Η χρυσή πυξίδα

Ομάδα συγγραφέων

Οι μαθητές των σχολείων μας εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν τις ακόλουθες ιστορίες, θέλοντας να διαδώσουν το μήνυμα: "Όλοι είμαστε ίσοι, όλοι διαφορετικοί!"

Περιεχόμενα

Η παρέα μας στην Καστοριά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στη Λάρισα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Νίσυρο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Σπάρτη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στα Γιάννενα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Κέρκυρα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στις Σάπες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Εύβοια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Γλυκόβρυση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Κύμη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Κεφαλονιά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στα Βίλια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στη Νικήσιανη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Ελασσόνα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στην Ορεστιάδα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στα Γιαννιτσά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η παρέα μας στο Καλοχώρι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

02

03

04

05

06

07

08

09

10

11

12

13

14

15

16

17

18

Η παρέα μας... στην Καστοριά

Ξημέρωσε στην Καστοριά μια υπέροχη μέρα. Οι τέσσερις φίλοι, η Αριάδνη, η Δανάη, ο Δημήτρης και ο Χρήστος αποφάσισαν να πάνε περίπατο στο άλσος του προφήτη Ηλία. Φτάνοντας εκεί, έστρωσαν κάτω μια κουβέρτα κι έβαλαν επάνω τα φαγητά τους. Ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά τους ένα όμορφο ελάφι. "Πάμε παιδιά να το χαϊδέψουμε!" φώναξε ο Χρήστος.
Τα παιδιά πήγαν προς το μέρος του. Όμως το ελάφι έτρεξε προς τα πίσω κι εξαφανίστηκε. Στο σημείο που στεκόταν είχε αφήσει μια χρυσή πυξίδα.
-Κοιτάξτε! Το ελάφι άφησε μια χρυσή πυξίδα, φώναξε η Αριάδνη.
-Πώς να λειτουργεί άραγε; αναρωτήθηκε η Δανάη.
Ο Δημήτρης πήρε την πυξίδα στα χέρια του και πάτησε ένα κουμπί. Τότε εμφανίστηκε μπροστά τους το ολόγραμμα ενός χάρτη. Ο χάρτης τους οδήγησε σε μια παιδική χαρά. Ήταν γεμάτη με παιδιά που έπαιζαν. Η πυξίδα άρχισε να χτυπάει. Παρατήρησαν σε μια άκρη ένα μοναχικό παιδί που κρατούσε στα χέρια του ένα μπλοκ ζωγραφικής. Τα υπόλοιπα παιδιά το κοιτούσαν περίεργα και δεν έπαιζαν μαζί του, επειδή το παιδί είχε αυτισμό και δεν το καταλάβαιναν. Οι τέσσερις φίλοι αμέσως συνειδητοποίησαν την αποστολή τους.

Για να το προσεγγίσουν πιο εύκολα, πήραν κι εκείνα ένα μπλοκ ζωγραφικής, ώστε να ζωγραφίσουν όλοι μαζί. Στάθηκαν σιγά-σιγά δίπλα του. Το παιδί τους πλησίασε και τους έδειξε τη ζωγραφιά του. Ήταν ένα δεντρόσπιτο.
- Έχω μια ιδέα, είπε η Αριάδνη. Να μαζευτούμε όλα τα παιδιά της παιδικής χαράς και να φτιάξουμε ένα δεντρόσπιτο. Έτσι κι έγινε. Αφού δούλεψαν όλοι μαζί, σε λίγες μέρες ήταν έτοιμο. Πλέον το παιδί ένιωθε καλύτερα κι άρχισε να έχει φίλους με τον δικό του τρόπο...
Καθώς λοιπόν όλοι περνούσαν όμορφα εκεί, χτύπησε η πυξίδα ξανά. Ήταν η ώρα για την επόμενη αποστολή τους.

Δ.Σ. Κωσταραζίου

Η παρέα μας... στη Λάρισα

Αυτή την εβδομάδα, η πυξίδα άρχισε να αναβοσβήνει στη Λάρισα, στο πάρκο Αλκαζάρ. Οι τέσσερις φίλοι ετοίμασαν τα απαραίτητα πράγματα τους κι ανέλαβαν δράση. Στη Λάρισα, βρισκόταν η Άρνα, ένα κοριτσάκι με αναπηρία. Τα πόδια της ήταν πολύ αδύναμα και δεν μπορούσε να περπατήσει. Γι' αυτόν τον λόγο είχε ένα αμαξίδιο. Τα παιδιά την αγαπούσαν πολύ και ήθελαν να παίζουν μαζί της.
Μια μέρα, τα παιδιά πήραν το αμαξίδιο της για να παίξουν μ' αυτό. Όμως δεν ήταν προσεχτικοί

και το έσπασαν. Έτσι, η Άρνα, δεν μπορούσε να μετακινηθεί και ήταν πολύ στενοχωρημένη! Και τα παιδιά όμως ένιωθαν πολύ άσχημα για την πράξη τους και δεν ήξεραν πώς να τη βοηθήσουν. Οι τέσσερις φίλοι, πήγαν εκεί! Ο ένας έφερε τις ρόδες από το ποδήλατο, ο άλλος κουβάλησε την καρέκλα από το γραφείο του, και οι άλλοι δυο, εργαλεία για να φτιάξουν ένα καινούριο αμαξίδιο! Η Άρνα, ήταν πολύ χαρούμενη μόλις το είδε! Οι τέσσερις φίλοι τα κατάφεραν και πάλι! Ένιωθαν τόσο χαρούμενοι γι' αυτό!

44ο Δ.Σ. Λάρισας

Η παρέα μας... στην Νίσυρο

Μια μέρα η Αριάδνη, ο Δημήτρης, ο Χρήστος και η Δανάη είχαν πάει βόλτα στην κορυφή του νησιού, στον Προφήτη Ηλία. Καθώς περπατούσαν, η πυξίδα χτύπησε ξανά. Μόλις την πήραν στα χέρια τους, μεταφέρθηκαν με μαγικό τρόπο στο αρχαίο κάστρο της Νισύρου, το Παλιόκαστρο.
Εκεί άκουσαν ένα γοερό, παιδικό κλάμα να έρχεται από το βάθος του κάστρου και πήγαν να δουν ποιος κλαίει. Είδαν ένα κορίτσι που ένιωθε πολύ άσχημα και το πλησίασαν για να δουν τι συμβαίνει. Μιλώντας μαζί της, έμαθαν ότι δεν έχει φίλους και είναι μόνη της.

Ο λόγος ήταν ότι είχε χάσει το πόδι της επειδή ζούσε στην Ουκρανία, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος. Τα παιδιά τότε της είπαν να μην στενοχωριέται, γιατί είναι ωραίο που είναι διαφορετική και ότι σε αυτόν τον κόσμο, είμαστε όλοι διαφορετικοί. Στη συνέχεια, την αγκάλιασαν και την πήραν μαζί τους για να την γνωρίσουν στα άλλα παιδιά. Έτσι, όλοι μαζί έγιναν μια τεράστια παρέα και το κορίτσι δεν ένιωσε ποτέ ξανά μόνο του.

6/θ Δ.Σ. Νισύρου

Η παρέα μας... στη Σπάρτη

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι από την Αφρική, η Σάρα. Τα παιδιά του σχολείου την κορόιδευαν γιατί είχε διαφορετικό χρώμα δέρματος. Έτσι κάθε απόγευμα καθόταν μόνη της πολύ στεναχωρημένη.
Οι τέσσερις φίλοι μας με τη βοήθεια της μαγικής πυξίδας μεταφέρθηκαν στη Σπάρτη για την νέα τους αποστολή. Αφού περιπλανήθηκαν στην πόλη, είδαν τη Σάρα να κάθεται μόνη της στο άγαλμα του Λεωνίδα. Τότε την πλησίασαν και την ρώτησαν γιατί είναι μόνη της. Όταν έμαθαν γιατί ήταν τόσο λυπημένη αποφάσισαν να τη βοηθήσουν. Αρχικά, της έδωσαν καινούρια ρούχα και της χάρισαν ένα ποδήλατο για να κάνουν βόλτες παρέα κάθε απόγευμα. Σιγά-σιγά ακολούθησαν κι άλλα παιδιά κι η παρέα μεγάλωσε.
Όλοι μαζί έγιναν αχώριστοι φίλοι και η Σάρα πιο περήφανη από ποτέ για την καταγωγή της. Μπορούσε να χαμογελάει και να διασκεδάζει με τους νέους φίλους της. Η Αριάδνη, η Δανάη, ο Χρήστος κι ο Δημήτρης τα είχαν καταφέρει κι αυτή τη φορά!

1ο Δ.Σ. Σπάρτης

Η παρέα μας... στα Γιάννενα

Η πυξίδα οδήγησε την παρέα μας σε μια παιδική χαρά ενός όμορφου χωριού, του Κατσικά στα Γιάννενα. Στο διπλανό γήπεδο είχε ανάψει για τα καλά ένα μικρό ντέρμπι ανάμεσα στα παιδιά της Γ' και Δ' τάξης. Όλα έδειχναν συνηθισμένα... Παιδιά χαρούμενα, γεμάτα κέφι και όρεξη, χαίρονταν το παιχνίδι τους. Τα παιδιά απορούσαν γιατί η πυξίδα τους είχε φέρει εκεί.
-Παιδιά, κοιτάξτε! είπε η Αριάδνη και με το βλέμμα της έδειξε ένα ανοιχτό παράθυρο σε ένα σπίτι.
Ένα αγόρι με σγουρά μαύρα μαλλιά στεκόταν και κοιτούσε παραπονιάρικα τα παιδιά στο γήπεδο.
-Μάλλον βρήκαμε τον λόγο της αποστολής μας, είπε ο Δημήτρης. Τι να συμβαίνει άραγε;
Και τότε, το σγουρομάλλικο αγόρι γύρισε την πλάτη στο παράθυρο και άρχισε να κινείται κάπως παράξενα προς το δωμάτιο. Οι τέσσερις φίλοι κατάλαβαν. Το παιδί είχε κάποιο πρόβλημα με τα πόδια του και καθόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο.
-Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τον βγάλουμε από το σπίτι, είπε η Δανάη.
-Έχω μια ιδέα φώναξε ο Χρήστος, καθώς είδε κάποια παιδιά που έπαιζαν πιο πέρα με τα πατίνια τους και τα ποδήλατά τους.
Σε λίγη ώρα, όλα τα παιδιά είχαν μαζευτεί στο γηπεδάκι. Όσοι έπαιζαν ήδη εκεί συμφώνησαν να

παίξουν όλοι μαζί. Για κάμποση ώρα όλοι έβλεπαν στο γήπεδο παιδιά με πατίνια και ποδήλατα να σπρώχνουν και να σταματάνε την μπάλα. Οι φωνές τους έφτασαν και στον μικρό μας φίλο που έβγαλε το κεφάλι του περίεργος και πάλι στο παράθυρο. Δεν πίστευε στα μάτια του! Αυτό που έβλεπε ήταν τρελό! Χαμογέλασε και κατάλαβε! Σε λίγα λεπτά ήταν κι αυτός μέρος της ομάδας του παιχνιδιού. Τι όμορφα που ήταν! Πόσο καιρό είχε να παίξει έτσι χαρούμενος! Οι τέσσερις φίλοι μας χάρηκαν που για άλλη μια φορά έκαναν κάτι τόσο χρήσιμο. Η αποστολή τους είχε τελειώσει. Καιρός να φύγουν και πάλι. Η πυξίδα τους καλούσε...

Δ.Σ. Κατσικά