Dziewczyna z siąsiedztwa

"No wiesz, nie zawsze byłem szczęśliwym pieskiem, moja pierwsza rodzina… może opowiem ci to od początku."

"Hurra!" -&nbsp;profesor aż podskoczył z radości. "Tak jest! Działa, działa!" Opanowawszy emocje, Pan Antoniusz ponownie usiadł przy biurku i zaczął słuchać dalej.

"Gdy wracaliśmy już do domu, tylko leżałem i marzyłem, żeby ponownie ją ujrzeć. Zresztą i tak nie miałem nic lepszego do roboty. Nikt się już mną nie interesował i nie chciał się ze mną bawić. I tak powoli upływało mi życie w nadziei, że któregoś dnia zamieszkam z nią, moją ukochaną Paulą. Kochałem ją nad życie. Aż tu któregoś dnia przestałem ją widywać, zniknęła. Mój świat się zawalił. Myślałem, że już gorzej być nie mogło… a jednak."

"Jedyną uciechą były spacery, ponieważ zawsze ją spotykaliśmy – dziewczynę z sąsiedztwa. Była wiecznie uśmiechnięta, mieszkała trzy domy dalej. Miała zaledwie kilkanaście lat, a na imię Paula. Już za pierwszym razem, gdy ją ujrzałem, wpadłem w euforię i&nbsp;wbiegłem jej wprost w ramiona, a ona śmiejąc się przytulała mnie i miziała za uszkami. Dziwnym trafem, codziennie na siebie wpadaliśmy i zawsze w tym samym miejscu – przy wejściu do lasu."

"Hmm… o co chodzi?" Profesor zaczyna rozkręcać ZWIERZOFON i skręcać na nowo, potrząsać, a wręcz nim podrzucać. Minęła godzina i ciągle nic. "No nareszcie! W końcu się uruchomił! No, to teraz posłuchajmy, co macie do powiedzenia" – pomyślał profesor.&nbsp;&nbsp;

Opowiadanie napisane w ramach konkursu "Popisz się talentem", organizowanego przez wydawnictwo Nowa Era

"No to pewnego dnia, gdy już trochę podrosłem, przyjechali do mnie jacyś obcy, lecz przyjaźnie nastawieni ludzie z dziećmi i zabrali mnie do nowego domu. Dzieciaki całą drogę mnie przytulały i głaskały. Nie jestem w stanie opisać, jak bardzo byłem wtedy szczęśliwy. Pierwsze tygodnie były cudowne, jak zwykle."

"Minął miesiąc, dwa, pół roku i we własnym domu czułem się porzucony i niechciany…"

"Obudziłem się któregoś ranka i od razu poczułem przeszywający chłód, po czym zorientowałem się, że jestem przywiązany do ogrodzenia&nbsp;własnego domu, przy którym widniała tabliczka na sprzedaż. Stało się, coś co przeczuwałem już od jakiegoś czasu, porzucili mnie."

"Nawet nie zdążyłem tego wszystkiego porządnie przemyśleć i ni stąd, ni zowąd biegła w moją stronę Paula. Pierwszy raz widziałem ją&nbsp;zalaną łzami. Od razu mnie rozwiązała, przytuliła i usłyszałem ciche „już nigdy nie będziesz sam”. Od tamtej pory mieszkam z najcudowniejszą Panią, jaką mogłem sobie wymarzyć."

Profesor nareszcie odnalazł urządzenie. Przez ostatnie dwa tygodnie nie zmrużył oka, szukając swojego najnowszego wynalazku. Zasiadł więc przy ogromnym biurku w swoim gabinecie, położył ZWIERZOFON na blacie i włączył… Nic się jednak nie zadziało. Zaniepokojony ponowił czynność, wciąż cisza.

Profesor po odtworzeniu wszystkich materiałów z urządzenia już wiedział, że zwierzęta i te duże i te małe, tak naprawdę niewiele różnią się od ludzi.&nbsp;

"A ty? Od małego byłeś w swoim&nbsp;obecnym domu?" "Opowiedziałbym ci, ale zbliżamy się już do domu, więc może jutro, co?" "Ale czekaj, co to za urządzenie?" "Pewnie kolejna jakaś ludzka zabawka, ciekawe po co im te wszystkie śmieszne pudełka? No nieważne, do jutra!"

"Hau, hau i miau miau to jedyne co usłyszałem, hmm... więc jednak nie tłumaczy ich mowy, no cóż…" – westchnął rozczarowany naukowiec.&nbsp; Aż tu nagle z urządzenia zaczął wydobywać się dziwny szum i…

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.