Ο παππούς ο Χρόνος

ΛΙΝΑ
ΡΟΚΑ

Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια χώρα, όχι μακριά από ‘δω, αλλά ψηλά από ‘δω, ζούσε ο παππούς ο Χρόνος.
Παράξενος παππούς. Μεγάλωνε, μεγάλωνε, αλλά δεν είχε άσπρα μαλλιά. Ούτε κρατούσε και μαγκούρα. Ήταν παππούς, γιατί είχε τέσσερα παιδιά και δώδεκα εγγόνια.
Ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι. Τι μεγάλο λέω! Τεράστιο. Που να χωρέσουν τόσοι πολλοί σε κάτι μεγάλο.Τεράστιο!
Κάθε παιδί είχε το δικό του δωμάτιο. Εκεί, έμενε αυτό με τα τρία εγγόνια του παππού του Χρόνου.

1

2

Loading...

Loading...

Loading...

Το δωμάτιο του Φθινοπώρου ήταν στολισμένο με μανιτάρια- αυτοκόλλητα στους τοίχους. Με κίτρινα και πορτοκαλιά φύλλα στα παράθυρα. Τα κρεβάτια των εγγονών ήταν σε σχήμα ομπρέλας, στρωμένα με πολύχρωμα κουβερλί.

Loading...

3

Loading...

Loading...

Loading...

Το δωμάτιο του Φθινοπώρου ήταν στολισμένο με μανιτάρια- αυτοκόλλητα στους τοίχους. Με κίτρινα και πορτοκαλιά φύλλα στα παράθυρα. Τα κρεβάτια των εγγονών ήταν σε σχήμα ομπρέλας, στρωμένα με πολύχρωμα κουβερλί.

Loading...

4

Στο δωμάτιο του Χειμώνα, η ζέστη του τζακιού σε ‘κανε να χουχουλιάζεις. Νιφάδες χιονιού στα τζάμια και τέσσερα φλιτζάνια τσάι στο τραπέζι. Παπλώματα σε γκρι και λευκό και στη κρεμάστρα, τρία ζευγάρια παιδικά γάντια.

5

Στο δωμάτιο του Χειμώνα, η ζέστη του τζακιού σε ‘κανε να χουχουλιάζεις. Νιφάδες χιονιού στα τζάμια και τέσσερα φλιτζάνια τσάι στο τραπέζι. Παπλώματα σε γκρι και λευκό και στη κρεμάστρα, τρία ζευγάρια παιδικά γάντια.

6

7

Μοσχομυριστό το δωμάτιο της Άνοιξης. Χελιδόνια- μόμπιλο κρέμονταν από το ταβάνι. Λουλούδια ζωγραφισμένα πάνω στο τζάμι. Και ένα μπουκέτο κίτρινες μαργαρίτες στο βάζο. Σεντόνια πολύχρωμα στα κρεβάτια και τα τρία εγγόνια καθισμένα πάνω τους, να μαδούν τα πέταλα της μαργαρίτας και να ρωτούν: «Μαργαρίτα, ήρθε η ώρα για να βγω, να μείνω ή να καρτερώ;»

Μοσχομυριστό το δωμάτιο της Άνοιξης. Χελιδόνια- μόμπιλο κρέμονταν από το ταβάνι. Λουλούδια ζωγραφισμένα πάνω στο τζάμι. Και ένα μπουκέτο κίτρινες μαργαρίτες στο βάζο. Σεντόνια πολύχρωμα στα κρεβάτια και τα τρία εγγόνια καθισμένα πάνω τους, να μαδούν τα πέταλα της μαργαρίτας και να ρωτούν: «Μαργαρίτα, ήρθε η ώρα για να βγω, να μείνω ή να καρτερώ;»

8

9

Το τελευταίο δωμάτιο, που έμενε το Καλοκαίρι, θα το καταλάβαινες με κλειστά τα μάτια. Η άμμος που «τσιτσίριζε» κάτω από τα πόδια σου και η θαλασσινή αύρα ήταν αυτά που θα βοηθούσαν τις αισθήσεις σου για να το καταλάβεις. Κοχύλια παντού. Λαχταριστό καρπούζι στο τραπέζι. Και τρία εγγόνια στα καρεκλάκια τους, πασαλειμμένα με ένα χωνάκι παγωτό.