Από το Σάββατο του Λαζάρου στην Ανάσταση

Από το Σάββατο του Λαζάρου, στην Ανάσταση,
ένα μουσικό οδοιπορικό.

Ελένη Ψαρογιώργου

Το Σάββατο πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Λαζάρου

Ο Λάζαρος υπήρξε στενός φίλος του Ιησού Χριστού, αδερφός της Μάρθας και της Μαρίας. Κατοικούσε στη Βηθανία, 3 χλμ. περίπου ανατολικά της Ιερουσαλήμ.
Ενώ ο Ιησούς βρισκόταν μακριά από τη Βηθανία, ο Λάζαρος αρρώστησε. Οι αδερφές του ειδοποίησαν τον Ιησού για την κατάστασή του, ο Ιησούς όμως καθυστέρησε.
Όταν έφθασε στο σπίτι μαζί με τους μαθητές Του, ο Λάζαρος ήταν ήδη νεκρός για τέσσερις ημέρες .
Ο Ιησούς ζήτησε να του δείξουν τον τάφο και, αφού προσευχήθηκε, τον ανέστησε λέγοντας την πασίγνωστη φράση: "Λάζαρε, δεύρο έξω".

Ο Λάζαρος σηκώθηκε, βγήκε έξω από το μνήμα του με δεμένα τα πόδια και τα χέρια.
Το θαύμα αυτό του Ιησού έγινε η αιτία να πιστέψουν πολλοί από τους Ιουδαίους.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Λάζαρος ήταν 30 ετών όταν ο Κύριος τον ανέστησε και μετά από το γεγονός της ανάστασης έζησε άλλα 30 χρόνια.
Μετά την ανάστασή του πήγε στο Κίτιο της Κύπρου, όπου χειροτονήθηκε από τον Παύλο και το Βαρνάβα ως πρώτος επίσκοπος Κιτίου.

Το Σάββατο του Λαζάρου τα παιδιά γυρίζουν τα σπίτια και τραγουδούν τα κάλαντα- Λαζαρικά, που εξιστορούν την ανάσταση του Λαζάρου.
Τελειώνοντας το τραγούδι τους, συνεχίζουν με ευχές και παινέματα για το σπίτι και δέχονται ως φιλοδώρημα αυγά, που τα τοποθετούν σ’ ένα στολισμένο καλαθάκι.
Σε κάποιες περιοχές, τον Λάζαρο τραγουδούν κυρίως κορίτσια σχολικής ηλικίας, τα οποία αποκαλούνται Λαζαρίνες.

Στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, οι γυναίκες ζύμωναν για την ψυχή του Λάζαρου, ανήμερα το πρωί, ειδικά κουλούρια, τα “λαζαράκια” στα οποία έδιναν το σχήμα ανθρώπου τυλιγμένου σε σεντόνια, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες.

Κάλαντα του Λαζάρου
Βοιωτίας
Πού 'σαι Λάζαρε, πού είναι η φωνή σου,
πού σε γύρευε η μάνα κι η αδερφή σου.

Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος
κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Βάγια βάγια των Βαγιών, τρώνε ψάρια των κολιών
και την άλλη Κυριακή ψήνουν το παχύ τ' αρνί.

Αρχείο ΕΡΤ2

Κάλαντα του Λαζάρου
Θεσσαλίας

Εις την πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία
Λάζαρον τον αδελφό τους, τον γλυκύ και καρδιακό τους.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν,
την ημέρα την τετάρτη κίνησ’ ο Χριστός για να ’ρθει.

- Δεύρο έξω Λαζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου,
ζωντανός σαβανωμένος και με το κερί ζωσμένος.
- Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες.
- Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδίας, των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον.