Διαβάζουμε μύθους του Αισώπου

7ο Δ.Σ. Καρδίτσας

Δ.Σ. Αρτεσιανού

"Διαβάζουμε
μύθους του Αισώπου"

Ιούνιος 2022

Η δράση "Διαβάζουμε μύθους του Αισώπου" αποτελεί αποτέλεσμα συνεργασίας των σχολικών δανειστικών βιβλιοθηκών του 7ου Δημοτικού Σχολείου Καρδίτσας και του Δημοτικού Σχολείου Αρτεσιανού Καρδίτσας.
Σκοπός της δράσης είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες των σχολείων να γνωρίσουν εναλλακτικά σημαντικούς μύθους του Αισώπου, να διαβάσουν το συνοδευτικό κείμενο και να ακούσουν τους μύθους. αναδεικνύοντας τη σπουδαία λογοτεχνική αξία που έχουν, συνοδευτικά με το επιμύθιο που τονίζει με ευσύνοπτο τρόπο την κεντρική ιδέα του μύθου και πάντα ... με διασκεδαστικό τρόπο.

Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ

Ένας κόρακας, σκαλίζοντας το χώμα για να βρει κάτι να φάει, ξάφνου είδε ένα κόσμημα που λαμποκοπούσε. Τότε κοιτώντας το με λύπη είπε:
- Αχ! Τι να σε κάνω εγώ; Αν σε είχε βρει κάποιος που μπορούσε να εκτιμήσει την αξία σου, θα ξανάβρισκες τα παλιά σου μεγαλεία. Εγώ θα’ θελα χίλιες φορές να έβρισκα μερικούς σπόρους ή κανένα σκουληκάκι. Εμείς οι δύο είμαστε άχρηστοι ο ένας για τον άλλο.
Καθώς σκαλίζει ο κόρακας να βρει κάτι να φάει, μέσα στο χώμα, ξαφνικά, κόσμημα απαντάει…
- Τι να το κάνω το χρυσό
και τα διαμάντια ακόμα,
ας έβρισκα ένα σπυρί
κριθάρι μέσα στο χώμα…

Επιμύθιο: Για τον πεινασμένο το πολυτιμότερο αγαθό είναι το φαγητό.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕΤΡΟΥΣΕ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Καθισμένος στο ακροθαλάσσι, ένας άνθρωπος είχε βαλθεί να μετράει τα κύματα, με μεγάλη προσοχή. Όταν καμιά φορά έχανε το λογαριασμό, στενοχωριόταν, και η λύπη του ήταν μεγάλη. Τότε, φάνηκε ένας γλάρος που πέταξε κοντά του και του είπε:
- Άνθρωπε, αντί να στενοχωριέσαι γι’ αυτά που περάσανε, καλύτερα να προσέχεις και να μετράς αυτά που θα έρθουν.

Κάποιος μετρούσε τα κύματα
σιμά στ’ ακροθαλάσσι,
μα χάνει το λογαριασμό
κι έπεσε πια να σκάσει.
- Άνθρωπε, μη θρηνολογείς
γι’ αυτά που’ χουν περάσει,
κοίτα ο νους σου σ’ όσα έρθουν
το μέτρημα μη χάσει…

Επιμύθιο: Ο άνθρωπος δεν πρέπει να κάθεται και να κλαίει για τα περασμένα, αλλά να νοιάζεται για τα μελλοντικά.

Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

Ένας κόρακας άρπαξε κάποτε ένα κομμάτι τυρί και κάθισε σε ψηλό κλαδί να το φάει. Τον είδε η πονηρή η αλεπού και λιγουρεύτηκε τον μεζέ. Στάθηκε, λοιπόν, κάτω απ’ το δέντρο και άρχισε να παινεύει τον κόρακα. Τι όμορφος και τι μεγάλος που είναι, μόνο που δεν έχει καλή φωνή. Αυτός, για να δείξει πως έχει καλή φωνή, άνοιξε το στόμα και έκραξε δυνατά, αλλά του έπεσε το τυρί. Η αλεπού, αρπάζοντάς το, του είπε:
- Κόρακα, τα έχεις όλα. Φρόντισε μόνο να αποκτήσεις και μυαλό!
Κόρακα, θα σου ταίριαζε
και θρόνος βασιλιά,
έτσι κι από το στόμα σου
δεν έλειπε η μιλιά!...
Την άκουσε ο άμυαλος,
το στόμα του ανοίγει,
κι αυτή μασώντας το τυρί:
- Η γνώση είναι λίγη!...

Επιμύθιο: Δεν πρέπει να πιστεύουμε αυτούς που μας κολακεύουν και να γινόμαστε ανόητοι.

Ο ΓΑΙΔΑΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

Ένας γάιδαρος έτρωγε γαϊδουράγκαθα στην άκρη ενός χωραφιού. Μια παμπόνηρη αλεπού, που περνούσε από κει, στάθηκε, τον κοίταξε λίγη ώρα και ειρωνικά του είπε:
- Καλέ, κυρ Μέντιε, πώς, με τόσο απαλή γλώσσα που έχεις, τρως αυτό το σκληρό και αγκαθερό προσφάγι;
Μια αλεπού παμπόνηρη
Τον γάιδαρο κοιτάει,
Που γαϊδουράγκαθα μασά
Και τον ψιλορωτάει…
- Η γλώσσα σου τρυφερή
Πώς τέτοιο δα προσφάι
Μπορεί, καλέ μου γάιδαρε,
Και το γλυκομασάει;…

Επιμύθιο: Δεν πρέπει να ακούμε τις κατηγορίες των φλύαρων, γιατί αυτές οδηγούν πάντα σε κίνδυνο.