Loading...
Ավելին քան մահացու է կորցնել մեկին ում համար ապրում ես կամ գուցե ապրում էիր.....Դա նման է դանդաղ մահվան,նա կար,հիմա էլ կա բայց, այլևս ուրիշինն է:Ոչ մի գրական մրցանակ երջանկություն չի բերի,դա նման է հավերժության,հավերժություն,որը նման է անեծքի,նրանք կխոսեն իմ մասին,նրանք կցիտեն ինձ.նրանք պերճախոս բառերով կբարձրացնեն ինձ և հենց այդ գիտակցումով էլ գրում եմ այս տողերը:Ես հանճար չեմ,երբեք էլ չեմ եղել և չեմ լինի,ես հասարակ մեկն եմ,ավելի հասարակ քան աշխարհում գոյություն ունեցող վեց միլիարդ ինը հարյուր իննսուն ինը հազար ինը հարյուր իննսուն ինը մարդիկ:Մարդիկ չեն հասկանում,որ այս գունազարդված գլխագրերի ետևում երկու հասարակ մահկանացուների ճակատագրեր են,նա գտավ իր երջանկությունը,իսկ ես կորցրեցի......Բնության օրինաչափությունն այդպիսին է մեկը մեռնում է,որպեսզի մյուսը ծնվի,բայց կան վայրեր,որ անգամ ֆիզիկան է անզոր:
Մեծ հաշվով ֆիզիկան ընդամենը գիտություն է,իսկ մարդը ընդամենը ինչ-որ մեկի ստեղծագործությունն է,ճիշտ այնպես ինչպես իմ գրքերը կամ Միրիամ Կագանի կտավները:Բայց դա դեռ հեչ,ես կորցրեցի նրան,դա ավելի անդառնալի է,քան մահվան հանճարեղ սրինգը,որը ամեն երեկո շոյում է իմ ականջը:Ամեն բացվող օր,ես էլ ավելի մեծ կարոտով եմ դիտում հորիզոնը:Այգաբացի անդորրը մի օր էլ չի լինի,սուրճի անպոչ բաժակը դրված կլինի փոքրիկ սեղանին,իմ նկարն էլ սև շրջանակի մեջ կախված կլինի ճիշտ այն պատին,որից հիմա կախված է հանճարեղ Կագանի ստորագրված կտավը:Եվ այդ ժամանակ ինչ կմնա ինձնից,սև շրջանակի մեջ դրված լուսանկար և գրքեր,գրքեր ու էլի գրքեր:Մարդիկ կկարդան իմ գրքերը և կանցնեն,ոչ ոք չի փորձի հասկանալ ինձ,դե հանգուցյալներին մինչև այսօր միայն հանգուցյալներն են հասկացել:Իմ մահով այս աշխարհում պարզապես մի քանի գիրք չի գրվի ուրիշ ոչինչ:
Մեծ հաշվով ֆիզիկան ընդամենը գիտություն է,իսկ մարդը ընդամենը ինչ-որ մեկի ստեղծագործությունն է,ճիշտ այնպես ինչպես իմ գրքերը կամ Միրիամ Կագանի կտավները:Բայց դա դեռ հեչ,ես կորցրեցի նրան,դա ավելի անդառնալի է,քան մահվան հանճարեղ սրինգը,որը ամեն երեկո շոյում է իմ ականջը:Ամեն բացվող օր,ես էլ ավելի մեծ կարոտով եմ դիտում հորիզոնը:Այգաբացի անդորրը մի օր էլ չի լինի,սուրճի անպոչ բաժակը դրված կլինի փոքրիկ սեղանին,իմ նկարն էլ սև շրջանակի մեջ կախված կլինի ճիշտ այն պատին,որից հիմա կախված է հանճարեղ Կագանի ստորագրված կտավը:Եվ այդ ժամանակ ինչ կմնա ինձնից,սև շրջանակի մեջ դրված լուսանկար և գրքեր,գրքեր ու էլի գրքեր:Մարդիկ կկարդան իմ գրքերը և կանցնեն,ոչ ոք չի փորձի հասկանալ ինձ,դե հանգուցյալներին մինչև այսօր միայն հանգուցյալներն են հասկացել:Իմ մահով այս աշխարհում պարզապես մի քանի գիրք չի գրվի ուրիշ ոչինչ:
Իսկ նրա համար իմ մահը կլինի սովորական մի բան,նա գուցե արտասվի գուցե ոչ,արցունքները դեռ ոչ ոքի մեռյալների աշխարհից չեն վերադարձրել:Նա ինձնից հետո կապրի,ի վերջո իր կյանքը իմ կյանքից կախված չէ,փոխարենը իմ կյանքն է իր կյանքից կախված:Ես սիրում եմ այդ աղջկան,իսկ սերը արդարացնում է ամեն բան:Աշխարհը վաղուց է խելագարվել,աշխարհը խելագարվել է իմ ծնունդից միլիարդ տարի առաջ և կշարունակի խելագարվել իմ վախճանից միլիարդ տարի հետո:Շուրջ բոլորս ժպտացող դիմակներ են,ավելի լավ է լինել անշունչ դիակ,քան շրջապատված լինել անբարո դերասաններով:Դրանց նմաններին հաստատ սատանան է դերասանական ձիրքով օժտել,որպեսզի գան և մոլորեցնեն մեզ իրենց կեղծ ժպիտներով:Մեր օրերում անգամ ժպիտն է վաճառվում,ստացվում է,որ ժպիտը էժան բան է,քանզի այն ինչ գնվում է փողով էժան է և զզվելի:Նա նույնպես վաճառվեց,հետո նրանից հետո եկավ ևս մեկը,և ցավն այն է,որ նա ինձ
վերաբերվեց որպես գրողի,նրան միայն իմ գրքերն էին հետաքրքրում ուրիշ ոչինչ:Նա ինձ հետ հարբում էր միայն այն պատճառով,որ գրող եմ,դա այնքան զազրելի է:Նա ամեն անգամ հարբում էր ինձ հետ,հետո մենք պարում էինք,ես վստահ եմ,եթե Բալզակը ողջ լիներ այդ պոռնիկը կթողներ ինձ և կգնար նրա մոտ:Իմ երազանքը պատից կախված մնաց,պարող պոռնիկն էլ նախընտրեց հեռանալ:Նրա հեռացումը անտարբերության էր նման,ես լրիվ նորմալ ընդունեցի նրա վարմունքը,ի վերջո մինչ այդ արդեն ինչ-որ մեկը կոտրել էր իմ սիրտը,ես արդեն ճաշակել էի շպրտված լինելու համը:Դա վերջին համն էր,որ ճաշակեցի,այն խորհրդավոր առաջինից հետո ես այլևս չեմ վայելում կյանքը,հայացքս հեռվում է,անորոշ խավարը խմում է ապրելու տենչը,օր-օրի ավելի ու ավելի եմ կարոտում,կարոտը ինչպես թմրանյութ իմ երակների մեջ է և դանդաղ սպանում է:Կախաղանը ավելի մեղմ կդիտվեր այս կարոտախտի կողքին:
վերաբերվեց որպես գրողի,նրան միայն իմ գրքերն էին հետաքրքրում ուրիշ ոչինչ:Նա ինձ հետ հարբում էր միայն այն պատճառով,որ գրող եմ,դա այնքան զազրելի է:Նա ամեն անգամ հարբում էր ինձ հետ,հետո մենք պարում էինք,ես վստահ եմ,եթե Բալզակը ողջ լիներ այդ պոռնիկը կթողներ ինձ և կգնար նրա մոտ:Իմ երազանքը պատից կախված մնաց,պարող պոռնիկն էլ նախընտրեց հեռանալ:Նրա հեռացումը անտարբերության էր նման,ես լրիվ նորմալ ընդունեցի նրա վարմունքը,ի վերջո մինչ այդ արդեն ինչ-որ մեկը կոտրել էր իմ սիրտը,ես արդեն ճաշակել էի շպրտված լինելու համը:Դա վերջին համն էր,որ ճաշակեցի,այն խորհրդավոր առաջինից հետո ես այլևս չեմ վայելում կյանքը,հայացքս հեռվում է,անորոշ խավարը խմում է ապրելու տենչը,օր-օրի ավելի ու ավելի եմ կարոտում,կարոտը ինչպես թմրանյութ իմ երակների մեջ է և դանդաղ սպանում է:Կախաղանը ավելի մեղմ կդիտվեր այս կարոտախտի կողքին:
Մարդիկ պայքարում են քաղցկեղի դեմ,մինչդեռ կարոտախտը բոլոր ժամանակների ամենամահաբեր հիվանդությունն է,դեռ ոչ ոք չի բժշկվել........
Արևի ջերմությունը չի հասնում հոգուս,դա այնքան անարդար է և դաժան:Ժամերով նստում եմ կիսախավար սենյակում և մտորում եմ,ամեն անգամ խճճվում եմ,ինչ է կյանքը,բոլոր ժամանակների ամենահանճարեղ փիլիսոփաները անգամ չեն կարողացել հստակ պատասխան տալ այս հարցին:Հարցերը շատ են,իսկ պատասխանները թաղված են անորոշության մեջ,մարմնապես դեռ գոյություն ունեմ,բայց հոգիս թաղված է այդ նույն անորոշության մեջ:Աստված ինձ տվել է ամեն օրվա համար քսանչորս ժամ,բայց ես այդ քսանչորս ժամերից միայն երեք ժամ եմ ապրում,դա այն ժամերն են,երբ ես գրում եմ,կիսվում եմ թղթի հետ,և այնպիսի զգացողություն ունեմ,որ թուղթը հասկանում է ինձ:Գրականությունը իմ միակ սփոփանքն է:
Արևի ջերմությունը չի հասնում հոգուս,դա այնքան անարդար է և դաժան:Ժամերով նստում եմ կիսախավար սենյակում և մտորում եմ,ամեն անգամ խճճվում եմ,ինչ է կյանքը,բոլոր ժամանակների ամենահանճարեղ փիլիսոփաները անգամ չեն կարողացել հստակ պատասխան տալ այս հարցին:Հարցերը շատ են,իսկ պատասխանները թաղված են անորոշության մեջ,մարմնապես դեռ գոյություն ունեմ,բայց հոգիս թաղված է այդ նույն անորոշության մեջ:Աստված ինձ տվել է ամեն օրվա համար քսանչորս ժամ,բայց ես այդ քսանչորս ժամերից միայն երեք ժամ եմ ապրում,դա այն ժամերն են,երբ ես գրում եմ,կիսվում եմ թղթի հետ,և այնպիսի զգացողություն ունեմ,որ թուղթը հասկանում է ինձ:Գրականությունը իմ միակ սփոփանքն է:
Իմ մտքերը հավերժանում են ճմռթված թղթերի վրա,մեր սերը հենց այդ նույն ճմռթված թղթերի մեջ էլ ապրում է:Մեր սերը չափազանց մաքուր էր այս պղծած իրականության համար:Կանցնեն տարիներ գուցե դարեր և ինչ-որ մեկը կկարդա իմ տողերը,և գուցե ես և այդ ինչ-որ մեկը բախտակիցներ լինենք գուցե ոչ,ով իմանա:Վեհ արժեքների դարաշրջանն անցելէ,հիմա նյութականության դարաշրջան է,ես չեմ ուզում ապրել մի ժամանակաշրջանում,որտեղ մարդ արարածը նսեմանալով իջել է նյութականության մակարդակին:Դա այնքան վիրավորական է,աստվածապատկեր մարդը վերածվել է աղբի,անգամ քահանաներն են փողով աղոթում:
Ամեն շաբաթ և կիրակի օրերին վաղ եմ արթնանում,գնում եմ եկեղեցի և ներկա եմ լինում պատարագին,հետո նույն օրը արդեն ժամեր անց փաբերում պոռնիկների հետ ծխում և հարբում եմ,մարդը զարմանալի էակ է........
Եկեղեցական խաղաղությանն ու անդորրին փոխարինելու են գալիս ալկոհոլն ու
Ամեն շաբաթ և կիրակի օրերին վաղ եմ արթնանում,գնում եմ եկեղեցի և ներկա եմ լինում պատարագին,հետո նույն օրը արդեն ժամեր անց փաբերում պոռնիկների հետ ծխում և հարբում եմ,մարդը զարմանալի էակ է........
Եկեղեցական խաղաղությանն ու անդորրին փոխարինելու են գալիս ալկոհոլն ու