Η Ροδούλα που δεν ήθελε να σπάσει

Θα σας πω μια ιστορία για ένα ρόδι διαφορετικό από τα άλλα. Η Ροδούλα, το λέει και το όνομα της, ήταν ένα ρόδι που είχε ανθρώπινες συνήθειες. Μιλούσε, γκρίνιαζε, στεναχωριόταν, σκεφτόταν, αποφάσιζε. Το σπίτι της δεν ήταν μία πυκνόφυλλη ροδιά. Εδώ και πολλές μέρες, κάποιο χέρι την είχε κόψει και την είχε βάλει πάνω σε ένα τραπέζι,μέσα σε μία φρουτιέρα.

Ήταν πολύ χαρούμενη που ζούσε εκεί, γιατί σε όλο το σπίτι επικρατούσε ένα κλίμα γιορτινό. Περίμεναν όλοι τα Χριστούγεννα. Δεν πολυκαταλάβαινε τι ήταν τα Χριστούγεννα αλλά όλα γύρω της άρεσαν. Ο φίλος της το δέντρο, τα λαχταριστά γλυκά στο τραπέζι, το τραγούδι που άκουγε από τον μικρό Δημήτρη. Ήθελε το παιδί να το μάθει για να βγει στη γειτονιά να το πει. Τι παράξενη συνήθεια κι αυτή. Μάλλον το έκαναν οι άνθρωποι γιατί ήταν έθιμο. Έτσι είχε ακούσει να λέει, η γιαγιά από το χωριό, που είχε έρθει για να περάσει τις γιορτές με την οικογένεια.

Μια μέρα όμως έγινε κάτι που δεν το περίμενε και την τρομοκράτησε. Η γιαγιά εξηγούσε στον Δημήτρη γιατί την είχαν μέσα στη φρουτιέρα. Είπε πως θα την «έσπαγαν» στη πόρτα του σπιτιού με το που θα ερχόταν ο καινούριος χρόνος. Η οικογένεια όλη θα ευχόντουσαν μύριες ευχές και χίλια καλά όσα ήταν και τα σποράκια της.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου καλά. Εφιάλτες, ανησυχίες, ερωτήματα.
Τι δουλειά είχε ο χρόνος στα ξένα σπίτια;
Δεν μπορούσε να μείνει στο δικό του;
Πως θα κουβαλούσε χίλια καλά στα χέρια;
Τον πόνο, τα καρούμπαλα ;
Φοβάμαι , με ακούει κανείς;

Οι μέρες έγιναν δύσκολες και οι νύχτες δυσκολότερες. Κανείς δεν μπορούσε να την παρηγορήσει και να της πει ότι όλα θα πάνε καλά. Τα Χριστούγεννα, για όλους ήταν γιορτή και για κείνη ήταν το τέλος. Κάποιο βράδυ όμως ο πατέρας , δίπλα στη φρουτιέρα, άφησε μία εφημερίδα. Την ώρα που όλα στο σπίτι σώπασαν και η αϋπνία ταλαιπωρούσε τη Ροδούλα συνέβη κάτι, κάτι που άλλαξε τη ζωή της. Περίεργη, όπως ήταν άρχισε να ξεφυλλίζει την εφημερίδα.