Lokalna bohaterka - Aleksandra Bożek

8. Czy otrzymała pani pomoc gdy miała pani jakieś problemy?

Każdy z nas ma w swoim życiu chwile, gdy zmaga się z problemami, trudnościami. Z perspektywy czasu wiem, że nie ma takiego problemu, któremu nie można zaradzić. Trzeba&nbsp;mieć jednak wsparcie bliskich osób. Dla mnie takimi Aniołami z pewnością są: ciocia, brat i grono przyjaciół, na których zawsze mogę liczyć.&nbsp;

9. Co panią motywowało do realizacji celu?

Motywację do działania daje mi każdy nowy dzień, w którym mogę zrobić coś dobrego i pożytecznego oraz ludzie, których spotykam na swojej drodze, zarówno w życiu prywatnym jak i zawodowym. Staram się nie popadać w rutynę, wymyślam sobie wciąż nowe zadania do zrobienia, inicjatywy, różnego typu akcje. Pewno to zabrzmi śmiesznie, ale czuję misję, konieczność, aby na przykład propagować czytelnictwo czy mówić o historii. To jest dla mnie niezwykle istotne, bo uważam, że człowiek, który jest świadomy swoich dziejów, tradycji, kultury jest światłym obywatelem, podejmuje właściwe decyzje w życiu społeczno-politycznym a także prywatnym.

5. Co zalicza pani do swoich sukcesów zawodowych i prywatnych?

W życiu prywatnym jestem ciocią czwórki wspaniałych dzieci w wieku 7,10 i 15 lat. Z racji dzielącej nas odległości widujemy się tylko podczas świąt, ferii, wakacji, czy długich weekendów. Wtedy najczęściej gramy w planszówki, jeździmy na rowerach lub po prostu czytamy razem książki. <br/>Nie wiem, czy mogę mówić o jakiś wymiernych sukcesach w życiu zawodowym. Uważam, że każdy rok przynosi mi satysfakcję, zadowolenie a to mobilizuje mnie do organizowania następnych akcji czytelniczych, świąt historycznych czy projektów społecznych. Jeśli te działania spotykają się z pozytywnym odbiorem, ciekawością, czasem nawet wdzięcznością, to traktuję to jako mały sukces.

7. Jak radziła sobie z przeszkodami i porażkami w swojej karierze?

<br/>Muszę przyznać, że wszędzie, gdzie trafiam, myślę tutaj o miejscach pracy, zawsze spotykam niezwykle serdecznych i pomocnych ludzi, na których wsparcie i dobrą radę zawsze mogę liczyć. Być może sama świadomość tego, że Oni są i pomogą, gdyby była taka potrzeba, sprawia, że dotychczas nie miałam znaczących przeszkód i porażek w swojej pracy.

3. Jaka była pani ścieżka edukacyjna czyli gdzie się pani uczyła?

Najpierw chodziłam do w Szkoły Podstawowej im. Stanisława Gałuszki Przybówce. Jest to malownicza wieś położona w Beskidzie Niskim, na trasie Rzeszów - Sanok, w województwie podkarpackim. Następnie, zgodnie z tradycją rodzinną kontynuowałam naukę w II Liceum Ogólnokształcącym im. ppłk. Józefa Modrzejewskiego w Jaśle, w klasie o profilu humanistycznym. Tuż po maturze wyjechałam do Lublina, gdzie studiowałam historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

10. Czy jest pani usatysfakcjonowana z wykonywanej pracy?

Praca daje mi wciąż ogromną satysfakcję. Przede wszystkim dlatego, że w szkole nie ma dwóch podobnych dni, a nawet lekcji. Ten sam temat, realizowany w różnych klasach wychodzi&nbsp;zawsze trochę inaczej, pojawiają się inne spostrzeżenia, skojarzenia&nbsp;czy wnioski. I to jest niezwykłe.&nbsp;Mam nadzieję, że to zadowolenie odczuwają również uczniowie, których każdego dnia witam uśmiechem i staram się im pomóc w każdej sytuacji.Ponadto lubię przyglądać się Wam, moim uczniom,&nbsp;jak rośniecie, dojrzewacie nie tylko fizycznie, ale też mentalnie, psychicznie. Jestem ciekawa Waszych zainteresowań, talentów czy poglądów. Każdego roku, z łezką w oku żegnam swoich uczniów, którzy rozpoczynają kolejny etap swojego życia, nową szkołę lub studia. Dzięki mediom społecznościowym z wieloma z nich mam kontakt do dziś. Część moich pierwszych uczniów, sprzed 10 lat założyło rodziny, ma dzieci, prowadzi własne firmy. To niezwykle miłe, gdy piszą do mnie, pytają co słychać, czy po prostu rozpoznają w tłumie ludzi na ulicy.

Chciałabym być po prostu dobrym człowiekiem. Żyć w zgodzie ze swoimi wartościami,&nbsp;tak, aby nikt przez mnie nie płakał.&nbsp;

Pytanie nr 1. Od kiedy i skąd zaczęła się pani interesować historią?

Od zawsze lubiłam historię, ale tak na poważnie zaczęłam się nią interesować mniej więcej w Waszym wieku. W klasie ósmej wygrałam olimpiadę historyczną. Wszystko to było możliwe, dzięki wsparciu mojej fantastycznej nauczycielki, z którą do dziś utrzymuję kontakt

4. Kim chciała pani zostać w naszym wieku?

W mojej rodzinie niemal wszystkie kobiety są nauczycielkami: moja mama, moje ciocie, siostra babci. Szkoła, uczniowie to jeden z ważniejszych tematów rozmów w domu. Nie miałam więc większego wyboru. Od dziecka, razem z siostrą uczyłyśmy nasze lalki, misie, prowadziłyśmy nawet prawdziwy, papierowy dziennik lekcyjny. W liceum, już na poważniej zaczęłam się przyglądać pracy nauczycieli, ich metodom nauczania, bo wierzyłam, że może kiedyś i ja stanę po tej drugiej stronie.&nbsp;

6. Czy spełniły się pani marzenia z dzieciństwa?

Mówi się, że trzeba uważać o czym się marzy, bo to może się spełnić. I rzeczywiście, najpierw spełniło się marzenie o byciu nauczycielem. Co więcej, tuż po studiach, poszłam pracować do mojego liceum, którego byłam absolwentką. Dołączyłam do grona, które kiedyś chętnie podglądałam i od którego wiele się nauczyłam.<br/>Jako dziecko marzyłam również o podróżach, tych małych i tych dużych. Staram się podążać za tą pasją. Uwielbiam jeździć w nowe miejsca, poznawać nowych ludzi, kulturę, obyczaje. Miejsce, do którego chętnie wracam to Sarajewo na Bałkanach. Miasto leżące na styku kultur, historii, tradycji Wschodu i Zachodu. Marzenie o podróży do Ameryki Południowej jest jeszcze wciąż przede mną.

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.