Ο Φαμπέριος

ΛΙΝΑ
ΡΟΚΑ

Η ιστορία που θα σας πω,
μιλά για τη ζαβολιά και τον χαμό.
Σε μια κασετίνα πολύχρωμη
και φαρδιά,
ζούσαν κάποιοι
με ανθρώπινη μιλιά.

Ζούσε μια γόμα άσπρη και στρουμπουλή
που μέλημα της ήταν να σβήνει
κάθε λάθος στη ζωή.
Δίπλα της έμεναν χρώματα πολλά.
Κόκκινο, πράσινο, κιτρινωπό,
που ομόρφαιναν κάθε σχέδιο παιδικό.
Μια ξύστρα μεταλλική,
που ,αν και γριά ήτανε θαυματουργή.
Σε κάθε στραμπούληγμα ή κάταγμα σοβαρό,
εκείνη ήξερε πάντα το γιατρικό.
Υπήρχε ένας χάρακας διαφανής,
που ήταν καμαρωτός και ευθυτενής.
Μετρούσε απόσταση μεγάλη, μικρή
και ίσιωνε το κορμί του
για μια ευθεία γραμμή.

Η ζωή στη κασετίνα
κυλούσε με ηρεμία και τάξη.
Ο ένας τον άλλον
τον είχε μη βρέξει και μη στάξει.
Μα μια μέρα,
ένας συγκάτοικος από το πουθενά,
τάραξε τα γαλήνια νερά.
Ήταν ένα μολύβι, μαύρο, ζωηρό,
που έφερε μαζί του τον μαύρο χαμό.
Φαμπέριο,
το φώναζαν μεγάλοι και μικροί
και ήταν από χώρα ξωτική.
Δεν είχε τρόπους. Ευγένεια καμιά.
Και ο πισινός του δεν καθόταν πουθενά.