25η Μαρτίου 1821 ( Α΄- Β΄)

Στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Μια μέρα που η Παναγία προσεύχονταν , παρουσιάστηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ.
- Μη φοβάσαι Μαρία με έστειλε ο Θεός , να σου φέρω μια πολύ ευχάριστη είδηση .
Είσαι η πιο ευλογημένη απ’ όλες τις γυναίκες, γιατί θα γεννήσεις τον Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου.
Η Μαρία απάντησε με ταπεινότητα :
- Ας γίνει το θέλημα του Θεού .

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
Στα πολύ παλιά τα χρόνια,
ο Χριστός πριν γεννηθεί,
η Παναγιά στην εκκλησιά
πήγε να προσευχηθεί.

Ξάφνου φάνηκε μπροστά της
ένας άγγελος λαμπρός
που βαστούσε ολάσπρο κρίνο
και σκορπούσε γύρω φως.

Και τρομάζει η Παναγία,
πέφτει ευθύς γονατιστή
και θαμπώνει από το φως του
και τα μάτια της τα κλει.

"Μη φοβάσαι", της μιλάει,
"εδώ μ΄ έστειλε ο Θεός!
Κείνος πάντα σ΄ ευλογάει,
και σου είναι βοηθός!

Άκουσε το θέλημά Του
το τρανό το ξακουστό :
Ένας χρόνος πριν περάσει
θα γεννήσεις το Χριστό."

Μόλις είπε αυτά τα λόγια
χάθηκε στον ουρανό
κι η καλή η Παναγία
φχαριστάει το Θεό.

Τετρακόσια χρόνια ήταν οι Έλληνες σκλαβωμένοι στους Τούρκους.
Πέρασαν πολλά βασανιστήρια, πείνα, χωρισμούς από τις οικογένειές τους και δυστυχία.
Δεν τους επιτρεπόταν να μαθαίνουν γράμματα, ούτε να πιστεύουν στο Θεό τους.
Όμως είχαν πάντα στο μυαλό τους το όνειρο της λευτεριάς, που περνούσε από γενιά σε γενιά.

Πάνω στα ψηλά βουνά, αναπνέοντας τον αέρα της λευτεριάς, ζούσαν οι κλέφτες. Πολεμούσαν τους Τούρκους και βοηθούσαν τον λαό.
Η ζωή τους ήταν δύσκολη, σκληρή και γεμάτη στερήσεις.
Πολλά δημοτικά τραγούδια μιλάνε για τον αγώνα και τις δυσκολίες της ζωής τους.

Κλέφτικη ζωή

Μαύρη μωρέ πικρή
είν’ η ζωή που κάνουμε
εμείς οι μαύροι κλέφτες,
εμείς οι μαύροι κλέφτες.

Όλη μωρέ, όλη μερούλα πόλεμο.
Όλη μερούλα πόλεμο
το βράδυ καραούλι.

Με φό- μωρέ με φόβο
τρώμε το ψωμί.
Με φόβο τρώμε το ψωμί,
με φόβο περπατάμε.

Ποτέ μωρέ, ποτέ μας
δεν αλλάζουμε.
Ποτέ μας δεν αλλάζουμε
και δεν ασπροφορούμε.

Μάνα μου τα κλεφτόπουλα

Μάνα μου, τα- μάνα μου, τα κλεφτόπουλα
Τρώνε και τραγουδάνε, άιντε, πίνουν και γλεντάνε.

Μα ένα μικρό, μα ένα μικρό κλεφτόπουλο
Δεν τρώει, δεν τραγουδάει, βάι δεν πίνει δε γλεντάει.

Μόν΄ τ΄ άρματα, μον΄τ άρματα του κοίταζε.
Του ντουφεκιού του λέει, γειά σου, Κίτσο μου λεβέντη.

Ντουφέκι μου, ντουφέκι μου περήφανο,
σπαθί μ' ξεγυμνωμένο, μια χαρά 'σουν το καημένο.

Πόσες φορές, πόσες φορές με γλίτωσες
απ΄του εχθρού τα χέρια τα σπαθιά και τα μαχαίρια.

Ο Θούριος

Στίχοι: Ρήγας Φερραίος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;
Κάλλιο 'ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγουμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;
Κάλλιο 'ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο 'ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Εθνικός Ύμνος

Ο Ύμνος εις την ελευθερίαν είναι ποίημα που έγραψε ο μεγάλος Ζακυνθινός ποιητής, Διονύσιος Σολωμός.
Τον μελοποίησε, δηλαδή, έβαλε μουσική, ο Κερκυραίος συνθέτης, Νικόλαος Μάντζαρος.
Οι δύο πρώτες στροφές του είναι ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας και της Κύπρου.