Η κυρά Δημοκρατία

Η κυρά Δημοκρατία ανοίγει τα μάτια της, και το βλέμμα της, φωτεινό σαν του ήλιου τις χρυσές αχτίδες, χαϊδεύει τον κόσμο. Τεντώνει τα μεγάλα της αυτιά και τα ακούει όλα: τα γέλια των παιδιών, τα παράπονα των μεγάλων, τα παραμύθια της γιαγιάς, τα τραγούδια της ζωής. Τα λόγια της, πάντα γλυκά, στάζουν ζάχαρη κι αγάπη. Τα χέρια της, μεγάλα και μακριά, απλώνονται σε όλους μια αγκαλιά ζεστή σαν τη φωτιά που καίει στο τζάκι.
Την κυρά Δημοκρατία όλοι την αγαπούν στο μικρό χωριό, γι' αυτό τη διάλεξαν για αρχηγό.

Η κυρά Δημοκρατία δε θέλει να' ναι αρχηγός που όλο διατάζει. Δε θέλει μόνη της να αποφασίζει. Δε θέλει να κάνει του κεφαλιού της. Ανοίγει τα μεγάλα της αυτιά και ακούει όλες τις ιδέες, γιατί όπως λέει:
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ.
Την κυρά Δημοκρατία όλοι την αγαπούν στο μικρό χωριό και χαίρονται που την έχουν αρχηγό.

Όλοι την αγαπούν. Όλοι, εκτός από τη Ρία. Η Ρία η Δικτατορία, που θα ήθελε εκείνη να ήταν αρχηγός, εκείνη κι άλλη καμία. Όλη μέρα στο σπίτι κλεισμένη στριφογυρνάει, κλαίει, φωνάζει:
"Γιατί αυτή κι όχι εγώ;"
Τα βράδια δεν κοιμάται, ξαγρυπνάει. Καταστρώνει σχέδια, μα κανένα δεν της αρέσει. Ώσπου...

Βγαίνει έξω στους δρόμους και ψάχνει... τους κατσούφηδες, τους γκρινιάρηδες, τους τεμπέληδες. Βρίσκει έναν, δύο τρεις... είκοσι, είκοσι έναν. Τους παίρνει στο σπίτι της και τους μετράει, τους ζυγίζει, τους καλοκοιτάζει, τους μιλάει, τους μιλάει, τους μιλάει... Με τις ώρες, με τις μέρες, με τις νύχτες... Τόσο πολύ που ζαλίζονται και όλα τα ξεχνούν.
Τώρα μόνον εκείνη αγαπούν.
Ύστερα τους ράβει στολές με χρυσά κουμπιά για να δείχνουν ωραίοι και τους δίνει μαύρες ζώνες με πιστόλια για να δείχνουν δυνατοί. Τέλος, τους κάνει μαθήματα για να ξέρουν να φωνάζουν δυνατά, να απειλούν κι όλους να τους τρομοκρατούν, και τους ονομάζει φύλακές της, που πρέπει να την υπακούν.

Η κυρία Ρία η Δικτατορία μπαίνει ένα βράδυ ξαφνικά με τους είκοσι ένα φύλακές της στο σπίτι της κυρά Δημοκρατίας.
Εκείνη την ώρα η κυρά Δημοκρατία κοιμάται κι ονειρεύεται μια γιορτή με χιλιάδες μπαλόνια και ζεστούς λουκουμάδες.
Οι φύλακες την πιάνουν στον ύπνο. Της δένουν τα μακριά της χέρια για να κλείσει η μεγάλη αγκαλιά της και τη φυλακίζουν στο υπόγειο της κυρίας Ρίας. Να μη βλέπει ουρανό, να την ξεχάσει το χωριό.