Περιπέτειες στη Μολυβοχώρα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια χώρα όμορφη και τακτοποιημένη! Την έλεγαν Μολυβοχώρα, γιατί είχε για κατοίκους της όλων των ειδών τα μολυβάκια. Τα σπίτια της Μολυβοχώρας έμοιαζαν με τετράδια και τα βουνά της με ράχες βιβλίων.

Μα πού πήγαν όλοι;

Όλα κυλούσαν ήρεμα, ώσπου ένα πρωινό κάτι παράξενο συνέβη! Όταν ο Μολύβιος, ένα ψιλόλιγνο μολύβι με μια μεγάλη ροζ γόμα στο κεφάλι ξεκίνησε για τη συνηθισμένη πρωινή του βόλτα, κατάλαβε ότι ήταν μόνος του σ’ ολόκληρη την πόλη. Στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε κανένα μολύβι και στις πλατείες δεν έπαιζε κανένα μολυβάκι.

Έτσι όπως περπατούσε ξαφνιασμένος, σκόνταψε πάνω σε ένα χαρτί μισοαναίσθητο.
-‘Ει, φίλε μου, τι σου συμβαίνει; το ρώτησε ο Μολύβιος.
-Αχ! Πού βρίσκομαι; Γιατί πονάει το κεφάλι μου; Πώς βρίσκεσαι εσύ εδώ; Είπε το χαρτί παραζαλισμένο.
-Μία-μία οι ερωτήσεις. Για σένα δεν ξέρω. Εγώ, είμαι ο Μολύβιος και μένω εδώ.

-Πώς γλίτωσες εσύ από τον Ξύστρα; Απόρησε το χαρτί.
-Γιατί, τι έκανε ο Ξύστρας; Ρώτησε ο Μολύβιος γεμάτος περιέργεια.
-Έπιασε όλα τα μολύβια και τώρα τα κρατάει αιχμάλωτα στο κρησφύγετό του. Αύριο θα τα ξύσει όλα μέχρι να τα εξαφανίσει.
-Και γιατί να το κάνει αυτό; ρώτησε ο Μολύβιος απορημένος.
-Πριν μου ρίξει αναισθητικό για να αρπάξει το μολυβάκι που έγραφε πάνω μου, τον άκουσα να μουρμουρίζει ότι μισεί όλα τα μολύβια. Τον νευριάζουν, γιατί όλη την ημέρα γράφουν, γράφουν και αυτός βαριέται το διάβασμα αφόρητα.
-Πω, πω, τι πάθαμε! Και πού είναι το κρησφύγετό του; Ρώτησε ο Μολύβιος;
-Δεν ξέρω. Μπορώ όμως να μεταμορφωθώ σε ό,τι θέλεις για να σε βοηθήσω να το ανακαλύψουμε, είπε το χαρτί.
-Ωραία! Μπορείς να γίνεις σαΐτα, ν’ ανεβώ στην πλάτη σου και να κοιτάξουμε σ’ όλη την πόλη;
-Ανέβα και φύγαμε!

Ο Ξύστρας ο πονηρός με τη χοντρή σιδερένια κοιλιά που κατάπινε αχόρταγα ξύσματα μολυβιών, είχε κρύψει όλα τα μολύβια σε μια παλιά, μεγάλη, ξύλινη κασετίνα. Της είχε βάλει πανιά και την είχε κάνει ιστιοφόρο που αρμένιζε σε μια τεράστια λακκούβα με νερό, στην πίσω αυλή ενός σχολείου, που ήταν κλειστό λόγω καλοκαιριού.

Καθώς ο Μολύβιος πετούσε πάνω στην πλάτη του φίλου του του χαρτιού, είδε από ψηλά το παράξενο ιστιοφόρο. Άρχισαν να κατεβαίνουν και τότε ακούστηκαν οι φωνές των φυλακισμένων μολυβιών που φώναζαν βοήθειαααα!
-Ωχ! Πώς θα καταφέρω να τους σώσω τώρα; Αναρωτήθηκε ο Μολύβιος. Δεν είμαι και κανένας ήρωας. Ένα απλό μολύβι είμαι. Ούτε καν μηχανικό. Το μοναδικό μου όπλο είναι η μεγάλη μου γόμα, σκέφτηκε.
Το χαρτί λες και άκουσε τις σκέψεις του Μολύβιου του είπε:
-Μη φοβάσαι Μολύβιε! Κανένας ήρωας δεν το ήξερε από πριν ότι θα γίνει ήρωας. Απλά το τόλμησε. Δεν έχεις μόνο τη μεγάλη σου γόμα, αλλά και τη μεγάλη σου καρδιά και το μεγάλο σου θάρρος. Χρησιμοποίησε τα όπλα σου σωστά και δε θα χάσεις!
-Μπορεί και να έχεις δίκιο. Μήπως μπορείς να μεταμορφωθείς σε βαρκούλα, για να πλησιάσουμε το ιστιοφόρο;

Πράγματι, με μιας το χαρτί έγινε μια ωραία βαρκούλα και ο Μολύβιος πήδηξε μέσα και άρχισε να πλησιάζει το ιστιοφόρο. Όταν έφτασε δίπλα, ζωγράφισε με τη μεγάλη του μύτη μια σκάλα κι άρχισε να σκαρφαλώνει. Πριν όμως προλάβει να ανέβει, εμφανίζεται ο Ξύστρας ο Μολυβοεξολοθρευτής.
-Ξουτ από δω ξεμυαλλισμένα, ξιπασμένα πλάσματα! Νομίζετε ότι θα μου ξεφύγετε κι εσείς; Όλοι στο νερό! Τώρα! Και απλώνει τα σιδερένια χέρια του για ν’ αρπάξει το Μολύβιο και να τον ρίξει στο νερό.
Ο φίλος του το χαρτί, χωρίς να χάσει χρόνο μεταμορφώνεται σε χαρτοπόλεμο και πέφτει με φόρα στο κεφάλι του Ξύστρα. Εκείνος, χάνει την ισορροπία του και πέφτει μέσα στο νερό.
Το χαρτί ξεκαρδισμένο στα γέλια του φωνάζει:
-Φιλαράκο! Δεν ξέρεις ότι όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα; Όχι; Ε, τώρα μόλις το έμαθες! Σε λίγο θα έχεις σκουριάσει τόσο που δεν θα μπορείς να ξύσεις ούτε τη μύτη σου!