπε στον&nbsp;άνδρα της και του ζήτησε το επόμενο πρωινό να βγάλουν διάγγελμα&nbsp;στην πλατεία του νησιού ,έτσι ώστε&nbsp;να ομολογήσει αυτός που το έκανε και να τιμωρηθεί αναλόγως. Έτσι όλοι οι κάτοικοι μαζί και η οικογένειά της Ελένης πήγαν να ακούσουν το διάγγελμα του ζεύγους. « Σήμερα&nbsp;μαζευτήκαμε εδώ για&nbsp;μια κλοπή που έγινε εχτές το μεσημέρι στο σπίτι μου. Όπως όλοι ξέρατε μόνο εγώ και&nbsp;η γυναίκα&nbsp;μπορούμε να ακούμε τραγούδια ελεύθερα . Όποιος&nbsp;πίστεψε&nbsp;ότι μπορεί να&nbsp;μας ξεγελάσει και να μας κοροϊδέψει μέσα στα μούτρα μας, εεε λοιπόν είναι γελασμένος!!&nbsp;Έτσι και μάθω ποιος το έκανε&nbsp;μαύρο φίδι που τον έφαγε!» είπε οργισμένος ο Θύρσης Η Ελένη&nbsp;μετά από αυτά που άκουσε τρομοκρατήθηκε&nbsp;και εκμυστηρεύτηκε την πράξη της στους γονείς της: «Μαμά, μπαμπά χθες βράδυ είδα την Μυρσίνη να ακούει μουσική και θεώρησα φριχτό να θέλει να κρατάει την μουσική δικιά της, έτσι αποφάσισα να πάρω τα τραγούδια και να τα φυλάξω στο κουτί μου, ώσπου να έρθει η στιγμή να&nbsp;ελευθερωθούν και να ανήκουν σε όλους μας. Για αυτό σας λέω ότι πρέπει να φύγουμε από εδώ γιατί κινδυνεύουμε και&nbsp;εμείς, αλλά και τα τραγούδια.» είπε η Ελένη αναστατωμένη. «Μα τι λες παιδάκι μου, γιατί άνοιξες λογαριασμούς με την Μυρσίνη ; Δεν γίνεται να φύγουμε έτσι απλά από εδώ» της είπε ο πατέρας της απορημένος. Η μητέρα της όμως δεν είχε την ίδια άποψη.

Συντελεστές Παραμυθιού 1.Συγγραφική δραστηριότητα Μπαράκου Κλεοπάτρα-Καθηγήτρια ΠΕ01 &amp; οι μαθήτριες: Σταυράκη Μαίρη , Καλογιάννη Ναταλία, Καραχρήσου Κων/να, Μπεληγιάννη Γεωργία, Τζάνου Ευθυμία, Χασιώτη Ευθυμία, 2.PODCAST Φωνές: Οι μαθήτριες: Ευθυμία Χασιώτη, Σταυράκη Μαίρη, Καραχρήστου Κων/να, Πρίμα Ελπίδα Οι μαθητές: Φωτεινός Κων/νος, Τριανταφύλλου Χρήστος 3. Εικονογράφηση Κοντάκη Νίκη, Σπανού Σταυρίνα, Καραχρήστου Κων/να, Χασιώτη Ευθυμία, Καπετάνιος Βασίλης, Λέσι Ματίλντα, Φαρυάλ Μαχά Μπίμπι, Λουκία Δρακοπούλου, Μαρία Πραμμάτια, Χασιώτη Ευθυμία, 4. Τραγουδούν Μαθητές από όλα τα τμήματα των ετών 2021-2022, 2022-2023

"Η λάμια" Βασίλης Καπετάνιος

Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα , ώσπου ένα απόγευμα ο Λικάριος είδε την Ελένη να μπαίνει στον πύργο της Λάμιας και τότε ξαφνιασμένος&nbsp;αναρωτήθηκε : « Μα από που και ως που η προσφυγοπούλα&nbsp;έχει επαφές με την&nbsp;Λάμια! Τι συμβαίνει εδώ πέρα; Μήπως η Λάμια την ξεγέλασε για να της κάνει κακό; Πρέπει να βιαστώ» σκέφτηκε και χτύπησε δυνατά το άλογό του. Καλπάζοντας ξέφρενα έφτασε στο λιμάνι και έξαλλος&nbsp;ξεσήκωσε τους χωριανούς λέγοντας τους: « Η Λάμια μας επιτίθεται ξανά ! Είδα την προσφυγοπούλα να μπαίνει στον πύργο&nbsp;αυτού του κτήνους. Πρέπει να σώσουμε το κορίτσι και να&nbsp;σκοτώσουμε τη Λάμια απόψε κιόλας. Θα μας καταστρέψει! Να είστε έτοιμοι σήμερα το βράδυ για επίθεση!»Η Ελένη ήταν στον πύργο της Γαίας όταν ξαφνικά ακούστηκαν δυνατές φωνές ανθρώπων που πλησίαζαν. «Σκοτώστε το , είναι ένα τέρας» έλεγαν « Είναι κτήνος,&nbsp;της αξίζει ο θάνατος» φώναζαν&nbsp;οι χωριανοί. Τότε η Ελένη μαζί με την Γαία κοίταξαν από το παραθύρι&nbsp;του πύργου και τι να δουν ... Τον&nbsp;Λικάριο με όλους τους χωριανούς κρατώντας μαχαίρια και άλλου είδους όπλα να&nbsp;είναι έτοιμοι να επιτεθούν στην Λάμια.

Την επόμενη&nbsp;μέρα η οικογένεια πήρε το πρώτο πλοίο για ένα μακρινό νησί, το Δακρυβρεχτονήσι. Όταν&nbsp;έφτασαν&nbsp;στο λιμάνι απλώθηκε μπροστά στα μάτια τους μια τεράστια έκταση με στάχυα&nbsp;και μύλους και δέντρα , πολλά δέντρα. «Κοίτα Ελένη τι όμορφα που είναι εδώ» είπε η μητέρα&nbsp;και πήρε την Ελένη από το χέρι για να κατέβουν από το πλοίο. Η οικογένεια αμέσως μόλις έφτασε πληροφορήθηκε πως ο άρχοντας του νησιού ήταν ένα πλούσιος, δύστροπος και&nbsp;αυταρχικός άντρας ο οποίος&nbsp;μισούσε την μουσική. Το όνομα του ήταν Θύρσης και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του νησιού&nbsp;δούλευαν&nbsp;στους μύλους&nbsp;του. Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και έκανε τους κατοίκους του νησιού να υποφέρουν. Ακόμα και τα δέντρα έκλαιγαν, ήταν πάντα θλιμμένα όπως και οι άνθρωποι. Γι’ αυτό κι ό Θύρσης τα μισούσε, δεν ήθελε να τα βλέπει….. -Μα τι σόι δέντρα είναι αυτά που…. δακρύζουν;&nbsp;Δε θέλω να τα βλέπω, θα βάλω να τα κόψουν όλα, ….όλα!! Όμως οι απειλές του δεν έπιασαν τόπο. Γιατί, όταν ζήτησε να βρει εργάτες για να τα κόψουν, κανένας από τους ντόπιους δεν πήγε. Βρε τι τους έδωσε χρυσά φλουριά, τι τους έταξε χωράφια με στάρια και καλαμπόκια….κανένας δεν πήγαινε «να σκοτώσει» τα δέντρα του τόπου. Κι ας έκλαιγαν!

Η Ελένη, γεμάτη με πολλές και τρομακτικές σκέψεις, έκλεισε απότομα το βιβλίο χωρίς να τελειώσει τη σελίδα&nbsp;και έπεσε να κοιμηθεί, προσπαθώντας να ξεχάσει τη Λάμια. Το επόμενο πρωί, η Ελένη ξύπνησε νωρίτερα από τους γονείς της και άνοιξε το βιβλίο. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, έκλεισε τα μάτια για να μη δει την εικόνα της λάμιας. Διάβασε παρακάτω, χωρίς να κοιτάζει το φίδι και…… Θεέ μου! Το φίδι …… , ακούστε να δείτε, αυτό με τα πολλά κεφάλια, έτρωγε παιδιά! Τότε η Ελένη συνειδητοποίησε πως η Λάμια δεν ήταν μυθικό τέρας, αλλά.... αληθινό! που στοίχειωνε το νησί της Ευιχθύας.&nbsp; Τρόμαξε τόσο που άφησε το βιβλίο απ' τα χέρια της και κατευθύνθηκε γρήγορα προς το κάστρο του Λικάριου. « Ώστε η Λάμια είναι αληθινή, έτσι δεν είναι;» Ο Μέγας Δούκας την κοίταξε με συμπάθεια. «Πλέον ξέρω πως η Λάμια δεν είναι ένα μυθικό τέρας. Το φίδι με τα πολλά κεφάλια επιτίθεται στους ανθρώπους αυτού του τόπου για πολλά πολλά χρόνια και κυρίως στα παιδιά. Στο βιβλίο που διάβασα σήμερα, έμαθα πως κρύβεται στο κάστρο του νησιού». Ο Λικάριος πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να της διηγείται μια ιστορία…

&nbsp; «Γρρραα» βρύχηξε άγρια η Λάμια&nbsp;και φωτιές πετάχτηκαν από το στόμα της, ενώ ένα από τα κεφάλια της έφτασε κοντά στη φοβισμένη Ελένη και τυλίχτηκε γύρω απ’ τη μέση της. Γρήγορα την έφερε κοντά στο σώμα της Λάμιας και το κορίτσι είδε τα μάτια του Δεκακέφαλου φιδιού να την κοιτούν παραξενευμένα. Και τότε κόπηκε η ανάσα της. -&nbsp;&nbsp;«τώρα θα με φάει, σκέφτηκε, όπως και τα άλλα παιδιά του νησιού» « δε γλυτώνω με τίποτα» -&nbsp;&nbsp;Γρρρραααα, ξανά γρύλισε το τέρας κοιτώντας το κορίτσι. Αμέσως μετά το κεφάλι χαμήλωσε,&nbsp;και άφησε απαλά το παιδί στο χώμα. - « Με φοβάσαι;» τη ρώτησε η Λάμια και απομακρύνθηκε από κοντά της. &nbsp;Η Ελένη δεν απάντησε. Η φωνή της είχε παγώσει , τα πόδια της έτρεμαν, δε σκεφτόταν τίποτε άλλο από το να σηκωθεί να φύγει. Η Λάμια γύρισε την πλάτη της και προχώρησε πιο βαθιά μέσα στο κάστρο. Τώρα ήταν η ευκαιρία της για να το σκάσει, τώρα… …και δίνοντας μια μεγάλη δρασκελιά το έβαλε στα πόδια. Δεν κατάλαβε ποτέ έφτασε στο σπίτι της και κρύφτηκε στο δωμάτιο της. Η Σκουντούφλω είχε γίνει κάτωχρη από το κούνημα και τον τρόμο.... -&nbsp;&nbsp;« φτηνά τη γλυτώσαμε, της είπε βγαίνοντας απ’ το κουτί της. Θα μας έτρωγε και τις δύο!!!» Μα η Ελένη δεν είχε την ίδια γνώμη. Τα μάτια της Λάμιας έρχονταν συνέχεια στο μυαλό της. Όχι, δεν ήταν μάτια τέρατος αυτά, κάτι άλλο συνέβαινε… …..τα μάτια της βάρυναν , οι σκέψεις έσβησαν σιγά σιγά και ένας βαρύς ύπνος την ταξίδεψε μακριά από την Λάμια …

Ο τόπος αποδείχτηκε ευλογημένος. Ο πατέρας δούλευε σε όποια δουλειά παρουσιαζόταν, η μητέρα ξανάρχισε να χαμογελάει και να τραγουδά με τη γλυκιά φωνή της και η Ελένη απέκτησε μια φίλη που έμενε κοντά στο σπίτι τους. Μαζί της έτρεχε στα χωράφια και στα ακρογιάλια , της μιλούσε για την Πιτυεία και της τραγουδούσε τα τραγούδια του τόπου της που τόσο νοσταλγούσε! Αχ να μπορούσαν να φύγουν μια μέρα και να πάνε μαζί στην Πιτυεία, πόσα πράγματα θα της έδειχνε! Μόνο ένα πράγμα δεν της είπε, για το μουσικό της κουτί και τη Σκουντούφλω,…ούτε για τα τραγούδια που μάζευε της είπε, τίποτα από αυτά δεν ανέφερε. Φοβόταν μήπως και της πάρουν το κουτί της, μήπως και πάθει κάτι η νεραϊδούλα της, όχι, όχι, αυτό δε θα το άντεχε!! Στη φίλη της λοιπόν ρώτησε για το μυστικό του Κάστρου και εκείνη της έδωσε να διαβάσει ένα βιβλίο «για να λύσει το μυστήριο», έτσι της είπε! Η Ελένη εκείνο το βράδυ άρχισε να ξεφυλλίζει τις εικονογραφημένες σελίδες του βιβλίου. Κοιτάζοντας τα περιεχόμενά του, παρατήρησε ένα κεφάλαιο με τίτλο: <a href="https://docs.google.com/document/d/e/2PACX-1vTXaq-0nKI_smgO6eilAbfd9BQYjV08OcD146QVpBYmQIPEN0atb_ORj_7Uiw4egMaafBmWm6NOzD--/pub">«Λάμια,</a> το μεγάλο μυστήριο».. Οι πολύχρωμες εικόνες παρουσίαζαν ένα τεράστιο φίδι με πολλά κεφάλια, το οποίο κατατρόμαζε τους ανθρώπους και απειλούσε να τους φάει. Έλεγε στις πληροφορίες του πως αυτό το φίδι κατοικούσε σε εγκαταλειμμένα κάστρα και ήταν ο τρόμος των κατοίκων….μα σε ποιο μέρος κατοικεί δεν έλεγε!!

&nbsp;Η&nbsp;Λάμια ακούγοντας&nbsp;ξαφνιασμένη το τραγούδι βγήκε από το παραθύρι της θέλοντας να δει τι συμβαίνει «Μα πόσο όμορφα τραγουδάει αυτό το κορίτσι ;» είπε από μέσα της η Λάμια. Μακάρι να έμενε κοντά μου για λίγο ακόμα και να μου τραγουδούσε...» «Κοριτσάκι μη φεύγεις! Της φώναξε. Κάνε μου λίγη παρέα, νιώθω τόσο μόνη. Έχω να ακούσω μουσική πάρα πολύ καιρό. Το μόνο που ακούω είναι οι άγριες φωνές&nbsp;των κατοίκων. Μη φύγεις σε παρακαλώ, έλα να κάτσεις μαζί μου» είπε απεγνωσμένα η λάμια. Η Ελένη κοκκάλωσε. Το τέρας ήταν αυτό που την παρακαλούσε; -Παρακαλούν τα τέρατα για…μουσική; Πάει , τρελάθηκα, δεν είναι δυνατόν σκέφτηκε! Και έκανε να φύγει. Μια σκέψη τη σταμάτησε... τα μάτια ! Τα μάτια που τα έβλεπε κάθε βράδυ σχεδόν στον ύπνο της, όχι δεν τη φόβιζαν , την παρακαλούσαν, την κοιτούσαν με παράπονο, με στεναχώρια και …ναι , με φόβο. - Μα φοβούνται τα τέρατα, σκεφτόταν, λάθος θα κάνω!! Και τώρα; Ναι, το τέρας την παρακαλούσε, ήθελε να ακούσει το τραγούδι της, ήθελε να την πλησιάσει. Με κομμένη ανάσα πλησίασε την πόρτα του πύργου. Κοίταξε μέσα. Η Λάμια δεν ήταν εκεί, κάπου κρυβόταν. Μπήκε, στάθηκε κοντά στην έξοδο και τρέμοντας άρχισε το τραγούδι.

Θες ν' ακούσεις το νανούρισμα;

Στο λιμάνι του τόπου επικρατούσε οχλαγωγία, αφού δυο άντρες προσπαθούσαν να λύσουν τις κτηματικές τους διάφορες χειροδικώντας ο ένας στον άλλον. Δυστυχώς κανείς δεν ενδιαφερόταν, μιας και τέτοια σκηνικά ήταν σύνηθες φαινόμενα για την περιοχή. Τότε το κορίτσι αμέσως κατάλαβε πως τίποτα δεν ήταν το ίδιο! -Σταματήστε!!, φώναξε η Ελένη με όλη τη δύναμη της φωνής της! Είστε σοβαροί; Πως είναι δυνατόν να λύνετε κατά αυτόν τον τρόπο τις διαφορές σας; -Ποια είσαι εσύ που θα μας πεις τι θα κάνουμε; Και…μέσα στον χαμό μια φωνή ακούστηκε! -ΕΛΕΝΗ! Τοτε όλοι γύρισαν προς το μέρος της και την κοίταξαν! -Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΕΥΣΧΗΜΟΝΑ!, τους άκουγε να λένε. -Εσύ δεν είσαι; ακούστηκε η ίδια φωνή. -Ναι εγώ είμαι, απάντησε γεμάτη θάρρος η Ελένη. -Σώσε μας άρχισαν να της φωνάζουν. -Ο θείος σου ο Μάξιμος δεν τον αγαπάει πραγματικά αυτόν τον τόπο. Μόνο εσύ μπορείς να μας σώσεις. - Θα σου δώσουμε τα σπίτια μας και ό,τι μας έχει απομείνει αρκεί να μας σώσεις, φώναζαν απεγνωσμένα οι άνθρωποι. -Όχι, δεν θέλω τίποτα από εσάς, μονάχα να με ακούσετε επιθυμώ. Αναγκάστηκα τόσα χρόνια να μείνω μακριά από τον τόπο μου νιώθοντας πάντα μία ξένη όπου κι αν πήγαινα. Τα ταξίδια μου, μου δίδαξαν πολλά κι ευτυχώς μέσα από αυτά κατάφερα να κάνω αληθινούς φίλους. Ήλπιζα βαθιά μέσα μου πως δεν θα καταστρέφατε ολοκληρωτικά την Πιτυεία…

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.