Μια φορά την Πρωτομαγιά

Θα σας πω ένα παραμύθι
που θυμάμαι λίγο την αρχή,
γιατί ξεχνάω πολύ και δεν σκέφτηκα
να δέσω στο δάχτυλο μία κλωστή.

Μια φορά κι ένα καιρό,
σε ένα κόσμο διαφορετικό,
σε ένα κήπο,
δεν ακούγονταν τραγούδια,
αλλά αναστεναγμοί και παράπονα
απ' τα λουλούδια.
Το χώμα είχε ποτιστεί
από τα δάκρυα τους τα καυτά
και τα πέταλα τους δεν άνοιγαν
στου ήλιου την αγκαλιά.
Ήταν τυλιγμένα με δυστυχία και βαρύ καημό
και το γέλιο είχε σβηστεί,
σε κείνο τον κήπο τον παλιό.

Για όλα έφταιγε ο κηπουρός
που ήταν απότομος και σκληρός.
Δεν τους φερότανε καλά
και εγώ ρωτάω εσάς παιδιά.
Τι έκανε ο άνθρωπος αυτός;
Δεν μπορώ να σκεφτώ
μα ούτε και να φανταστώ.

Οι απαντήσεις των παιδιών:
Μάζευε τα πέταλα τους για να τα κάνει χρώματα,
κολόνια, σαπούνι και να στολίσει πράγματα.
Μάζευε τη γύρη για να μη το πάρουν οι μέλισσες
και το κάνουν μέλι.
Δεν τους έδινε λίπασμα,κοπριά και νερό.
Όταν ήταν άρρωστα, δεν τους έριχνε φάρμακο.
Τους έριχνε λίγο νερό.
Τα έβαζε να του κάνουν ίσκιο, όταν είχε ήλιο.
Όταν μάθαινε ότι θα βρέξει, ο κηπουρός
τα σκέπαζε για να μην τα ποτίσει η βροχή.

Τα λουλούδια ένοιωθαν κουρασμένα,
μα προπάντων απελπισμένα.
Μια μέρα του Μάη,
πρωτομαγιά ήταν θαρρώ,
συγκεντρώθηκαν όλα μαζί
για να διορθώσουν τα στραβά στη ζωή.
Αποφάσισαν με μια λαλιά,
απεργία να κάνουν
στου Μάη τη πρωτομηνιά.
Ακούνητα,
αμίλητα,
αγέλαστα,
έμειναν σε κάθε διαταγή
και ο κηπουρός αναρωτιόταν συνέχεια
γιατί,γιατί, γιατί...

Πριν προλάβει
να δώσει απάντηση σ' αυτό το γιατί,
η πόρτα του κήπου άνοιξε
και τα λουλούδια έφυγαν όλα μαζί.
Ο κήπος έμεινε αδειανός
και ο κηπουρός απορημένος και μοναχός.
Τώρα πια, έχει για συντροφιά,
τα αγριόχορτα και μια σκληρή καρδιά.