Δύο Ζωές

Κάποτε, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, δύο ζωές γνώρισαν το φρικτό
τέλος τους.

Η μία χάθηκε ως μία δακρυσμένη μορφή, με σώμα καλυμμένο από χτυπήματα
τα οποία στοίχειωσαν τη -σύντομη- ζωή της, μέχρι το τέλος της.

Ενώ η άλλη, ήταν τόσο τυχερή ώστε τα μάτια της να μη δακρύσουν
ποτέ, το σώμα της να μη πλαστεί με αποχρώσεις του μωβ κι αιματοβαμμένες
πινελιές να το κοσμούν.

Η βία δεν πρόλαβε να την αγγίξει.

Αφιερωμένο

Αυτό το διήγημα,

είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες οι οποίες -κάποτε, κάπου-

αποτέλεσαν ένα ακόμη θύμα της βίας ενάντια των γυναικών.

Αυτό το διήγημα,

είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες οι οποίες -κάποτε, κάπου-

υπέστησαν το βίαιο μαρτύριο του πόνου, έως ότου αφήσουν την τελευταία τους πνοή.

Αυτό το διήγημα,

είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες οι οποίες -κάποτε, κάπου-

ούρλιαξαν τόσο δυνατά από τον πόνο που έσχιζε βασανιστικά το κρύο τους δέρμα,

που έχασαν τη φωνή τους, κι εν τέλει, δεν ακούστηκαν ποτέ.

Κάπου, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, η ώρα πλησίαζε οκτώ το βράδυ. Ήταν αρχές του φθινοπώρου, ο ήλιος δύει νωρίτερα αυτή την εποχή, κι έτσι προσφέρει ένα ειδυλλιακό σκηνικό στους κατοίκους του νησιού. Το σκοτάδι, αργά ή γρήγορα, θα κυρίευε τη -μέχρι προ ολίγου- φωτεινή πόλη. Μία μικροκαμωμένη γυναικεία μορφή φαινόταν να διχάζεται στο κέντρο ενός δυτικού δωματίου του σπιτιού της. Ευτυχώς, η μέρα φτάνει στο τέλος της. Μία φωνή μέσα της προσπαθεί να την πείσει πως τη νύχτα η ζωή της βρίσκει την ηρεμία και γαλήνη που το πρωί χάνει. Ήθελε να πιστέψει πως το βράδυ ο κόσμος δε μπορεί να δει τα μελανά σημάδια που απλώνονται στο κατάλευκο κορμί της, το βράδυ κανείς δεντη βλέπει, κανείς δε θα τη λυπηθεί. Δυστυχώς, ένα μαρτύριο πρόκειται να με βασανίσει και πάλι. Μία άλλη φωνή ξεπηδά ανάμεσα στις σκέψεις της, προσπαθώντας να τη συνετίσει. Το φως του ήλιου μπορεί να φανερώνει στον κόσμο τις πληγές που έχουν χαραχτεί πάνω της, όμως γίνονται η φωνή της που έχει κλείσει εδώ και χρόνια.

Η καστανόξανθη φιγούρα της νεαρής αντικρίζει το είδωλό της στον καθρέπτη του μπάνιου του σπιτιού της. Ένα ακόμη δάκρυ κυλάει από τα καταπράσινα μάτια της. Κι έπειτα ένα ακόμη. Και γίνονται τρία και μετά τέσσερα, πέντε. Αμέτρητα. Η πικρή απόδειξη του πόνου και της απόγνωσης χαράζει μία ματωμένη πορεία προς τα σχισμένα της χείλη. Το πρόσωπό της χλωμό, έδειχνε άρρωστο. Τα άκρα των χεριών της μπλέκονται με τα σχεδόν ατημέλητα μαλλιά της. Προσπαθεί να καλύψει το αποτέλεσμα των πράξεων ενός άλλου πάνω της. Μετράει πολλές τέτοιες μελανιές κατά μήκος του κορμιού της. Ο πόνος στα πλευρά της είναι οξύς. Πλέον δεν έχει τη δύναμη να αρθρώσει ούτε ένα επιφώνημα πόνου.
Ξάφνου το πληγωμένο της βλέμμα πέφτει πάνω σε ένα κουτί στα δεξιά της. Φοβάται. Είναι εμφανές στο δισταγμό της πως ένα αίσθημα φόβου την έχει κυριεύσει. Άλλωστε δε θα ήταν η πρώτη φορά, μα ούτε και η τελευταία. Χαμηλώνει το κεφάλι της, επιχειρεί να μην ξεσπάσει σε κλάματα, ξανά. Παίρνει μία βαθιά ανάσα, όμως δεν έχει μάθει να καταπολεμά το φόβο της.

Ένα έντονο αναφιλητό της ξεφεύγει, όταν αντικρίζει την αιτία για την οποία θα καθαρίσει το αίμα της από το πάτωμα του σπιτιού της. Εδώ και αρκετά χρόνια η καστανομάλλα νησιώτισσα διαμένει σε μία φυλακή αποτελούμενη από τέσσερις τοίχους, χωρίς να διαθέτει όμως σιδερένια
κάγκελα. Ή αλλιώς, όπως το αποκαλούσαν εκείνοι οι οποίοι δε γνώριζαν -ή
χειρότερα αγνοούσαν- τα όσα συνέβαιναν, όταν έκλεινε η κεντρική πόρτα της δικής της φυλακής, σε ένα σπίτι όπου συζούσε μαζί με τον καθημερινό εφιάλτη της. Η γυναίκα με τα σμαραγδένια μάτια είχε παντρευτεί από μικρή ηλικία με έναν άνδρα, αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία από την
ίδια, μετά από απόφαση των γονιών της. Ήταν ένας άνθρωπος βίαιος απέναντί της, ξεσπούσε πάνω της. Πολλές φορές για ασήμαντους λόγους. Τις περισσότερες φορές θόλωνε από το αλκοόλ –η μόνη του συντροφιά στο νησί τον τελευταίο καιρό. Την τελευταία φορά η νεαρή δεν είχε καθαρίσει το σπίτι, διότι δεν πρόλαβε. Η καστανομάλλα το μετάνιωσε φρικτά, όπως έλεγε κι ίδιος. Πριν δύο μέρες η φωνή του τρυπούσε απειλητικά και με τρομακτική ένταση τις σκέψεις της, καθώς η γυναίκα ένιωθε αδιάθετη και δεν έβρισκε τη δύναμη να του μαγειρέψει. Και τα
περιστατικά πλήθαιναν με τον καιρό.

Θυμάται μάλιστα χαρακτηριστικά πριν λίγους μήνες ένα σκηνικό, το οποίο διαδραματίστηκε στο σαλόνι του σπιτιού τους. Από τις λίγες συζητήσεις που έχουν κάνει οι δυο τους. Από τις λίγες φορές που η
νεαρή συνειδητοποίησε πόσο απειλείται η σωματική της ακεραιότητα, όταν βρίσκεται δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο.
Το θέμα της συζήτησής τους ήταν ένα όνειρο της καστανόξανθης γυναίκας –να γίνει κι εκείνη με τη σειρά της μητέρα. Ο χώρος
του καθιστικού της οικίας του ζευγαριού μετατράπηκε σε πεδίο μονόπλευρης μάχης. Ο άνδρας που η νεαρή νησιώτισσα αντίκριζε είχε τρομακτικά δυνατή και φρικιαστική χροιά στη φωνή του, παρόλο που η επήρεια του αλκοόλ δεν τον είχε ελευθερώσει ολοκληρωτικά. Ο άνδρας δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα που να αφορούσε ένα παιδί και προφανώς ούτε για το δικό του. Απεχθανόταν τα παιδιά, όπως και ο πατέρας του τον ίδιο.