Οι Ήρωες του 1821
...200 χρόνια μετά
...200 χρόνια μετά
2o Γυμνάσιο Καλύμνου
τμήμα: A2
τμήμα: A2
Από τον Σεπτέμβριο του 1814 η Φιλική Εταιρία, δημιούργημα των Αθανασίου Τσακάλωφ, Εμμανουήλ Ξάνθου και Νικολάου Σκουφά, είχε αναλάβει την προετοιμασία του ξεσηκωμού. Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των επαναστατημένων Ελλήνων εναντίον του Οθωμανικού στρατού, με σκοπό την αποτίναξη της Οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου οι διπλωματικές ενέργειες για την τύχη της ελληνικής επανάστασης αυξήθηκαν. Τελικά, τον Φεβρουάριο του 1830 υπογράφηκε στο Λονδίνο Πρωτόκολλο με το οποίο η Ελλάδα αποκτούσε την ανεξαρτησία της.
Από τον Σεπτέμβριο του 1814 η Φιλική Εταιρία, δημιούργημα των Αθανασίου Τσακάλωφ, Εμμανουήλ Ξάνθου και Νικολάου Σκουφά, είχε αναλάβει την προετοιμασία του ξεσηκωμού. Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των επαναστατημένων Ελλήνων εναντίον του Οθωμανικού στρατού, με σκοπό την αποτίναξη της Οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου οι διπλωματικές ενέργειες για την τύχη της ελληνικής επανάστασης αυξήθηκαν. Τελικά, τον Φεβρουάριο του 1830 υπογράφηκε στο Λονδίνο Πρωτόκολλο με το οποίο η Ελλάδα αποκτούσε την ανεξαρτησία της.
Χρυσή Μαρίνου
Loading...
Θεόδωρος ΚολοκοτρώνηςLoading...
Loading...
Loading...
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της επανάστασης του 1821, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος, Σύμβουλος της Επικρατείας. Απέκτησε το προσωνύμιο Γέρος του Μοριά. Μετά θάνατον τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη.Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταγόταν από φημισμένη οικογένεια. Το επώνυμο της οικογένειάς του αρχικά ήταν Τζεργίνης, όπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του.
Από μικρός, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ακολούθησε τον πατέρα του στις διάφορες περιπέτειές του. Σε ηλικία μόλις 15 ετών το 1785 μετακόμισε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στο χωριό Άκοβος, όπου ζούσε ο θείος του Αναγνώστης. Διορίστηκε αρματολός εναντίον των κλεφτών που λυμαίνονταν την περιφέρεια του Λεονταρίου.
Loading...
Loading...
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της επανάστασης του 1821, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος, Σύμβουλος της Επικρατείας. Απέκτησε το προσωνύμιο Γέρος του Μοριά. Μετά θάνατον τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη.Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταγόταν από φημισμένη οικογένεια. Το επώνυμο της οικογένειάς του αρχικά ήταν Τζεργίνης, όπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του.
Από μικρός, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ακολούθησε τον πατέρα του στις διάφορες περιπέτειές του. Σε ηλικία μόλις 15 ετών το 1785 μετακόμισε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στο χωριό Άκοβος, όπου ζούσε ο θείος του Αναγνώστης. Διορίστηκε αρματολός εναντίον των κλεφτών που λυμαίνονταν την περιφέρεια του Λεονταρίου.
Loading...
Γιάννης ΜαγριπλήςΓιάννης Μακρυγιάννης
1797-27 Απριλίου 1864
1797-27 Απριλίου 1864
Ο Ιωάννης Τριανταφύλλου, γνωστότερος ως Ιωάννης Μακρυγιάννης, ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός, στρατιωτικός και οπλαρχηγός Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Τον Αύγουστο του 1821 μαζί με 18 άντρες από την Άρτα με την ιδιότητα του μπουλουκτζή και σε συνεργασία με το ένοπλο σώμα του Γώγου Μπακόλα πήρε μέρος στη μάχη του σταυρού του Τζουμέρκα, στην νικηφόρα μάχη του Πέτα (11 Σεπτεμβρίου του 1821), όπου τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι, και στην πολιορκία της Άρτας (Νοέμβριος 1821) και την εκπόρθηση της. Μετέβη στο χωριό Σερνικάκι Σαλώνων όπου ανάρρωνε μετά από ασθένεια. Επέλεξε να μείνει στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα κυρίως επειδή εντάχθηκε στα τοπικά δίκτυα προυχόντων και Ενόπλων που στήριζαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Επικεφαλής 10 ανδρών έλαβε μέρος στην κατάληψη της Υπάτης. Πολέμησε στην πτώση της Αθήνας σαν απλός στρατιώτης. Ως αναγνώριση των υπηρεσιών του του προσφέρθηκε το αξίωμα του Πολτάρχη της απελευθερωμένης πόλης. Έτσι ερχόταν σε άμεση επαφή με τους Έλληνες που υπέφεραν από διάφορες αυθαιρεσίες από τον φρούραρχο της Ακρόπολης Γιάννη Γκούρα.
Τον Αύγουστο του 1821 μαζί με 18 άντρες από την Άρτα με την ιδιότητα του μπουλουκτζή και σε συνεργασία με το ένοπλο σώμα του Γώγου Μπακόλα πήρε μέρος στη μάχη του σταυρού του Τζουμέρκα, στην νικηφόρα μάχη του Πέτα (11 Σεπτεμβρίου του 1821), όπου τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι, και στην πολιορκία της Άρτας (Νοέμβριος 1821) και την εκπόρθηση της. Μετέβη στο χωριό Σερνικάκι Σαλώνων όπου ανάρρωνε μετά από ασθένεια. Επέλεξε να μείνει στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα κυρίως επειδή εντάχθηκε στα τοπικά δίκτυα προυχόντων και Ενόπλων που στήριζαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Επικεφαλής 10 ανδρών έλαβε μέρος στην κατάληψη της Υπάτης. Πολέμησε στην πτώση της Αθήνας σαν απλός στρατιώτης. Ως αναγνώριση των υπηρεσιών του του προσφέρθηκε το αξίωμα του Πολτάρχη της απελευθερωμένης πόλης. Έτσι ερχόταν σε άμεση επαφή με τους Έλληνες που υπέφεραν από διάφορες αυθαιρεσίες από τον φρούραρχο της Ακρόπολης Γιάννη Γκούρα.
Ο Ιωάννης Τριανταφύλλου, γνωστότερος ως Ιωάννης Μακρυγιάννης, ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός, στρατιωτικός και οπλαρχηγός Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Τον Αύγουστο του 1821 μαζί με 18 άντρες από την Άρτα με την ιδιότητα του μπουλουκτζή και σε συνεργασία με το ένοπλο σώμα του Γώγου Μπακόλα πήρε μέρος στη μάχη του σταυρού του Τζουμέρκα, στην νικηφόρα μάχη του Πέτα (11 Σεπτεμβρίου του 1821), όπου τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι, και στην πολιορκία της Άρτας (Νοέμβριος 1821) και την εκπόρθηση της. Μετέβη στο χωριό Σερνικάκι Σαλώνων όπου ανάρρωνε μετά από ασθένεια. Επέλεξε να μείνει στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα κυρίως επειδή εντάχθηκε στα τοπικά δίκτυα προυχόντων και Ενόπλων που στήριζαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Επικεφαλής 10 ανδρών έλαβε μέρος στην κατάληψη της Υπάτης. Πολέμησε στην πτώση της Αθήνας σαν απλός στρατιώτης. Ως αναγνώριση των υπηρεσιών του του προσφέρθηκε το αξίωμα του Πολτάρχη της απελευθερωμένης πόλης. Έτσι ερχόταν σε άμεση επαφή με τους Έλληνες που υπέφεραν από διάφορες αυθαιρεσίες από τον φρούραρχο της Ακρόπολης Γιάννη Γκούρα.
Τον Αύγουστο του 1821 μαζί με 18 άντρες από την Άρτα με την ιδιότητα του μπουλουκτζή και σε συνεργασία με το ένοπλο σώμα του Γώγου Μπακόλα πήρε μέρος στη μάχη του σταυρού του Τζουμέρκα, στην νικηφόρα μάχη του Πέτα (11 Σεπτεμβρίου του 1821), όπου τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι, και στην πολιορκία της Άρτας (Νοέμβριος 1821) και την εκπόρθηση της. Μετέβη στο χωριό Σερνικάκι Σαλώνων όπου ανάρρωνε μετά από ασθένεια. Επέλεξε να μείνει στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα κυρίως επειδή εντάχθηκε στα τοπικά δίκτυα προυχόντων και Ενόπλων που στήριζαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Επικεφαλής 10 ανδρών έλαβε μέρος στην κατάληψη της Υπάτης. Πολέμησε στην πτώση της Αθήνας σαν απλός στρατιώτης. Ως αναγνώριση των υπηρεσιών του του προσφέρθηκε το αξίωμα του Πολτάρχη της απελευθερωμένης πόλης. Έτσι ερχόταν σε άμεση επαφή με τους Έλληνες που υπέφεραν από διάφορες αυθαιρεσίες από τον φρούραρχο της Ακρόπολης Γιάννη Γκούρα.
Ο Μακρυγιάννης εγκαταλείπει το κάστρο της Αθήνας και πηγαίνει στη Σαλαμίνα όπου συναντά τον Νικηταρά ο οποίος τον παρότρυνε να επιστρέψει στη Ρούμελη. Πηγαίνει κατευθείαν στη Βελίτσα, όπου συναντά τον Ανδρούτσο, ο οποίος θα προσπαθήσει να τον προσεταιριστεί να πάρουν από τον Γκούρα το κάστρο της Ακρόπολης.
Το 1823 συνεργαζόμενος με το σώμα του Νικηταρά συμμετείχε σε μία σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Στερεά Ελλάδα. Πολέμησε στους ελληνικούς εμφύλιους πολέμους με την πλευρά του Γεωργίου Κουντουριώτη. Το 1825 υπερασπίστηκε το νέο κάστρο από τον Ιμπραήμ έως την πτώση του (6 Μαΐου του 1825). Στις 13 Ιουνίου 1825 μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και λίγες εκατοντάδες άντρες οχυρώθηκε στους Μύλους της Αργολίδας και αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία τους πολλαπλάσιους άνδρες του Ιμπραήμ. Οι Τούρκοι αν και χιλιάδες, δεν κατάφεραν να λυγίσουν την άμυνα των λίγων Ελλήνων και υποχώρησαν αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς.
Συμμετείχε επίσης στην Πολιτεία της Ακροπόλεως το 1826- 27. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αναγκάστηκε να μεταβεί στην Αίγινα όχι μόνο για να θεραπευτεί από τραύματα αλλά και για να ζητήσει βοήθεια από την κυβέρνηση.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη, ο οποίος προσπαθούσε τότε να διασπάσει τον οθωμανικό κλοιό γύρω από την Ακρόπολη αλλά απέτυχε.
Πέθανε στις 27 Απριλίου του 1864 στην Αθήνα. H κηδεία του έγινε στο Μητροπολιτικό ναό τον επικήδειο εκφώνησε ο γιατρός Αναστάσιος Γούδας και τον επιτάφιο Οδυσσέας Ιάλιμος, "δημοκρατικός" δημοσιογράφος από τη Λέσβο. Ποίημα απήγγειλε ο Αχιλλέας Παράσχος.
Το 1823 συνεργαζόμενος με το σώμα του Νικηταρά συμμετείχε σε μία σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Στερεά Ελλάδα. Πολέμησε στους ελληνικούς εμφύλιους πολέμους με την πλευρά του Γεωργίου Κουντουριώτη. Το 1825 υπερασπίστηκε το νέο κάστρο από τον Ιμπραήμ έως την πτώση του (6 Μαΐου του 1825). Στις 13 Ιουνίου 1825 μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και λίγες εκατοντάδες άντρες οχυρώθηκε στους Μύλους της Αργολίδας και αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία τους πολλαπλάσιους άνδρες του Ιμπραήμ. Οι Τούρκοι αν και χιλιάδες, δεν κατάφεραν να λυγίσουν την άμυνα των λίγων Ελλήνων και υποχώρησαν αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς.
Συμμετείχε επίσης στην Πολιτεία της Ακροπόλεως το 1826- 27. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αναγκάστηκε να μεταβεί στην Αίγινα όχι μόνο για να θεραπευτεί από τραύματα αλλά και για να ζητήσει βοήθεια από την κυβέρνηση.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη, ο οποίος προσπαθούσε τότε να διασπάσει τον οθωμανικό κλοιό γύρω από την Ακρόπολη αλλά απέτυχε.
Πέθανε στις 27 Απριλίου του 1864 στην Αθήνα. H κηδεία του έγινε στο Μητροπολιτικό ναό τον επικήδειο εκφώνησε ο γιατρός Αναστάσιος Γούδας και τον επιτάφιο Οδυσσέας Ιάλιμος, "δημοκρατικός" δημοσιογράφος από τη Λέσβο. Ποίημα απήγγειλε ο Αχιλλέας Παράσχος.
Ο Μακρυγιάννης εγκαταλείπει το κάστρο της Αθήνας και πηγαίνει στη Σαλαμίνα όπου συναντά τον Νικηταρά ο οποίος τον παρότρυνε να επιστρέψει στη Ρούμελη. Πηγαίνει κατευθείαν στη Βελίτσα, όπου συναντά τον Ανδρούτσο, ο οποίος θα προσπαθήσει να τον προσεταιριστεί να πάρουν από τον Γκούρα το κάστρο της Ακρόπολης.
Το 1823 συνεργαζόμενος με το σώμα του Νικηταρά συμμετείχε σε μία σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Στερεά Ελλάδα. Πολέμησε στους ελληνικούς εμφύλιους πολέμους με την πλευρά του Γεωργίου Κουντουριώτη. Το 1825 υπερασπίστηκε το νέο κάστρο από τον Ιμπραήμ έως την πτώση του (6 Μαΐου του 1825). Στις 13 Ιουνίου 1825 μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και λίγες εκατοντάδες άντρες οχυρώθηκε στους Μύλους της Αργολίδας και αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία τους πολλαπλάσιους άνδρες του Ιμπραήμ. Οι Τούρκοι αν και χιλιάδες, δεν κατάφεραν να λυγίσουν την άμυνα των λίγων Ελλήνων και υποχώρησαν αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς.
Συμμετείχε επίσης στην Πολιτεία της Ακροπόλεως το 1826- 27. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αναγκάστηκε να μεταβεί στην Αίγινα όχι μόνο για να θεραπευτεί από τραύματα αλλά και για να ζητήσει βοήθεια από την κυβέρνηση.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη, ο οποίος προσπαθούσε τότε να διασπάσει τον οθωμανικό κλοιό γύρω από την Ακρόπολη αλλά απέτυχε.
Πέθανε στις 27 Απριλίου του 1864 στην Αθήνα. H κηδεία του έγινε στο Μητροπολιτικό ναό τον επικήδειο εκφώνησε ο γιατρός Αναστάσιος Γούδας και τον επιτάφιο Οδυσσέας Ιάλιμος, "δημοκρατικός" δημοσιογράφος από τη Λέσβο. Ποίημα απήγγειλε ο Αχιλλέας Παράσχος.
Το 1823 συνεργαζόμενος με το σώμα του Νικηταρά συμμετείχε σε μία σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Στερεά Ελλάδα. Πολέμησε στους ελληνικούς εμφύλιους πολέμους με την πλευρά του Γεωργίου Κουντουριώτη. Το 1825 υπερασπίστηκε το νέο κάστρο από τον Ιμπραήμ έως την πτώση του (6 Μαΐου του 1825). Στις 13 Ιουνίου 1825 μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και λίγες εκατοντάδες άντρες οχυρώθηκε στους Μύλους της Αργολίδας και αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία τους πολλαπλάσιους άνδρες του Ιμπραήμ. Οι Τούρκοι αν και χιλιάδες, δεν κατάφεραν να λυγίσουν την άμυνα των λίγων Ελλήνων και υποχώρησαν αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς.
Συμμετείχε επίσης στην Πολιτεία της Ακροπόλεως το 1826- 27. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αναγκάστηκε να μεταβεί στην Αίγινα όχι μόνο για να θεραπευτεί από τραύματα αλλά και για να ζητήσει βοήθεια από την κυβέρνηση.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη, ο οποίος προσπαθούσε τότε να διασπάσει τον οθωμανικό κλοιό γύρω από την Ακρόπολη αλλά απέτυχε.
Πέθανε στις 27 Απριλίου του 1864 στην Αθήνα. H κηδεία του έγινε στο Μητροπολιτικό ναό τον επικήδειο εκφώνησε ο γιατρός Αναστάσιος Γούδας και τον επιτάφιο Οδυσσέας Ιάλιμος, "δημοκρατικός" δημοσιογράφος από τη Λέσβο. Ποίημα απήγγειλε ο Αχιλλέας Παράσχος.
Φανερωμένη Μούγκρου.
Ρήγας Φεραίος
Ο Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας Φεραίος ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός στοχαστής και επαναστάτης. Θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της ελληνικής επανάστασης του 1821. Ο ίδιος υπέγραφε ως Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας ο Θεσσαλός και ουδέποτε Φεραίος.
Ως κορυφαίο έργο του, πάντως, θεωρείται η «Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας» που περιείχε: τον Θούριο, γνωστό επαναστατικό άσμα, μία επαναστατική προκήρυξη, τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τα πρότυπα των Γάλλων Διαφωτιστών και το Σύνταγμα του Ρήγα.
Το πολιτικό όραμα του Ρήγα ήταν η δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής επικράτειας που θα ήταν απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις της οθωμανικής πολιτικής και στην οποία οι Έλληνες θα είχαν κυρίαρχη θέση. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου προσπάθησε να εξεγείρει όλους τους υπόδουλους στους Οθωμανούς λαούς της Βαλκανικής εναντίον του κοινού τυράννου.
Επεδίωξε, μάλιστα, να συναντήσει τον Μεγάλο Ναπολέοντα για να ζητήσει τη βοήθειά του. Συνελήφθη, όμως, στις 8 Δεκεμβρίου του 1797 από τους Αυστριακούς στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού στις 12 Ιουνίου του 1798 στο Βελιγράδι.
Ως κορυφαίο έργο του, πάντως, θεωρείται η «Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας» που περιείχε: τον Θούριο, γνωστό επαναστατικό άσμα, μία επαναστατική προκήρυξη, τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τα πρότυπα των Γάλλων Διαφωτιστών και το Σύνταγμα του Ρήγα.
Το πολιτικό όραμα του Ρήγα ήταν η δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής επικράτειας που θα ήταν απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις της οθωμανικής πολιτικής και στην οποία οι Έλληνες θα είχαν κυρίαρχη θέση. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου προσπάθησε να εξεγείρει όλους τους υπόδουλους στους Οθωμανούς λαούς της Βαλκανικής εναντίον του κοινού τυράννου.
Επεδίωξε, μάλιστα, να συναντήσει τον Μεγάλο Ναπολέοντα για να ζητήσει τη βοήθειά του. Συνελήφθη, όμως, στις 8 Δεκεμβρίου του 1797 από τους Αυστριακούς στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού στις 12 Ιουνίου του 1798 στο Βελιγράδι.