ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΥΤΙΣΜΟΥ

Το έντονο κορνάρισμα από το μπλε Golf, που κινούνταν σαν αστραπή στη Λεωφόρο Κηφισίας έκανε τους οδηγούς να κοιτάνε με απορία τους επιβάτες του, μόλις αυτό βρισκόταν πίσω, πλάι, μπροστά τους. Στο κάθισμα του οδηγού ο Ιάσονας κάθιδρος προσπαθούσε να περάσει, όσο πιο γρήγορα μπορούσε ανάμεσα από τα υπόλοιπα οχήματα, που ανέβαιναν κι αυτά προς τα πάνω. Δίπλα του σωριασμένη με ζωγραφισμένη την αγωνία στο αναψοκοκκινισμένο της πρόσωπο η ετοιμόγεννη Πηγή δάγκωνε τα χείλη της από τις σουβλιές που τρύπαγαν τα σωθικά της οι μικροί κοφτοί πόνοι. Λίγο πριν είχε ανακοινώσει με κλαούρικο* βλέμμα στο σύζυγό της, «πως τα νερά έσπασαν», όπως συνηθίζεται να λένε οι γυναίκες, μόλις φτάσει η μαγική εκείνη ώρα της γέννησης.
Κάποιες ώρες αργότερα οι δυο τους παρέα με τα παππούδια, τις γιαγιάδες, αδέλφια και το υπόλοιπο σόι, η ελληνική υποδοχή των βρεφών σε όλο της το μεγαλείο, κοίταζαν με λατρεία το άγνωστο μέχρι τότε πλασματάκι τους. Ένα μωρό πανέμορφο, όμοιο με τους αγγέλους, που στολίζουν τις αναγεννησιακές εικόνες.
-Μονάκριβέ μου, ψιθύρισε η μάνα στο σπλάχνο της, καλώς όρισες στη ζωή μας. Κοίταζε συνέχεια τη μινιατούρα που κρατούσε αγκαλιά, χαμογελούσε στον μπόμπιρα με το διάφανο δέρμα, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το σφίξιμο που ένιωθε, την ώρα που ο μικρός ρουφούσε λαίμαργα, μα αδέξια το μητρικό γάλα.

Κλαούρικο: κλαψιάρικο

Ο γυρισμός στο σπίτι, ύστερα από λίγες μέρες μετατράπηκε σε οικογενειακό πανηγύρι, σε βασιλική υποδοχή. Ο καημός και ο πόθος τόσων χρόνων για την απόκτηση ενός παιδιού δεν θα μπορούσε παρά μόνο να μετατραπεί σε ξέφρενο γλεντοκοπιό. Όλοι υποταγμένοι στο μικρό πρίγκιπα, τον Άγγελο, όπως ονομάστηκε ο πιτσιρικάς λίγους μήνες αργότερα, παίρνοντας το όνομα του παππού του, που καμάρωνε με περισσή χάρη την ώρα του μυστηρίου. Μόνο η μάνα όλο αυτόν τον καιρό συμμετείχε αφηρημένα στις χαρούμενες ετοιμασίες για το γιο της. Κοίταζε το μωρό και έπιανε την απουσία του χαμόγελού του απέναντι στα δικά τους, τη δυσφορία του στα χάδια, την έντονη εστίασή του σε ένα σκυλάκι που κρέμονταν πάνω από την κούνια και το γύρισμα του βλέμματός του σε αυτό μόλις απομακρύνονταν.
Η ανησυχία της πλανιόταν γύρω της και σαν ζηλιάρικο ξωτικό, την παίδευε, δεν την άφηνε να χαρεί. Κοίταζε με λατρεία τα ξανθά μαλλιά του μοναχογιού της, τα σκούρα μπλε μάτια του, σκυμμένη πάνω στο παιδικό κρεβάτι, να διακρίνει ακόμη και την ώρα του ύπνου του κάποιο σημάδι. Εκμυστηρεύτηκε στον άντρα της, το βάσανο που την έτρωγε, μα την καθησύχασε λέγοντας πως απλά ο γιόκας τους είναι «γαλαζοαίματος». Όσο ο Άγγελος μεγάλωνε, τόσο η Πηγή βεβαιωνόταν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήδη είχε κλείσει τα δύο και το λεξιλόγιό του όχι απλά ήταν φτωχό, αλλά ήταν αδύνατο να συνδυάσει απλές λέξεις.

Άσε αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις των χεριών του και το μπροστά πίσω του κορμού του, η αδυναμία του να τους ζητήσει κάτι, να τους δείξει, να ακολουθήσει τα χέρια τους στα αντικείμενα, που του έδειχναν. Άρχισε να ξημεροβραδιάζεται στο διαδίκτυο, να αντλεί πληροφορίες, να αναζητά έμπειρο αναπτυξιακό παιδίατρο, να τον συμβουλευτεί και να τρέξει τον Άγγελό της.
Πίεζε διαρκώς τον Ιάσονα να επισκεφθούν το γιατρό, αλλά αυτός με χιουμοριστικό στόμφο της απαντούσε, πως τα αγόρια αργούν να μιλήσουν, να αναπτυχθούν. Η άγρυπνη ματιά της πλανιόταν στο βλαστάρι της, τον μελετούσε, αποτύπωνε τις κινήσεις του, στεκόταν με αγωνία στο βλέμμα του. Αχ! Αυτό το βλέμμα του! Χαμένο ώρες ώρες σε ένα απροσδιόριστο κενό. Κρυφή ελπίδα πως όλα θα περάσουν, όταν ο κανακάρης τους θα μεγάλωνε λίγο ακόμα. Μα οι φόβοι της άγρια πουλιά την παραμόνευαν να την κατασπαράξουν. Περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να της μπήξουν τα γαμψά τους νύχια στις σάρκες της, να τη ματώσουν, να την ξεσκίσουν. Το καλοκαιρινό μπάνιο μια Κυριακή του Ιούλη μετατράπηκε σε εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που θα φυλάκιζε τη ζωή της και θα άλλαζε τη ρότα της οικογένειάς της, αυτή τη ρότα που έβαψε με παραμυθένια χρώματα στον καμβά της ολοκλήρωσης, μόλις έγινε μητέρα .
Ο Άγγελος πλατσούριζε στα ζεστά νερά, που στραφτάλιζαν απ’ τις χρυσές ηλιαχτίδες.

Τα μάτια της δεν τον άφηναν δευτερόλεπτο, τον ακολουθούσαν προσεχτικά κοιτώντας τον στο παιχνίδι με τη θάλασσα. Ξαφνικά ο ουρανός τους σκοτείνιασε. Ο μικρός άρχισε να ουρλιάζει, να κροταλίζει τα χέρια του πάνω κάτω στο αλμυρό νερό. Έντρομοι, τρομαγμένοι αγκάλιαζαν το παιδί. Αυτό με όλη του τη δύναμη ούρλιαζε, τους απωθούσε και κουνιόταν πέρα δώθε. Πού να’ ξερε η Πηγή πως εκείνη την ώρα δεν κρατούσε απλά το αγόρι της, αλλά βαρύ σταυρό, για να ανέβει το δικό της Γολγοθά, αυτόν που οι Μοίρες της κλήρωσαν με τον ερχομό του πρωτότοκού της .
Η επιστροφή στο σπίτι θύμιζε ανταριασμένο ουρανό, φουρτουνιασμένη θάλασσα. Τα πρόσωπα του ζευγαριού ρουφηγμένα από τη στεναχώρια προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που έκανε το παιδί τους να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο. Η βουβή σιωπή κάλυπτε με πυκνό πέπλο το δωμάτιο, το έκανε ασφυκτικό, τους τραβούσε σε μια φοβερή δίνη. Η μάνα από ένστικτο ήξερε πως τίποτα από δω και πέρα δεν θα ήταν ίδιο. Οι ελπίδες κάηκαν σαν τα φτερά της νυχτοπεταλούδας, όταν πλησιάζει τη φλόγα του κεριού, στο ραντεβού τις επόμενες μέρες με γνωστό αναπτυξιολόγο, που έβαλε επίσημα τη σφραγίδα στο άγραφο μέχρι τώρα χαρτί, τι να έχει ο μικρός .

Η λιακάδα που ζέστανε το σπίτι τους με τη γέννηση του μωρού, μεταμορφώθηκε σε μολυβιά σύννεφα κινούμενα απειλητικά στην ψυχή, στην καρδιά, στη ζωή τους ολάκερη. Η Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή, η ιατρική ορολογία που χρησιμοποίησε ο γιατρός για τον Άγγελο, έβαλαν επίσημα την ταμπέλα στις σκέψεις, στους φόβους της. Αυτισμός, αυτισμός, αυτισμός, επαναλάμβανε αργόσυρτα μόνη της σαν δίσκος που κόλλησε πάνω στο πικ-απ.
Το σοκ και οι ενοχές που ακολούθησαν σαν άπληστες Ερινύες, θέλησαν να στραγγίξουν από την ύπαρξή τους τα πάντα. Το πρόσωπο του Ιάσονα αγκάλιασε βαθιές ρυτίδες, ενώ τα μαλλιά του στολίστηκαν με μπαμπακένιες τούφες. Η Πηγή από την άλλη έκρυψε τα μελιά της μάτια μέσα σε μια παγερή μάσκα, το παιχνιδιάρικο χαμόγελό της στον πόνο και κινούνταν αδιάφορα εκτελώντας καλοκουρδισμένες κινήσεις. Το μυαλό τους άρχισε να κινείται σε μονοπάτια δύσκολα, να ξημεροβραδιάζεται στο ποιος φταίει, σε ένα ατέλειωτο γιατί, στις ρίζες των γενεαλογικών τους δέντρων. Έψαχναν βαθιά, κατέβαιναν στα έγκατα της γης και αρρώσταιναν. Το σπιτικό τους μεταμορφώθηκε σε βρόγχο που τους έσφιγγε κάθε μέρα και πιο πολύ. Ο μόνος που δε συμμεριζόταν την καινούρια κατάσταση ήταν ο μικρός και αυτό όχι μόνο εξαιτίας της ηλικίας του, απλά γιατί δεν μπορούσε να αφουγκραστεί τα συναισθήματα των γονιών του.