Μόλυνση του περιβάλλοντος: η γη μας κινδυνεύει

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας οι μαθητές και οι μαθήτριες του Α2 τμήματος, αφού διδάχθηκαν το απόσπασμα "Το μαύρο κύμα" και προβληματίστηκαν πάνω σε ζητήματα σχετικά με τη μόλυνση του περιβάλλοντος, δημιούργησαν τα δικά τους αφηγηματικά κείμενα με πρωταγωνιστές ζώα που έρχονται αντιμέτωπα με μια περιβαλλοντική καταστροφή. Στη συνέχεια οι μαθητές/τριες μετέτρεψαν το κείμενό τους σε video με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης και της εφαρμογής Lumen5. H δουλειά τους υπήρξε απολαυστική, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας φυλλομετρώντας το συγκεκριμένο βιβλίο!!!

Ένα γενναίο ελάφι της Βάββα Μαρινίκης

Μια φορά και έναν καιρό, μες στον βαρύ χειμώνα, σε ένα δάσος με πανέμορφα, κατακόκκινα δέντρα με άσπρους λεπτούς, στρογγυλεμένους και ψηλούς κορμούς, υπήρχε ένα μικρό θηλυκό ελαφάκι, η Μερόπη, που καθόταν να ξεκουραστεί μετά από μια πολύ κουραστική νύχτα. Το ελαφάκι όλη τη νύχτα έψαχνε για την αγέλη του, καθώς εκεί που κοιμόντουσαν, ξύπνησαν από κάποιους παράξενους θορύβους που ακούστηκαν. Τότε σηκώθηκαν όλοι και άρχισαν να τρέχουν, νομίζοντας πως ήταν κυνηγοί. Το ελάφι έτσι όπως έτρεχε, γλίστρησε σε ένα σωρό από φύλλα και έπεσε κάτω. Όλα της φαινόντουσαν θολά και τότε έχασε τις αισθήσεις του. Η αγέλη της είχε φύγει μακριά χωρίς να προσέξει πως έλειπε το ελαφάκι.
Όταν μετά από πολύ ώρα ξύπνησε, γύρω της τρεμόπαιζαν πορτοκαλί, κίτρινες και κόκκινες φλόγες. Η Μερόπη ανοίγοντας σιγά σιγά τα μάτια της έμεινε έκπληκτη. Γύρω της έτρεχαν πανικόβλητα ζώα, πάνω από το κεφάλι της πετούσαν εκατοντάδες τρομοκρατημένα πουλιά, ενώ εκείνη καθόταν τρέμοντας ανάμεσά τους χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Πριν το καταλάβει, τα δάκρυά της έτρεχαν ήδη σαν νερό. Τα άλλα ζώα, παρόλο που ήταν τρομοκρατημένα, έτρεξαν κοντά της για να την παρηγορήσουν. Η Μερόπη σιγά σιγά σταμάτησε το κλάμα και για να ευχαριστήσει τα άλλα ζώα, πήρε την κατάσταση στα χέρια της.

Τα άλλα ζώα ακούγοντας το σχέδιο που σκέφτηκε η Μερόπη, συμφώνησαν πως δεν υπήρχε άλλη λύση εκτός από αυτήν, έτσι ανέλαβαν δράση! Όλα έγιναν έτσι όπως προέβλεπε το σχέδιο. Κάμποσα πουλιά πέταξαν ψηλά και μετά από λίγη ώρα έφεραν φύλλα και λίγο νερό για τα βατράχια τα οποία είχαν μείνει για πολλή ώρα έξω από το νερό. Έτσι με την βοήθεια όλων ένωσαν τα φύλλα με το σάλιο τους, τα οποία κόλλησαν σαν ήταν κόλλα. Δεν είχαν πολύ ώρα, η φωτιά πλησίαζε! Όσο πιο γρήγορα μπορούσαν τα πουλιά πήραν τα τρία τεράστια «στρώματα» που είχαν φτιάξει από τα φύλλα και πέταξαν έως ότου βρήκαν μια λίμνη. Κουβάλησαν το νερό με τα «στρώματα» από φύλλα μέχρι την φωτιά. Με τη διαταγή της Μερόπης, εννιά τρυποκάρυδοι που είχαν μείνει πίσω πέταξαν και με το μακρύ ράμφος τους έσκισαν τα «στρώματα» από φύλλα και το νερό έβρεξε όλο το μέρος όπου ήταν η φωτιά και τα ζώα πλέον ήταν ελεύθερα να φύγουν.

Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα!!!

Ο πλανήτης μας θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς τις περιβαλλοντικές καταστροφές. Με τις καταστροφές η Γη, τα ζώα του πλανήτη, ακόμα και οι άνθρωποι κινδυνεύουν. Ο άνθρωπος όμως δεν προσπαθεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα, αντιθέτως, όλα παν προς το χειρότερο. Οι πυρκαγιές δεν θα άναβαν αν ο άνθρωπος δεν πετούσε γυαλί ή δεν έβαζε ο ίδιος φωτιά, έτσι δεν θα δημιουργούνταν ούτε πλημμύρες. Για έναν καλύτερο και πιο όμορφο πλανήτη, ο άνθρωπος πρέπει να δράσει. Είναι στο χέρι μας, είτε ο πλανήτης θα οδηγηθεί προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Το μέλλον του πλανήτη μας είναι στα χέρια μας. Εμείς επιλέγουμε!

Βίντεο: https://lumen5.com/user/marinikivavva/untitled-video-nxjcl/

Η περιπέτεια της μικρής Λούνα της Βάββα Χρυσιάννας

Μια φορά και έναν καιρό, ένα κουταβάκι, η Λούνα, ξεκουραζόταν στο μαλακό, μωβ κρεβατάκι της, δίπλα στο τζάκι, καθώς είχε περάσει μια πολύ κουραστική μέρα. Ξαφνικά, ίσα που την είχε πάρει ο ύπνος, άκουσε φωνές από τον δρόμο και ποδοβολητά. Στη συνέχεια, είδε το αφεντικό της με τα δυο του παιδιά και την γυναίκα του να τρέχουν πανικόβλητοι, ψάχνοντας να βρουν ζεστά ρούχα και τα κλειδιά του σπιτιού. Η Λούνα δεν καταλάβαινε τι γινόταν, όμως άρχισε να φοβάται. Ούτε που της είχε δώσει κανείς σημασία. Η οικογένεια ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει το σπίτι, ώσπου, το μικρότερο παιδάκι της οικογένειας την θυμήθηκε και έτρεξε κοντά της. Προσπάθησε να την καθησυχάσει και της φόρεσε το λουράκι της.

Μόλις βγήκαν από το σπίτι, η Λούνα αντίκρισε το κίνδυνο! Στους δρόμους έρεε σαν ποτάμι το νερό, ενώ, από κάθε σπίτι έβγαινε και μια οικογένεια προβληματισμένη, αναζητώντας βοήθεια. Έτσι, η Λούνα και η οικογένειά της ξεκίνησαν τρέχοντας να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο μακριά από την πόλη. Κατά την προσπάθειά τους και μέσα στον πανικό, το λουράκι της Λούνα λύθηκε και το αγοράκι ασυναίσθητα το άφησε από το χέρι του. Η ορμή του νερού όλο και δυνάμωνε, η στάθμη του νερού αυξανόταν λεπτό με το λεπτό και η μικρή Λούνα σιγά σιγά άρχισε να τρέμει και να κλαίει. Έτσι ανέβηκε πάνω σε μια παρατημένη καρέκλα για να μπορέσει να εντοπίσει την οικογένεια της ή κάποιον να την βοηθήσει. Πριν προλάβει καλά καλά να δει γύρω της, οι πρώτες σταγόνες νερό ακούμπησαν τις μικρές της πατουσίτσες. Η Λούνα αποτραβήχτηκε απότομα καθώς το νερό ήταν παγωμένο. Το νερό άρχισε να την λούζει από τα ποδαράκια της μέχρι και τον λαιμό της. Τότε, κατάλαβε πως δεν υπήρχε άλλη λύση εκτός του να κολυμπήσει μαζί με το νερό ώστε να την πάει, ίσως, σε ένα ασφαλές μέρος.

Η Λούνα, κρατώντας το κεφάλι της όσο πιο ψηλά μπορούσε, ξεκίνησε να κολυμπάει με όλη της τη δύναμη. Μόλις είχε απομακρυνθεί λίγο, συνειδητοποίησε πως ο χείμαρρος την παρέσερνε. Η Λούνα κουνούσε τα μικρά της ποδαράκια με όση δύναμη της είχε απομείνει, αλλά μάταια. Το νερό την έκανε σβούρες και η Λούνα έκλεισε τα μάτια της από τον φόβο. Όταν τα ξανάνοιξε αντίκρισε και άλλα ζώα (αγελάδες, κατσίκες, κότες) ακόμα και σκυλιά να επιπλέουν στο νερό, ενώ κάποια ήταν νεκρά. Με τρόμο κατάλαβε πως οι ελπίδες να σωθεί ήταν απειροελάχιστες. Όμως δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να προσπαθεί. Ένα νεκρό σκυλί πέρασε από δίπλα της και τότε της ήρθε μια ιδέα. Σκαρφάλωσε πάνω στο σκυλί και έτσι μπόρεσε να εντοπίσει καλύτερα κάποιο καταφύγιο. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί με την βοήθεια του νεκρού σκυλιού και λίγα μέτρα πριν φτάσει πήδηξε πάλι στο παγωμένο νερό. Ύστερα, καθώς πήγαινε να μπει μέσα στο καταφύγιο ένα χέρι την άρπαξε μαλάκα και την έφερε στην αγκαλιά του, μέσα σε μια κουβερτούλα. Η μικρή, τρομαγμένη Λούνα συνειδητοποίησε πως η αγκαλιά αυτή άνηκε στο μικρό αγοράκι.
Ένιωθε τόσο ευτυχισμένη που ξαναβρήκε την οικογένειά της. Λίγες μέρες αργότερα η πλημμύρα τέλειωσε, γύρισαν πάλι σπίτι τους και η μικρή Λούνα χουχούλιασε στο κρεβάτι της όπως και πρώτα.