ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΙΑ

Τον γιο της, τον καπετάν Κομνιανό, τον παντρολογούσε κιόλας η γριά Κομνιανάκαινα,αν και δεν είχε χρονίσει ακόμη η νύφη της, η μακαρίτισσα.Τα δύο ορφανά, ένα κοριτσάκι οκτώ χρονών κι ένα τετράχρονο αγόρι, φορούσαν μαύρα,κατάμαυρα, που τα στεναχωρούσαν και χλώμιαιναν τα φτωχά αδύνατα κορμάκια τους και ήταν καϊμός καρδιάς να τα βλέπει κανείς.

Η γριά ήταν στο κρεβάτι άρρωστη όλη την Εβδομάδα των Παθών, γογγύζοντας, ροχαλίζοντας, φωνάζοντας. Βεβαίωνε ότι "αγγελιάστηκε" και ετοιμαζόταν να πεθάνει. Ανάγκαζε τη Μόρφω, τη μικρή εγγονή της, να κάνει δουλειές δύσκολες για την ηλικία του καημένου κοριτσιού.

Η γριά Κομνιακάκαινα υπέφερε βεβαίως, αλλά ίσως μεγαλοποιούσε το πράγμα. Έκλαιγε τα νιάτα της, έλεγε ότι δε θα προφτάσει να κάνει εφέτος Πάσχα. Η γειτόνισσα η Μηλιά βεβαίωνε ότι η γριά είχε "κομπόδεμα", αλλά πού να βάλει μέσα καμιά γειτόνισσά της! Αν δεν είχε άλλη αρρώστια, ήταν ικανή να πεθάνει από τη φιλαργυρία της.

Το βέβαιο είναι ότι από τα δύο ορφανά, η Μόρφω, που καταλάβαινε πια, αν δεν επιθυμούσε ν' αποκτήσει μητέρα, θυμόταν και λυπόταν τη μητέρα της. Ο Ευαγγελινός, που ήταν τρίχρονο νήπιο στον καιρό της συμφοράς, ούτε ήξερε τίποτε ούτε θυμόταν. Έκλαιγε μόνο όταν η γιαγιά του τον ανάγκαζε να φορέσει το κατάμαυρο σακάκι του. Η Μόρφω, λευκή και χλωμή, με τα μαύρα φουστανάκια της και με το μαύρο μαντίλι που σκέπαζε τα ξανθά της μαλλιά, ήταν σκυθρωπή και θυμόταν το περσινό Πάσχα, όταν ζούσε η μητέρα της.

Τώρα το κοριτσάκι είχε, αντί της καλής και πονετικής μητέρας, τη γιαγιά με την αφόρητη παραξενιά της, η οποία, ενώ βεβαίωνε ότι όλα της πονούσαν και ενώ πνιγόταν από τον βήχα και βογκούσε δυνατά, ξαφνικά σηκωνόταν κρατώντας την κοιλιά της, έβγαινε μέχρι την πόρτα, έριχνε ένα βλέμμα στον έξω κόσμο κι έλεγε:
-Αχ! Τι γλυκιά που 'ν' η ζωή!

Πέρυσι, ω! Πέρυσι, τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, αφού γύρισαν από την εκκλησία, όπου είχαν μεταλάβει όλοι, η καλή και προκομμένη μητέρα, αν και βρισκόταν πια στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της, ανασκουμπώθηκε και άρχισε να βάφει στη χύτρα τα αυγά, με ριζάρι, κιννάβαρι και ξίδι
...
Και η καλή μητέρα έδινε πρόθυμη από δύο φρεσκοβαμμένα αυγά σε όλα τα παιδιά. Ενώ η γιαγιά φώναζε ότι αρκετά παιδιά ήρθαν...

Ύστερα από αυτά η μητέρα άρχισε να ζυμώνει κι έπλαθε αρκετές κουλούρες με αυγά για τον σύζυγο, που ήταν εκεί, για την πεθερά της, για την ίδια, τις κουμπάρες, ως μικρές "κοκκώνες" για την Μόρφω, για τον Ευαγγελινό, για τ' αναδεξίμια της και για τα φτωχά παιδιά της γειτονιάς.