Το μάθημα του Στέργιου

...μια ιστορία των μαθητών της Δ’ τάξης του 2ου Δημ. Σχ. Αγίου Αθανασίου

Είναι πρωί, τέλη Ιουνίου 2013 και η Μαρίλια, 12 ετών, ο ξάδερφός της Νικόλας, 10 ετών, και ο φίλος τους Στέργιος, 10 ετών επίσης, βρίσκονται στην «Τρελοπαιχνιδοκατασκήνωση» της Χαλκιδικής. Οι μέρες κυλούν ευχάριστα για τους μικρούς μας φίλους καθώς ασχολούνται με διάφορες δραστηριότητες όπως κολύμβηση, κυνήγι θησαυρού, ποδόσφαιρο, αντισφαίριση, καλαθοσφαίριση, πετοσφαίριση, καλλιτεχνικές δημιουργίες και ελεύθερο παιχνίδι. Περνούν μαγικά!

Όμως κάποιες φορές κάτι τους ενοχλεί… Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στο χρόνο. Ο Στέργιος ήταν πάντα ένα παιδί με άσχημη συμπεριφορά προς τους φίλους και τους συμμαθητές του, είτε βρισκόταν στο σχολείο είτε στο πάρκο και το γήπεδο. Ήταν εγωιστής, ενοχλητικός, γκρινιάρης, ζηλιάρης, επιθετικός και υπερβολικά αγενής. Όταν έχανε σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου ή σε ένα παιχνίδι, χτυπούσε τους αντιπάλους του, ήταν προσβλητικός, έκανε άσχημους χαρακτηρισμούς και έψαχνε τρόπους να τους μειώσει τη χαρά. Έτσι από τότε μέχρι και σήμερα η συμπεριφορά του Στέργιου παραμένει η ίδια και στην κατασκήνωση γίνεται ολοένα και χειρότερη!

Ένα απόγευμα που βρέχει πολύ, τα παιδιά αποφασίζουν να μείνουν στους κοιτώνες τους και να παίξουν επιτραπέζια παιχνιδια. Η Μαρίλια και ο Νικόλας συμβουλεύουν τον Στέργιο να μη θυμώσει σε περίπτωση που χάσει. Αυτός τους δίνει το λόγο του. Στον πρώτο γύρο του παιχνιδιού ο Στέργιος χάνει και βγαίνει τελευταίος. Πα’όλ’αυτά, συγκρατεί το θυμό του και το παιχνίδι συνεχίζεται, χωρίς καβγάδες και φωνές. Όμως στον τρίτο γύρο ο Στέργιος παραμένει τελευταίος για τρίτη συνεχόμενη φορά, χάνει την αυτοσυγκράτησή του και γίνεται έξαλλος! Ρίχνει τα πιόνια στο πάτωμα, σκίζει το ταμπλό, αναποδογυρίζει το τραπέζι και φεύγει απ’τον κοιτώνα χτυπώντας την πόρτα με δύναμη. Τα υπόλοιπα παιδιά μένουν άφωνα. Ο Στέργιος τους βλέπει απ’το παράθυρο και γελάει.

Η Μαρίλια, ο Νικόλας και οι υπόλοιποι αποφασίζουν να κάνουν κάτι για να δώσουν ένα μάθημα στο φίλο τους με την ελπίδα να αλλάξει η συμπεριφορά του. Θυμούνται κάποια λόγια του Στέργιου που τους είχε αναφέρει ο ομαδάρχης του. Τον είχε ακούσει να μονολογεί: «Μακάρι να εξαφανιστούν όλοι. Δεν τους αντέχω άλλο». Τους έρχεται τότε μία ιδέα…
Το επόμενο πρωί κρύβονται όλοι σε διάφορα σημεία της κατασκήνωσης. Ο Στέργιος ξυπνάει, πηγαίνει για πρωινό αλλά δεν βρίσκει κανέναν. «Η ευχή μου έπιασε! Κανείς δεν είναι εδώ». Η ώρα περνά και παραμένει μόνος του. Αρχίζει να ανησυχεί, να βαριέται και να νιώθει μοναξιά. Του λείπουν οι φίλοι του. «Τί θα κάνω μόνος σε τόσο μεγάλη κατασκήνωση τις υπόλοιπες μέρες;» αναρωτιέται.

Ακούγοντας τα λόγια του απ ’τις κρυψώνες τους, τα παιδιά στεναχωριούνται και τον λυπούνται. Εμφανίζονται μπροστά του και τον καλούν να τους ακολουθήσει στο αμφιθέατρο της κατασκήνωσης. Εκεί του παρουσιάζουν ένα «εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς» που είχαν ετοιμάσει τις προηγούμενες ημέρες. Το παίρνει διστακτικά και αρχίζει να διαβάζει:
1. Όταν θυμώνεις, πήγαινε σ’ ένα ήσυχο μέρος και μέτρα ως το δέκα ή φώναξε δυνατά.
2. Πάρε τρεις βαθιές ανάσες.
3. Χρησιμοποίησε ένα παιχνίδι κατά του άγχους, όπως squishies ή pop it.
4. Σκέψου κάτι χαρούμενο.
5. Ακολούθησε όλες τις παραπάνω συμβουλές.
Ίσως τελικά θα πρέπει να αρχίσει να ακολουθεί τις συμβουλές των φίλων του, σκέφτεται ο Στέργιος...