ΓΟΥΡΟΥΝΟΧΑΡΑ

Η γουρουνοχαρά

Τμήμα Β2, 5ο Δημοτικό Σχολείο Φλώρινας "Θεόδωρος Κάστανος"

Υπεύθυνη τμήματος: Ελένη Μήσιου, Δασκάλα

Πριν πολλά χρόνια, ζούσε σ' ένα μικρό χωριό της Φλώρινας, ο μικρούλης μας Πετρής.
Ήταν δεν ήταν πέντε χρονών. Περνούσε όμορφα, τάιζε τις κοτούλες και πήγαινε φαγητό στα δυο μικρά νεογέννητα μοσχαράκια του.
Μια μέρα του Μαρτίου έφερε ο παππούς του ένα πανέμορφο μικρό γουρουνάκι.
Ήταν ένα χαρούμενο γουρούνι, με ένα στρογγυλό ροζ ρύγχος και μια χνουδωτή ουρά, που κουνιόταν από άκρη σε άκρη κάθε φορά που ήταν ευχαριστημένος. Αμέσως κοίταξε το μικρό ζωάκι και ένιωσε την ανάγκη να το χαϊδέψει.
- ’’Τι όμορφο γουρουνάκι", είπε δυνατά.

Κάθε μέρα μόλις ξυπνούσε έτρεχε να του πει ’’Καλημέρα’’. Ο Πετρής ήταν όλη μέρα στο γουρνοκούμασο, παρέα με τον μικρό μας φίλο. Του μιλούσε, του έλεγε πώς περνούσε τη μέρα του, ποιος τον μάλωνε, τι αγαπούσε περισσότερο και ποια είναι τα όνειρά του.
Μια μέρα είπε στη μαμά του: -Βρήκα τι όνομα θα του δώσω. Θα τον φωνάζω Καθαρούλη!.
-Μα είναι γουρούνι. Δεν μπορεί ένα γουρούνι να είναι καθαρό. Του αρέσει να κυλιέται στη λάσπη.
-Και όμως αυτός είναι διαφορετικός. Και ξεχωριστός!

Θα σε φωνάζω Καθαρούλη!

Κάθε μέρα μόλις ξυπνούσε έτρεχε να του πει "Καλημέρα". Πού τον έβρισκες πού τον έχανες τον μικρό μας τον Πετρή στο γουρνοκούμασο παρέα με τον μικρό μας φίλο.
Ο Καθαρούλης ήταν πανευτυχής που βρήκε ένα τόσο στοργικό σπίτι και τακτοποιήθηκε γρήγορα στη νέα του ζωή.
Περνούσε τις μέρες του αράζοντας στη λιακάδα, εξερευνώντας τη φάρμα και το βράδυ χουχούλιζε σε ένα ζεστό, άνετο κρεβάτι με τα υπόλοιπα ζώα στο πλευρό του.
Κυρίως χαιρόταν όταν έβλεπε τον μικρό Πετρή!

Μια μέρα όμως είδε ότι τα ζώα της φάρμας τον κοιτούσαν με οίκτο και συμπόνοια. Και μάλιστα ψιθύριζαν πίσω από την πλάτη του.
- ’’Μα τι συμβαίνει;’’ αναρωτιόταν.
"Εδώ δεν μου λείπει τίποτα. Ειδικά τώρα τελευταία με φροντίζουν περισσότερο. Με ταΐζουν όλο και πιο πολύ.. . Άρχισαν να μου φέρνουν τυρόγαλο με πίτουρα και μάλιστα μόνο σε μένα", σκέφτηκε.
- ‘’Είμαι ευτυχισμένος. Τίποτα δεν μου λείπει!’’, γρύλισε.

Όμως ένα πρωινό τα πράγματα άλλαξαν. Εκεί που άραζε και έψαχνε στο χώμα για νόστιμες λιχουδιές, άκουσε τα άλλα ζώα να συζητούν για αυτόν.

Κρυφάκουσε λοιπόν και κατάλαβε ότι τα Χριστούγεννα θα τον έσφαζαν και ότι οι μέρες του είναι λίγες.
- ’’Μα γιατί τι έκανα;’’ σκέφτηκε και ένα συναίσθημα τρόμου τον κατέκλυσε.

Ρωτώντας τα άλλα ζώα έμαθε ότι στο γιορτινό τραπέζι των Χριστουγέννων το κυρίως έδεσμα θα είναι η χοιρινή τηγανιά, οι τσιγαρίδες, ενώ στη γιορτή των Φώτων, που όλα φωτίζονται από το Άγιο φως, θα έστρωναν στο τραπέζι τους τα λουκάνικα φτιαγμένα από το κρέας του.

- "Να!!" είπαν τα ζώα και στη συνέχεια έφεραν το κρασί και άρχισαν οι ετοιμασίες της Γουρουνοχαράς.

- ‘’Γουρουνοχαρά"; τι είναι πάλι αυτό; γρύλισε. - Τι χαρά μπορεί να κάνουν με μένα;’’

Τότε τα ζώα του εκμυστηρεύτηκαν ότι μετά την σφαγή θα ακολουθούσε τραγούδι και φαγοπότι, ενώ θα άρχιζαν και οι ετοιμασίες. Οι γυναίκες θα έπαιρναν τα χοιρομέριά του και θα τα ξεχώριζαν. Άλλα για βράσιμο, άλλα για τηγανιά, αλλού το ψαχνό κρέας του.

Ο Καθαρούλης μας άκουγε συντετριμμένος, αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ένιωθε μόνος και ανήμπορος.
- "Aχ! Αλλοίμονό μου!" είπε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Δεν μπορούσε να αντέξει την σκέψη ότι τον έσφαζαν και θα τον έτρωγαν...

Την άλλη μέρα, να τος και ο Πετρής! Είδε ότι το γουρουνάκι του ήταν λυπημένο και φοβισμένο. Το φαγητό του ανέγγιχτο.
- ’’Σίγουρα κάτι συμβαίνει’’, ψέλλισε.

Έτσι πηγαίνει στη μαμά του προσπαθώντας να ξεδιαλύνει το μυστήριο.

Αυτή με δυσκολία και με ένα κόμπο στο λαιμό του είπε ότι μάλλον θα έμαθε για το χριστουγεννιάτικο έθιμο όπου μετά από πολλές πιέσεις του μικρού του μίλησε για ένα έθιμο που κρατάει πολλά χρόνια και κρίνεται απαραίτητο γιατί καλύπτει τις ανάγκες φαγητού μέχρι την άνοιξη.

"Δεν θα μπορούσα να αφήσω να συμβεί τίποτα στον καλύτερό μου φίλο", είπε. "Είναι το
πιο σημαντικό γουρούνι στον κόσμο για μένα".

‘’Θα υπάρχει κάποια λύση’’ είπε ο μικρός καταλυπημένος. Έτσι άρχισε έναν αγώνα να
μεταπείσει την οικογένειά του.

Θα υπάρχει κάποια λύση!