Επαγγέλματα που χάνονται

Οι μαθητές του ΣΤ2
Διαπολιτισμικό Σχολείο Σαπών

ΛΑΤΕΡΝΑΤΖΗΣ

Ο λατερνατζής ήταν άντρας ο οποίος γυρνούσε από χωριό σε χωριό κρατώντας και ένα ντέφι μαζί με τη λατέρνα. Έπαιζε μουσική για να μαζέψει χρήματα. Έπαιζε τραγούδια σε γιορτές αλλά και καθημερινές.
Κατά καιρούς αντικαθιστούσε τα παλιά τραγούδια με νέα. Όταν μάζευε ένα μεγάλο ποσό κατάλληλο για τα έξοδά του σε μια πόλη, ξεκουραζόταν και ύστερα συνέχιζε τη δουλειά του σε κάποια άλλη πόλη.
Το επάγγελμα αυτό δεν υπάρχει σήμερα παρά μόνο σε κάποιες περιοχές, όπως η Πλάκα και το Μοναστηράκι στην Αθήνα. Οι λατερνατζήδες στις περιοχές αυτές αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες.

Από την Άρτεμις Γιανγκαμποζίδου

ΜΥΛΩΝΑΣ

Οι άνθρωποι από τότε που ανακάλυψαν το σιτάρι και τα άλλα δημητριακά , βρέθηκαν στην ανάγκη να το κάνουν αλεύρι για να έχουν το ψωμί τους. Ο πρώτος μύλος ήταν 2 επιφάνειες, που χτυπιούνταν μεταξύ τους,(για παράδειγμα αν πάρουμε δύο πέτρες και βάλουμε ανάμεσα σπόρους, αυτοί, με πολλά χτυπήματα γίνονται σκόνη).
Μετά βρέθηκε ο τρόπος της τριβής και τέλος της περιστροφής, με τις μυλόπετρες. Η περιστροφή σε μικρό μύλο γινόταν με τη δύναμη ζώου, αέρα ή νερού. Οι ανεμόμυλοι ήταν συνήθως σε υψώματα, για να δέχονται τα πανιά της φτερωτής τη δύναμη του αέρα. Οι νερόμυλοι ήταν σε χαμηλά μέρη, όπου περνούσε νερό. Το νερό περνούσε μέσα κι έδινε δύναμη στη φτερωτή.
Ο μυλωνάς, για αμοιβή, έπαιρνε μερικές οκάδες ή κιλά αλεύρι, κατά το έθιμο. Αν κάποιοι μπορούσαν να πληρώσουν με χρήματα, έπαιρναν όλο το αλεύρι τους.

Από τη Ζωή Κατρανίτσα

Το επάγγελμα του μυλωνά ήταν πολύ κουραστικό γι' αυτό, πολλές φορές βοηθούσαν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Εκτός από κουραστικό όμως ήταν και ανθυγιεινό, γιατί ήταν πολλές ώρες σε κλειστό χώρο. Οι περισσότεροι έπασχαν από αναπνευστικά προβλήματα κ.α.

Στη σύγχρονη εποχή το επάγγελμα του μυλωνά έχει σχεδόν εξαφανιστεί, γιατί τώρα το αλεύρι παράγεται σε πιο σύγχρονα εργοστάσια. Έτσι τώρα προμηθεύονται το αλεύρι ή το ψωμί για το σπίτι από το super market ή από το φούρνο της γειτονιάς.

Οι ανεμόμυλοι πλέον έχουν μείνει,..(όσοι έχουν μείνει)στα στέκια τους σαν ανάμνηση παλιάς εποχής.