ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

Όλοι σήμερα στο σπίτι δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους. Ο Μιχαλάκης διαβάζει.

-Δεν θα βγεις έξω να παίξεις σήμερα Μιχαλάκη; ρώτησε η μητέρα του.

-Θα διαβάσω πρώτα τα μαθήματα μου, μανούλα.

-Δόξα σι ο θεός! ψιθύρισε η μαμά. Αυτό είναι σωστό θαύμα.

Γιατί ποιος δεν ήξερε τον Μιχαλάκη!!! Ήταν ο καπετάν φασαρίας του σπιτιού. Μόλις γύριζε από το σχολείο, αμέσως παιχνίδι. Πού μυαλό για διάβασμα. Και βέβαια δεν ήταν καθόλου καλός μαθητής. Σήμερα όμως τι αλλαγή. Όλοι περίμεναν με περιέργεια να μάθουν τι συμβαίνει, ώσπου στο τραπέζι ο Μιχαλάκης είπε.

-Θέλετε να σας πω μια ιστορία που άκουσα σήμερα στο σχολείο;

-Και βέβαια, είπαν όλοι, να την ακούσουμε.

Ήταν κάποτε τρεις μαθητές, που σαν αυτούς, δεν υπήρχαν άλλοι, άρχισε να λέει ο Μιχαλάκης. Την ώρα που έπρεπε να διαβάσουν δεν τους ένοιαζε, εάν έξω έπαιζαν τα άλλα τα παιδιά. Δεν τους ένοιαζε αν ο καιρός ήταν όμορφος και οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο. Μόνο τα μαθήματα τούς ένοιαζαν και η συμπεριφορά τους. Και ήταν πάντα πρώτοι στο σχολείο. Οι συμμαθητές τους τους θαύμαζαν και οι δάσκαλοι τούς έλεγαν πως όταν μεγαλώσουν θα γίνουν σπουδαίοι άνθρωποι.
Έτσι πέρασαν ένα ένα τα σχολεία της εποχής τους, ώσπου έγιναν ποια μεγάλοι και σπουδαίοι.

Ο ένας ο Βασίλειος έγινε μεγάλος σοφός ρήτορας και συγγραφέας. Είχε τόσο μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς, που έχτισε μια μεγάλη πόλη γι' αυτούς, γεμάτη ιδρύματα. Αυτή την πόλη την ονόμασαν "Βασιλειάδα". Και τον Βασίλειο, για τα μεγάλα του έργα, τον έγραψαν στη ιστορία "Μέγα".