Η γη μας απειλείται

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας οι μαθητές και οι μαθήτριες του Α1 τμήματος, αφού διδάχθηκαν το απόσπασμα "Το μαύρο κύμα" και προβληματίστηκαν πάνω σε ζητήματα σχετικά με τη μόλυνση του περιβάλλοντος, δημιούργησαν τα δικά τους αφηγηματικά κείμενα με πρωταγωνιστές ζώα που έρχονται αντιμέτωπα με μια περιβαλλοντική καταστροφή. Στη συνέχεια οι μαθητές/τριες μετέτρεψαν το κείμενό τους σε video με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης και της εφαρμογής Lumen5. H δουλειά τους υπήρξε απολαυστική, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας φυλλομετρώντας το βιβλίο τους !!!

Το μαύρο ρυάκι του Παπαιωάννου Κωνσταντίνου

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν μακρινό δάσος, ζούσε ένα μικρό αλεπουδάκι με το όνομα Λεωνί. Ο Λεωνί ήταν περίεργο και ενεργητικό ζωάκι, πάντα έτοιμο να εξερευνήσει το δάσος και να ανακαλύψει νέα μέρη.
Μια μέρα, καθώς περιπλανιόταν στο δάσος, ανακάλυψε ένα μικρό ρυάκι που έτρεχε δίπλα σε μια βιομηχανική περιοχή. Αρχικά, ο Λεωνί ήταν ενθουσιασμένος από το νέο αυτό εύρημα. Ωστόσο, καθώς πλησίαζε περισσότερο, διαπίστωσε κάτι ανησυχητικό. Το νερό του ρυακιού ήταν μαύρο και μια δυσάρεστη μυρωδιά πλημμύριζε τον αέρα. Ο Λεωνί ανησύχησε για την κατάσταση του ρυακιού και του
περιβάλλοντος. Συνειδητοποίησε ότι η βιομηχανική δραστηριότητα είχε προκαλέσει μόλυνση στο νερό και στο έδαφος και αυτό θα επηρέαζε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς στο δάσος.
Αποφασισμένος να βοηθήσει, ο Λεωνί άρχισε να ενημερώνει τα άλλα ζώα του δάσους για το οικολογικό
πρόβλημα. Σύντομα, συγκεντρώθηκε μια ομάδα ζώων, συμπεριλαμβανομένων λαγών, αρκούδων και πουλιών, που ήταν ανήσυχα για το μέλλον του δάσους.

Με τη βοήθεια και των υπόλοιπων ζώων, ο Λεωνί οργάνωσε μια εκστρατεία καθαρισμού του νερού και του δάσους, συλλογής των σκουπιδιών και ανακύκλωσής τους και φυσικά ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης όλων για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Όλοι εργάστηκαν μαζί για να καθαρίσουν το ρυάκι και να επαναφέρουν τη φυσική ομορφιά του δάσους, κάτι που το πέτυχαν με το πέρασμα του χρόνου και έτσι επανήλθε η ισορροπία στο περιβάλλον τους. Το ρυάκι άρχισε να καθαρίζει και οι πράσινες περιοχές του δάσους να αναπτύσσονται και πάλι.
Ο Λεωνί και οι φίλοι του έμαθαν ένα σημαντικό μάθημα για τη σημασία της φροντίδας και του σεβασμού προς το περιβάλλον. Καθένας μπορεί να προσφέρει και να συμβάλει στην προστασία του και στη διατήρηση της ομορφιάς της φύσης για τις μελλοντικές γενιές.

Βίντεο: https://lumen5.com/user/kostasss2011/untitled-video-zgqxr/

ΤΟ ΑΤΥΧΟ ΤΥΧΕΡΟ ΓΑΤΑΚΙ των Οικονόμου Νίκης, Κουρή Δέσποινας και Τριφύλλη Δανάης

Κάποτε σε ένα μικρό χωριό κοντά στη θάλασσα, ζούσε με την οικογένεια του ένα γατάκι με το όνομα Νίνα. Ήταν μία περίεργη γάτα με πλούσιο μαύρο τρίχωμα και μεγάλα πράσινα μάτια.
Μία συννεφιασμένη μέρα ξεσπάει ένα μεγάλο τσουνάμι, το χωριό πλημμύρισε και όλοι οι κάτοικοι έπρεπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η οικογένεια της Νίνας αποφάσισε να εγκαταλείψουν και οι ίδιοι το σπίτι τους. Η Νίνα όμως δεν ήθελε να εγκαταλείψει το χωριό της. Αποφάσισε, λοιπόν, να μείνει και να προστατέψει το σπίτι της. Με το πέρασμα του τσουνάμι
όμως το σπίτι της Νίνας καταστράφηκε και εκείνη την παρέσυρε ένα κύμα και την εγκλώβισε σε κάτι ξεριζωμένα δέντρα. Έτσι το γατάκι κόλλησε σε μια σχισμή του κορμού.

Η Νίνα προσπαθούσε για ώρες να ξεφύγει από αυτόν τον εφιάλτη. Όταν ηρέμησε το τσουνάμι, η Νίνα κατάλαβε ότι υπήρχε διέξοδος. Κατάλαβε ότι μπορούσε να βάλει δύναμη στα πίσω της πόδια και να γλιστρήσει με ευκολία. Μετά από αρκετές προσπάθειες κατάφερε να πετύχει τον στόχο της και ελευθερωθεί.
Στη συνέχεια προσπάθησε να προσανατολιστεί ώστε να βρει το χωριό και την οικογένειά της. Όμως είχε νυχτώσει και έπρεπε να βρει ένα ασφαλές μέρος να περάσει την νύχτα. Εκεί που περπατούσε βρήκε μια μικρή σπηλιά που ήταν ιδανική για το μέγεθός της. Όταν ξημέρωσε αποφάσισε να πάρει τον δρόμο για το χωριό της. Καθώς περπατούσε άκουσε μια γνώριμη φωνή να την πλησιάζει. Στο βάθος άρχισε να φαίνεται μια γνώριμη φιγούρα να φωνάζει το όνομά της.

Ο “φλεγόμενος” Άλβιν του Θυμιόπουλου Χριστόφορου

Κάποτε ήταν ένας σκίουρος τριχωτός που λάτρευε τα καρύδια. Ο σκίουρος αυτός ονομαζόταν Άλβιν. Ήταν γελαστός, μικροσκοπικός και πολύ ευδιάθετος. Μπορούσε να πηδάει από δέντρο σε δέντρο και να κάνει ακροβατικά.
Μια μέρα όπως καθόταν στο κλαδί του και κοιμόταν άκουσε μια φωνή να λέει:
-Άλβιν, Άλβιν ξύπνα! Ήταν η μητέρα του που του φώναζε.
-Είναι έτοιμο το πρωινό σου. Έχω φέρει το αγαπημένο σου, καρύδια!
Ο Άλβιν τότε πετάχτηκε από το κρεβάτι του και έτρεξε στην μητέρα του. Την πήρε μια μεγάλη αγκαλιά λέγοντάς της ευχαριστώ και άρχισε να τρώει. Όταν χόρτασε είπε:
-Πάω να συνεχίσω τον ύπνο μου.
Τότε όμως μύρισε κάτι περίεργο, σαν καπνό. Τρόμαξε, τρόμαξε πολύ, μα όταν κοίταξε κάτω είδε τους ανθρώπους να ψήνουν κρέατα, τότε ο Άλβιν ανακουφίστηκε και πήγε στο κρεβάτι του.
Μετά από δύο ώρες περίπου ο Άλβιν ξύπνησε και ξαναμύρισε αυτή την περίεργη μυρωδιά. Σκέφτηκε όμως ότι πάλι αυτοί οι άνθρωποι που ψήνουν κρέατα θα είναι. Αλλά αυτή την φορά όταν κοίταξε κάτω δεν είδε τους ανθρώπους, κοίταξε πάνω, αριστερά, μα όταν κοίταξε δεξιά είδε μια φλόγα σε κάτι φύλλα.