Ο Κούλης ο Φούλης

Ο Κούλης ο Φούλης

ΛΙΝΑ
ΡΟΚΑ

θα σας πω για τον Κούλη το φούλι,
που δεν μεγάλωσε σε ένα κουκούλι.
Μεγάλωσε σε μια ρίζα
με μια οικογένεια πολυπληθή,
που περίμενε τον γεωργό
να τη βγάλει από τη γη.

Ο Κούλης από μικρός ήταν αντιδραστικός.
Έλεγε:
-Δεν μου αρέσει η σκοτεινιά.
Προτιμώ του ήλιου την αγκαλιά!
Δεν έχω χώρο αρκετό
για να κάνω αυτό που ζητώ!
Έτσι θα 'μαι μια ζωή
και στην ηλικία μου την εφηβική;
Αντίδραση καθημερινή και η μάνα του
τού απαντούσε με υπομονή:
-Τι ζητάς απ' τη ζωή,
αφού η μοίρα σου είναι αυτή;
Θα γίνεις ξηρός καρπός
ωφέλιμος και γευστικός.
Το χώμα, το λίπασμα και το νερό
είναι το δικό σου ριζικό.
Αντίδραση καθημερινή
και για να μην ακούει τα λόγια τα περιττά
ο Κούλης έκλεινε τα αυτιά.

Μια ιδέα του ήρθε ένα πρωί,
για να αλλάξει αυτό που δεν του άρεσε στη ζωή.
Θα έσκαβε το χώμα με υπομονή για να ελευθερωθεί.
Με τα αδέλφια του παρέα
θα συναντούσε αυτό που λένε ότι
"η ζωή είναι ωραία".
Μια τρύπα με θέληση και υπομονή
για να πάρει η ιδέα του μορφή.
Τα κατάφεραν τελικά!
Και τώρα τα φούλια κλωθογυρνούν
στης ζωής την απλωσιά!

Ο Παναγιώτης ονειρευόταν
να χαθεί στα βήματα του χορού
και στη ζωντάνια του ρυθμού.
Τώρα μαθαίνει καλαματιανό, ταγκό και συρτό.
Αφήνει τον ρυθμό να τον οδηγεί
και χορεύει με το όνειρο μαζί.

Ο Αναστάσης στο δάσος το πυκνό,
με ένα τσεκούρι σύντροφο πιστό,
κόβει ξύλα για τη χειμωνιά,
αλλά του αρέσει να φτιάχνει και έπιπλα ακριβά. Ονειρευόταν
να χάνεται στων δέντρων τη μυρωδιά
και με τη πλάνη να κάνει το ξύλο να "μιλά"