Νεανική Ποιήση

Το ταξίδι της ζωής Ένα ταξίδι είναι η ζωή Κανείς δεν το γνωρίζει άλλους τους πάει στα ψηλά και άλλους τους γκρεμίζει. Ένα ταξίδι άγνωστο Εγώ θα ξεκινήσω με αποσκευές τα όνειρα θα την εξερευνήσω. Θέλω να δω τις ομορφιές Που κρύβει η κάθε μέρα ν’ ακούσω και τις μουσικές που παίζουν στον αέρα. Ένα ταξίδι είναι η ζωή αν θες δοκίμασέ το πάρε κοντά σου ότι αγαπάς και απογείωσέ το.

Τέμπη Φύγε Φύγε να προλάβεις, μου είπε Παιδιά Αιώνια παιδιά Στάσεις πολλές, μα ο δρόμος μονόδρομος Μέλλον που θα γίνει παρελθόν Δεν πήρα το τρένο.. 'Ετυχε 'Ήσουν τυχερή μου είπαν Όμως καμιά τύχη, καμιά χαρά μακάρι να μην είχα τύχη... Η σκέψη δε χωράει στο μυαλό και η καρδιά στο σώμα Κρά(ό)τος Μεγάλη, αναπόφευκτη δύναμη, χωρίς επιστροφή 1η Μαρτίου σιγή τριγύρω

Τα αμαξάκια μου Από μικρό παιδί μού φέρνανε ως δώρα αμαξάκια. Ήταν η αδυναμία μου, σήμα κατατεθέν της ηλικίας μου. Κάθε μεγέθους, μάρκας, χρώματος Μού αγόραζαν αγαπημένοι μου φίλοι ,γνωστοί και συγγενείς. Μα τώρα που μεγάλωσα δεν μου φέρνουν πια. Στεναχωριέμαι; Μπορεί ναι. Βλέποντας την παιδική μου ηλικία να χάνεται όσο και αν θέλω να την κρατήσω βαθιά στην ψυχή μου.

Στεναχωριέμαι; Μπορεί και όχι, Καθώς τον έρωτα τον βρήκα της ζωής μου. Ένα αμάξι ονειρικό που θα με ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου Έχοντας συνοδηγό τη φαντασία. Μαζί θα πορευτούμε για τα υπόλοιπα χρόνια της ενήλικης ζωής. Τώρα δεν σταναχωριέμαι πια. Σου έρχομαι, αμάξι μου ονειρικό. Μαζί σου θα ταξιδεύω για πάντα. Σου έρχομαι, αμάξι μου ονειρικό!

7ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΜΙΚΡΗ ΠΟΝΤΙΟΠΟΥΛΑ Ποντιοπούλα νιώθω τέταρτης γενιάς κι ας είναι Πόντια μόνο η μία μου γιαγιά Σόνια είναι τ’ όνομά μου. Απ’ τον Πόντο και αυτό, υπάρχει σε τραγούδι παλιό ποντιακό. Από τα χρόνια της Αργώς ο Πόντος Ελλάδα ήταν οι Πόντιοι ήταν Έλληνες γενναίοι και ανδρείοι.

‘’Μικρή μου Αμαζόνα΄΄ Με λέει η γιαγιά ΄΄γιαβρί μου’’ και ΄΄πουλόπο μι΄΄ και άλλα ποντιακά. Χορεύω ποντιακούς χορούς σε γάμους και βαφτίσια που στα τραπέζια έχουνε ωτία και πισία. Ποντιοπούλα νιώθω τέταρτης γενιάς κι ας είναι Πόντια μόνο η μία μου γιαγιά!

Αναμνήσεις Και λίγο πριν να κοιμηθώ, Κάθομαι και αναπολώ Αναμνήσεις δικές μας Στιγμές προσωπικές μας. Απ’ το παράθυρο κοιτώ Το κιόσκι αυτό το διαφορετικό, Τότε που σού’ πα σ’ αγαπώ… Μα το θυμάμαι τώρα και πονώ.

(Ι) Οι φωτογραφίες είναι πολύτιμες Είναι με φίλους, οικογένειες, έρωτες δεν έχει σημασία. Είναι μια ανάγκη, η ανάγκη να κρατήσω ζωντανές όλες μου τις εμπειρίες ακόμη κι αν είναι σε χαρτί. Θα είναι το χαρτί που θα μου θυμίζει όλα όσα έζησα. Και θα μου θυμίζει πως Δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτά. (ΙΙ) Σου είπα σ’αγαπώ και ώρα ξέρω πως είναι αλήθεια. Μπορεί να είναι παρόρμηση Μπορεί να είναι χαζομάρα Όμως η γλύκα της στιγμής με κάνει Τα πάντα να ξεχάσω και ατελείωτες ώρες θέλω Τη συντροφιά σου ν’ απολαύσω.

Είπα σ΄αγαπάω (Ομαδική σύνθεση) (1) Είπα σ’ αγαπώ Και μ’ έκλεισες στη ζεστή αγκαλιά σου. Δίχως σκέψη το είπες και εσύ. Χωρίς να υπολογίσεις τις συνέπειες Που είχαν αυτά σου τα λόγια. Οι δρόμοι μας χώρισαν Και τώρα πλέον σα δύο άγνωστοι κοιτιόμαστε Και δε μιλάμε ούτε λίγο. Πόνος με κατέκλυσε, Κι ας μην το έμαθες ποτέ…

(2) Είπα σ΄αγαπώ Και δάκρυα κυλούσαν σαν νερό. Όμως δεν με κοίταξες στα μάτια. Ήταν η αλήθεια, αλλά νόμιζες πως έλεγα παραμύθια. Ποιος ξέρει τι είναι η αγάπη τελικά;

(3) Είπα σ’ αγαπώ Και μετά σώπασα. Μόλις το κατάλαβα, Ζωντάνεψα. Σκέφτηκα κατευθείαν την απάντησή σου. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα Παρά μόνο το "και εγώ σ΄αγαπώ". Κι ας μην είναι αλήθεια, Αρκεί να το πεις, να το ακούσω Για να χαρώ.

Ταξίδια Μ’ αρέσει πάντα να κοιτώ ψηλά να αγναντεύω ο νους μου φτάνει μακριά και να τον βρω γυρεύω ταξίδια κάνει μακρινά στης γης τα μονοπάτια χίλιες εικόνες έρχονται στα γαλανά μου μάτια.

ΣΕΛΗΝΟΦΩΣ 	 Λευκό φως αγγίζει τα νερά και αυτά κυματίζουν. Μακάρι να είχε πανσέληνο, ώστε να μην έπαιρνα τα μάτια μου από αυτήν. Μάλλον θα σε εμπιστευτώ για την υπόσχεσή σου ότι θα φανερώσεις τα άστρα. Πόσος πιστός σύντροφος της γης! Δακρύζω , όταν σε αντικρίζω. Ούτε μια ρυτίδα πάνω σου, σαν αγνό παιδί! Η σκιά σου με σκοτώνει, Δεν λάμπει, δεν μαγεύει. Ίσως δίχως εκείνη την πλευρά δεν υπήρχες. Το φως σου, όμως, θεραπεύει τα δεινά μου. Τα επαναφέρει από το σκοτάδι. Ελπίζω να παραμείνεις ολόκληρο με τις φωτεινές σου αποχρώσεις, αφού ,όταν είσαι μισοφέγγαρο, σε ζητούν οι απελπισμένοι. Εγώ που παρατήρησα όλες σου τις πλευρές Τι είμαι;

Paper texture

(2) Το κρουαζιερόπλοιο Επιβιβαστήκανε μετά από αρκετή ώρα, το πλοίο ήταν εντελώς γεμάτο. Τους χαιρετήσαμε, δώσαμε ευχές και φύγαμε. Ήξερα πως θα τους έβλεπα μετά από αρκετό καιρό. Δυστυχώς όμως αυτό δεν ίσχυσε. Τα συγκλονιστικά νέα δεν άργησαν να μαθευτούν. Η εξαιρετικά ακριβή κρουαζιέρα τους δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της...

Β’ Τάξη Χρόνος Χρόνος, τι είναι ο χρόνος; Τι κάνει ο χρόνος; Όταν ακούω την λέξη χρόνος μου έρχεται στο μυαλό ένα ρολόι ένα μεγάλο παλιό καφέ ρολόι με τους δείκτες του να γυρνάνε γύρω γύρω αλλά αν το ξανά σκεφτώ είναι πολλά παραπάνω μάλλον η φαντασία μου δεν φτάνει εκεί Όλα θέλουν χρόνο λένε Ο χρόνος γιατρεύει λένε Και ποιος είναι αυτός ο χρόνος ; Που σώζει και γιατρεύει και καλυτερεύει τις καταστάσεις Τι είναι; Γιατρός ,θεός; Δεν ξέρω ούτε τι είναι, ούτε ποιος είναι Ούτε αν θα μάθω ξέρω Αν και, όλα θέλουν χρόνο Όταν έρθει η ώρα θα μάθω Μόνο που δεν ξέρω Πόσο χρόνο έχω;

Γ’ ΛΥΚΕΙΟΥ Τύχη Μένει απόμερα, λίγο έξω από την πόλη, αρχοντικό σπίτι, μεγάλος κήπος με πολλούς θάμνους γεμάτους μυστικά. Κανείς ποτέ δεν την έχει δει να βγαίνει αλλά ένα είναι σίγουρο, είναι η πιο τρελή γυναίκα που δεν έχει δει ποτέ κανείς. Λένε ότι όταν είχε μαλώσει με έναν γείτονα, έκλεψε το σκυλί του και το έβαψε πράσινο. Μια άλλη φορά, μια άλλη γειτόνισσα έκοψε ένα γαρύφαλλο από τον κήπο και για αυτό τής έκλεψε τον άντρα. Λατρεύει να καταστρέφει ζωές αλλά εγώ την καταλαβαίνω εμένα με λατρεύει, ίσως επειδή δεν την κατηγορώ κατευθείαν, την αφήνω να κάνει αυτό που πολύ καλά ξέρει. Αν κάποτε την αντικρίσω έχω να της πω ότι η μουσική που ακούγεται πάντα από το σπίτι της είναι απαίσια, συνέχεια την ακούω και με κάνει να πιστεύω ότι αυτή η περίεργη γυναίκα πάντα υπάρχει παντού και πουθενά. Μην παρασύρεστε λοιπόν από την μουσική που παίζει, ποτέ δεν τραγουδάει, είναι μόνο στο μυαλό μας. Καλή τύχη σε όσους ψάχνουν πραγματικές μελωδίες, η τύχη παίζει μόνο ψευδαισθήσεις.

Β' Τάξη Πάνε δυο χρόνια Πάνε δυο χρόνια που έφυγες και αλήθεια πολύ μου λείπεις Τελευταία μας εικόνα σε εκείνο Το παράθυρο του νοσοκομείου, Να σε χαιρετώ ελπίζοντας σύντομα Να σ’ αγκαλιάσω. Δυο μέρες αργότερα άκουσα τη φωνή σου Δεν ήσουν καλά, το ήξερα Μα ήλπιζα να γίνεις. Την επόμενη μέρα έφυγες Κι ούτε αντίο δεν πρόλαβα να πω Και να σου πω πως σ’ αγαπώ. Συγγνώμη δεν ήρθα στην κηδεία Μα αλήθεια δεν μπορούσα. Προτιμώ να σε θυμάμαι ζωντανό Χαρούμενο όλο ζωντάνια Και όχι σε έναν τάφο Ακίνητο, χωρίς ανάσα.

Γ’ Τάξη H βάρκα Βουλιάζει η βάρκα του Τη μέρα προσπαθεί να καλύψει τις τρύπες με ό,τι βρίσκει μπροστά του Κανείς δεν πρέπει να μάθει πως η βάρκα του είναι τρύπια Τι θα σκεφτούν άραγε για αυτόν Τη νύχτα όταν κανείς δεν τον βλέπει, προσπαθεί με τη χούφτα του να βγάλει έξω το νερό αλλά όσο και να προσπαθεί η βάρκα συνεχίζει να μπάζει νερό. Δεν τολμά να ζητήσει βοήθεια για να την επισκευάσει. Φοβάται… Βούλιαξε η βάρκα του, πάει Μαζί της κι αυτός.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΓΝΟΙΑΣ Ζωή σε παύση. Ανάσα σε αναμονή. Καρδιά που ξέμαθε τον χτύπο. Έρωτας στα αζήτητα. Η ψυχή αθώα στο παραμύθι έπεσε. Μα τα κάστρα είδε γκρεμισμένα, τους πρίγκιπες νεκρούς. Βάλθηκε το όνειρο να βρει, να της ερμηνεύσει δυο ζευγάρια μάτια, δυο σχισμένα χείλη. Ρώτησε τα πουλιά, όμως εκείνα ξέραν ελεύθερα μόνο να πετούν. Στην θάλασσα απευθύνθηκε, μα είδε μόνο βάθος. Στον ήλιο όταν μίλησε τυφλώθηκε απ’ το φως. Το φεγγάρι κοίταξε απορώντας, μα απάντησε με γρίφους. Μάτωσε πια να ψάχνει ολόκληρη άγνοια ντυμένη. Το προσωπείο άθραυστο έστεκε ακόμα. Όταν χρόνια μετά σε ένα ποτάμι βρέθηκε, έσκυψε τον πόθο της εκείνο να ξεδιψάσει. Όμως σα σκιά κάτι την διαπέρασε. Μασκοφορεμένη απέναντι της στάθηκε. Το ποτάμι σαν καθρέφτης, την μάσκα της σαν είδε, έσπασε. Αίμα κύλησε

Το Ζευγάρι Ένα ζευγάρι ηλικιωμένο Κάθεται εκεί, κοιτά το τρένο Πολλά βαγόνια, μικρά, μεγάλα να φεύγουν, να έρχονται άλλα. Έτσι όπως φεύγει γοργά το τρένο Τα χρόνια θυμούνται σιγά - σιγά, ένα – ένα που Κάποτε ήταν νέοι και ερωτευτήκαν παιδιά που κάναν και Παντρευτήκαν. Πέρασαν μπόρες και κακουχίες Νίκησαν όμως όλες τις δυσκολίες Ζούσανε κάθε τους στιγμή σαν να ήταν η τελευταία τους φορά μαζί έτσι μπόρεσαν και συνέχισαν και τη ζωή πάντοτε κέρδιζαν. Τώρα μαζί πιασμένοι χέρι –χέρι Κάθονται και ατενίζουν το καλοκαίρι Κανείς πια όμως δε μιλάει Αφήνουν τα μάτια να δείξουν Πόσο πολύ ο ένας τον άλλον αγαπάει

Ομαδική Σύνθεση ‘Έχω ένα όνειρο Έχω ένα όνειρο σε κόσμο ειρηνικό να ζήσω. Έχω ένα όνειρο, έναν κόσμο δίκαιο να χτίσω. Έχω ένα όνειρο τον Άνθρωπο να συναντήσω και στο μονοπάτι της αγάπης, της αλληλεγγύης, της κατανόησης μαζί του να βαδίσω. Έχω ένα όνειρο να ξυπνήσω σ’ ένα κόσμο που όλα αυτά δεν θα ΄ναι πλέον όνειρο. Να ανοίξω το παράθυρο μου και να αντικρύσω την ομορφιά του κόσμου. Με τα χέρια μου τον ουρανό ν΄ αγγίξω, Να αγαπηθώ και να αγαπήσω. Την ψυχή μου με χρώμα να γεμίσω, τους σκοτεινούς εφιάλτες να γκρεμίσω και τη ζωή στα χέρια μου ξανά να κρατήσω.

ΓΕΛ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΣ

Ζω στην Ελλάδα Ζω στην Ελλάδα μια χώρα με πολιτισμό και ιστορία που με την πάροδο των χρόνων τα κατορθώματά της έχουν γραφτεί σε βιβλία. Ζω στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε η τέχνη και η δημοκρατία κι όπου φιλόσοφοι και ποιητές έγραψαν έργα αξέχαστα στην ιστορία. ***** Ζω στην Ελλάδα που πλέον όλα αυτά είναι μια αναδρομή στην ιστορία και η τέχνη θεωρείται απλά μια ασήμαντη ασχολία. Ζω στην Ελλάδα που κάποτε έβαζε πρώτα τα παιδιά της μα τώρα πια είναι θαμμένα σε ράγες στο παρελθόν της.

Σιωπή Με κοιτάς, σε κοιτώ, δεν πίστευα πως θα σε ξαναδώ μετά από τόσο καιρό, κάνω ένα βήμα πρώτη εγώ, εσύ δεν με θες, μα εγώ προσπαθώ. Συνεχίζεις να είσαι μακριά και αισθάνομαι τόση μοναξιά. Εύχομαι να ήμασταν μαζί έστω και για μια στιγμή. Συνάντησέ με για ένα λεπτό, τώρα που θέλω να σε δω και η ψυχή μου να ηρεμήσει που πολύ σε έχω επιθυμήσει Ένιωθα σαν μικρό παιδί όταν ήμασταν μαζί τι ωραία που ήταν η ζωή τώρα πια, σιωπή.

ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ... Το είπε και το ξαναείπε, είπε ότι δεν θα ξαναπάει, Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα μείνει εδώ. Μα μόνο η πτωχή και πληγωμένη του καρδιά ήξερε πως θα ξαναπάει, Γιατί...θέλει να νιώσει πάλι αγάπη και ζεστασιά, και ας πονάει με κάποια λάθη που κάνει, σημασία έχει να αγαπά και, αφού έμαθε να αγαπά, θα αγαπά τους ανθρώπους. Και θα είναι καλύτερος αυτός ο κόσμος, Να μου το θυμηθείς... Αγάπη, φροντίδα και συμπόνια χρειάζεται ο κόσμος και ο άνθρωπος για να αντέξουν. Για αυτό, λοιπόν, και εκείνος τελικά επέστρεψε γιατί; Γιατί... είχε μάθει να αγαπά και δεν μπορούσε να το σταματήσει αυτό, Ήταν ένα δυνατό συναίσθημα που έβγαινε από μέσα του και τον έκανε να νιώθει ζωντανός! Για αυτό... και κανένας δεν τον σταμάτησε Αντιθέτως, του είπαν να προσέχει και να αγαπάει Βαθιά, γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν ήδη κερδισμένος, είχε βρει το νόημα αυτής της ζωής... γιατί αυτός ο κόσμος, προπάντων αυτός ο κόσμος, χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους για να ζεσταθεί!

Σκόπελος Το κοίταξα. Το κοίταξα με μάτια μαγεμένα, θαμπωμένα από το πράσινο τοπίο που λουζόταν στον ήλιο και δροσιζόταν απ’ τη θάλασσα. Δυο σταγόνες αλμυρών δακρύων συγκίνησης με πλησίασαν γι΄ αυτό το νησί. Τι ομορφιά υπάρχει στη φύση τελικά!

Σαν την Ελλάδα Σαν την Ελλάδα μου κοιτώ ελεύθερη κι ωραία, η σημαία της κυματίζει στου Ολύμπου την μακρινή θέα. Η αγάπη και η ομορφιά θέλουν πολλή δουλειά, μα το κυριότερο απ΄ όλα είναι η ανθρωπιά. Στα δέντρα και στη φύση μπορεί κάποιος να ηρεμήσει, μα στην πόλη και στον κόσμο, παίρνεις τον κάτω δρόμο. Μες στην πόλη με τον κόσμο βλέπεις τους ανθρώπους από άλλη μεριά, και θα πρέπει να ζήσουν κάποιοι χωρίς λεφτά. Πλούσιοι ή φτωχοί, όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος καλοί.

Β’ ΛΥΚΕΙΟΥ Άτιτλο Σήμερα άλλη μια μέρα, άλλο ένα βήμα Τα δικά σου βήματα πολλά, τα δικά μου λίγα. Θυμάσαι που με έπαιρνες από το χέρι Με οδηγούσες Δεν ήξερα ούτε το πού ούτε το γιατί; Το άγνωστό όμως εμένα δεν με τρόμαζε Φτάνει που κράταγα το χέρι σου Μου έλεγες «Θα έρθει η στιγμή που εσύ θα με οδηγείς» Σαν αναπνοή τα χρόνια, πετάρισμα των ματιών Ήρθε η μέρα τελικά, ήρθε η στιγμή; Στο άγνωστο έτσι φτάσαμε μαζί που έγινε γνωστό, έγινε ρουτίνα σκέπασε τα όνειρά μας Αλλά δεν με νοιάζει, φτάνει που προχωράμε μαζί.

(1) Είπα σ’ αγαπώ. Απλά δεν το είπα σε εσένα. Το ήξερα εγώ και αυθαίρετα πίστεψα ότι το ήξερες κι εσύ. Τα αυτονόητα δεν χρειάζεται να ακούγονται. Δεν ήξερα τι παραπάνω θα μπορούσε να σου προσφέρει. Μέχρι που χρειάστηκε εγώ να το ακούσω.

Ενός λεπτού σιγή Ενός λεπτού σιγή για τα δώδεκα λεπτά που τα δύο τρένα κινούνταν στις ίδιες ράγες Ενός λεπτού σιγή για όλους τους αδικοχαμένους ανθρώπους αυτού του τραγικού δυστυχήματος Ενός λεπτού σιγή για όλες τις μανάδες που περίμεναν με ανυπομονησία να σφίξουν τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους. Ενός λεπτού σιγή για όλους τους πατεράδες που θα πήγαιναν να πάρουν τα παιδιά τους από τη στάση του τρένου και τελικά εκείνα κατέληξαν νεκρά ή τραυματισμένα… Ενός λεπτού σιγή για όλα τα παιδιά που έμειναν ορφανά Ενός λεπτού σιγή για όλους τους τραυματίες που ακόμα και να θρέψουν οι πληγές του σώματος, οι ψυχολογικές πληγές θα μείνουν πάντα σφηνωμένες στις ψυχές τους… Ενός λεπτού σιγή για όλους τους διασώστες που απεγκλώβισαν πτώματα και τραυματίες από τα συντρίμμια αντιμετωπίζοντας πόνο και οδύνη Ενός λεπτού σιγή για όλες τις οικογένειες των θυμάτων που αυτή τη στιγμή βιώνουν τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής τους. Γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν Θα υπάρχει αυτό το κενό το αίσθημα της απώλειας και αυτό το «γιατί» που ποτέ δε θα απαντηθεί!

Ξέρεις.. Ποίηση. Έκφραση. Ανάγκη για έκφραση. Συναίσθημα. Πάθος. Αλλαγή, αλλαγή που επιφέρει αλλαγή. Και συνέχεια. Ξέρεις πώς πάει. Ξέρεις κι εσύ πώς να πας. Ξέρεις. Ξέρεις ποιος είσαι. Τι σε εκφράζει. Τι κάνεις. Ξέρεις γιατί είσαι εδώ. Πάντα κάτι ξέρεις. Πάντα κάτι ήξερες, γιατί να μην ξέρεις; Πρέπει να ξέρεις. Δεν γίνεται να μην ξέρεις. Κι αν δεν είσαι σίγουρος, δεν πειράζει. Ξέρουν Αυτοί. Οι άλλοι. Αφού ξέρουν, ξέρεις κι εσύ. Και έρχεται η αλλαγή και η αλλαγή που επιφέρει αλλαγή… Και αυτοί είναι εκεί και ξέρουν. Και ξέρεις και εσύ. Μέχρι που οι άλλοι χάνονται. Και όλα γίνονται. Και η αλλαγή επιφέρει αλλαγή, αλλά εσύ δεν ξέρεις πια πώς πάει. Ούτε πώς να πας. Και η ποίηση γίνεται μονάχα λέξεις σε ένα χαρτί. Και η έκφραση δεν είναι ανάγκη αλλά υποχρέωση. Και το συναίσθημα δεν είναι πια αρκετό. Δεν είναι πουθενά. Και αν είναι, χάνεται. Και χάνεσαι κι εσύ. 	Και ξαφνικά δεν ξέρεις. Και ίσως δεν ήξερες ποτέ. Οι άλλοι, Εκείνοι, μιλάνε για έρωτα. Μιλάνε για πόνο, για θλίψη, για απώλεια. Μιλάνε για μοναξιά. Και εσύ τη μοναξιά την έχεις ακουστά. Την ήξερες. Την είχες συζητήσεις. Είχες μιλήσει γι’ αυτήν, είχες γράψει για αυτήν. Όλα τα ήξερες. Μα ό,τι και να πίστευες ότι ήξερες, Ποτέ πριν δεν τα είχες νιώσει. Πραγματικά νιώσει. Και δεν καταλαβαίνεις τι έχει αλλάξει, ούτε πότε άλλαξε. Δεν ξέρεις. Συνεχίζουν να μιλούν. Εκείνοι. Οι ίδιοι που μιλούσαν κάποτε για εσένα. Και για όλους τους άλλους. Όλοι μιλούν. Μιλούν για κάτι. Ξέρουν αυτοί για τι μιλούν. Και όταν όλα ακόμα υπήρχαν, μιλούσες και εσύ. 	Τώρα τι κάνεις;

Ο Καθρέφτης Ο Καθρέφτης της ψυχής της Όταν μείνανε μόνοι βρήκε την ευκαιρία να την ρωτήσει Πράγματα για τον εαυτό της Όλα όσα σκέφτεται και την προβληματίζουν Όλα όσα δεν γνωρίζει κανένας Της φάνηκε αστείο Μετά κοίταξε με παράπονο Έπειτα κοίταξε το έδαφος Πρώτη φορά τής ρωτάνε κάτι τέτοιο Τότε ξεκίνησε να λέει «Στεναχωριέμαι που κανένας δεν γνωρίζει τον πραγματικό μου εαυτό Κανένας δεν γνωρίζει ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι Το αγαπημένο μου χρώμα Το αγαπημένο μου άρωμα Η αγαπημένη μου ανάμνηση Κανείς δεν ξέρει τι με στεναχωρεί Ούτε τι με κάνει χαρούμενη» Βούρκωσε αλλά συνέχισε «Δεν μου αρέσει που με νοιάζει τόσο πολύ τι σκέφτεται ο κόσμος για μένα Δεν μου αρέσει που δεν παρουσιάζω τον πραγματικό μου εαυτό στους άλλους Δεν μου αρέσει που υπεραναλύω καταστάσεις Θα ήθελα να μην είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου» Την ρώτησε αν υπήρχε κάτι θετικό να πει Χαμογέλασε και είπε «Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω τη φύση Όταν ακούω μουσική Όταν ζωγραφίζω Όταν είμαι με άτομα που αγαπώ Γιατί όλα αυτά με κάνουν να νιώθω ζωντανή Με κάνουν να ξεχνάω τα προβλήματα» Τη διέκοψε «Ευχαριστώ» της είπε «Ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να σε γνωρίσω καλύτερα Ευχαριστώ που μου ανοίχτηκες» Είπε κοιτώντας στον καθρέφτη

ΓΕΛ ΑΡΓΟΥΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟΥ- B' Tάξη

ΑΤΙΤΛΟ Υπήρξε άραγε ποτέ το μαύρο; Κι αν ναι, πώς ήταν το μηδέν; Το τίποτα είναι κάτι, η σπασμένη μάσκα του παντός. Τι κι αν η αιωνιότητα είναι μόνο το τώρα το «πάντα» της συνείδησής σου η φυλακή της βεβαιότητας. Η μόνη βεβαιότητα είναι το αβέβαιο∙ ένα αιώνιο γιατί. Ακόμη κι αν μικροί θεοί γέννησαν τη ζωή στέκονται ανίκανοι μπροστά στο θαύμα. Ίσως βέβαια το τίποτα να γεννά το πάντα∙ το πάντα που πεθαίνει κάθε λεπτό. Παιδί του χάους η συμμετρία, ή το ανάποδο; Τα νούμερα βγαίνουν ακριβώς, μα η επαλήθευση είναι αδύνατη. Πώς ζεις χωρίς να υπάρχεις και πώς υπάρχεις χωρίς να ζεις; Τα όνειρα μια πλάνη ή η μόνη πραγματικότητα; Οι σκέψεις σου, τροφή του ονείρου, η ύλη σου η τέλεια πλαστότητά του. Το μυαλό σου, το σενάριο της ζωής του, η καρδιά σου, αυτό το ίδιο το όνειρο. Μήπως είσαι μια απάτη μέσα σε κόσμο φτιαχτό; Μια απάτη που πεθαίνει με τα όνειρα και ξαναγεννιέται όταν ξυπνήσει; Μα οι απάτες πεθαίνουν όταν αρχίζουν να ζουν. Τρέφονται με τον θάνατο για να γεννηθούν στ’ αλήθεια.

3o Γυμνάσιο Καστοριάς Του Ουρανού κατάνυξη Η Άνοιξη μπαίνει και όλο διαβαίνει Λογής λογής λουλούδια βρίσκω στο περιβόλι Αχ! Πόσο θα 'θελα να πλέξω ένα βραχιόλι! Ω Ανοιξη, τι ωραία εποχή! Που όλους μας ευφραίνεις την πλάση τη γεμίζεις και την καρδιά ζεσταίνεις! Να και η Κυρά Σαρακοστή κοντοζυγώνει πάλι και τ' αηδόνια κελαηδούν μεσ του ρυθμού τη ζάλη.

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ Την κιθάρα μου κρατώ και νιώθω υπερήφανος γι΄ αυτό. Πιάνω την πένα απαλά χτυπώ τις χορδές ρυθμικά. Παίζοντας ΝΤΟ ΡΕ ΜΙ ΦΑ ακούγεται μια μελωδία δυνατά και ξεσηκώνεται η γειτονιά. Ταστιέρα έχει διαλεχτή λεία άσπρη καθαρή! Πω πώ! τι ομορφιά είναι αυτή!

Clouds pattern

10ο ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤ' Τάξη (1) Βόλτα βγήκαν στα ανοιχτά Τα όμορφα παπιά Κάνανε πολύ κουπί Για να φτάσουν στην ακτή. Ήπιανε πολύ κρασί Και παίξανε βιολί. Τραγούδησαν και χόρεψαν πολύ Μέχρι το επόμενο πρωί.

(2) Τη φωνή σου αναζητώ Μέσα στο δάσος το σκοτεινό Ψάχνω, ψάχνω να την βρω Και ξαφνικά πέφτω κάτω και χτυπώ. Είσαι φίλη μου καλή και με προσέχεις ολημερίς Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ Σ’ έχω εμπιστοσύνη πολύ.

ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΓΙΚΟΣ &nbsp;Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχα εγώ, σε έναν κόσμο μαγικό! Ξαφνικά ξυπνώ και λαλώ Μαμά σε αγαπώ! Τότε τα πάντα της εξηγώ. Πετάνε σκέψεις μες στο μυαλό. Σφιχτά την κρατώ και αποκοιμιόμαστε κ οι δυο. Άντε πάλι απ΄την αρχή να μην τα ξαναπώ!

Humanity Trapped in this dark hellspace All I wanted was to see the sun I wanted to see how others are How humans act Once I got out, I felt the sun’s warmth But then a burn. I tried looking around but saw nothing. For I was blinded by the sun. Something I adored had just damaged me I got weak, I fell to the ground. Now, I just want to return To my cold dark hell The place where I can see And feel at home.

"Απότομες χαρές" Αυτές οι απότομες χαρές απότομο έχουν τέλος... Κι έτσι μου τρύπησε η καρδιά σαν να με χτύπησε ένα βέλος. Κρίμα που πίστεψα σ' εσένα. σου έδωσα ελπίδες κι εσύ μου έδωσες ψέμα. Στο είχα πει: "Χρωμάτισε την λογική με πάθος, για ν' αποφύγουμε το λάθος" Αλλά εσύ έφυγες όταν σε χρειαζόμουν. Δεν ήσουνα εκεί κι οι σκέψεις μου ματώνουν. Κάνεις πολλή φασαρία στο μυαλό μου, με μπερδεύεις, με αγνοείς, και με περιφρονείς. Απέραντη πίκρα αυτό που νιώθω στην καρδιά μου και αμφιλεγόμενο το ζήτημα που είσαι μακριά μου. Αργά το συνειδητοποιώ πως θέλω να ξεφύγω, απ' τις παγίδες του έρωτα, τα δίχτυα να αποφύγω. Ένα θέλω να ξέρεις, κι αν θες αρνήσου: "Οι λέξεις μου είναι ευτυχισμένες μόνο όταν μιλούν μαζί σου"

Ο ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΣ Το καράβι μου μεγάλο, έχει πανιά. Ταξιδεύει άφοβα σε πλατιές θάλασσες. Τα πέλαγα σχίζω μονάχος. Δεν φοβάμαι τις θαλασσοταραχές. Στη δεξαμενή μας στην αυλή Πέντε ποτάμια ενώνονται μυστικά. Εκεί κοντά τους θέλει το καράβι μου να αράξει. αφού περάσει τον Μισισιπή, τον Βόλγα, τον Δούναβη. Συντροφιά μου έχω το φεγγάρι που μου χαμογελά μέσα από τα δέντρα των φύλλων. Κι αν στρίψω το τιμόνι μου αλλιώς φτάνω στην Αμερική. Πολλά ταξίδια θέλω να κάνω, αλλά με φωνάζει η μαμά.

Image by severyanka from <a href="https://pixabay.com/illustrations/yacht-ship-boat-sea-sail-sailboat-3204310/">pixabay.com</a>

Το δέντρο των φίλων Υπάρχουν άνθρωποι που μας κάνουν ευτυχισμένους Είτε μακροχρόνια είτε για λίγο Από μια απλή σύμπτωση Συναντιούνται τα μονοπάτια μας Με κάποιους στη ζωή μας συμβαδίζουμε Με άλλους οι δρόμοι μας παρεκκλίνουν Ίσως τελικά ο κάθε άνθρωπος Να παραπέμπει στα φύλλα ενός δέντρου Το φθινόπωρο τα φύλλα πέφτουν Όπως φεύγουν άνθρωποι από δίπλα μας στα δύσκολα Την άνοιξη τα δέντρα ανθίζουν και μαζί Κρατάν και φύλλα που τους είχαν απομείνει Σημασία έχει ότι σε αυτήν τη διαδρομή Όλοι προσφέρουν ή λαμβάνουν Ένα δέντρο ξέρει ποια φύλλα να αποβάλει Και σίγουρα δεν είναι αυτά που χρειάζεται...

Κυκλική πλάνη κι αν σου δώσω χρόνο θα κρατήσει για πόσο δε ξέρω πόσο θα αντέξω προτού να ενδώσω ίσως μια ευκαιρία μας κάνει καλό ή μήπως την αξίζω πιο πολύ εγώ είναι λογικό και το ξέρεις σου λείπω αποδέξου το ότι δεν σε εγκαταλείπω ίσως είναι περίεργο γιατί είμαι συνήθεια αλλά πρέπει να ψάξεις ξανά την αλήθεια έχει περάσει καιρός και εσύ επιμένεις πόσο ακόμα μπορείς να περιμένεις μήπως είναι κακό σε ό, τι βρίσκεις εμένα να ψάχνεις; και να μην αποδέχεσαι το ότι με χάνεις; ξέρεις ήδη όλες τις απαντήσεις χωρίς να προφέρω καν ερωτήσεις χωρίς να τις θέσω καν σαν απορίες άλυτες μένουν όμως σαν θεωρίες ο χρόνος περνάει οι ώρες γυρνάνε δε ξέρω τι κάνουμε και πού πάμε ξέρω μόνο πως είμαστε ίδιοι και πάντα στα ίδια αυτό καταλήγει

Misc texture 2

χωρίς θέα Και το σώμα στην κρύα άμμο κουβαριασμένο. Κάτω από τον καλοκαιρινό βραδινό ουρανό, και την θάλασσα να ξεχειλίζει σαν τα τελευταία δάκρυα στο χλωμό πρόσωπο, και τα μάτια ανοιχτά αλλά χωρίς θέα, κρίμα που δεν μπορούν να δουν αυτόν τον λουσμένο ουρανό με αστέρια να νιώσουν το γλαφυρό μυστήριο φως του φεγγαριού να τους κυριεύει, κρίμα που δεν μπορεί να νιώσει, να απολαύσει το θαύμα του νυχτερινού ουρανού, κρίμα που έφυγε πρωί.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΖΩΗΣ Αν οι κανόνες είναι σημαντικοί, γιατί δεν τους τηρούμε; Μήπως μας είναι δύσκολο; Μήπως μας τιμωρούμε; Κι αν είν’ απλοί γιατί μας δυσκολεύουν να βρούμε τον έρωτα της ζωής που όλοι αιώνες γυρεύουν; Κι αν είναι ωραία η ζωή γιατί να μην τηνε γευτώ, αν και κάποιοι δίπλα μου βιώνουν δυστυχία και θυμό; Εγώ να φταίω δεν μπορώ. Γι’ αυτό αποχωρώ! Και αν συμβεί αυτό, Θε να με σταματήσεις; Μέχρι και φιλί να μου χαρίσεις; Στην ψυχή μου θα μιλήσεις κοντά σου για να με κρατήσεις; Αν σε στενοχωρήσω, δε φταίω εγώ. Φταίει το ‘’ άρρωστο'' κοινό Που δε θα ακούσω ποτέ εγώ, γιατί τα μάτια σου μόνο θα κοιτώ!

Ένα τετράδιο Ένα τετράδιο γεμάτο λάθη, και καμία αγάπη, μας τη μηδενίζει το συνημίτονο. Ένα στυλό γεμάτο μελάνι, που γράφει, και δεν θα σταματήσει μέχρι να τελειώσει. Τετράδια γεμάτα γράμματα, αλλά ποιο ήταν το μάθημα; Παιδικές σαΐτες στα σχολικά πατώματα, και ποια τα κατορθώματα;

17 Δεκαεπτά σού λένε. Ακόμα μικροί είσαστε σού λένε. 	Μόνη έννοια σχολείο, φροντιστήριο, σχολείο κανείς ποτέ δεν ρώτησε κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε Δεκαεπτά σού λένε. Δεν έχεις χρόνο για έρωτες σού λένε. 	Μόνος στόχος τα μαθήματα. Σα να ξέχασαν πώς λειτουργεί 	το μυαλό του εφήβου υπεραναλύσεις, σύγχυση, κρίσεις, απογοητεύσεις 	Δεν θυμούνται; Δεν τους νοιάζει; «μην επηρεάζεσαι», «μη νιώθεις άσχημα», «άστο μην το σκέφτεσαι». Δεκαεπτά σού λένε. Μη νιώθεις τίποτα θα σου πουν.

(3) Ο δρόμος σε περιμένει να σου δείξει την σωστή και δύσκολη διαδρομή, όμως για να γίνει αυτό, πρέπει εσύ να το ποθείς. Βάρκα με κουπί, Που μόνο εμένα συνοδεύεις, Μούσκεμα έχεις γίνει Απ’ τον ιδρώτα που μου φέρνεις. Όμως η άλλη περιμένει, περιμένει Να’ ρθει το κουπί σωστά στο χέρι Και να φύγει σαν αγέρι

ΜΟΥΣΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Α’ ΛΥΚΕΙΟΥ Το παγκάκι της λίμνης Καθώς κάθομαι στο παγκάκι αυτό Κοιτάζοντας τον γαλάζιο ουρανό Ο χρόνος ειρηνικά κυλάει Την ώρα που μια ψαρόβαρκα περνάει. Την Καστοριά κατάματα κοιτώ Που αντανακλά την όψη της στο κρυστάλλινο νερό Ξεχωρίζει κάτι ψηλό και φωτεινό Ειν΄ της μητρόπολης το καμπαναριό . Η Άνοιξη είναι πια κοντά. Και ο καιρός καλυτερεύει σιγά σιγά. Εμφανίζονται πάπιες και άλλα πτηνά που κολυμπούν και δίνουν ζωή στης λίμνης τα νερά.

Αν κοιτάξεις λίγο πιο μακριά, θα δεις άσπρα χιονισμένα της Πίνδου τα βουνά. Όλα στη φύση δένουν τόσο αρμονικά! Δύσκολα κάποιος την ξεχνά. Γύρω σου μια ματιά, αν κοιτάξεις ότι ζεις σε επίγειο παράδεισο θα καταλάβεις. Λένε πως το σπίτι βρίσκεται όπου η καρδιά που σημαίνει πως το δικό μου είν’ η Καστοριά!

Τα γλυκά και υπέροχα φιλιά της… Τα βράδια μαζί της ούτε ο χρόνος δε θα τα ξεγράψει Ο έρωτας τα κρατάει μαζί του , κανείς μας δεν θα ξεχάσει. Γεμάτα συναισθήματα και χρώμα, Ηδονή και πάθος άκρατο Σύσμιξη ψυχών! Του πνεύματος το άφταστο… Άραγε αυτή να είναι η δόξα; Η μούσα έφυγε, μα μόνο η μορφή της. Κάθε της κομμάτι μαζί μου μένει Αναμένοντας την επόμενη πανσέληνο. Ήταν πιο υπέροχη από ποτέ, όταν την ξανακράτησα στα χέρια μου. Η θαλπωρή μιας εσώκτιστης γαλήνης Και δεν την άφησα λεπτό , μέχρι να ματώσω, μέχρι τα δάκρυά μου αίμα να γίνουν… Αποχώρηση λέγεται ο εχθρός μου με σύμμαχό του τον θανατηφόρο χρόνο. Εάν θελήσουν πόλεμο, τότε πόλεμο θα έχουν! Πόλεμο ψυχής και σώματος με νικητή Εκείνη! Εκείνη που έχω για συντροφιά τις νύχτες που νιώθω κάθε δύναμη να εξασθενεί, κάθε δυνατότητα και χρέος. Μα η ηδονή και η περηφάνια πέφτουν τελευταίες στου Έρωτα τη μάχη και αν πέσω, θα είναι μαζί της λέγοντας πως : ΄΄Ναι , άξιζε…΄΄ Και αν στον Άδη χαθούμε, γλυκά θα φιληθούμε, ενώ θα σε κρατάω σφιχτά. Και αν ποτέ ξανασυναντηθούμε σε κάποιο όνειρο, στα μέρη μας κοντά, ένα μόνο θέλω , Μούσα μου γλυκιά … Να’ ναι σαν την πρώτη μας φορά…

Ελλάδα Ελλάδα όμορφη και ξακουστή σε όλο τον κόσμο η φήμη της γνωστή. Εχθρούς έχει αντιμετωπίσει και τελικά αυτή έχει κερδίσει. Η Ελλάδα έχει σημαία φωτεινή που λάμπει μέσα από τις ακτίνες του ήλιου το πρωί. Μπλε που συμβολίζει το χρώμα του ωκεανού και άσπρο σαν τα σύννεφα του ουρανού. Χώρα που έχει αναδείξει φιλόσοφους μεγάλους και τρανούς και η φήμη τους ταξιδεύει χωρίς σύνορα παντού. Η χώρα στην οποία ζω Ελλάδα το όνομά της και στα πελάγη της καθρεφτίζεται η ομορφιά της. Ανασφάλεια, φόβος και οργή, λέξεις που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη Ελλάδα. μα πόσο πιστεύετε πως θα ανεχτούμε αυτήν την κατάντια; θρήνος και αμείλικτα γιατί, σωπάστε οι πολιτικοί! Σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες, που η στροφή των Τεμπών έφερε εφιάλτες. “Πάρε με όταν φτάσεις” το σύνθημα που ενώνει την Ελλάδα αυτή την ώρα, συγχωρέστε μας παιδιά, μα ήταν η κακιά η ώρα.

1o ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Ήρθες αγάπη μου στο ακρογιάλι και ρίξαμε βότσαλα πολλά ήρθες και χτίσαμε στην άμμο κάστρα μεγάλα και τρανά. Όμως σε πήρε στον βυθό της η θάλασσα η δροσερή μέσα της έγινες αρός της έγινες ένα με αυτήν. Τώρα σκαν τα κύματα στα βράχια νοσταλγία μου γέμισε η καρδιά αγάπη μου έλα εδώ εμπρός μου να μου πεις δυο λόγια παρηγορητικά. Τι κάνεις άραγε μονάχη; ποιον έχεις εκεί να σε αγαπά; εγώ μονάχος μου θα μείνω εδώ την καρδιά μου σου τη δίνω, εσένα νοσταλγώ. Αγάπη μου σαν τα κύματα στο ακρογιάλι που σκάνε τώρα με ορμή, μου συμπαραστέκονται στον πόνο που έχω μέσα στην ψυχή. Πόνο, θλίψη, αδικία για τον άδικο χαμό σου μαργαριτάρι της θαλάσσης σε κλέψανε μέσα από την καρδιά μου έφυγες από την αγκαλιά μου σε πήρε ο χάρος μακριά μου. έρχομαι καρδιά μου να σε βρω πετάω έρχομαι κοντά σου γίνομαι ξάστερο πουλί να 'ρθω, να 'ρθω στην αγκαλιά σου.

(4) Είπα σ’ αγαπώ κοιτάζοντας τον ολόσωμο καθρέφτη. Είπα σ’ αγαπώ προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως αυτές οι λέξεις είναι πραγματικές. Μα όσες φορές και να το επαναλάμβανα πάντοτε ακουγόνταν λάθος στα αυτιά μου. Δεν πειράζει, όμως, ίσως κάποτε έρθει εκείνη η μέρα που το σ΄αγαπώ θα ακούγεται πραγματικό!

(5) Είπα σ’ αγαπώ , Μα δεν μού ανταποκρίθηκες. Στο ξανάπα, Μα πάλι απάντηση δεν πήρα. Και με έπιασαν τα κλάματα. Μα δε φάνηκε να σε νοιάζει. Αλλά δεν πειράζει… Δεν σε κατηγορώ. Να ξέρεις Σ’ αγαπώ!

(6) Είπα σ’ αγαπώ Και με κοίταξες στα μάτια Σαν την πρώτη φορά Τότε που ανάμεσα στο πλήθος ξεχώρισες. Με πήρες αγκαλιά, Μα δεν είπες τίποτα Σαν να τα έλεγε όλα το χέρι σου Που δεν σταμάτησε να με χαϊδεύει.

3ο ΓΕΛ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Sicut nos primum Ήταν μια κοινή βραδιά. Ένας ουρανός απέραντος Δεκάδες άστρα να χορεύουν σαν παιδιά Χιλιάδες νεφελώματα να χρωματίζουν τον μαύρο αυτόν καμβά Σήμερα μοιάζουν όλα περισσότερο ονειρικά Καθετί βγαλμένο από υφαντουργήματα του σύμπαντος Της κρυστάλλινης καρδιάς ενός αιώνιου ταξιδιού… Η λάμψη δέσποζε παντού Η Σελήνη στοργικά φιλούσε τα όρη που την έκρυβαν σιωπηλά. Οι κερασιές ανέγγιχτα άφηναν να παρασύρει ο αιθέρας τα άνθη τους, τους καρπούς τής διηνεκούς αναγέννησης. Μια εικόνα όμορφη, ιδανική! Τόσο γλυκιά στο άκουσμα, τόσο απίστευτη στην όψη! Και όλα ήταν Εκείνη. Μια μορφή απερίγραπτη, μια ομορφιά απόκοσμα μαγευτική! Ένας σκοτεινός παράδεισος στο μεσοστράτι της αβυσσαλέας μου αυτοκαταστροφής. Το τριαντάφυλλο που άνθισε από στάχτες και συντρίμμια Από τις φλόγες του παρελθόντος, του χρόνου τη μοιραία αρχή… Η κόρη του Ολέθρου και της Γαλήνης, Ένα μυστήριο που ήρθε να σκεπάσει τον νου μου. Κατάφερα να συγκρατήσω το όνομά της. Αυτό μόνο! Καμία εικόνα, κανένα άγγιγμα να με ζεσταίνει όσο την αναπολώ. Έλειπε για μέρες, ίσως και αιώνες Ο χρόνος έχασε κάθε υπόσταση. Το άρωμα ήταν το ίδιο, η ομορφιά της απαράλλαχτη. Το βλέμμα της, όμως, η απεραντοσύνη μέσα σε δύο ωκεανούς ατάραχους. Το πρόσωπό της, ένα φυσικό αριστούργημα που υποτάζει την τελειότητα. Το άγγιγμά της, αυτό το τρυφερό χάδι αρκετό για να συντρίψει κάθε μοναξιά. Έγινε η μούσα μου, την αναζητούσα κάθε φορά που έχανα τον εαυτό μου. Εκείνη και την αγκαλιά της

Stars pattern

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΟΡΗΣΟΥ

(1) Η ζωή μας μια ευθεία Τα μαλλιά μου άσπρισαν Η μνήμη μου χάθηκε Το πρόσωπό μου ζάρωσε Το πιάνο σταμάτησε να παίζει Κι εμείς απλά περιμένουμε να πεθάνουμε. Τα γοβάκια σου δεν περπατούν πια Το μαύρο φόρεμα στην κρεμάστρα Τα δυο κεριά έσβησαν Έγινες φωτογραφία πάνω στο τζάκι Κι εμείς απλά περιμένουμε να πεθάνουμε Κ΄ όταν μας ρωτάνε τι τρέχει Απαντάμε η ζωή μας μια ευθεία.

(2) Το απαλό σκοτάδι Νιώθω νοσταλγία Έλα μέσα μου Νιώθω χαρά Όταν είδα αυτό το άτομο που χρειαζόμουν ένιωσα μέσα μου να μπαίνει ένα λευκό φως Ξαφνικά άρχισε σιγά-σιγά να φεύγει το φως Στη θέση του μπαίνει ένα απαλό μαύρο σκοτάδι Από την τόση θλίψη που είχα τα δάκρυά μου έπεσαν ξανά και άρχισα να κλαίω

Ο ΜΑΚΡΥΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Ο θάνατος φεύγει και έρχεται, χωρίς να το καταλαβαίνω. Είναι απρόσμενος και γρήγορος, Άδικος χαρακτηρίζεται από πολλούς, Άδικος... γιατί δεν μας αφήνει να πούμε ένα τελευταίο αντίο. Άδικος ... γιατί μας στερεί ανθρώπους σημαντικούς από τη ζωή μας. Άδικος... γιατί πολύ απλά μας αφήνει μόνους. Τα δάκρυα κυλάνε και ο πόνος μεγαλώνει, γιατί δεν γνωρίζουμε τι θα απογίνει ο δρόμος του και πού θα φτάσει. Είμαστε θυμωμένοι που μας πήρανε το άτομό μας. Είμαστε θυμωμένοι και απελπισμένοι γιατί δεν προλάβαμε να πούμε το τελευταίο αντίο μας. Οι αναμνήσεις είναι πολλές και εντοπίζονται παντού, οι τοίχοι στενεύουν και το σπίτι μοιάζει πιο άδειο από ποτέ. Κάθεσαι σε μια γωνιά και αναλογίζεσαι αν όντως αυτό που ζεις είναι η πραγματικότητα. Το καταλαβαίνεις αλλά δεν θες να το συνειδητοποιήσεις ότι έμεινες μόνος, αναρωτιέσαι αν αυτός ο άνθρωπος που μόλις έχασες ήταν κομμάτι της ζωής σου. Αναρωτιέσαι αν θα χαθεί για πάντα από τη σκέψη σου. Ξέρετε ... οι μεγαλύτεροι συνηθίζουν να λένε ότι ακόμα και ο θάνατος, που είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής μας, δεν μπορεί να χωρίσει ανθρώπους που έχουν μάθει να αγαπούν, και που έχουν υποσχεθεί ότι θα ανήκουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Έτσι και αλλιώς, όλα τα όμορφα ταξίδια κάποτε τελειώνουν, έτσι δεν λένε ; Αργά ή γρήγορα, ο άνθρωπος γίνεται ένα με τον Θεό !

Της ψυχής η φωνή Ναυάγια, σιδηρόδρομοι, αεροπορικά θρηνήσαμε θύματα πολλά ακούσαμε ότι ήταν ενός ατόμου λάθος κι ο κόσμος βυθίζεται στου πένθους το βάθος Ολιγόλεπτη σιγή πριν το μάθει η τι-βι πριν πάνε τα κανάλια 'κει που χαθήκαν τόσα παλικάρια Και πάλι στα Τέμπη σιωπή όλη η Ελλάδα τα παιδιά της θρηνεί, θρηνεί αυτούς που τη ζωή τους 'χάσαν και στ' αστέρια πετάξαν Η κοιλάδα των Τεμπών για αίμα διψά αισθάνομαι του θανάτου την παγωνιά παιδιά που βγήκαν στη ζωή, στη γύρα πόσο λυπάμαι των ανθρώπων τη μοίρα Στην Ελλάδα δυστυχήματα πολλά τα μάτια απ' τα δάκρυα θολά κάθε σκέψη ράγισμα στην καρδιά πως να δώσεις στον γονιό παρηγοριά Μα, στης ψυχής τη φωνή, μια ελπίδα αντηχεί για να γυρίσουν τα παιδιά στη δικιά τους γειτονιά

(7) Είπα σ’ αγαπώ Και για πρώτη φορά με κοίταξες πίσω απ’ την γκρίζα νεφέλη των ματιών σου. Είδα την πρώτη σταγόνα της βροχής ν’ ακουμπά τη γη. Είπες σ’ αγαπώ Και αναζήτησα το ψέμα στα μάτια σου. Η ηχώ μιας μακρινής βροντής Σήμανε την πρώτη καταιγίδα.

(8) ‘’Σ’ αγαπώ’’ είπα, αφού έτρεξα στην αγκαλιά της αδελφής μου, όπως έτρεχαν τα δάκρυα από τα μάτια μου, καθώς είχα να τη δω από το προηγούμενο Πάσχα. ‘’Σ’ αγαπώ’’, είπε και αυτή στον φωτεινό πεζόδρομο της Αθήνας και ύστερα από λίγη ώρα θα την άφηνα ξανά.

Watercolor texture 1

Ο ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΣ Το καράβι μας είναι ιστιοφόρο. Περνάει πολλές θάλασσες και πέλαγα. Οι κίνδυνοι δεν με τρομάζουν, είμαι θαλασσόλυκος. Ταξιδεύω σε μεγάλα ποτάμια. Στον Βόλγα, στον Μισισσιπή, στον Νείλο. Κι όλο τρέχω να φτάσω στο λιμάνι μου, στο σπίτι μου. Ο καλύτερός μου φίλος, το φεγγάρι Μου δείχνει το δρόμο. Να! πλησιάζω στην Αμερική κι έπειτα στην Κίνα! Θέλω να περάσω από το Σουέζ και την Πόλη. Τι κρίμα το ταξίδι μου τελειώνει με τη φωνή της μαμάς: «ώρα για ύπνο…».

Το άλλο σύμπαν Ο ήλιος έλαμπε η φύση χαιρόταν είπα μα βγω έξω να δω τι κάνουν οι άλλοι… Βγαίνω έξω αλλά όλα στεγνά ο κόσμος σαν νεκρός περπατούσε… σκεφτόταν ένα σύμπαν διαφορετικό από το δικό μας Βλέπω έναν φίλο του φωνάζω: «Καλημέρα!» αλλά αυτός…το βιολί του. Στεγνά επιστρέφει εδώ… και φεύγει Στο καφενείο δίπλα τρεις φίλοι…ήσυχοι δεν βγάζουν κιχ σαν νεκροί Τι πράγμα ετούτο!... ένας κόσμος τους πήρε… και εγώ μόνος τους βλέπω σαν …ζόμπι

ασήμαντος Θα κοιταχτείς στον καθρέφτη μια μέρα και θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ασήμαντος. Είσαι ασήμαντος δηλαδή κανένας δεν ξέρει το πρόσωπό σου ή το όνομά σου, και γιατί αυτό; Γιατί πέρασες ολόκληρη τη ζωή σου θεωρώντας τον εαυτό σου ασήμαντο.

Watercolor texture 3

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΣ

Οι εποχές Το καλοκαίρι πάντα ζεστό και μοναδικό Το φθινόπωρο ψυχρό μονότονο και βαρετό Ο χειμώνας παγωμένος ατέλειωτος και θλιβερός. Η άνοιξη διαφορετική πολύχρωμη και ζωντανή. Το καλοκαίρι όλο χαρά, αστεία και ξεγνοιασιά. Το φθινόπωρο ψυχρότητα νεύρα και αντιπαλότητα. Τον χειμώνα όλα μίζερα με τσακωμούς πέρα απ’ τα όρια. Την άνοιξη τραγουδούν τα πουλιά ζωντανεύοντας τη συντροφιά. Στην ψύχρα μάταια προσπαθούν όλοι να συνεργαστούν. Αλλά μετά όλα ανθίζουν και με χρώματα γεμίζουν. Στον ήλιο γίνεται η αναγέννηση ατέλειωτα τα γέλια και η διασκέδαση. Στο κρύο η χαρά υποχωρεί και η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική. Όμως πάντα στο τέλος η ζωντάνια επιστρέφει και την ευτυχία στην παρέα φέρνει.

Misc texture 1

(4) Όπως το ρυάκι που το νερό τρέχει χωρίς να σταματά, Έτσι είναι κι η ζωή μας και ο χρόνος τόσο γρήγορα κυλά. Τρέχουν οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, περνάει η ζωή μας Από τα μάτια μας μπροστά. Γι’ αυτό να θυμάσαι ότι κανένας δεν ξεχνά κι όλα μένουν γλυκιά κληρονομιά.

(5) Ποταμάκι μου γλυκό Ρέεις από βουνό σε βουνό Να σε χαρώ δεν μπορώ Γιατί είσαι δυνατό. Κάθε μέρα είμαι δίπλα σου Για να δω την ομορφιά σου Τα κρυστάλλινα νερά σου Σε στολίζουν σαν διαμάντι. Από βράδυ σε μεράκι Μακραίνεις πιο πολύ. Αχ να σε χαρώ κι εγώ λιγάκι Μέχρι να ανατείλει η ανατολή

ΜΟΥΣΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ! Η έμπνευση δεν έρχεται και έχω νευριάσει . Πες πως δεν έχεις σκούπα μα έχεις το φαράσι, Νευρίασα και πια ξεσπάω όπου βρω. Μα δεν βρίσκω αποτέλεσμα κι ας γίνεται αυτό Αν και αρκετή προσπάθεια δεν έχω καταβάλει Πολύς θυμός μου κυριεύει το κεφάλι Όταν ο στίχος δεν μου ‘έρχεται στο μυαλό Αλλά κι όταν βγαίνει δε ΄ναι τίποτα καλό Τώρα καταλαβαίνω γιατί το διάστημα αυτό Δεν ήταν ιδιαίτερα ΄ποδοτικο. Μα τώρα που ηρέμησα και βλέπω καθαρά, Τώρα που δεν πιστεύω πως θόλωσαν τα νερά, Η έμπνευση μου έρχεται κι ‘ο στίχος προχωρά , Έχω και την σκούπα και φαράσι τελικά . Αυτά μόνο ήθελα να πω δεν προχωράω άλλο Αν και το δεκαεξαστιχο δεν ΄ναι κάτι μεγάλο

Α΄ Τάξη (1) Θα τα αφήσω πίσω μα θα με κυνηγάνε. Θα τα ξεχάσω αλλά από κάτι θα τα θυμηθώ. Θα προσπαθώ να τα αφήσω, ώσπου θα με πνίξουν. Αυτό είναι που φοβάμαι… Πέρασε καιρός Μαζεύτηκαν πολλά Και όταν το θυμάμαι Κάτι καινούριο θα συμβεί χειρότερο και πιο τρομακτικό… Ώσπου ξεχνιέται η ελπίδα Περνάει μαζί με τον καιρό.

4ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΣΤ' Τάξη Ο ΧΡΟΝΟΣ Ο χρόνος περνά, η ώρα τα λεπτά! Όλα είναι μια στιγμή εύκολη ή δύσκολη. Όμως πάλι, ό,τι κι αν είναι περνά καλά ή κακά. Στιγμή είναι, δεν θα μείνει. Θα φύγει. Θα πάει μακριά.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ Μια φθινοπωρινή βραδιά μια ομάδα από νέα παιδιά που είχαν θάρρος στην καρδιά ξεσηκώθηκαν για τη λευτεριά. Εκείνη τη μέρα μόνο μια σκέψη κυλά ο αγώνας για τη λευτεριά. Αψηφώντας τον φόβο και τα τανκς με μόνο όπλο τους τη λεβεντιά πολέμησαν ηρωικά.

Γ’ ΛΥΚΕΙΟΥ Ελπίδα Έρχεται και φεύγει, τρέχοντας. Όλη την ώρα. Κάποιος πρέπει να την βάλει μια τρικλοποδιά, να την πιάσει από τα μαλλιά, να την αλυσοδέσει βίαια στο πάτωμα. Ασ'την να νιώσει για μία μόνο φορά τον πόνο και την μοναξιά που μας έκανε η ίδια να νιώσουμε...να βιώσουμε Ασ'την να χτυπιέται μάταια , να φωνάζει , ώσπου πια να χαθεί. Κι εμείς, με τα ομορφότερα κουστούμια μας Και τα ακριβότερα χρυσαφικά μας Με τα δάκρυα να τρέχουν σαν ποτάμι από τα μάτια μας Θα κοιτάμε όλοι μαζί μια ταφόπλακα με το όνομα Ελπίδα.

"Η απόφαση" Στον κόσμο που φαντάζομαι πως θα' θελα να ζω ξεκάθαρα κατάλαβα πως αυτό δεν είναι εφικτό Η μόνη απόφαση λοιπόν που πήρα για εμένα: "κάνε για σένα αυτό που θες και μη ρωτάς κανέναν" Αυτή η απόφαση από καρδιάς δεν συμπεριλαμβάνει πράξεις ανήθικες, κακές, σκληρές, χωρίς ουσία, γιατί δεν θα 'θελα ποτέ να ζω σε ουτοπία. Αν κάνω ένα απ' όλα αυτά δεν θα 'μαι ο εαυτός μου. Θέλω η μέρα που περνά να 'ναι προς όφελός μου.

2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΓΟΥΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟΥ

Με λάτρεψαν Είπαν πως θα με αποδέχονταν αρκεί να ήμουν ο εαυτός μου Τους πίστεψα Έδειξα πόνο, οργή, πάθος, ελπίδα και με απέρριψαν Είπαν πως θα με βοηθήσουν να κρυφτώ Τους άφησα Δημιούργησαν μια μάσκα ψεμάτων και με έκρυψαν Είπαν πως έπρεπε να αλλάξω τους υπέμεινα Έκαψα τα φτερά μου, έραψα τα μάτια μου και με λάτρεψαν

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.