Δημιουργικές Εργασίες

Να ‘σαι καλά δάσκαλε! του Γιώργου Ιωάννου

16/10/1970
Αγαπητή Ελένη,
Μόλις γύρισα από το σχολείο μου και αποφάσισα να σου γράψω σχετικά με το νέο φιλόλογο του σχολείου μου. Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από την αρχή της σχολικής χρονιάς και θεωρώ ότι είναι ένα εύλογο διάστημα, για να σχηματίσει κάποιος μια άποψη γι’ αυτόν.
Από την πρώτη μέρα ο καθηγητής αυτός μας έκανε εντελώς διαφορετική εντύπωση συγκριτικά με τους υπόλοιπους δασκάλους των άλλων τάξεων. Μας μιλάει γεμάτος ευγένεια και σεβασμό, τρέφει μία ιδιαίτερη αγάπη προς τα πρόσωπά μας, θεωρεί ότι ανάμεσα στο δάσκαλο και τους μαθητές πρέπει να υπάρχει μια κατά κάποιο τρόπο φιλική σχέση. Και είναι γεμάτος αγάπη για τα δημοτικά τραγούδια και όλα τα πατροπαράδοτα.
Συγκεκριμένα, προσπαθεί να μας εισάγει μέσα από τα τραγούδια στην κουλτούρα της επαρχίας. Σε κάθε εκδρομή τα παιδιά αφηγούνται ιστορίες για το χωριό. Γενικά, δεν κάνουμε το κλασικό και τυπικό μάθημα. Ο δάσκαλος αυτός μας παρουσιάζει ένα διαφορετικό και εναλλακτικό τρόπο διδασκαλίας, ο οποίος βέβαια φαίνεται παράξενος, όπως για παράδειγμα στους υπόλοιπους μαθητές του σχολείου, ενώ σε κάποιους άλλους φαντάζει αποτελεσματικός.
Αυτά ήταν όλα όσα ήθελα να σου γράψω για τα πράγματα που έζησα μέχρι τώρα μέσα στην τάξη. Το ξέρω ότι σε όλους όσοι ζουν στην πόλη όλα αυτά φαντάζουν απολίτιστα, όμως είναι διαχρονικά και σημαντικά. Ελένη, ελπίζω ,όταν λάβεις το γράμμα μου, να μου στείλεις την δική σου άποψη σχετικά με τον νέο καθηγητή σου. Ανυπομονώ να τη διαβάσω!
Με αγάπη
Αχιλλέας

Να 'σαι καλά, δάσκαλε! του Γιώργου Ιωάννου

Αγαπητή μου Βικτώρια,
Σου γράφω αυτή την επιστολή με αφορμή τον καινούργιο φιλόλογο της τάξης μου. Ήθελα καιρό να σου γράψω για αυτό το θέμα, όμως δεν έβρισκα ευκαιρία.
Αρχικά, ο νέος μας φιλόλογος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αγαπά όχι μόνο την δουλειά του, αλλά και τους μαθητές του. Η συμπεριφορά του απέναντί μας είναι μακράν καλύτερη από αυτή των άλλων καθηγητών. Ο νέος μας φιλόλογος σέβεται την προσωπικότητά μας και τις απόψεις μας. Δεν μας καταπιέζει και η μέθοδος διδασκαλίας του διαφέρει στα πάντα από την σκληρή και παραδοσιακή τεχνική εκμάθησης που ακολουθούν οι υπόλοιποι καθηγητές μας. Προσπαθεί να μας διδάξει πράγματα μέσω του διαλόγου και της συνεργασίας ανάμεσά μας. Πιστεύει ότι η παράδοση του τόπου μας είναι πολύ σημαντική και μας παρακινεί με κάθε δυνατό τρόπο να την ανακαλύπτουμε μέσα από δράσεις εξερεύνησής της. Για παράδειγμα, μας έχει αναθέσει μία πολύ δημιουργική εργασία κατά την οποία εμείς οι ίδιοι πρέπει να ψάξουμε για διάφορα δημοτικά τραγούδια και να τα παρουσιάσουμε.
Αυτά ήταν όλα όσα είχα να σου πω, προς το παρόν. Θα ήθελα να μου γράψεις και εσύ πίσω για τα νέα σου, μιας και έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε.
Με αγάπη
Ζωή

Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

Αγαπημένη μου Άννα Φρανκ,

Πριν λίγες μέρες διάβασα στην τάξη μου ένα απόσπασμα του ημερολογίου σου στο οποίο περιέγραφες τις σχέσεις σου με την οικογένειά σου.
Καταλαβαίνω απόλυτα πώς νιώθεις. Είναι φυσιολογικό να νευριάζεις με τους γονείς σου, όταν αυτοί πάντα παίρνουν το μέρος της αδελφής σου σε μια διαφορά μεταξύ σας. Μπορεί πολλές φορές να πιστεύεις ότι δεν σε αγαπούν και δεν σε θέλουν για παιδί τους, όμως είμαι σίγουρος πως σε αγαπούν. Και εσύ η ίδια πιστεύω πως νιώθεις ότι βαθιά μέσα σου η αγάπη προς τους γονείς σου δεν έχει σβήσει. Με αφορμή αυτά που έγραψες για τις σχέσεις σου με την οικογένειά σου, αποφάσισα να σου γράψω
και εγώ για τις δικές μου.
Ευτυχώς οι σχέσεις μου με την οικογένειά μου δεν είναι όμοιες με της δικής σου. Αν και συχνά μαλώνω με τους γονείς μου για άσχετα θέματα, τα βρίσκουμε ξανά γρήγορα. Τους αγαπώ πολύ και τους δύο και καταλαβαίνω πως προσπαθούν για εμένα και ό,τι κάνουν είναι για το καλό μου,
ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνομαι πολλές φορές. Όπως και εσύ, έχω και εγώ έναν μεγαλύτερο αδερφό. Οι σχέσεις μου μαζί του είναι φιλικές, στενές και μοιραζόμαστε μεταξύ μας προσωπικά πράγματα. Ξέρω πως με αγαπάει πολύ, όπως και εγώ αυτόν. Πιστεύω πως είμαι τυχερός που έχω έναν τέτοιο αδερφό!
Αυτά ήταν όλα όσα είχα να σου γράψω για τις σχέσεις με την οικογένειά μου, αλλά και τις σκέψεις μου για τις δικές σου. Ελπίζω να λάβεις αυτή την επιστολή το συντομότερο δυνατό.
Με εκτίμηση
Ανδρέας

Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

Η μητέρα είναι τρομερά εκνευρισμένη, πράγμα που εκθέτει την αδελφή μου την Άννα σε κίνδυνο. Η Άννα πιστεύει πως οι γονείς μας πάντα υπερασπίζονται εμένα και πως όλα τα πληρώνει αυτή. Χθες βράδυ για παράδειγμα, διάβαζα ένα εικονογραφημένο βιβλίο με υπέροχα σκίτσα. Κάποια στιγμή βγήκα από το δωμάτιό μας αφήνοντάς το ανοιχτό,για να συνεχίσω το διάβασμα, μόλις θα επέστρεφα. Η Άννα έμεινε μόνη της στο
δωμάτιο και το πήρε αρχίζοντας να χαζεύει τις εικόνες. Μόλις γύρισα στο δωμάτιο, είδα την Άννα με το βιβλίο μου στα χέρια της. Εκείνη την στιγμή ζάρωσα τα φρύδια μου και την παρακάλεσα να μου το δώσει πίσω. Ήθελε απ’ ότι φαίνεται να το κρατήσει περισσότερο. Όμως εγώ θύμωσα -για τα καλά θα έλεγα- και τότε μπήκε η μητέρα στη μέση λέγοντας:
-Η Μαργκότ είχε και διάβαζε αυτό το βιβλίο. Πρέπει λοιπόν να της το δώσεις.
Έπειτα μπήκε και ο πατέρας στο δωμάτιο και αγνοώντας τι συνέβαινε, είδε το μισοκακόμοιρο ύφος στο πρόσωπό μου και ξέσπασε:
-Θα ήθελα πολύ να δω τι θα έκανες, αν η Μαργκότ άρχιζε να ξεφυλλίζει ένα από τα βιβλία σου.
Εκείνη τη στιγμή η Άννα υποχώρησε και αφού άφησε το βιβλίο, βγήκε πειραγμένη από το δωμάτιο-κατά τα λεγόμενα του πατέρα. Βέβαια, σε εμένα δεν φάνηκε ούτε πειραγμένη, ούτε στενοχωρημένη, απλώς λυπημένη. Ο πατέρας μάλωσε την Άννα δίχως να ρωτήσει την αιτία της φιλονικίας μας. Νομίζω πως η Άννα θα μου έδινε πίσω το βιβλίο μου και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα, εάν η μητέρα και ο πατέρας δεν είχαν ανακατευτεί. Αντί για αυτό, πήραν το μέρος μου σαν η Άννα να με είχε αδικήσει, πράγμα πολύ σκληρό και άδικο για εκείνη!

Για ένα παιδί που κοιμάται, της Δήμητρας Χριστοδούλου

Αγαπητέ δάσκαλε,

Πώς είστε; Έχουμε να μιλήσουμε πολύ καιρό. Πάνε χρόνια που σας μίλησα τελευταία φορά. Σας γράφω για να σας πω τι βιώνω εδώ στην Ελλάδα
και γενικά τα νέα μου.
Έχω έρθει εδώ στην Ελλάδα μόνος μου χωρίς την οικογένειά μου, σαν οικονομικός μετανάστης. Δουλεύω όλη μέρα στα φανάρια των δρόμων, σκουπίζοντας τα τζάμια των περαστικών. Όσα προλαβαίνω δηλαδή, αφού το κόκκινο δεν διαρκεί πολύ. Η ανταμοιβή μου είναι μικρή. Μερικές φορές μου δίνουν κάποια κέρματα, για να βγάλω την μέρα μου. Άλλες φορές κερδίζω την αγανάκτησή τους, που είναι ίσως είναι δικαιολογημένη, αφού τους παρέχεται μία υπηρεσία που δεν χρειάζονται. Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ το βράδυ. Την νύχτα κοιμάμαι κουλουριασμένος με το παλτό του αδερφού μου σε μία γωνίτσα, στην σχάρα του ατμού ενός εργοστασίου. Τα περισσότερα παιδιά φοβούνται την νύχτα, όμως εγώ έχω μάθει να τα βγάζω πέρα ακόμη και το βράδυ.
Αυτά είχα να σας πω! Χάρηκα πολύ που σας ξαναμίλησα μετά από τόσο καιρό. Σας εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να περνάτε καλύτερα από εμένα.
Με πολλή αγάπη,
ο μαθητής σας

Για ένα παιδί που κοιμάται, της Δήμητρας Χριστοδούλου

Βλέποντας κανείς το μικρό παιδί, μόνο λύπη μπορούσε να νιώσει γι’ αυτό. Γεμάτα σκόνη από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης τα καστανόξανθα μπουκλάκια στα μαλλιά του και βουρκωμένα τα αμυγδαλωτά του μάτια. Οι έντονες γωνίες του προσώπου του και η καλοσχηματισμένη του μύτη ήταν τα μόνα που του είχαν απομείνει αναλλοίωτα.Τo κίτρινο φθαρμένο πουκάμισό του, το κοντό παντελονάκι και το σκοροφαγωμένο παλτό του αδερφού του έκαναν το αγόρι να υποφέρει καθημερινά από το κρύο τις ψυχρές νύχτες του χειμώνα.

Νανούρισμα στο γιο μου, του Ναζίμ Χικμέτ

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα κατέληξα να κοιτώ όλα τα παλιά βιβλία στη βιβλιοθήκη, μέχρι τη στιγμή που στα χέρια μου βρέθηκε το νανούρισμα που γεμάτος ελπίδες είχε γράψει για εμένα ο πατέρας μου. Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήταν καλή ιδέα να γράψω για τα όνειρα που είχε για εμένα.
Πίστευε πως θα είχα τόλμη , θα ήμουν θαρραλέος,γεμάτος αποφασιστικότητα και δυναμισμό. Έτοιμος να αντιμετωπίσω κάθε πιθανό εμπόδιο της ζωής.
Δεν ξέρω εάν η ζωή μου είναι φουρτουνιασμένη θάλασσα. Έχει κύματα
όμως! Δυστυχώς για εσένα είμαι ακόμα εδώ,για να σε ταλαιπωρώ, γράφοντας καθημερινά τις αμέτρητες σκέψεις μου. Ευτυχώς για τους άλλους δεν ασχολούμαι με το τραγούδι ή την μουσική, ακόμα και με την γλυπτική . Ωστόσο, μου αρέσει να βασανίζω τον καμβά με κάθε δυνατό συναίσθημα. Είναι απερίγραπτη η διαδικασία της ζωγραφικής. Ιδιαίτερα η σύνδεση των συναισθημάτων με τα χρώματα με ελκύουν σε έναν πίνακα ζωγραφικής.
Οι δείκτες του ρολογιού στον τοίχο όμως τρέχουν ασταμάτητα. Πρέπει να φύγω. Προς το παρόν, αντίο!

Όταν πεθαίνει ένα παιδί, του Τόλη Νικηφόρου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σου γράφω με αφορμή ένα ποίημα που διαβάσαμε στην τάξη μου στο σχολείο που με άγγιξε.
Στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, τα περισσότερα παιδιά πεθαίνουν από έλλειψη των βασικών αγαθών. Ένιωσα θλίψη και στεναχώρια, καθώς διάβαζα το κείμενο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πώς οι χώρες της Δύσης που είναι πιο ανεπτυγμένες, δεν βοηθούν τις πιο φτωχές και μη ανεπτυγμένες χώρες. Δυστυχώς το πρόβλημα της πείνας παίρνει όλο και περισσότερο μεγαλύτερες διαστάσεις και δεν βρίσκονται λύσεις, για να μειωθεί η πείνα στον κόσμο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αντί να μειώνονται οι θάνατοι, να αυξάνονται καθημερινά.
Αυτά ήταν όλα όσα είχα να σου γράψω για το θέμα της πείνας στον κόσμο. Τώρα πρέπει να σ’ αφήσω, γιατί πρέπει να συνεχίσω το διάβασμα.
Ανδρέας

Ένας αριθμός, του Άντον Τσέχωφ

Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου την δεσποινίδα Ιουλία, την δασκάλα των παιδιών. Η Ιουλία είναι μια κοπέλα αδύνατη και αρκετά ψηλή. Τα ξανθά λαμπερά μαλλιά της είναι εκείνα που κάνουν την διαφορά από τα σκουρόχρωμα ρούχα της. Έχει υπέροχα καφέ εκφραστικά μάτια που μοιάζουν με ελιές και μεγάλα χείλη. Η Ιουλία συνηθίζει να φοράει σκουρόχρωμες μακριές φούστες αλλά κάποιες φορές της αρέσει να φοράει ανοιχτόχρωμα ρούχα.