Μία μέρα με τις μέλισσες

Την επόμενη μέρα, μόλις ανέτειλε ο ήλιος, η Μελένια μαζί με τον Κιτρινούλη ξεκίνησαν την βόλτα τους στο δάσος. Πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι χαρούμενοι και απολάμβαναν τα αρώματα των λουλουδιών. Μετά από πολλές ώρες περιήγησης στο δάσος, απομακρύνθηκαν από τον μελισσότοπο και δεν μπορούσαν να προσανατολιστούν. Καθώς η ώρα περνούσε, δίψασαν και άρχισαν να αναζητούν νερό.

Κι ενώ ψάχνανε για νερό, φτάσανε σε ένα χωριό που κατοικούσαν οι άνθρωποι. Πλησίασαν το πρώτο σπίτι του χωριού και για καλή τους τύχη στην αυλή υπήρχε ένα συντριβάνι. Αφού ήπιαν μπόλικο νερό και ξεδίψασαν, κάθισαν πάνω σε ένα λουλούδι να ξαποστάσουν. Τότε ο Κιτρινούλης, είπε στην Μελένια, πως ήταν ώρα να επιστρέψουν για να μην ανησυχήσουν οι δικοί τους, και αυτή συμφώνησε.

Και ενώ ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν το ταξίδι της επιστροφής, άκουσαν ανθρώπινες ομιλίες στο βάθος του κήπου. Η Μελένια καθώς ήταν πολύ περίεργη και ήθελε να δει από κοντά τους ανθρώπους, πρότεινε στον Κιτρινούλη να πλησιάσουν για να τους δουν. Ο Κιτρινούλης που πάντα ήταν πιο συνετός, της θύμισε ότι ο δάσκαλός τους είχε πει να μην πλησιάζουν στα σπίτια των ανθρώπων. Η Μελένια όμως επέμενε και ο Κιτρινούλης που δεν ήθελε να της χαλάει χατίρι την ακολούθησε.

Έτσι πέταξαν και οι δυο προς τον κήπο και είδαν μια παρέα παιδιών να τρώνε το απογευματινό τους κολατσιό. Στο τραπέζι υπήρχαν πολλές λιχουδιές και τα δυο μελισσάκια πλησίασαν για να δουν από κοντά. Η Μελένια κάθισε πάνω σε ένα πιάτο με μαρμελάδα και δοκίμασε. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή της μαρμελάδα και ενθουσιάστηκε από την γεύση της.

Ο Κιτρινούλης πλησίασε ένα ποτήρι με κρύα πορτοκαλάδα και ήπιε για να δροσιστεί. Η Μελένια τον φώναξε να δοκιμάσει την μαρμελάδα και στην συνέχεια πλησίασαν σε μια πιατέλα με λουκουμάδες με μέλι. Τότε θυμήθηκαν το δάσκαλό τους, που τους είχε πει, ότι οι άνθρωποι παίρνουν το μέλι τους και το τρώνε.

Κι ενώ τα μελισσάκια δοκίμαζαν τα φαγητά, τα παιδιά παρατηρούσαν τις μέλισσες αλλά δεν τις ενόχλησαν. Γνώριζαν ότι οι μέλισσες είναι πολύ χρήσιμες για την ζωή στον πλανήτη και ότι πρέπει να τις προστατεύουν. Η Ζαχαρένια, η πιο μικρή της παρέας, που αγαπούσε πολύ τις μέλισσες και το μέλι, χαμογέλασε στα μελισσάκια και τα ρώτησε πως τα λένε.

Η Μελένια έμεινε άναυδη. Δεν περίμενε να μιλήσει μαζί της ένας άνθρωπος. Νόμιζε ότι οι άνθρωποι δεν ήξεραν τη γλώσσα των μελισσών. Αλλά η Ζαχαρένια ήταν διαφορετική. Είχε μάθει να μιλάει με τις μέλισσες, γιατί τις παρατηρούσε κάθε μέρα και τις άκουγε να βουίζουν στην αυλή του σπιτιού της.

Η Μελένια που ήταν πιο θαρραλέα απάντησε: "Εγώ είμαι η Μελένια και ο φίλος μου είναι ο Κιτρινούλης".
Το κοριτσάκι είπε ότι την λένε Ζαχαρένια και ρώτησε τα μελισσάκια αν θέλουν να τους δείξει τα φαγητά. Τα μελισσάκια απάντησαν πως θα το ήθελαν πολύ.

Η Ζαχαρένια πήρε τη Μελένια και τον Κιτρινούλη στο χέρι της και τους εξήγησε τι είναι τα φαγητά που υπήρχαν στο τραπέζι. Τα μελισσάκια άκουγαν με προσοχή και έμαθαν πολλά πράγματα που δεν ήξεραν για τους ανθρώπους. Και η Ζαχαρένια όμως, που ήταν πολύ περίεργη για τον κόσμο των μελισσών, τους έκανε ερωτήσεις και έμαθε πολλά για τον τρόπο ζωής τους.

Η ώρα πέρασε και επειδή σε λίγο θα νύχτωνε, τα δυο μελισσάκια ευχαρίστησαν την Ζαχαρένια και πήραν τον δρόμο της επιστροφής για το μελισσόσπιτό τους. Όταν έφτασαν στο μελισσόσπιτο οι γονείς τους ήταν ανήσυχοι. Τους μάλωσαν γιατί άργησαν και τους ζήτησαν να μην επαναληφθεί. Τα μελισσάκια υποσχέθηκαν ότι δεν θα το ξανακάνουν και ξάπλωσαν στα κρεβάτια τους να κοιμηθούν γιατί είχαν κουραστεί πολύ.

Την επόμενη μέρα, τα δύο μελισσάκια ξύπνησαν πρωί και ξεκίνησαν την βόλτα τους στο δάσος πετώντας από λουλούδι σε λουλούδι. Όλη την ώρα συζητούσαν για τις εμπειρίες της προηγούμενης μέρας και ήταν πολύ χαρούμενα που γνώρισαν την Ζαχαρένια και τις φίλες της.