Το αρμυρίκι και το όνειρο του

Ήταν ψηλό.Όμορφο. Ξεχώριζε απ' όλα τα δέντρα σε εκείνη τη παραλία. Ήταν ένα χαρούμενο αρμυρίκι.Οι αχτίδες του ήλιου, έπαιζαν μαζί του, όταν το έβρισκαν στο δρόμο του.Το κύμα ερχόταν κοντά του και του έλεγε τα μυστικά της θάλασσας.

Και το βράδυ!
Αχ το βράδυ!
Τα αστέρια φώτιζαν τα κλαδιά του και το φεγγάρι του έλεγε ιστορίες που έβλεπε από κει ψηλά.
Εκείνη η παραλία ήταν το σπιτικό του. Από μικρό, ποτισμένο από τα χέρια του Θεού. Μεγάλωνε με την αλμύρα της θάλασσας και χόρευε στα χάδια του ανέμου.

Κάποιες μέρες όμως, μια φορά το χρόνο, όταν πλησίαζαν εκείνες οι μέρες, στεναχωριόταν.Ξεχνούσε τους φίλους του, ακόμα και τον καλύτερο του. Το κύμα που συνέχιζε κάθε μέρα να έρχεται κοντά στις ρίζες του.
- Τι έχεις αρμυρίκι μου; Γιατί είσαι λυπημένο; ρώταγε το κύμα.
-Να, αυτές οι μέρες, όταν έρχονται, έρχεται μαζί και το όνειρό μου. Κουρνιάζει στα κλαδιά μου και με βαραίνει.
- Πες μου, τι θέλεις;
-Θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ, να νιώθω γιορτινά, όπως εκείνα τα δέντρα, που βλέπω από δω ψηλά.Πόσα στολίδια λάμπουν στα κλαδιά τους. Πόσο φωτισμένα είναι. Έστω για μια φορά. Μόνο μία.Θα ήθελα αυτή η γιορτή, να με βρει και μένα λαμπερό.

Πήρε την επιθυμία του φίλου του το κύμα και τη ταξίδεψε. Τη ψιθύρισε στα πουλιά, στον ουρανό, στη πόλη, στα χιονισμένα βουνά. Ακούστηκε το όνειρό του παντού.Παντού άκουγες ψιθύρους.
"Το αρμυρίκι ζητά αυτό"
"Είναι λυπημένο"
"Πρέπει να το βοηθήσουμε"
Οι φίλοι του τα πουλιά, έκαναν την αρχή σ' αυτό το όνειρο.
" Πόσες φορές μας άφησε να κάνουμε τις φωλιές μας στο φύλλωμα του"
"Θυμάσαι, όταν κάναμε κούνια στο αγαπημένο μας κλαδί;"
"Αμ, τότε που το μικρούλι βιαζόταν να πετάξει και έπεσε κάτω από τη φωλιά του; Εκείνο έριξε τα φύλλα του για να το σκεπάσει, μέχρι να έρθει η μαμά του."
Αυτά σκεφτόντουσαν τα πουλιά που φτερούγιζαν, σχεδόν όλη την ημέρα στη πόλη, μήπως και βρουν κάτι.
Και το βρήκαν!

Κοντά σε ένα σκουπιδοτενεκέ, μια κούτα με αφημένα στολίδια. Τρελάθηκαν από τη χαρά τους.Χωρίς να χάσουν ούτε λεπτό,ένα ένα , με το ράμφος τους τα πήγαν κοντά στον φίλο τους.Πεταρίζοντας ανάμεσα στα κλαδιά του, τα κρέμασαν όλα.
Μπάλες, αγιοβασίληδες, στρατιωτάκια, καμπανούλες, χιονάνθρωπο και μπισκοτένια ανθρωπάκια. Στολίδια πραγματικά, σαν κι αυτά που είχε ονειρευτεί το αρμυρίκι.

Έμεινε ακίνητο για να του τα κρεμάσουν και μετά άρχισε να κουνά απαλά τα κλαδιά του:
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ, έλεγε και ξανάλεγε.
Το φεγγάρι μάζεψε κοντά του,τα πιο λαμπερά αστέρια και έδωσε διαταγή.
"Θυμάστε όταν παίζατε μαζί του κρυφτό;"
Τότε που με τον ήχο των κλαδιών του, σας βοήθησε σε εκείνο το τραγούδι;"
-Εμπρός λοιπόν, είπε το φεγγάρι. Απλώστε το φως σας πάνω του και κάντε να γίνει τι πιο γιορτινό απ'όλα.
Τα αστέρια γαντζώθηκαν στα κλαδιά του και το αρμυρίκι δεν μπορούσε να κρύψει αυτό που αισθανόταν.
Ευτυχία! Κάπως έτσι το λένε.
Τα χιονισμένα βουνά έστειλαν, με τη βοήθεια του αέρα, τις αφράτες νιφάδες τους για να "ασπρίσουν" το χριστουγεννιάτικο πια αρμυρίκι.