Από την εβδομάδα των Παθών στην προσμονή της Ανάστασης

Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, η θερμή υποδοχή του από τον όχλο και η δόξα και αποθέωσή του είναι φευγαλέα και πρόσκαιρη, γιατί θα ακολουθήσει η καταδίκη και ο θάνατός Του μόλις λίγες μέρες μετά ....Την ζητοκραυγή ''ωσαννά'' θα διαδεχθεί η ιαχή ''σταυρωθήτω''

Η εβδομάδα των Παθών του Κυρίου ξεκινά...

Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:

α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Πάγκαλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του ( που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.

β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός συμβολίζει τη Συναγωγή των Εβραίων και γενικά τη ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.

Η Μ . Τρίτη προβάλλει την αρετή του ελέους και της φιλανθρωπίας καθώς και την πνευματική εγρήγορση και ετοιμότητα της ψυχής να υποδεχτεί τον Έναν Χριστό

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός

Ποιος είναι ο Νυμφίος; Είναι ο γαμπρός που μας καλεί στους γάμους Του και στη βασιλεία Του...
Ντυμένος με πορφυρό χιτώνα με ακάνθινο στεφάνι ως στέμμα και κάλαμο στα χέρια αντί βασιλικού σκήπτρου...
Η μορφή του στέκεται στο κέντρο του ναού μέχρι την Σταύρωσή Του...
Το παραπονεμένο βλέμμα του διαπεραστικό να σ' ακολουθεί όπου και να σταθείς..
και η κεφαλή Του γερμένη να θυμίζει ότι ως Θεός εκούσια το Πάθος ανέλαβε...

Το τροπάριο της Κασσιανής:

« Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες όταν αντιλήφθηκε τη θεότητά Σου, ανέλαβε το ρόλο της μυροφόρου και πριν από τον ενταφιασμό Σου, κλαίγοντας Σου προσφέρει μύρα.

Αλίμονό μου, έλεγε, βρίσκομαι μέσα στη νύχτα, μέσα στον οίστρο της ακολασίας, στο σκοτεινό και ασέληνο έρωτα της αμαρτίας! Δέξου τις πηγές των δακρύων μου, εσύ που συγκεντρώνεις μες στα σύννεφα το νερό της θάλασσας! Λύγισε στους στεναγμούς της καρδιάς μου...

Η Κασσιανή λόγια και μοναχή διακρίθηκε για το ποιητικό ταλέντο της εκφράζοντας εδώ το δράμα της ανθρώπινης ψυχής

Θα καταφιλήσω τα άχραντα πόδια Σου και θα τα σκουπίσω με τις τρίχες της κεφαλής μου, αυτά τα πόδια που η Εύα εκείνο το δειλινό στον Παράδεισο άκουσε τον κρότο τους... και κρύφθηκε. Τα πλήθη των αμαρτιών μου και την άβυσσο των κριμάτων μου ποιος θα τα εξιχνιάσει, Σωτήρα της ψυχής μου; Μη με παραβλέψεις, τη δούλη Σου, Εσύ που έχεις αμέτρητο έλεος!».