Ludwig van Beethoven, Από τη σιωπή... στην αιωνιότητα

Ludwig van Beethoven

Από τη σιωπή...στην αιωνιότητα

Επιμέλεια:
Ειρήνη Λιάππη, ΠΕ 79.01

Στις 17 Δεκεμβρίου του 1770, βαπτίστηκε στη Βόννη της Γερμανίας, ο Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, μία ημέρα μετά τη γέννησή του, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη.

Γονείς του ήταν ο Γιόχαν φαν Μπετόβεν, τενόρος και δάσκαλος μουσικής και η Μαρία Μαγκνταλένα Κέβεριχ.

Από νωρίς ο μικρός Λούντβιχ έδειξε το ταλέντο του στη μουσική.

Γιόχαν φαν Μπετόβεν
Ο πατέρας του Λούντβιχ

Μαρία Μαγκνταλένα Κέβεριχ
Η μητέρα του Λούντβιχ

Ο πατέρας του, που κατάλαβε από νωρίς το ταλέντο του , ήταν πολύ σκληρός μαζί του. Τον ανάγκαζε να μελετά στο πιάνο πάρα πολλές ώρες. Λέγεται, μάλιστα, ότι πολλές φορές τον ξυπνούσε μετά τα μεσάνυχτα και τον υποχρέωνε να παίζει πιάνο μέχρι το ξημέρωμα.

Στα 17 του χρόνια έχασε τη μητέρα του και αυτό ήταν κάτι που τον στενοχώρησε πολύ. Συνήθιζε να λέει ότι η μητέρα του ήταν "ο καλύτερός του φίλος".

Επιπλέον, έπρεπε να βρει μια δουλειά για να συντηρήσει τα μικρότερα αδέλφια του, καθώς ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και είχε χάσει τη δουλειά του.

Έτσι, άρχισε να παραδίδει μαθήματα πιάνου σε κορίτσια πλούσιων οικογενειών. Γρήγορα απέκτησε σπουδαία φήμη και έγινε περιζήτητος.

Παράλληλα, συνέθετε και μουσική. Ας ακούσουμε ένα από τα πρώτα έργα του.

Στην ηλικία των 30 χρόνων ήταν ήδη ένας αναγνωρισμένος συνθέτης.
Σ' αυτή την ηλικία όμως συνέβη κι ένα γεγονός που άλλαξε για πάντα τη ζωή του.

Beethoven: Symphony no. 1 (with score)

Η ακοή του άρχισε να παρουσιάζει προβλήματα.
Οι γιατροί εκείνης της εποχής δεν ήξεραν ακόμη πολλά πράγματα, έτσι του συνέστησαν να μετακομίσει στην εξοχή.

Έτσι, λοιπόν, εγκαταστάθηκε στο Heiligenstadt, ένα προάστιο της Βιέννης.
Κάθε απόγευμα άκουγε τις καμπάνες του εσπερινού από μια εκκλησία κοντά στο σπίτι του.

Το σπίτι του Μπετόβεν στο Heiligenstadt, που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.

Τα ακουστικά βοηθήματα του Μπετόβεν

Με το πέρασμα του χρόνου, το πρόβλημα της ακοής του χειροτέρευε.
Άρχισε να χρησιμοποιεί ακουστικά βοηθήματα, αλλά μάταια. Κάθε μέρα που περνούσε, άκουγε όλο και λιγότερο.