Loading...
Loading...
3 - 9 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
"Διάβασε ένα ebook"
Loading...
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ ΤΟΥ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ - ΚΟΡΔΕΛΙΟΥ
Παγκόσμια Εβδομάδα Ψηφιακού Βιβλίου
Δημιουργίες μαθητών και μαθητριών
εμπνευσμένες από την επαφή τους
με τη λογοτεχνία και τη ζωή
Ποιήματα
Επιστολές
Ημερολόγια
Διηγήματα
Θεατρικά
Δημιουργίες μαθητών και μαθητριών
εμπνευσμένες από την επαφή τους
με τη λογοτεχνία και τη ζωή
Ποιήματα
Επιστολές
Ημερολόγια
Διηγήματα
Θεατρικά
Αγαπημένη μου μητέρα,
Πάει καιρός που δεν σου έχω γράψει, όμως τελευταία περνάω όλη μου τη μέρα, δουλεύοντας στο δρόμο και έτσι δεν μου απομένει ελεύθερος χρόνος. Ελπίζω να μην με έχεις παρεξηγήσει, αλλά η ζωή είναι σκληρή, με έχει απογοητεύσει.
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σου πω ότι μου έχεις λείψει πολύ. Κάθε βράδυ αναπολώ τις χαμένες οικογενειακές στιγμές που έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν πια. Ο χρόνος κυλά γρήγορα, ασταμάτητα… Μαζί του, όμως, παίρνει κι όλες τις όμορφες αναμνήσεις. Κάθε μέρα σιγουρεύομαι όλο και περισσότερο, ότι αυτή θα είναι πλέον η νέα, δυσβάσταχτη καθημερινότητά μου, στην οποία όμως είμαι αναγκασμένος να προσαρμοστώ.
Πες μου, γιατί η ζωή μου φέρεται τόσο άδικα; Εσύ που με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα, τι έχω κάνει και βασανίζομαι έτσι; Όλα αυτά τα παιδιά που βλέπω έξω έχουν φίλους, οικογένεια, φαγητό… Ομολογώ πως αυτή η εικόνα μου προκαλεί ζήλεια και θλίψη. Όμως, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω να παλεύω για τη ζωή. Όσο άθλια, μίζερη και καταθλιπτική κι αν είναι.
Μην εμπιστευτείς ξανά κανέναν. Οι άνθρωποι είναι εγωιστές, μας ξεγέλασαν. Η Ελλάδα δεν είναι τόσο όμορφη και μαγική όσο μας την περιέγραψαν. Ο κόσμος της σκληρός. Η αδιαφορία είναι εμφανής στα μάτια τους. Αφήνουν τον συνάνθρωπο αβοήθητο, μόνο. Δεν μου πρόσφεραν καμία βοήθεια. Νιώθω να με κατακλύζουν τόσα συναισθήματα… Ζήλεια, θλίψη, νοσταλγία, θυμός… Παρόλα αυτά, ελπίζω εσύ να είσαι καλά και αυτό το γράμμα να μπορέσει να φτάσει στα χέρια σου. Μόλις το διαβάσεις θα περιμένω με αγωνία την απάντησή σου. Μου λείπεις πολύ!
Με αγάπη,
Το παιδί σου
Δόμνα Χαραλαμπίδου Β5
Πάει καιρός που δεν σου έχω γράψει, όμως τελευταία περνάω όλη μου τη μέρα, δουλεύοντας στο δρόμο και έτσι δεν μου απομένει ελεύθερος χρόνος. Ελπίζω να μην με έχεις παρεξηγήσει, αλλά η ζωή είναι σκληρή, με έχει απογοητεύσει.
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σου πω ότι μου έχεις λείψει πολύ. Κάθε βράδυ αναπολώ τις χαμένες οικογενειακές στιγμές που έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν πια. Ο χρόνος κυλά γρήγορα, ασταμάτητα… Μαζί του, όμως, παίρνει κι όλες τις όμορφες αναμνήσεις. Κάθε μέρα σιγουρεύομαι όλο και περισσότερο, ότι αυτή θα είναι πλέον η νέα, δυσβάσταχτη καθημερινότητά μου, στην οποία όμως είμαι αναγκασμένος να προσαρμοστώ.
Πες μου, γιατί η ζωή μου φέρεται τόσο άδικα; Εσύ που με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα, τι έχω κάνει και βασανίζομαι έτσι; Όλα αυτά τα παιδιά που βλέπω έξω έχουν φίλους, οικογένεια, φαγητό… Ομολογώ πως αυτή η εικόνα μου προκαλεί ζήλεια και θλίψη. Όμως, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω να παλεύω για τη ζωή. Όσο άθλια, μίζερη και καταθλιπτική κι αν είναι.
Μην εμπιστευτείς ξανά κανέναν. Οι άνθρωποι είναι εγωιστές, μας ξεγέλασαν. Η Ελλάδα δεν είναι τόσο όμορφη και μαγική όσο μας την περιέγραψαν. Ο κόσμος της σκληρός. Η αδιαφορία είναι εμφανής στα μάτια τους. Αφήνουν τον συνάνθρωπο αβοήθητο, μόνο. Δεν μου πρόσφεραν καμία βοήθεια. Νιώθω να με κατακλύζουν τόσα συναισθήματα… Ζήλεια, θλίψη, νοσταλγία, θυμός… Παρόλα αυτά, ελπίζω εσύ να είσαι καλά και αυτό το γράμμα να μπορέσει να φτάσει στα χέρια σου. Μόλις το διαβάσεις θα περιμένω με αγωνία την απάντησή σου. Μου λείπεις πολύ!
Με αγάπη,
Το παιδί σου
Δόμνα Χαραλαμπίδου Β5
Εικονογράφηση: Ευαγγελία Χριστοφορίδου Β5
Αγαπημένη μου μητέρα,
Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που χωριστήκαμε, μου έχεις λείψει πάρα πολύ, όπως και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή που θα ξανά βρεθούμε και θα ενωθούμε πάλι σαν οικογένεια. Η ζωή χωρίς εσένα είναι πολύ δύσκολη και μοναχική. Ίσα ίσα μου φτάνουν τα χρήματα για να φάω και να κοιμηθώ κάπου, πιο συγκεκριμένα στο εργοστάσιο. Η μέρα μου αρχίζει και τελειώνει κάπως έτσι, τα πρωινά πηγαίνω και καθαρίζω τζάμια αυτοκινήτων και τα βράδια ζω και κοιμάμαι σε ένα εργοστάσιο παρέα με τις μηχανές και τη σχάρα του ατμού.
Πριν έρθω εδώ στην Ελλάδα, είχα στο μυαλό μου μια σπουδαία χώρα, με σπουδαία ιστορία, πολιτισμό, ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Αντί για αυτό τι βρήκα; Βρήκα μια απολίτιστη χώρα με αγένεια και αδιαφορία από την πολιτεία για τα παιδιά που βρίσκονται στο δρόμο, όπως στην περίπτωσή μου. Καθημερινά, παρατηρώ διάφορους ανθρώπους και κανείς τους ποτέ δεν μου έχει προσφέρει κάποια βοήθεια. Και όταν λέω βοήθεια, δεν εννοώ μόνο τα λίγα ψιλά που θα μου δώσουν. Εννοώ και το φαγητό ή έστω κάποια ζεστά ρούχα.
Τέλος… αυτό ήτανε… εδώ θα μείνω για πάντα… μόνος…
Το μόνο πράγμα που θα έχω για να σας θυμάμαι θα είναι το παλτό του αδελφού και οι αναμνήσεις. Ίσως και όχι. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια σου μητέρα: ¨Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία¨.
Ο γιος σου
Κατερίνα Τσεβρέμη Β5
Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που χωριστήκαμε, μου έχεις λείψει πάρα πολύ, όπως και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή που θα ξανά βρεθούμε και θα ενωθούμε πάλι σαν οικογένεια. Η ζωή χωρίς εσένα είναι πολύ δύσκολη και μοναχική. Ίσα ίσα μου φτάνουν τα χρήματα για να φάω και να κοιμηθώ κάπου, πιο συγκεκριμένα στο εργοστάσιο. Η μέρα μου αρχίζει και τελειώνει κάπως έτσι, τα πρωινά πηγαίνω και καθαρίζω τζάμια αυτοκινήτων και τα βράδια ζω και κοιμάμαι σε ένα εργοστάσιο παρέα με τις μηχανές και τη σχάρα του ατμού.
Πριν έρθω εδώ στην Ελλάδα, είχα στο μυαλό μου μια σπουδαία χώρα, με σπουδαία ιστορία, πολιτισμό, ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Αντί για αυτό τι βρήκα; Βρήκα μια απολίτιστη χώρα με αγένεια και αδιαφορία από την πολιτεία για τα παιδιά που βρίσκονται στο δρόμο, όπως στην περίπτωσή μου. Καθημερινά, παρατηρώ διάφορους ανθρώπους και κανείς τους ποτέ δεν μου έχει προσφέρει κάποια βοήθεια. Και όταν λέω βοήθεια, δεν εννοώ μόνο τα λίγα ψιλά που θα μου δώσουν. Εννοώ και το φαγητό ή έστω κάποια ζεστά ρούχα.
Τέλος… αυτό ήτανε… εδώ θα μείνω για πάντα… μόνος…
Το μόνο πράγμα που θα έχω για να σας θυμάμαι θα είναι το παλτό του αδελφού και οι αναμνήσεις. Ίσως και όχι. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια σου μητέρα: ¨Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία¨.
Ο γιος σου
Κατερίνα Τσεβρέμη Β5
Αγαπητή μητέρα,
Πάνε χρόνια από τότε που έχω να ακούσω τη φωνή σου, πάει καιρός που δε σε έχω δει. Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου περιγράψω πως είναι η ζωή μου στην Ελλάδα. Αν και είμαι ακόμη μικρός, μεγάλωσα γρήγορα, άρχισα από νωρίς να δουλεύω, για να μπορέσω να ζήσω. Δουλεύω στα φανάρια σκουπίζοντας βιαστικά τα τζάμια, περιμένοντας πότε θα εμφανιστεί το κόκκινο και ελπίζοντας να μην εισπράξω άλλη αγανάκτηση.
Βλέπεις, προσπαθώ τίμια να κερδίζω το μερίδιο μου. Τα λίγα λεφτά που καταφέρνω να βγάλω την ημέρα τα ξοδεύω στον φύλακα ενός εργοστασίου που με αφήνει να κοιμάμαι εκεί μέσα, δίπλα στη σxάρα του ατμού, σκεπασμένος με το παλτό του αδελφού μου και παίρνοντας κάτι απλό για να φάω, ώστε να με βοηθήσει να αντέξω κάθε φορά την όλο και πιο ανυπόφορη μέρα. Τον χειμώνα οι μέρες μου γίνονται όλο και πιο δύσκολες με το κρύο, έχοντας μόνο ένα παλτό να με σκεπάζει. To κρύο μου φέρνει στο μυαλό τα βουνά της πατρίδας μου και εσένα που είχα να με σκεπάζεις με την αγάπη σου.
Ελπίζω η δική σου ζωή να είναι καλύτερη και κανείς σας να μην περάσει αυτά, που εγώ ζω τώρα. Μου λείπεις.
Με αγάπη
Ο γιος σου
Άννα Χαραλαμπίδου Β5