Druga strona cyrku

"Czy my im coś zrobiliśmy? Czemu nas tak traktują?&nbsp; Czemu muszę skakać przez płonące obręcze?" – zawarczał przygnębiony&nbsp;tygrys.

"A ja mam stawać na jakiś mały, głupi podest i w dodatku na dwóch łapach. Ja ważę 3 tony!" – krzyknął zirytowanym głosem słoń.

"Ty narzekasz na kręcenie piłką na nosie? Ja mam jeździć na jednokołowym rowerku, grać na trąbce i w dodatku to wszystko muszę robić na cienkiej linie, sto&nbsp;metrów nad ziemią!" – krzyczała małpka rzucając bananem o ścianę.

Profesor spróbował jeszcze raz. I jeszcze raz. Ciągle machał wajchą w tę i we w tę, aż nagle zwierzofon zaczął się dymić i bzyczeć.

Bzzyt! Bzzyt! Profesor z zaskoczenia upadł na ziemię.

"Udało się! Uff!&nbsp; Już nie muszę dłużej tego naprawiać!" Profesor podszedł do zwierzofonu i przeciągnął zakurzoną wajchę w swoją stronę. Nic się nie zadziało.

"Głupia maszyna, nawet włączyć się nie chce!" Powiedział profesor, uderzając w stół. I nagle, po uderzeniu w stół, zwierzofon się włączył!

Tuba wyskoczyła z pudła, a z niej zaczęła grać muzyka cyrkowa.

Zwierzofon znowu zaczął się dymić i bzyczeć, a nagranie zaczęło szumieć. "O nie, to znowu się dzieje!" – wykrzyczał przerażony&nbsp;profesor. "Bzzyt! Bzzyt!" – bzyczała coraz głośniej maszyna. Profesor usiadł na ziemi i chwycił się za głowę ze strachu. Maszyna przestała wydawać odgłosy.

TRZASK! Profesor usłyszał dźwięk otwierających się drzwi.

"Przygotujcie się do wyjścia na scenę!" Profesor wydedukował, że jest to głos człowieka. Dalej na nagraniu słyszał już tylko ludzi przygotowujących zwierzęta na wyjście na scenę i&nbsp;głośne oklaski widowni.

Profesor wyłączył zwierzofon, po czym usiadł przy biurku. "Przejrzałem na oczy. Wtedy mnie to bawiło. Teraz jest mi przykro, że zapłaciłem tym draniom za te głupie bilety!" - wykrzyczał i wstał.

Zaczął chodzić w kółko zwijając swojego wąsika w charakterystyczny rulonik. "Hmm, a może by tak? Nie, to głupi pomysł…" – Profesor ciągle nad czymś rozmyślał. "EUREKA! Mam już pomysł!" – krzyknął wesołym głosem.

"Rozumiem was. Ja już nie chcę wyglądać, jak jakiś durny klaun! Chciałbym sobie powyławiać ryby z rzeki, a nie piłki z basenu!" – ryknął na cały głos niedźwiedź.

Szybko otworzył szafkę, wyjął z niej ołówek, linijkę i kartkę, po czym zaczął szkicować swoją nową fantastyczną maszynę.

Tym razem usłyszał płacz oraz piski. "Ja nie chcę już kręcić piłką na nosie! Mój biedny nosek jest cały obdarty! Nie chce już!" – piszczała zapłakana foka.

"To tam zgubiłem zwierzofon! W cyrku! Jak mogłem tego nie zauważyć?" Powiedział profesor, energicznie zawijając wąsa wokół swojego palca.

Nagle profesorowi przerwało pierwsze zwierzątko.

"Ciekawe, hmm... wtedy to dłużej trwało" – powiedział&nbsp;profesor, znowu próbując włączyć maszynę "Jejusiu, co się z nią dzieje?" – kontynuował, drapiąc się po głowie. "A może głośnik się spalił? Albo tuba się zapchała? Hmm…" - dopowiedział profesor, po czym szybko zabrał się za rozkręcanie zwierzofonu. "A więc się nie myliłem! Głupia tuba!" – wykrzyczał profesor wysypując z niej piasek. Profesor zakręcił zwierzofon, mocno przymocował tubę i ponownie włączył maszynę.

"Nie wiem czemu nam każą robić takie okropne rzeczy?&nbsp; Dlaczego zamykają nas w klatkach? Czy my coś im zrobiliśmy? Ja naprawdę tego nie rozumiem…" – zawył smutno niedźwiedź

Bunting border

Opowiadanie napisane w ramach konkursu "Popisz się talentem", organizowanego przez wydawnictwo Nowa Era

Dawid Barchański

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.