Με την ευγένεια μπορείς να καταφέρεις τα πάντα...

...μια ιστορία των μαθητών της Ε' τάξης

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πόλη μακρινή ζούσαν άνθρωποι παράξενοι, περίεργοι, μοναχικοί που δεν είχαν ευγενικούς τρόπους. Μια οικογένεια μετακόμισε εκεί, μια οικογένεια ευγενική, όλο καλοσύνη και στοργή. Αγαπούσαν ανθρώπους, ζώα και πράγματα και πίστευαν πως ο καλός λόγος και η ευγένεια κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.

Όταν άρχισαν να γνωρίζουν γείτονες και συμπολίτες ήρθαν αντιμέτωποι με φωνές, βρισιές, διαμαρτυρίες, ειρωνεία και κακίες. Τόσες πολλές που δεν είχαν ξανακούσει στη ζωή τους. Ο μπακάλης τους αγνόησε, ο φούρναρης τους κορόιδεψε, ο μανάβης τους έβρισε και γενικά όλοι τους αντιμετώπισαν
με κακία στους δρόμους, στο σχολείο των παιδιών, στην αγορά.

Η οικογένεια συγκεντρώθηκε να συζητήσει για όλα αυτά και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το μόνο όπλο που τους κάνει δυνατούς και πάντα νικά. Η αγάπη είναι φυσικά και η ασπίδα της, η ευγένεια, θα τους προστάτευε.

Οι ξένοι τους χλεύαζαν και αυτοί απαντούσαν με ευγένεια. Όλες οι αντιδράσεις τους έδειχναν αγάπη. Αυτό το συναίσθημα που λείπει από τις καρδιές όλων όσων φέρονται άσχημα.

Και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν στις καρδιές τους, αρχικά στις καρδιές των συμμαθητών των παιδιών, που ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό απ' το κακό. Η αγάπη των νέων συμμαθητών ξεχώρισε, έκανε εντύπωση, προβλημάτισε και έβαλε τα παιδιά του σχολείου σε σκέψεις.

Με τον καιρό σε κάθε σπίτι συζητούσαν για την ευγενική συμπεριφορά της νέας οικογένειας. Πρώτα η περιέργεια και μετά η αποδοχή έκαναν τους μεγάλους να πλησιάσουν, να γνωριστούν, να αλλάξουν σκέψεις.

Μετά ακολούθησε η αλλαγή συμπεριφοράς όλων που θέλανε να τους μιμηθούν.

Οι μικροί παίζανε με αγάπη, οι μεγάλοι τους καμάρωναν. Βοηθούσαν όλοι τους αδύναμους και φρόντιζαν τους άρρωστους. Όλη η πόλη έλαμπε από ευγένεια και στα πρόσωπα όλων βασίλευε το χαμόγελο της
καλοσύνης.

Τελικά, ναι, η ευγένεια και η αγάπη για τον συνάνθρωπο κάνει θαύματα!